Na mijn debuut van vorig jaar kwam opnieuw de vraag van Bert om een stukje te schrijven. Ik lees mijn stuk terug en realiseer me dat deze vraag een terugblik vraagt over het afgelopen jaar. Ik voeg nu een leuke persoonlijke terugblik toe aan de vele evaluaties, verantwoordingen en reflecties die jaarlijks voor de Zorgbuurderij en zijn deelHeemers worden geschreven.
Ik beschreef in de column een willekeurige dag in november met de hoop op wat licht in de onzekere en donkere decembermaand. Door samen problemen aan te gaan, je innerlijke kompas te volgen en een touwtje uit je voordeur te laten hangen. Ik eindigde met de inspireerde woorden uit een gedicht van Alain Clark: Laat liefde je gids zijn en laat je niet leiden door angst, boosheid of verdriet.
Geschreven in een coronaperiode waarvan we niet wisten hoelang het nog zou duren. Ik vermoedde dat we na corona een lange hersteltijd nodig zouden hebben. Het gekke is nu dat corona heel ver weg lijkt omdat er zoveel leed, onrecht en problemen zijn opgedoemd. Ik kon me gelukkig toen niet bedenken hoe groot de uitdaging zou zijn van de zin: Laat je niet lijden door angst, boosheid en verdriet.
Plots een oorlog in Oekraïne, met grote gevolgen voor onze energievoorziening en economische positie. We zijn ons bewust geworden van onze afhankelijkheid van fossiele brandstoffen en de verschillen tussen arm en rijk worden pijnlijk blootgelegd. We zien de signalen van onderdrukking in Qatar waar de wereld tijdens het sporten samenkomt.
De stikstofproblematiek die de verschillende belangen tussen boer, burger en staat op scherp zet. Ik raak ook emotioneel als ik schapenboer Bart Kemp in Op 1 zie vechten tegen zijn tranen omdat hij zijn leed en onmacht niet meer kan verbergen op TV. De klimaatverandering laat wereldwijd zijn gevolgen zien in natuurrampen. De wereldleiders komen samen, gaat het ze lukken om op tijd tot actie te komen?
De aardbevingproblematiek waar we door de parlementaire enquête inzicht kregen in hoe de hazen lopen maar waar we (lees Groningers) geen vertrouwen krijgen in verbeteringen. We worden dagelijks met deze gevolgen geconfronteerd. Verhalen die voor ons inmiddels gewoon lijken te worden maar heel ingrijpend zijn in persoonlijke levens.
Doe er nog een persoonlijk sausje overheen van een 54-jarige Zorgboerin die in de overgang zit, haar kinderen ziet uitvliegen en ruim 18 jaar hard heeft gewerkt in de landbouw en zorgverlening. Daarbij voelt ze zich als oudste in de familielijn zeer verantwoordelijk (inmiddels zijn mijn beide ouders overleden) als 6e generatie voor de boerenfamiliegronden hier op De Heemen.
Dit alles bij elkaar vroeg in 2022 om persoonlijke coaching om overzicht en motivatie te behouden. Ik koos voor wandelcoaching in de Drentse bossen en pakte een aantal persoonlijke zaken op en legde ze langs de lat van de natuur. Mooie vergelijkingen zijn vaak te maken in dat wat je ziet en voelt tijdens een wandeling. Iets wat mij steunt en sterkt in worstelingen die eenieder in meer of mindere mate tegen zal komen.
De wandelcoach nodigde mij in het voorjaar uit voor de tocht “Into the wild” in Zweeds Lapland. De uitnodiging kwam net op het moment dat ik met corona in quarantaine zat. Ik had dus tijd om hier eens goed over na te denken. De tocht viel in mijn geplande vakantie, dus ik zei JA… tegen deze tocht.
