Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Als je mijn volledige naam hoort dan weet je dat ik van katholieke afkomst ben: Ciska Franciska Donatiana Werkman – Bronts. Roepnaam Ciska en ik ben vernoemd naar twee van mijn tantes. Geboren op 19 november 1959 aan de Kwekersweg in Uithuizen. Ik had drie zussen en een broer maar een van mijn zussen is helaas overleden. Mijn ouders hadden een kwekerij, later werd dit een bloemisterij met als naam Bloemenverkoopkas Johan Bronts. Pa is zijn werkloopbaan geëindigd als taxichauffeur bij de UVO.
Veel verhuizingen heb ik niet gehad, eentje maar. In 1982 zijn we na ons trouwen aan de Ripperdadrift gaan wonen. Je treft het wat dat betreft net want ze zijn hier bezig met het isoleren van onze muren dus schrik niet als je ze af en toe hoort boren. Maar doorgaans is het hier rustig wonen hoor. En met veel plezier, ik zie ons hier niet zo snel weggaan.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1982 getrouwd met Ebel Werkman. We hebben elkaar in 538 leren kennen en liefde op het eerste gezicht was het van mijn kant niet inderdaad. Gelukkig was Ebel een doorzetter en inmiddels zijn we al weer veertig jaar met elkaar getrouwd!
Ons huwelijk leidde tot twee zoons die allebei met hun partners in Uithuizen wonen. In 1983 diende Patrick zich aan. Hij zit in de groenvoorziening. Drie jaar later kwam Robert op de wereld. Hij is een dikke twee jaar geleden voor zichzelf begonnen in het gevelwerk onder de naam R. Werkman Multiservice. Wij zijn de trotse grootouders van drie kleinkinderen en twee bonuskleinkinderen. De oudste is elf, de jongste drie. Elke woensdag passen we met veel plezier op onze jongste kleinkind die gisteren mooi mee kon helpen om de kerstboom op te tuigen.
Wat is uw voormalig beroep?
Op de RK-lagere school in Uithuizen, wist ik nog niet zo goed welke kant ik op wilde gaan. Maar ik beleefde vervolgens als enige leerling van die RK-school die doorstroomde wel een hele mooie tijd op de Preludium huishoudschool in Uithuizermeeden. In die tijd kwam ook mijn belangstelling voor de zorg en ik had het geluk dat de INAS-opleiding in hetzelfde gebouw zat. De stages brachten mij onder andere naar Appingedam en ik vond in Middelstum in het Hippolytushoes een mooi vakantiebaantje. En dat beviel zo goed van beide kanten dat ik er kon blijven werken.
Ik moest de mensen uit bed halen, wassen en aankleden maar zorgde ook voor het eten. En daarbij was er altijd tijd voor een gezellig praatje. We hebben het nu over eind jaren zeventig, toen kon dat allemaal nog. In het begin ging ik elke maandagmiddag voor mijn opleiding tot bejaardenhelpster naar Groningen. Nadat Patrick zich aandiende ben ik minder gaan werken maar om het weekend was ik nog steeds in het Hippyhoes te vinden.
Toen beide kinderen groter werden, ben ik eerst een tijdje gestopt met werken. Eind jaren negentig keerde ik vervolgens terug in de thuiszorg. Wekelijks ging ik bij twee a drie adresjes langs om bij de mensen thuis het huis schoon te maken. Maar we begonnen de ochtend altijd met een praatje natuurlijk.
Ik heb verschillende reorganisaties meegemaakt en toen het op den duur TSN werd, ben ik gestopt. Dit kwam ook omdat ik steeds meer last van mijn heup kreeg. Hieraan was ik in 2014 al eens geopereerd. Die heupklachten heb ik al sinds mijn geboorte. Ik was hierdoor vier jaar oud toen ik pas leerde lopen. Daar heb ik later in mijn werkcarrière best wel last van gehad.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Gelukkig viel de overgang van alle dagen thuis zijn mij niet zwaar. Ebel was ook al een tijdje thuis en samen hebben we heel wat kilometers weggefietst. Ik mag graag legpuzzels maken en breien en haken is ook helemaal mijn ding. Woensdag komt onze kleinzoon langs en samen met mijn man regel ik in goed onderling overleg het huishouden. Zo vliegen de weken wel voorbij .
Helemaal sinds ik op volksdansen in Uithuizen zit. In de zomermaanden ben ik altijd aan het zwemmen in De Dinge in Uithuizen en toen kwam ik een vrouw tegen die daar al een tijdje op zat. ‘Alle spieren worden gebruikt en het is er hartstikke gezellig!’ Dat laatste kan ik zeker beamen en daarbij worden ook de lachspieren veelvuldig gebruikt. Vroeger heb ik op badminton en gymnastiek gezeten.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn toch een beetje de standaarddingen in het leven. Ik kijk met veel plezier terug op onze bruiloft. We trouwden op het gemeentehuis in Uithuizen en hadden ’s avonds feest in 538. Ook de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen behoren tot de hoogtepunten.
En de dieptepunten?
Ik ben eigenlijk niet zo van de hoogte- en de dieptepunten maar meer van de gelijkmatigheid. Daarbij ben ik in de gelukkige omstandigheden dat ik mijn beide ouders nog heb. Die waren 17 oktober jl. zelfs zeventig jaar getrouwd. Een prachtige mijlpaal inderdaad waarbij ook burgemeester Bolding nog even langskwam. Mijn vader wordt in januari 96 jaar, mijn moeder is 94.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik ben dus opgegroeid op een kwekerij en alle kinderen moesten meehelpen in het bedrijf. Maar dat vond ik niet erg hoor. Anjernetten omhooghouden of met mijn oudere zus geld innen bij die mensen die nog niet betaald hadden, ik deed het graag. Regelmatig moesten we terugkeren omdat ze of niet thuis waren of geen geld in huis hadden. Wanneer de betaling helemaal uitbleef dan ging mijn vader er op den duur langs of ze kwamen het geld zelf brengen.
En zo heb ik menig vakantiedag meegeholpen. Maar niet alle dagen hoor. Er bleef genoeg tijd over om lekker te zwemmen. Eerst in het zwembad aan de Oude Dijk maar daarna ook wel in De Dinge. Later kochten mijn ouders een caravan en daar heb ik regelmatig in geslapen tijdens de zomervakanties.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ach, ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ebel en ik zijn niet zo van de bücketlisten hoor. We gaan jaarlijks wel een weekje weg op vakantie en doen daarbij vaak de Hoge Veluwe aan. Een prachtig natuurgebied! Fietsen mee en dan vermaken wij ons wel.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
‘Dat ik mit Ebel trauwt bin, haha’. Dat is een grapje hoor. We houden het niet voor niets al ruim veertig jaar met elkaar uit.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Minimaal een 7,5. Noteer bij nader inzien gerust een 8. Je hoort wat Ebel zegt, ik ben goed terechtgekomen bij de familie Werkman.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Daar kan ik kort in zijn: ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!’ Maar ‘Pluk de dag’ is voor ons ook wel van toepassing.