Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Pieter Jan Meertens, zo luidt mijn volledige naam, maar iedereen kent mij als Peter Meertens. Ik ben op 31 juli 1959 geboren in Marum en heb nog een jongere broer en zus die in Zuidbroek en Roden wonen. Mijn vader heeft zijn hele werkleven als conducteur bij de Nederlandse Spoorwegen gewerkt en toerde destijds door heel Nederland. Hij kon echter op zijn 55e al met pensioen waarvoor ik jarenlang ‘vut’-premie heb moeten betalen. Moeder runde het huishouden en was daarbij gezinshulp bij andere gezinnen in de buurt.
Toen ik één jaar was, verhuisde het gezin Meertens naar Zuidwolde. Daar heb ik tot mijn twintigste gewoond om vervolgens naar Bedum te verkassen. De plaats waar ik nog steeds woon en inmiddels in al die jaren zes keer ben verhuisd. De langste periode heb ik gewoond aan de Stationsweg, namelijk 18 jaar, en inmiddels wonen we al weer tien jaar met veel plezier aan de Aalscholver.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1981 getrouwd met Wilma Hagedorn. Ik heb haar leren kennen in de tijd dat ik op de taxi zat en zij op de centrale. Dat leidde al vrij snel tot veel ‘mobilofoon-geouwehoer’ waarna de vonk snel oversloeg. Wilma is drie jaar jonger dan ik en ons huwelijk was ‘een moetje’, maar wel met als mooi gevolg dat in datzelfde jaar onze zoon Ronny werd geboren.
Twee jaar later volgde Erwin en in 1987 werd Jeroen geboren. In 2003 hebben wij Linsy geadopteerd, zij maakte ons gezin compleet. We hadden nog een ‘plekje’over zeg maar. Inmiddels zijn we de trotse opa en oma van vier kleinkinderen: Damian, Levy, Vince en Hailey. In leeftijd variërend van zes tot zestien jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Zuidwolde, ging ik naar de Prins Bernarnd LTS in Groningen. Na twee jaar moest er een beroepskeuze worden gemaakt en ik ging voor de autotechniek. Ik deed dit toen op T-stroom niveau wat gelijkwaardig was aan de MAVO. Zin om door te leren had ik niet echt en in dienst hoefde ik niet want daarvoor kreeg mijn ‘bouwjaar’ vrijstelling. Met als gevolg dat ik op zestienjarige leeftijd op zoek ging naar mijn eerste baan.
Na het telefoonboek erbij gepakt te hebben, stuitte ik bij de C op garage Cornelis in Groningen, dealer van Mercedes vrachtwagens en BMW personenwagens. Nadat ik had gebeld mocht ik direct langskomen én ook gelijk ‘blijven’. In meerdere jaren tijd heb ik toen alle vakdiploma’s uit het automonteurvak gehaald en daarbij ook mijn ondernemersdiploma. In die tijd had ik ook nog een bijbaan. Ik werd namelijk taxichauffeur bij Taxi Dijkstra in Bedum en dat werk beviel eigenlijk best goed.
Dat was destijds de reden dat ik ging solliciteren bij de Groninger Taxicentrale dat toen ook een autobedrijftak exploiteerde en dealer was van de merken Suzuki en British Leyland. Mijn sollicitatie daar was gericht op een vacature als taxichauffeur maar toen ik al mijn behaalde diploma’s opsomde, kreeg ik de vraag voorgeschoteld of ik met zoveel diploma’s niet als monteur zou willen blijven werken. Dat was een vraag waarop ik totaal niet had gerekend en tot mijn verbazing kreeg ik gelijk een baan als voorman/werkplaatschef aangeboden met daarbij een prima salaris. Dus na drie jaar garage Cornelis volgden toen vijf jaar autobedrijf Groningen Noord.
Er gebeurden daar in die tijd dingen buiten mij om die belastingtechnisch gezien niet door de beugel konden. De gehele directie werd opgepakt door de Fiod wat uiteindelijk leidde tot het kwijtraken van het Suzuki-dealerschap. Op dat moment was ik zelf 23 jaar en maakte daarna een best wel opmerkelijke stap. Ik nam namelijk ontslag en startte samen met een 25 jaar oudere collega/compagnon ons eigen bedrijf. We werden Suzuki-dealer voor de stad Groningen en omstreken. In eerste instantie combineerde ik de functie van automonteur met de verkoop van auto’s om uiteindelijk na een jaar de volledig verkoop voor mijn rekening te nemen. We werden groter en groter en uiteindelijk hadden we 14 mensen in dienst.