Ik realiseerde me op dat moment nog niet precies waar ik ja op had gezegd. Nog nooit in de bergen gelopen met volledige bepakking en nog nooit “Into the wild” gekampeerd. Het meest maakte ik me zorgen over mijn conditie. Als oudste van de groep van 7 vrouwen wilde ik natuurlijk niet achterblijven. Dus ik startte met trainen tijdens mijn wekelijks rondje Peertil en vulde mijn rugzak met de zwaarste boeken die ik in mijn boekenkast had staan. Dus met woordenboeken en de bijbel liep ik menig rondje.
In augustus 2022 was het zover. We vlogen naar Kiruna en gingen met de bus naar ons startpunt in Nikkaluoka. We wandelden in acht dagen naar Abisko. We volgden de Kungsleden (Zweeds Pieterpad) en we weken een deel af van deze route. De wandelroute staat in de boekjes beschreven als één van de mooiste ter wereld. Met diepe valleien en hoge bergen, kale plateaus en knoestige berkenbossen.
In dit gebied is er totaal geen bereik en er zijn geen voorzieningen. Wel zijn er hutten waar je kunt overnachten, maar het plan was om in tentjes te slapen. Ik kreeg net voordat ik startte te horen dat het met mijn schoonmoeder (97 jaar) niet goed ging. Ze werd opgenomen in Wiemerheerd. We spraken af dat ik op de hoogte zou blijven maar onmogelijk terug kon komen.
Wat een prachtig gebied! Zoveel water, zoveel stenen, zoveel ongerepte natuurschoon heb ik nog nooit gezien. Met 17 kilo op de rug en constante alertheid waar je je voeten zet, liep ik mijn kilometers. Helemaal één met de natuur en het bracht me terug naar de basis. Poepen in de natuur, wassen in het ijskoude water.
Alleen maar lopen, eten en slapen. Regen, kou, wind en zonneschijn, alles kwam voorbij. Zo ook kuddes rendieren en zelfs een ontmoeting met een eland. Nieuwe ervaringen deed ik op zoals lopen in natte schoenen, acht dagen dezelfde kleding aan en water uit de rivieren drinken.
Wat leverde deze uitdaging mij op? Ik kan het moeilijk omschrijven. Het was een zeer waardevolle ervaring om helemaal weg te zijn van alles en alleen maar bezig te zijn in pure eenvoud. Weg van alle prikkels in je dagelijks leven. Alleen zijn met jezelf, met steun van andere vrouwen. Je komt tot nieuwe inzichten en tot echt voelen. Je hoofd leeglopen en vertrouwen op je lijf. Thuis en oorlog zijn even heel ver weg en ik vond het heerlijk.
Ondanks de grote inspanning (128 kilometer in 8 dagen) voelde ik me uitgerust en fris bij thuiskomst. Eigenlijk met de conclusie dat de problemen die ik ervaar relatief zijn en veel minder groot als ik meer in het moment leef en me niet laat leiden door prikkels die angst, verdriet en boosheid opleveren. Bij thuiskomst bleek het goed te gaan met mijn schoonmoeder en ze verblijft nog steeds in redelijke gezondheid, mede door de liefdevolle verzorging, in Wiemersheerd.
De wandeling maakte voor mij duidelijk dat het leven uiteindelijk heel eenvoudig is. We hebben het als mensen met al onze systemen en regels heel ingewikkeld gemaakt. Ik heb nu ervaren dat je altijd terug kan naar de eenvoud. De natuur is een inspiratiebron wat er altijd is. Het helpt mij om me staande te houden in een wereld vol met prikkels en verplichtingen
In de het Dagblad van het Noorden zie ik vandaag een bijlage over wandelen: “Loat mie moar lop’n.” Ik kan het beamen. Ik startte jaren geleden met mijn wekelijks rondje Peertil in fijn vrouwelijk gezelschap. Daaropvolgend startte ik met dertig minuten hardlopen in de week en het bracht mij deze zomer wandelend met bepakking in Zweeds Lapland. Wandelen brengt je in beweging en zorgt voor een leeg hoofd en is goed voor je lijf. In de natuur vind ik eenvoud en rust. Ik ben benieuwd welke wegen en bewegingen nog gaan volgen in deze roerige tijden.