Op maandag 18 februari 2013 schreef ik mij in bij de Kamer van Koophandel. Wat mij betreft het startpunt van mijn nieuwe loopbaan als zelfstandige. Over een klein half jaar is het al zo ver, dan is het tien jaar geleden. Een mooie mijlpaal inderdaad. Voor mij de reden om een reeks artikelen te schrijven ter verduidelijking hoe het in vredesnaam zover gekomen is. Want in mijn jonge jaren was hier immers nog helemaal geen aanleiding toe. Laat staan dat ik ambities in die richting had.
Waar waren we ook al weer gebleven? De episodes Vast Banket en Lambeck Harms Notarissen zijn beschreven. In de eerste maanden van 2012 zat ik weer thuis. Het was wederom solliciteren troef. Naast het schrijven van de nodige sollicitatiebrieven, had ik mij ook bij diverse uitzendbureaus ingeschreven. Tijdens een bezoekje aan het ziekenhuis waar mijn schoonvader destijds opgenomen lag, ging de telefoon. Start Uitzendbureau in Veendam had mij op de korrel en wilde mij neerstallen bij Nedmag in dezelfde plaats.
Het zou gaan om een project van slechts twee maanden, aldus het afdelingshoofd, maar uiteindelijk ben ik er een half jaar gebleven. Als je eenmaal binnen bent en het systeem leert kennen dan zijn er altijd wel klusjes te klaren. Dat ik in dat programma op een optie geklikt had waarvan men mij van te voren op het hart drukte er niet op te drukken, mocht de pret niet drukken. Daar is men intern nog wel even zoet mee geweest, om deze optie definitief uit het pakket te verwijderen maar ook om alles weer goed te breien want intern had het indrukken de nodige consequenties.
Mijn laatste voorlopige werkdag in Veendam zal ik niet licht vergeten. Dat was de vrijdag nadat Ralf op het voetbalveld in elkaar gezakt was tijdens een training. De AED deed uiteindelijk zijn verlossende werk maar bepaalde beelden bleven nog wel een tijdje in mijn hoofd rondspoken. In september en oktober zat ik vervolgens weer thuis en dus had ik alle tijd om een en ander op een rijtje te zetten.
Om een en ander van mij af te schrijven, schreef ik over het incident een column ‘Ralfie en de AED’ voor de website van de VV Middelstum. Deze werd destijds vaak gedeeld op Facebook en er kwamen veel reacties op. Dat was bijzonder om te volgen en plantte een klein zaadje ergens in mijn hersenpan. Eerder dat jaar had ik de vrouw al eens wakker gemaakt met de mededeling dat ik iets met het schrijven wilde gaan doen, een boek schrijven of iets dergelijks. Miranda vond het maar zozo dat ik haar daar wakker voor maakte.
Ik geef direct toe dat het ook een bevlieging was. Mede ingegeven door de lol die ik in een verder verleden had als redactielid van het Middelstumer voetbalclubblad waar ik traditioneel het voorwoord mocht vullen waarbij talloze anekdotes en bijzondere gebeurtenissen de revue passeerden. Eerder was ik in het legertje redactielid geweest van het compagniesblad ‘De Roekie’ waarbij ik er in bepaalde verhalen lustig op los fantaseerde. Wat was het mooi wanneer hier leuke reacties op kwamen. ‘Daar moet je wat mee gaan doen’, hoorde ik dan wel eens…
Dat was ongetwijfeld de reden geweest dat ik de vrouw in het voorjaar van 2012 wakker porde. Maar het bleef destijds bij een bevlieging. Want hoe moest ik dat in vredesnaam aan pakken om er dan vervolgens ook nog een goed belegde boterham aan te verdienen? Deze gedachten verdwenen eerst weer naar de achtergrond maar het Ralfie verhaal wakkerde een en ander wel weer aan. Zonder er wat mee te doen overigens want in oktober 2012 was ik in een sollicitatieprocedure verwikkeld geraakt bij de sociale werkvoorziening Synergon in Winschoten.
Daar zochten ze op het bedrijfsbureau een nieuwe medewerker en de werkzaamheden sloten aardig aan bij het werk wat ik bij Vast Banket gewend was te doen. Ik was inmiddels redelijk gewend geraakt aan het voeren van sollicitatiegesprekken die mij bijvoorbeeld al naar Drachten, Hoogeveen en Veendam hadden gebracht bij respectievelijk een afvalscheidingbedrijf en bedrijfsbureaufuncties bij een sociale werkplaats en een producent van hondensnacks. Toen ik net bij het notariskantoor in Groningen aan de slag was, kreeg ik een belletje uit Hoogeveen of ik niet alsof bij hen aan het werk wilde maar toen was een en ander al in kannen en kruiken.
De twee sollicitatiegesprekken in Winschoten verliepen vervolgens gesmeerd waarbij een beetje bluf niet geschuwd werd. Maar ik was maar wat blij met mijn nieuwe functie inclusief een salarispakket dat klonk als een klok. Ik was verheugd met het feit dat ik weer voor minimaal een jaar onder de pannen was maar wist destijds nog niet wat voor desastreuze mededeling mij na drie weken proeftijd te wachten stond……