Het WK voetbal in Qatar is een beetje als een ouderwetse guilty pleasure. Je weet wel, zo’n nummer waar je eigenlijk niet naar wil luisteren, maar wanneer je deze hoort, je op den duur keihard mee staat te blèren. De mijne is die van Rick Astley met “Never Gonna Give You Up”. Als ik die eenmaal hoor begin ik eerst zachtjes mee te neuriën om halverwege het nummer toch al het eerste woordje mee te lispelen. Aan het eind zing ik dan uit volle borst mee. Zonder schaamte.
Zo is het ook met het WK voetbal. Met temperaturen in Nederland van om en nabij het vriespunt, gehouden in een land waar je eigenlijk niet wilt zijn en met een selectie waar normaalgesproken geen hoge ogen mee kunnen worden gegooid, had ik er nog niet veel zin aan. Met een aantal FC LEO-vrienden hadden we het idee geopperd om de kantine te openen en dan samen te kijken. Dit om het enthousiasme toch wat aan te wakkeren.
De zondag voor de eerste wedstrijd hadden we een aantal vlaggetjes opgehangen en een kort berichtje op Facebook gezet. Welgeteld 1 reactie kregen we: “De kinderen komen na het eten en voor de training wel even langs om te kijken”. Op de eerste wedstrijddag van Oranje kwam er toch een barretje vol en het klopte inderdaad. Een aantal kids kwam halverwege de wedstrijd binnendruppelen om voor hun training, de tweede helft te aanschouwen.
Een zuinige 0-2 overwinning tegen het lastige Senegal, met voetbal waar menig amateurelftal ook niet trots op zou zijn kon de volgende ronde het Nederlands elftal bijna al niet meer ontgaan. Na deze wedstrijd werd ik echter ziek en dat had niet veel met het vertoonde spel te maken. Hevige keelpijn, hoesten als een ervaren zeehond en behoorlijke koortsaanvallen hielden mij aan huis gekluisterd.
Ik had een abonnement op onze bank en ik had er onderhand al zo lang gelegen dat ik overwoog om thuiszorg te bellen voor het verzorgen van mijn doorligplekken. Er was dus ruim de tijd om mij onder te dompelen in het WK-voetbal. Nagenoeg alle wedstrijden kon ik ineens bekijken. Vanaf 10.30 uur in de ochtend stond de televisie op NPO1. Eerst de voorbeschouwing en daarna sleepte ik mij van de ene wedstrijd naar de andere.
Eens in de drie uur vroeg mijn televisie mij of ik nog leefde want boven in beeld kwam de vraag: “U kijkt al 3 uur naar de zelfde zender. Druk oké wanneer u verder wil kijken”. Een enkele keer miste ik dit bericht. Dan werd ik wakker met de televisie op zwart. Maar over het algemeen had ik dan niets gemist.
Vrijdag moest Oranje weer. Nog steeds niet helemaal fit en dus met een appelsapje in de hand lag ik op de bank te kijken. Ik heb daarbij ondervonden dat nuchter naar het Nederlands elftal kijken nog erger is dan met een drankje op. Vreselijk slecht en het humeur werd er niet beter op. Er kon sowieso niet gezamenlijk gekeken worden in de kantine van FC LEO. Er werd die middag/avond Sinterklaas gevierd en de Goedheiligman had een streepje voor op het WK-voetbal.
Het gelijke spel zorgde er wel voor dat de 8e finale bijna al een zekerheidje was. Na het weekend was ik weer voldoende opgeknapt om gewoon weer aan het werk te gaan. Geen voetbal dus meer om 11.00 uur. Dat was toch wel even wennen. Gelukkig waren er na dinsdag geen 11-uur potjes meer en werd er alleen nog maar gevoetbald om 16 uur en om 20 uur. Veel overzichtelijker en minder tijdrovend.
Nederland moest het laatste potje nog tegen het gastland Qatar. Geen inspirerende wedstrijd. Er was dan ook totaal geen animo om de kantine open te gooien om samen te kijken. De meesten moesten gewoon werken en gingen niets regelen om een potje voetbal van Oranje te kijken. Nederland ging als verwacht eenvoudig (met zeer behoudend voetbal) door naar de 8e finales. Nu begon het toch wat te kriebelen. De eerste appjes kwamen binnen. We staan in de 8e finale. Moet er voor zaterdag nog wat geregeld worden??
