Op maandag 18 februari 2013 schreef ik mij in bij de Kamer van Koophandel. Wat mij betreft het startpunt van mijn nieuwe loopbaan als zelfstandige. Over dik twee maanden is het al zo ver, dan is het tien jaar geleden. Een mooie mijlpaal inderdaad. Voor mij de reden om een reeks artikelen te schrijven ter verduidelijking hoe het in vredesnaam zover gekomen is. Want in mijn jonge jaren was hier immers nog helemaal geen aanleiding toe. Laat staan dat ik ambities in die richting had.
Het is maandagmorgen 5 december wanneer ik aan dit verhaal begin. De dag van Sinterklaas inderdaad zonder dat dit gevierd wordt in huize Koster. Maar wat kreeg ik vandaag exact tien jaar geleden een bijzonder Sinterklaascadeau in handen gedrukt zeg, iets waar ik nu nog alle dagen profijt van heb. Hoe zat het ook alweer? Ik had bij Synergon in Winschoten net een debacle van jewelste beleefd door nog in mijn proeftijd ontslagen te worden. De dagen erna was het een kwestie geweest van wonden likken en mijzelf weer problemen op te laden voor een nieuw sollicitatietraject.
Ongetwijfeld heb ik die maandagmorgen boven op mijn kamertje alle vacatures op Indeed afgestruind op zoek naar iets geschiktst. Misschien heb ik zelfs nog wel een aanzet gemaakt voor een sollicitatiebrief, dat weet ik niet eens meer. Wat ik nog wel weet is dat ik op die dag zelf of ergens in de dagen ervoor mijn plakboek vol met stukjes die ik voor het Middelstumer voetbalclubblad heb geschreven weer eens doorstruinde. Bij de in mijn ogen mooiste stukjes noteerde ik een kruisje.
Misschien ben ik die maandag wel weer tegen Miranda begonnen dat ik wel iets met het schrijven wilde gaan doen. Misschien heb ik zelfs wel de optie geopperd dat voor mijzelf beginnen in de schrijverij wel iets voor mij was. Maar ik wist nog steeds niet hoe of wat en ik weet zeker dat er van de snode plannen niets terecht was gekomen, ware het niet dat er die maandagavond iets heel raars gebeurde om mij heen.
Zonder mijn medeweten had Miranda op haar Facebookprofiel gezet dat ik ideeën had om voor mijzelf te beginnen. Daar kwamen leuke reacties op. Maar de mooiste reactie was wel van mijn toenmalige buurvrouw die geheel belangeloos aanbood om een website voor mij te maken waar ik al mijn oude verhalen op zou kunnen zetten. Dat was voor mij het Eureka-moment die ik nodig had op dat moment. Die website was voor mij de ontbrekende schakel, de kapstok waar ik plotsklaps van alles aan kon hangen.
En dat gebeurde die nacht dan ook. Toen kwam de tekst binnen die nu nog steeds op de voorpagina van de website prijkt. Ik moest denken aan de website van Johan Staal en hoe die hem dagelijks met allerlei verhalen verder vulde. Zou ik dat ook kunnen? Dagelijks schrijven over alles wat mij bezighoudt en die verhalen dan via de sociale media verspreiden? En wat zou het toch wat zijn wanneer ik voor die website wat sponsoren zou weten te strikken die dit allemaal mogelijk zouden maken.
Achteraf heb ik mij wel eens afgevraagd waar ik in vredesnaam aan begonnen was. Maar op dat moment pakte ik maar wat gretig de mij toegeworpen strohalm cq. reddingsboei. De twee weken erna kwam er van solliciteren helemaal niets meer. Het was oude verhalen opzoeken en scannen geblazen. Een muur verder was buuf achter de schermen druk bezig om alles te verzamelen en met de contouren van de website waar in de kern uiteindelijk niet heel veel aan veranderd is. Al had ik zelf hele andere ideeën over kleurstelling e.d.. En dan was daar nog de naamgeving en het logo met daarin mijn naam en haarkuif verwerkt. Eigenlijk zo niet mijn ding maar nu nog steeds mijn handelsmerk.
De depressieve gevoelens van de eerdere dagen verdwenen als sneeuw voor de zon. Mijn partner liet mij mooi geworden maar had wel zoiets dat wilde ik hier mee doorgaan dat dit wel tot investeringen in degelijk apparatuur zou moeten leiden. En misschien tot haar en ook mijn verrassing deed ik hier helemaal niet moeilijk over. Met buurman Wim ging ik op stap en schafte mij een nieuwe PC inclusief printer, scanner, toetsenbord en muis aan. Op dat moment een rib uit mijn lijf maar hé, alles voor de goede zaak toch?
Ik leefde op een roze wolk en in een roes. Een roes die zou duren tot het eind van het jaar. Wat waren de reacties positief toen de website gelanceerd werd vlak voor de kerst en wat beleefde ik daar een plezier aan zeg. Maar achteraf bleek dat dit nog het makkelijkste onderdeel van het hele traject was. Na de euforie kwam in de maanden erna het besef dat het allemaal niet vanzelf zou gaan en moest ik op zoek naar een verdienmodel. En dat, ware lezers, viel in het begin absoluut niet mee…..