Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Roelf-Jan Beukema, roepnaam Roelf. Ik ben op 31 oktober 1958 geboren in Onderdendam en het oudste kind uit een groot gezin van zes kinderen. Ook de enige jongen trouwens want ik heb vijf zussen. Mijn vader was boerenarbeider en hield zelf ook acht tot tien koeien bij huis, moeder regelde het huishouden.
Met mijn ouders heb ik op vijf plekken in Onderdendam gewoond. Na getrouwd te zijn, gingen we in 1988 aan de Stadsweg wonen en omdat we daar niet konden uitbreiden, besloten we om in 2000 nieuwbouw te plegen aan de Winsumerweg. Toen we bijna over zouden gaan, werd er daar ingebroken waarbij de hele keuken plus apparatuur werd gestolen. Dat was dus een beetje een valse start. Maar in 2001 bouwden we er al onze eerste loods bij en later volgde de tweede.
Inmiddels is de vergunningaanvraag voor de bouw van een nieuwe kantoorruimte verstuurd. We hopen dat die er volgend jaar staat en dat kan ook het startsein zijn om onze zaak over te dragen aan onze jongste zoon Niek. Wij kunnen dan mooi in onze woning bij het bedrijf blijven wonen want dit is natuurlijk een pracht stee.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in april 1988 gehuwd met Janny Meijer. Volgend jaar zijn we dus al weer 35 jaar getrouwd. Janny is geboren in Kantens en opgegroeid in Bedum. Ik heb haar in Onderdendam leren kennen toen er op haar school een rommelmarkt georganiseerd werd. Janny was dus onderwijzeres en ik was in die tijd een enorme pingelaar die tijdens die markt een kraampje had waarbij ik 200 worsten aan de man probeerde te brengen. Ik handelde in mijn jongere jaren ook in hanen, kinderregenjassen, die ik via Kroeze in Middelstum op de kop tikte, en had op den duur zelfs een ezel bij huis staan, Bas genaamd.
Toen de kinderen kwamen, werd het met de handel rustiger. In 1991 diende Wim zich aan. Hij woont in Ten Boer, staat vier dagen voor de klas en timmert als zanger met zijn band Wanton stevig aan de weg. Drie maand geleden werd hij voor het eerst vader van zoon Siem Roelf-Jan. In 1993 diende Niek zich aan, hij woont in Winsum en is dus al in de zaak opgenomen. Dochter Liselotte is vier en zoon Job twee. Wij zijn de trotse opa en oma van drie kleinkinderen en vinden dit prachtig!
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Onderdendam, ging ik naar de lagere landbouwschool in Winsum. Daarna volgden twee jaar op de middelbare landbouwschool in Groningen. Na mijn diploma te hebben gehaald, ben ik eigenlijk direct voor mijzelf begonnen. Daarbij werd ik geholpen door mijn vader die twee van zijn vaarzen verkocht waardoor we voor een mooi prijsje een trekkertje en hooipersje konden kopen. Pa ging op een brommertje de boeren bij langs met de vraag: ‘Kan Roelf hier binnenkort hooi komen persen?’ Daardoor brak er in 1978, ik was destijds negentien jaar, een drukke zomer aan.
Er was toen al veel concurrentie maar als eenpitter werden mij door verschillende boeren wel opdrachten gegund. In die tijd waren Wieringa, Hooijer en Van Dijken in het gebied actief. Met het verdiende geld kocht ik nieuwe machines zoals een kraantje en een mestverspreider en de zaken gingen zo goed dat ik op advies van de accountant in 1979 een nieuwe trekker kocht. In dat jaar kon ik ook mijn eerste werknemer in dienst nemen.
De werkzaamheden breidden zich uit en het bedrijf werd elk jaar een beetje groter. Elk seizoen had zijn eigen werk zoals mest verspreiden en sloten schonen. 1989 was een tragisch jaar want toen overleed mijn zwager Abel Louwers die in Rottum woonde. Abel was net twee jaar voor zichzelf begonnen. Dijkstra Wegenbouw in Aduard was een grote werkgever van hem. Zijn kraan en klantenkring kwam door zijn overlijden vrij en ik heb mij hierover ontfermd. We kregen ook het waterschap erbij met allerlei maaikolf-opdrachten tot gevolg.
Ook het personeelsbestand groeide gestaag. We groeiden verder en bekwaamden ons in het loon- en grondwerk. Dit leidde eind jaren negentig tot gerichte keuzes waarbij we diensten afgestoten hebben en vooral aannemer zijn van opdrachten in de grond-, weg- en waterbouw met daarbij allerlei kleine baggerwerkzaamheden. Tegenwoordig zijn we een sociaal familiebedrijf. Naast ons drieën hebben we tien personeelsleden in vaste dienst en daarnaast twee stagairs. Tijdens piekmomenten huren we personeel in.
Janny is tien jaar geleden gestopt in het onderwijs en is mijn steun en toeverlaat op het gebied van de boekhouding en de regelgeving. Dat is tegenwoordig een absolute must want die regelgeving is complex en verandert voortdurend. Zeker wanneer je als bedrijf mee wilt doen met de grote jongens en meedingt in aanbestedingsklussen voor gemeentes en waterschappen. Dat zijn miljoenenopdrachten waarbij je goed beslagen ten ijs moet komen. Dat leidt soms tot zulke moeilijke offertes dat ik dan wel tien keer op de locatie moet kijken hoe de opdracht het beste kan worden uitgevoerd.
