Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Peter Anema, De laatste (partir cést mourir un peu)

Zzzz  zzzz rrrr rr zz rrr zzz, haperend en weifelend komt het laatste papier uit de printer. Het is zaterdagmorgen 31 december 10 voor acht. Nog stikdonker, het waait en de regen klettert tegen het raam. Toch ben ik blij want zojuist rollen er drie toegangskaartjes voor de wedstrijd UD las Palmas – Racing Santander uit de printer.

Besteld via de digitale snelweg, wat overigens beslist geen sinecure is voor mij, de computer-dummie. Voor je het weet raak je verstrikt in submenu’s, creditcardnummers, cvv-code en paspoortnummers. Jaja, voor elk kaartje een id- of paspoortnummer met erbij vermeld dat je je moet legitimeren. Volgende week zondag is het al zover: de wedstrijd van de trotse koploper in de Segunda Division Las Palmas tegen de nummer 18 Racing Santander.

Ik ben deze oudjaarsmorgen in voorbereiding op de 8-daagse reis naar Gran Canaria en jawel: daar kijk ik erg naar uit. Ik check nog even de weersvoorspelling: 6-13 januari zon, zon en zon, weercijfer 8. Een nog blijer gevoel maakt zich van mij meester: dat gaat zeker mooi worden. Ik reis af met Erik en Jan. Deze twee toppers hebben respectievelijk 27 en 25 jaar bij ons op de boerderij gewerkt. Het wordt een afscheidstournee als dank voor grote kundige inzet van de twee zeer plezierige mannen met als grootste motto: geen woorden maar daden.

Zonder deze twee was ons bedrijf, onze boerderij, niet zo’n groot succes geworden. De boerderij, levenswerk van mijn vader, waar ik de afgelopen 35 jaar ziel en zaligheid heb ingelegd, is deze zomer verkocht. Speciale vermelding voor Jan Gast die 60 jaar geleden al bij mijn vader op de trekker zat en meer dan 40x in de oogst met zijn tomeloze energie, inzet en opgewektheid heeft geholpen. Hij vecht nu tegen een aflatende gezondheid, de vreselijke rotziekte is toch weer teruggekomen. Jan, ik had je “aibels geern” meegenomen…..

Na de lunch ga ik even naar Winsum oliebollen brengen naar Winkheem en Twaalfhoven waar mijn vader en moeder verblijven. Op het moment dat ik naar buiten loop door de automatische schuifdeuren komt er een grijzende man naar binnen. Hij kijkt mij aan en zegt: ‘Moi’! Als ik met een goedgemeend ‘moi’ antwoord, blijft hij staan. “Komt er maandag weer een column?”, vraagt hij vriendelijk.

Even ben ik van mening dat hij me verwart met mijn bovenste beste, een kwartier jongere, tweelingbroer Erik. De inmiddels vermaarde column-, verhalen- en boekenschrijver Hulsegge levert elke week op zondag zowel een geschreven als een gesproken column af in het Nederlands en Gronings op RTV Noord in zijn eigen radioprogramma de Noordmannen.

Tot mijn verbazing dringt het tot me door dat de man mij bedoelt. “Van die van vorig jaar daar heb ik van genoten; herkenbaar geschreven, het raakte me”, zegt de 60-plusser minzaam. “Bedankt! Ik ga mijn best doen”, hoor ik mezelf zeggen.

Met een beetje kippenvel loop ik door, me realiserend dat ik zo half en half weer beloofd heb de eerste column van het nieuwe jaar te schrijven voor Bert Koster. Op de terugweg halverwege Onderdendam kom ik tot de conclusie dat ik er tegenop zie om een column te schrijven. Deze gevolgtrekking heeft een treffende parallel met de verkoop van de boerderij.

Op 20 september 2007, inmiddels 15 jaar geleden, viel ik, in een onbewaakt ogenblik, 4 meter naar beneden. Na het langste half uurtje van mijn leven (toen kwam de ambulance) werd ik getransporteerd naar het UMCG waar ik al gauw dacht in de verkeerde film te zijn beland (zo eentje zonder goede afloop). Diagnose: 4-voudige bekkenbreuk met een breukje een paar millimeter van de zenuwbaan in de rug(!).

Na een dag of tien mocht ik, vanwege goede breuken, zonder operatie, overgeheveld worden naar Beatrixoord in Haren. Aldaar mocht ik eerst nog 7 weken plat op mijn rug liggen om vervolgens beetje bij beetje weer langzaam overeind te komen. Stapje voor stapje weer leren lopen: eerst een looprekje, toen in het zwembad, daarna weer los.

In de loop van december mocht ik weer naar huis waar de moeilijke, met tegenslagen gepaardgaande revalidatie, werd voortgezet. Een voorbeeld: in februari gingen we op een welverdiende vakantie om de ellende achter ons te laten waar ik de eerste de beste dag een spier scheurde en weer 4 weken op krukken kon lopen.