Waar twee wedstrijden lang de interesse zeer minimaal was, moest er nu ineens van alles geregeld worden. Er werd een blinde poule in elkaar gezet. Aangezien de wedstrijd op zaterdagmiddag was, moest de wedstrijd van het eerste verzet worden. Er moesten hapjes ingekocht worden en er werd kritisch gekeken naar de barbezetting. Het kon wel eens druk worden.
Op zaterdag mocht eerst het andere oranje voetballen. Het eerste elftal had een thuiswedstrijd tegen de Lauwers. Dit moest een mooie voorbode zijn voor het hoofdgerecht van 16 uur, Nederland tegen USA. Niets was minder waar. De wedstrijd van FC LEO eindigde in een grote sof. Minimaal een uur lang de veel betere ploeg, maar er kon niet worden gescoord.
Toen de bal uiteindelijk toch eens in het netje lag, vond de grensrechter van de tegenstander dat hij deze goal eigenhandig maar eens moest annuleren. Hij had als een van de weinigen gezien dat de bal de achterlijn was gepasseerd. Toen 10 minuten voor het eind onze vrienden uit Warfstermolen ook nog eens uit een onvervalste counter op 0-1 kwam, wisten we dat we een verloren wedstrijd speelden.
De teleurstelling werd nog groter toen de onpartijdige, 5 minuten voor het einde, een geheel verdiende gelijkmaker afkeurde omdat er een duwtje zou zijn gegeven door onze aanvoerder Robin Vink. Zonder punten en met een fikse kater zochten we om 15.30 uur de kleedkamer op. We hadden maar een half uur om ons te herpakken en op te laden voor het Oranje van Koning, Keizer Louis van Gaal.
Om 16 uur was de knop wel om. Een ramvolle kantine met allemaal mensen in oranje kleding hielp daar wel enigszins bij. Tel daarbij op dat het bier rijkelijk vloeide en het Oranje van de Alleskunner Louis, al binnen 10 minuten op voorsprong stond en je weet, de nederlaag van die middag was snel vergeten.
Zo rond het rustsignaal begon het ingenomen pils al behoorlijk te zakken waardoor ik genoodzaakt was het urinoir op te zoeken. Ongeveer halverwege het legen van mijn blaas, ontplofte naast mij de kantine. Het zou toch niet… Eenmaal begonnen, kun je als man van middelbare leeftijd ook niet eenvoudig stoppen. Zo snel als ik kon haastte ik mij weer de kantine in. Nog net op tijd voor de 5e herhaling zag ik dat Oranje op 2-0 was gekomen.
Ik had nu het gevoel dat we ruim voorbij de helft van mijn quilty pleasure waren. Er werden in de rust weer echte meezingers gedraaid en de stemming was opperbest. Kreten als: “We worden wereldkampioen” en “wat een prachtig WK is dit ook” waren niet van de lucht. Uiteindelijk wonnen “we” met 3-1 en konden maar liefst 2 blinde poules gevuld worden. Iedereen stond ineens weer achter Oranje.
De Argentijnen zouden een eitje worden op vrijdag. Argentinië is eigenlijk niets anders dan Messi met 10 middelmatige voetballers. Toch kwamen we geheel terecht op een 2-0 achterstand. Met tien minuten blessuretijd, veel bidden, hopen en smeken ontplofte de kantine toen de 2-2 werd binnengeschoten door Woutje Weghorst. Als dit geen teken van boven was wisten we het ook niet meer. We moesten nu wel wereldkampioen worden.
Zelfs de verlenging overleefden we met veel kunst en vlieg werk dus het kwam aan op penalty’s. Daar hadden we een jaar lang op getraind!! Een makkie dus. Met de lange Noppert onder de lat en gelouterde penaltynemers kon dit niet verkeerd gaan. We hadden echter geen rekening gehouden met het feit dat Argentinië ook gewoon goede strafschoppen kan nemen en een keeper heeft die penalty’s kan stoppen.
Het Oranjefeestje was kort en heftig. Het duurde maar liefst twee hele wedstrijden. Uit rancune zijn we nu tegen alles wat Argentinië is en steunen we de Kroaten en de Marokkanen. Ik heb inmiddels mijn oranje polo weer gewassen en in de kast gelegd. De laatste noten van Rick Astley’s, Never Gonna Give You Up, hoor ik op de achtergrond.
Over een jaar of twee mogen de oranje spullen weer van zolder tevoorschijn getoverd worden wanneer we Europees Kampioen worden. Of is de Nations League ook een grote prijs?