Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer bij mijn naam gerust Joop van der Ploeg. Ik ben op 6 maart 1959 geboren in Uithuizermeeden. Als oudste zoon uit een arbeidersgezin. Mijn vader was eerst boerenarbeider en werd later onderhoudsmedewerker bij de provinciale waterschappen. Ik heb nog een jongere zus en broer.
In eerste instantie heb ik maar veertien dagen ‘op Meij’ gewoond, toen volgde een verhuizing naar Oudeschip. Op mijn achttiende verhuisden we terug naar Uithuizermeeden en daar heb ik op drie verschillende plekken gewoond. Inmiddels al weer 34 jaar met veel plezier aan de Tuinbouwweg.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1988 getrouwd met Margreet van der Ploeg-Woldringh. Ik was haar chef in de tijd dat ik voor de Rabobank in Middelstum werkte. We vonden elkaar leuk en werden uiteindelijk dus een ‘bankstel’. In 1991 werd Valerie geboren. Zij is nu nog met zwangerschapsverlof maar wordt per 1 januari huisarts in Loppersum. Dat is ze nu nog in Warffum. Zoon Rik-Jan is in 1993 geboren. Hij woont ook in Uithuizermeeden en werkt als site-manager bij Buss in de Eemshaven.
Inmiddels ben ik de trotse opa van twee kleindochters. Bella kwam vorig jaar op de wereld en vorige week is Valerie opnieuw bevallen van een gezonde dochter die de naam Lotta meegekregen heeft.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Oudeschip, ging ik naar de MAVO in Uithuizermeeden zonder precies te weten wat te willen worden. Dat wist ik na de MAVO nog steeds niet en dus koos ik voor de HAVO aan de Zuiderkruislaan in Groningen. Met wis-, natuur- en scheikunde in het pakket was daar aanvankelijk het idee om naar de HTS te gaan maar na een keer gezakt te zijn voor mijn examens vormde zich het idee om als KVV-er in het leger te gaan, ondanks dat ik vrijstelling had van de militaire dienstplicht. Ik kwam op in Ermelo en zou voor een kantoorfunctie worden opgeleid.
In plaats van de zes jaar die ik aanvankelijk voor ogen had, besloot ik na drie maanden al gericht te solliciteren. De Akzo, PTT en de Rabobank kwamen in beeld en de Rabobank had de beste aanbieding. Reden genoeg om daar in 1979 mijn werkcarrière te beginnen en wel met Middelstum als standplaats. Na twee jaar werd ik er ‘Hoofd kas en (bij)kantoren’ en was ik wekelijks ook een paar keer op de afdeling in Kantens te vinden. Uiteraard volgde ik in die tijd de nodige cursussen op administratief gebied.
In 1985 had de Bondsspaarbank voor de Eemsmond een vacature voor een kantoordirecteur in Roodeschool waarnaar ik succesvol solliciteerde. Deze Bondspaarbankafdeling kende elf kantoren en in 1993 was daar de kans om in Appingedam Hoofd Assurantiën te worden. Een andere tak van sport waarvoor ik ook weer de nodige opleidingen gedaan heb. In 1999 werd de Bondsspaarbank overgenomen door de SNS bank en de afdeling Appingedam werd ondergeschoven in Assen. Dat maakte mij niet heel veel uit want ik werkte in die tijd toch veel vanuit huis.
Na weer enige fusies en overnames kwam het hoofdkantoor in Arnhem terecht. Vier a vijf keer per maand ging ik die kant op voor overleg en vergaderingen en dat gold ook na de verhuizing van het hoofdkantoor naar Utrecht in 2013. In 2012 werd de SNS-bank door de gevolgen van de bank- en de daaropvolgende economische crisis failliet verklaard maar door de staat gered. Het gevolg was wel dat er heel veel mensen uitmoesten. In 2015 dacht men ook zonder mij verder te kunnen. Van de 55 accountmanagers die in 2010 op de zakelijke verzekeringsmarkt actief waren, is maar één overgebleven. Ik ben uiteindelijk als Pensioen Leven Specialist afgezwaaid.