In Beatrixoord heb ik veel geleerd over toewijding, zorg, revalidatie en vriendschap. Ik werd er als een koning behandeld, kreeg heel veel bezoek en een enorme hoeveelheid kaartjes. Mochten er mensen zijn die mij destijds hebben verzorgd, bezocht of een kaartje stuurden en dit lezen: bijzonder bedankt, in één woord onvergetelijk! Ik kwam onlangs een grote plastic zak tegen onderin een la in mijn kantoor vol met kaartjes uit Beatrixoord….

Na een maandje of 14 was ik weer de oude en volgden een 5 à 6 jaar zonder noemenswaardig klachten. En waren er wat “storinkjes” dan kon ik altijd terecht bij Hendrik, mijn fysiotherapeut in Bedum, die mij na een paar behandelingen weer op het gezonde spoor zette. Vanaf 2014 kwam ik echter steeds vaker bij de vrolijke fysio en in 2016 liep het uit de hand: ik was dat jaar al 62 keer in Bedum geweest maar helpen deed het niet meer. Instabiel bekken, vastzittend SI-gewricht en scheefstaande heupen zorgden voor spierspanningen in de benen en rugpijn met als gevolg veel pijnlijke, slapeloze nachten.

Hendrik maakte mij voorzichtig duidelijk dat met deze klachten 14 uur op een trekker of wekenlang bij een aardappelsorteermachine zitten niet wezenlijk deugdelijk zouden zijn met mijn klachten. In 2017 ben ik dan ook meer gaan sporten en heb geprobeerd een betere arbeid-rust verhouding te creëren. Dit was een sterke verbetering maar de basis, dat mijn bekken niet meer dezelfde is als voor 2007 zal ik altijd mee moeten blijven dealen. Lang in een zelfde houding, vooral zitten, is funest voor mij, zeker als je dan ook nog eens gespannen achter een computer zit om een goede column af te leveren.

Mijn gezondheid is dan ook de voornaamste reden dat ik gestopt ben als akkerbouwer. Andere ambities van zoon Xander, het slechte politieke klimaat en het aandienen van een hele goede opvolger maakten de voorwaarden compleet voor een zware beslissing. Na 35 jaar met passie en succes pootaardappelteler te zijn geweest is er 2022 een eind gekomen aan deze “topsport”-carrière.

Volgende week ga ik Jan Jensma en Erik Huizinga mijn favoriete eiland laten zien. Naast zon, zee en lekker eten en drinken gaan we ook de geweldige historie en prachtigste plekjes verkennen. Onder het genot van een drankje op een zonnig terrasje zullen we herinneringen op gaan halen over de enerverende jaren die achter ons liggen.

1998 zal vast aan bod komen: het natste jaar van de afgelopen decennia. Ergens in oktober op een zaterdag hebben we van 6 uur ’s morgens tot ’s nachts half 5 aardappels gerooid, toen begon het weer te regenen. De laatste 1,5 hectare zijn nooit meer gerooid. Of augustus 2006 waarbij ik loonbedrijf Van Dijken heb gebeld om een 500 meter lange sleuf door onze aardappels te graven op zaterdagavond.

Het had zo gruwelijk veel geregend dat je meer water zag dan aardappelruggen. Met behulp van Van Dijken en 10 behulpzame mensen die op zondag gootjes kwamen graven om water weg te laten lopen hebben we in dat jaar een geweldige oogst binnengehaald. Uiteindelijk een topjaar die ook heel anders had kunnen aflopen. Enfin, gespreksstof te over volgende week.

Veel mensen vragen wat ik nu ga doen. “Jij kunt niet stilzitten”, hoor ik vaak en dat klopt. Wat ik weet is dat ik leuke dingen ga doen die ook goed voor mijn lichaam zijn. Buiten dit gaan we volgend jaar voor het eerst in 35 jaar op zomervakantie, iets wat ik mezelf nooit gunde. Sowieso ben ik 12 uur per week bezig als voetbaltrainer bij de plaatselijke vv en dagelijks actief als mantelzorger voor mijn 93- en 94-jarige ouders. De komende tijd gaan we ook nog verhuizen naar de mooiste woonboerderij van Het Hogeland. Vervelen zit er voorlopig nog niet in…

Tot slot wil ik iedereen bedanken die mij, ons, in al die jaren geholpen hebben. Van Johannes Noorloos tot Nienke van Dam, van Roy Hefting tot Jelmer Roorda. Teveel mensen om op te noemen; sommigen een paar uur, anderen vele jaren stonden altijd voor ons klaar. Hulde! Tevens is dit mijn laatste column voor Bert Koster: Bert bedankt dat je mij dit podium hebt gegund, ik wens je een voortzetting van het enorme succes wat jij van je website hebt gemaakt. Chapeau!

Een geweldig en vooral vredig 2023 gewenst.

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69