Soms komen ze maar zo binnenwaaien, mooie en warme herinneringen uit ver vervlogen tijden. Facebook doet daar dapper aan mee. Dat medium schotelde mij vorige week een prachtige foto, gemaakt door Jannes Klaassen, voor van mijn ouders, op de dag dat ze zestig jaar getrouwd waren. Staande voor het huis dat inmiddels afgebroken en compleet nieuw opgebouwd is. Daar waar vroeger hun winkeltje stond. Een kruidenierszaak dat Westerwijtwerd en omgeving bediende tot 1975. Tot moeder’s paratyfus een hardhandig en abrupt einde maakte aan hun levenswerk.
Soms denk ik wel eens dat ik het in het begin veel makkelijker had als beginnend internetcolumnist. Qua verhalen althans. Mijn en onze beslommeringen als gezin. De moeilijke momenten als startend ondernemer. Mijn ouders die noodgedwongen de G.A.-straat moesten verlaten en via mijn zus en zwager in het Hippyhoes terechtkwamen. Het wrange ziektelot van mijn moeder en onze wandelingen in en achter de rolstoel. Alle aardbevingsellende om ons heen. Maar ook fijne jeugdherinneringen over oude jeugdliefdes, schoolanekdotes, stoere dienstverhalen en stap- en vakantie-escapedes. Er was genoeg om over te schrijven.
En dat deed ik dan ook. En dat doe ik nog steeds. Maar nu toch wat meer in een keek-op-de week-vorm waarin hartstochtelijk teruggeblikt wordt op de afgelopen zeven dagen en wat daarin allemaal wel niet gebeurd is. Maar af en toe is daar de tijd en de ruimte om mooie, warme herinneringen op te diepen en om ze her te beleven. Zo was daar vorige week een interview voor het onderdeel pensionado’s met een man die nog volop in het arbeidsproces zit. Iemand die, net als ik, vroeger nooit wist wat precies te worden. En die daarom van de MAVO naar de HAVO ging in Groningen.
En wanneer ik HAVO hoor, heb ik altijd even de neiging om te vragen om welke HAVO het ging. En dit was dus dezelfde HAVO aan de Zuiderkruislaan als waar ik op gezeten heb. Waar PABO-studenten geblinddoekt en onder begeleiding door de gangen liepen. Wellicht om te ervaren hoe het voor een kind voelt als ze aan zo’n spelletje meedoen. Ik somde de namen van enige van mijn leraren uit mijn tijd op en bij het noemen van de naam van natuurkundeleraar Smit, lichtten zijn ogen op.
‘Een aardige maar ook warrige man. Met een bos krullen en een wilde baard. Iemand die moeite had om de orde in de klas te handhaven en die je de kop helemaal gek kon maken. Zeker wanneer je voordat de les begon, een opstelling van een bepaald proefje zodanig veranderde dat het zijn hele voorbereiding in de war schopte. Dan hoorde je hem luidt mopperen en daarbij allerlei verwensingen in de mond nemen over diegene die dit gedaan had.’
Ik noemde de naam van Vincent als mijn klasgenoot die ook uit Meij kwam en die wel wist hoe hij Smit woest kon krijgen. Mijn interviewgast zat bij zijn broer in de klas op de HAVO. Een kleine wereld maar ook een feest der herkenning. Even waande je je weer terug in de periode eind jaren tachtig. Waar je als zestienjarige onzekere puberjongen in Stad de razende wereld om je heen voorzichtig ontdekte….
Net zo mooie herinneringen als die van het beklimmen en het afdalen van de Samariakloof op Kreta. Die herinneringen van Frans aan een helse expeditie in de zeroos waarbij Kees en Patrick in een kleine twee uur naar beneden huppelden maar zes uur later op het tandvlees de laatste meter van deze helletocht beleefden. ‘Laat mij maar hier op dit bankje liggen, ik kan niet meer.’ Man, wat hebben we hier toch vaak smakelijk om moeten lachen. Net als om Frans zelf die tijdens een eerder kloofbezoek halverwege de terugtocht een ongeëvenaarde krampaanval door het hele lichaam kreeg waardoor ik met hem in een EHBO-post moest overnachten.
Soms word je door een foto of anekdote maar zo terug gezogen in de tijd. Of door de gastcolumnist deze week die refereerde aan de tekst die op de homepage van mijn website staat. Een tekst die als een openbaring binnenkwam op 4 december 2012. Ook zo’n bijzondere herinnering stammend uit de tijd dat ik even niet meer wist van hoe of wat. En zo heb ik dankzij deze herinneringen maar zo in een half uurtje mijn weekverhaal op papier staan. Soms moet je wat dieper nadenken over een onderwerp. Maar als je die bedacht hebt dan vormt het verhaal zich gelukkig nog steeds als vanouds…..