Ik was 56 jaar toen er een eind kwam aan mijn dienstverband bij de SNS-bank. Ik had eerder al diverse gesprekken gevoerd met een collega waarbij het werken als zelfstandige regelmatig voer voor discussie was. Ik zei toen wel eens gekscherend dat je eigenlijk maar twee keuzes hebt: of er alleen over praten of daadwerkelijk de overstap maken. ‘Volgens mij behoren wij tot de eerste categorie’, zei ik destijds.
Maar in augustus 2015 werd ik één van de vijf directeurs/eigenaren van Bakker van der Ploeg Assurantiën B.V. in Winschoten met in totaal elf medewerkers in dienst. En ik moet zeggen dat die overstap mij prima bevallen is. Van 90.000 autokilometers per jaar, ging ik naar 30.000. Onze cliënten wonen voornamelijk in de drie noordelijke provincies met een uitschieter naar het Overijsselse Hattem als verste bestemming. Ik had de laatste jaren in loondienst al een relatief vrij leven en dat is nu nog steeds het geval. Waarbij ik dit direct wil nuanceren want het gaat heel goed met het bedrijf en we hebben het druk genoeg met zijn allen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Officieel moet ik nog dik drie jaar werken tot mijn pensionering maar ik zou natuurlijk ook langer door kunnen gaan. Het gaat mij nog prima naar de zin. Ik geniet van het contact met mijn cliënten en mag ook graag onder de mensen zijn. Daarbij is Margreet 8,5 jaar jonger dan ik. Het werk houdt mij mooi van de straat en echt veel hobby’s heb ik niet.
Vroeger, vooral tussen mijn 30e en 40e levensjaar, heb ik het nodige vrijwilligerswerk gedaan. Als kantoordirecteur in Roodeschool zat ik daar ook in de Handelsvereniging en ik was actief bij de plaatselijke dorpsbelangen en in het dorpshuis aldaar. Ook zat ik in het bestuur van de tennisclub en was ik secretaris van de ‘Hagelverzekeringen’, als afgevaardigde voor de agrarische sector. Momenteel slokt het werk veel van mijn tijd op maar dat vind ik geen probleem. Margreet en ik trekken er bewust enige keren per jaar op uit om de boel de boel te laten. Een ideale manier om de accu weer voor enige maanden op te laden.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn allereerst mijn trouwdag en de geboorte van de kinderen en de kleinkinderen. Mijn ontslag in 2015 was door een paar vrije maanden een mooie gelegenheid om drie weken lang Zuid-Afrika aan te doen. Ik heb wel meer leuke reizen mogen maken, bijvoorbeeld naar Amerika, Tunesië, Tanzania en Jordanië.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn ouders en schoonouders springt er bovenuit hoewel ze wel allemaal tachtig jaar of ouder zijn geworden. Wat dat betreft ben ik ook geen man van de extremen, van heel hoge bergen of diepe dalen. Ik gedij prima in het gelijkmatige leven wat ik nu leid.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik zou het zo niet weten, er schiet mij nu niets te binnen. Ik ben dan ook meer iemand die ’s morgens overdenkt hoe de dag eruit gaat zien. Wat dat betreft heb ik het geheugen van een goudvis. Wanneer ik even afgeleid ben dan moet ik stevig nadenken waar ik mee bezig was of waar ik aan dacht. Deze vraag had je dan ook beter aan mijn vrouw kunnen stellen. Die had het antwoord zo paraat gehad.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Rustig zo doorgaan eigenlijk. Een reis naar Australië staat nog wel op mijn verlanglijstje maar is geen must. Wat dat betreft ben ik niet zo van een bücketlist. Dat komt ook door de mooie reizen die ik al heb gemaakt. Die naar Cuba voor mijn zestigste verjaardag ben ik bij een eerdere vraag nog vergeten te benoemen. In 2020 zouden wij voor een rondreis naar Mexico gaan maar toen was daar corona. We nemen het dus maar zoals het komt.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, althans niet dat ik weet. Misschien helpt het dat ik snel de consequenties van mijn daden overzie en niet zo heel vaak impulsief handel.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer gerust een acht, ik heb niets te klagen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Je moet zelf iets van je leven proberen te maken. Ik vind sommige mensen behoorlijk negatief. Er hoeft maar iets te gebeuren en ze zien overal apen en beren. Ik zie problemen liever als uitdagingen en ben absoluut niet iemand die onder in een put gaat zitten treuren. Daarvoor is het leven te mooi en te kort….