Maar we zijn maar wat trots op wat we hebben weten te realiseren. Zo zaten we onlangs weken in Giethoorn en waren we voor de gravin van Almelo wekenlang aan het baggeren. Door mond-tot-mondreclame krijgen we zoveel opdrachten dat we bijvoorbeeld potentiële aanbestedingen in Kampen en Ommen af hebben moeten zeggen omdat we bijna niet door het werk heen komen. Naast de gemeente Het Hogeland en Waterschap Noorderzijlvest weten ook Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer ons tegenwoordig te vinden. En dankzij het samenwerkingsverband BBK – Beukema, De Boer en Kramer -, hebben we in nauwe samenwerking met Structon 32 kilometer dijkverhoging in het Lauwersmeergebied aan mogen leggen.
De spoortunnel bij Winsum was ook een grote klus en we doen de nodige beschoeiing-, brug- en steigeropdrachten. Onze kracht is dat we de opdrachtgevers bijna volledig ontzorgen en dat we weinig klachten krijgen. ‘Ken nait, bestait nait’ is onze slogan maar dat wordt ook wel eens tegen ons gebruikt. In overleg kan er veel maar wel alles op zijn tijd natuurlijk.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In mijn hoofd ben ik al wel bezig met mijn pensionering maar nog steeds gaat elke ochtend de wekker om 05.00 uur af zodat ik de koffie klaar heb voor de jongens die hier soms al om half zes zijn. Toen ik twee weken geleden 64 werd, heb ik mij voorgenomen om elke vrijdagmiddag vrij te nemen. Ik hoop dat dit gaat lukken en ben maar wat blij dat Niek, die inmiddels al heel veel dingen regelt, aangegeven heeft het bedrijf over te willen nemen. Ik denk dat ik over drie, vier jaar niet meer in het bedrijf zit, daar werk ik wel naar toe in elk geval.
Echte hobby’s heb ik niet naast mijn werk maar ik wil mij tegen die tijd wel wat meer op het vrijwilligerswerk gaan richten. Dat doe ik nu ook al en dat bevalt prima. Ik ben namelijk onlangs tot voorzitter van voetbalclub Rood Zwart Baflo gekozen en probeer alle wedstrijden van het eerste bij te wonen. Dankzij mijn beide voetballende zoons was ik al regelmatig op het voetbalveld te vinden en RZ Baflo is hierdoor wel een beetje mijn club geworden. We zijn met het bedrijf hoofdsponsor en ik zit nu dus ook in het bestuur. Vroeger heb ik zelf gevoetbald en wel bij SV Onderdendam.
Ik ben een echte controlfreak en daardoor zit een lange vakantie er nu nog niet in. Een paar dagen weg is prima maar daarna word ik toch onrustig en wil ik weer terug naar Onderdendam. Janny heeft hier minder last van.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Onze bruiloft en de geboorte van de kinderen en kleinkinderen. Ik ben er trots op dat we met zijn allen, en dan bedoel ik ook alle medewerkers, van het bedrijf kunnen leven.
En de dieptepunten?
Het verlies van dierbaren. Mijn ouders en Janny haar vader zijn inmiddels niet meer onder ons. Abel stierf veel te jong waardoor mijn jongere zus al vroeg weduwe werd. Zakelijk gezien hebben we ook dieptepunten gekend maar dat vormt je. Doorzetten is ons motto en we zijn er altijd weer bovenop gekomen. Het personeel beschouwen we toch een beetje als onze eigen familie en als daar tegenslag is dan raakt het ons ook.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen we in 2000 hier ons huis bouwden, was ik op zoek naar een opvallend iets voor bij het huis. Dat vond ik toen ik voor een opdracht naar het Drentse Erica reed en ik ter hoogte van Zuidlaren bij een beeldhouwer in de tuin van die grote olifanten zag staan. ‘Die wil ik hebben’, dacht ik direct maar ze waren niet te koop. Ik gaf echter niet zo maar op en uiteindelijk heb ik ze op de kop kunnen tikken.
Voor beide olifanten, een grote en een kleinere, heb ik een eilandje aangelegd en de olifant is in ons logo opgenomen. Het dier geeft ons goed weer. Krachtig en sociaal maar ook de beschikking hebbend over een dikke huid. Dat is in ons werk ook zeker nodig.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
We hebben een eigen bootje maar varen er veel te weinig mee. En Janny heeft het wel eens over een campertje kopen. Wie weet komt het er nog van. Maar meer tijd met elkaar doorbrengen, dat is zeker wel ons streven. Op een vrijdagmiddag een keer een terrasje meepikken bijvoorbeeld. Het geluk zit wat dat betreft in kleine dingen. Lekker tot rust komen, ook in het hoofd. Dat is toch heel belangrijk?
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Soms denk ik wel eens: ‘Had ik bepaalde mensen maar eerder ontmoet in mijn leven!’ Maar je kunt het ook van de andere kant bekijken, dat ze op precies het juiste moment op je pad kwamen. Waar ik wel last van heb is dat ik niet met het omgaan met computers ben opgegroeid. Dat werk wordt steeds belangrijker maar gelukkig zijn Janny en Niek hier veel handiger in.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik was vroeger blij met een voldoende. Een tien geven is niet terecht, maak er maar een acht van!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Dat ik het leuk vind om op deze manier geïnterviewd te worden en dat ik het mooi vind dat je aan ons gedacht hebt. We zien uit naar het resultaat maar gaan ons nu opmaken voor de vrijdagmiddagborrel hoor….