Het bedrijf groeide dus als kool wat weer resulteerde in lange werkdagen met als gevolg dat ik bijna niets meer meekreeg van het gezinsleven thuis. Dat zette mij aan het denken waarna ik uiteindelijk contact heb gelegd met een andere ondernemer met de vraag of hij niet bereid was om een derde van de aandelen over te nemen.
Het voorstel wat ik daarna ontving, overlegde ik met mijn compagnon maar hij was niet bepaald gecharmeerd van dit idee. Uiteindelijk, na heel lang wikken en wegen en overlegsessies met de bank, ging hij akkoord met mijn voorstel om mij dan maar volledig uit te kopen. Omdat ik absoluut geen thuiszitter ben en hij moeite had om de totale financiering van bovenstaande rond te krijgen, heb ik nog twee jaar voor hem in loondienst doorgewerkt.
In 1998 werd ik echter zomaar gebeld door de directeur van het bekende autobedrijf Van der Molen in Groningen met de vraag of ik niet eens langs wilde komen om een kop koffie te drinken. Men had vast lucht gekregen van de vlucht die mijn bedrijf had genomen en ik kreeg toen alleen maar de vraag voorgeschoteld wat ik zou willen verdienen wanneer ik als verkoper bij hen in dienst zou komen. Een beetje verbaasd over deze voor mij best wel directe vraag noemde ik, net zo direct, een absurd hoog bedrag en tot mijn stomme verbazing stak de directeur zijn hand uit om de deal te bevestigen….
En zo werd ik toen voor een ‘leuk salaris’ verkoper bij Autobedrijf Van der Molen. Maar wat ik niet wist was dat er achter de schermen de nodige scepsis was omtrent de hoogte van mijn salaris. ‘Daarvoor hadden we ook drie andere verkopers aan kunnen nemen!’, vertelde de allerhoogste directeur van de holding Van der Molen aan degene die mij had aangenomen. Men zou het een jaar gaan aanzien maar na vier maanden werd er toen gezegd van, ‘laat die Peter Meertens maar schuiven’. Dit werd mij pas jaren later verteld.
Ik heb ongeveer vijftien jaar met veel plezier voor de familie Van der Molen gewerkt waarna zij het bedrijf verkochten en ik ineens met totaal andere mensen te maken kreeg. Dit speelde in 2013. Dat bedrijf is later failliet gegaan maar ik kreeg al eerder signalen dat het niet goed ging en besloot toen direct zelf ontslag te nemen.
Vervolgens ging ik in Zwolle aan de slag waar ik bij Wensink Mercedes een eigen afdeling met gebruikte auto’s onder mijn hoede kreeg. Ook dit werk ging mij goed af en ik had het naar de zin maar het dagelijks op en neer rijden naar Zwolle ging mij op den duur best wel tegenstaan. Ik kreeg toen de kans om mijn afdeling te verplaatsen naar Hoogeveen om daar vervolgens helemaal naar eigen inzicht een heel nieuw bedrijf op poten te zetten, iets dichterbij zeg maar.
Toen ik daar nog maar net goed en wel was opgestart kreeg ik een telefoontje van een oud-collega met de vraag of ik er geen oren naar had om terug te keren naar mijn oude bedrijf in Groningen dat inmiddels een doorstart had gemaakt onder een nieuwe naam, namelijk Stern, een groot landelijk beursgenoteerd bedrijf. Dat heb ik in eerste instantie afgewimpeld maar twee weken later werd ik opnieuw gebeld.
Ze bleven daar maar aandringen en ik had op den duur zoiets van ‘praten kan geen kwaad natuurlijk’. En opnieuw kreeg ik alleen maar de vraag voorgeschoteld wat ik zou willen gaan verdienen en direct kon ik daarbij een uitstekende salarisstrook overleggen. Opnieuw kreeg ik het voor elkaar dat ze mij een goed aanbod gaven waarna ik besloot mijn ontslag bij Wensink in te dienen waar ze daar toen absoluut niet blij mee waren en wat ik me natuurlijk ook wel enigszins kon voorstellen.
En zo ben ik sinds ongeveer 2015 occasionmanager bij Stern Groningen waar ik verantwoordelijk ben voor de in- en verkoop van alle gebruikte auto’s. Wat het geheim is van een goede verkoper? Je hebt met mensen te maken en ik vind het heerlijk om met mensen om te gaan. Goed en gemeend kunnen luisteren is daarbij het toverwoord. Je maakt de meest bijzondere dingen mee en het maakt mij echt niet uit of ik nu de grootste sloeber van Groningen als klant binnenkrijg of de hoogste directeur van de Rijksuniversiteit Groningen. Of een gepensioneerde arts die binnenkomt en mij vraagt naar een auto ‘voor zijn kokkin’.
Door met mensen te praten en je interesse in hen te tonen, kom je er achter waar ze daadwerkelijk naar op zoek zijn. Nog nooit heb ik een auto verkocht die niet deugde of kwalitatief niet goed was. Ik vertelde mijn klanten altijd dat ‘niet goed, geld terug’ was en dat doe ik nog steeds. Ik hoor vaak de meest bijzondere verhalen. Zoals het verhaal van een toiletdame op zo’n ‘Butterfahrt’-boot, die voer vanuit de Eemshaven naar buiten de territoriale wateren, en iedere week met minstens duizend gulden thuiskwam. Met dit verdiende geld kocht zij regelmatig de mooiste nieuwe auto’s bij mij. Ik vind het leuk om verkooptrainingen te geven waarbij ik al mijn opgedane ervaring met aanstormende verkopers kan en mag delen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Werken hoef ik in principe niet meer maar het werk dat ik doe is gelijktijdig mijn grootste hobby. Ik zeg wel eens gekscherend op het werk dat ze me niet te veel moeten plagen omdat ik anders vertrek maar daar meen ik dan vervolgens niets van natuurlijk. Zolang het werk net zo mooi blijft gaan als nu ga ik door. Misschien op termijn wel een dag minder maar helemaal stoppen is ook zoiets.
Vrijwilligerswerk doen in de (geestelijke) gehandicaptenzorg zou in de toekomst misschien wel iets voor mij zijn, hoe vreemd dit misschien ook klinkt. Sinds kort hebben we een camper en binnenkort zullen Wilma en ik er dan ook wel op uit trekken voor een eerste grote ‘proefrit’. Het wandelen met onze bouvier door weer en wind beschouw ik ook als een hobby en hetzelfde geldt voor het gezellig uit eten gaan of een terrasje pikken.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Hoe cliché ook, de geboorte van de kinderen en onze kleinkinderen die ik samen met Wilma heb mogen krijgen, beschouw ik als de grootste hoogtepunten uit mijn leven. En wat waren we blij toen we onze Linsy eindelijk mochten adopteren. Daar is een enorm lang proces aan vooraf gegaan, dat wil je niet weten. Zo moesten we ons anderhalf jaar lang twee dagen in de maand in Utrecht melden om allerlei procedures te doorlopen. Al met al heeft het hele proces meer dan vijf jaar geduurd. Je begrijpt dus waarom we zo blij waren toen het eindelijk lukte.
En de dieptepunten?
De herseninfarct die Wilma in juli 2020 kreeg. Wat een schrik was dat en een gebeurtenis dat nog steeds van invloed is op ons leven vanwege haar energielevel. Maar we ‘knokken’ onszelf er doorheen……
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Je merkt het al dat ik een spraakwaterval ben. Ik kan moeiteloos uren vullen met allerlei verhalen die ik met name met klanten maar ook met collega’s heb beleefd. Maar dan zit je hier morgenvroeg nog te schrijven denk ik.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb weinig met een bucketlist. Zo lang mogelijk gezond blijven is onze voornaamste wens. Man, wat een toestanden toch in deze wereld, kijk naar Iran en de Oekraïne. Wat mag je dan ‘bliede wezen dat je wieg hier gestaan heeft.’ We mopperen wel vaak maar de meeste mensen hebben het hartstikke goed in ons land.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
‘Spijt komt als het verstand te laat is’, zeg ik wel eens. Maar waar zou ik spijt van moeten hebben? De kinderen doen het hartstikke goed en alle drie onze zoons wonen in Bedum en hebben alle drie hun eigen bedrijf waar ik ontzettend trots op ben. Het gaat ze allemaal goed, ieder ook met hun eigen gezin, en dan mag je toch hartstikke blij zijn?
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een acht. Ik ben hartstikke tevreden met wat ik heb maar dat ben ik al snel hoor. Zo hebben we hier aan de Aalscholver tien jaar geleden een mooie ‘levensbestendige’ woning laten bouwen en daar hopen we samen nog heel lang te kunnen wonen. Alhoewel, je weet het natuurlijk maar nooit….
Wilt u verder nog iets kwijt?
We hebben heel veel zaken besproken maar ook heel veel niet, haha. En dat is qua lengte van het verhaal maar goed ook. Gezondheid voor onszelf en ons gezin, dat is voor mij het allerbelangrijkste! En dat ik andere mensen mee kan en mag blijven helpen op allerlei gebied.