Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Wobbo Tonko Heidema is mijn volledige naam. Roepnaam Bob omdat mijn ouders vonden dat mijn naam ook in het buitenland begrijpbaar en goed uit te spreken moest zijn. Ik ben op veertien september 1957 geboren in Harkstede, toen nog gemeente Slochteren. Ik kom uit een gezin met zeven kinderen, bestaande uit vier jongens en drie meisjes. Ik ben de op één na oudste. Mijn vader was eerst zelfstandig schilder maar werd daarna instructeur bij Silenka in Hoogezand, een producent van glasvezelgaren.
Ik ben geboren aan de Hamweg achter Café Staalstra. Dat café was destijds een begrip in de omgeving. Toen ik zes jaar was, verhuisden we als gezin naar de Hoofdweg en daar woon ik nu nog steeds. Destijds in een twee-onder-een-kapwoning maar daar heb ik later, door het huis van mijn overleden buurman er bij te kopen, in zes jaar tijd een eigen grote woning van gemaakt. Ongeveer 90% van de werkzaamheden heb ik zelf gedaan waarbij ik het geluk had dat mijn jongere broer in de bouw werkt. Dit is een pracht plekje en ik geniet van het uitzicht, de rust en de ruimte.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben zestien jaar getrouwd geweest waarna een scheiding volgde. Inmiddels heb ik een nieuwe relatie, mijn vriendin woont in Bierum. We wonen niet samen maar het bevalt prima zo. Ik heb twee prachtige dochters. Lynn is 25 jaar en woont in Schildwolde. Ze is interieurontwerpster. Ilse is 22 jaar, studeert en woont nog thuis. Vorig jaar ben ik opa geworden van een prachtige kleindochter, Nine genaamd.
Wat is uw voormalig beroep?
Op de lagere school wist ik nog niet precies wat te worden maar wel dat ik iets met mijn handen wilde gaan doen. Ik was altijd al aan het sleutelen, bijvoorbeeld aan fietsen en brommers, en geïnteresseerd in techniek. De LTS in Groningen was daardoor een logische vervolgstap. Ik had daar het geluk dat mijn klassenleraar een goede kameraad van Jac Boiten was. Hij had een eigen bedrijf in de hydrauliek en pneumatiek. Ik koos op de LTS voor de metaalbewerking en elektrotechniek en behaalde op mijn 16e mijn diploma.
Daarna kon ik dus direct bij Boiten aan het werk. Door de avondcursus MTS te volgen, combineerde ik drie jaar lang werken en leren bij het bedrijf dat tegenwoordig Integron heet en in Groningen gevestigd is. We doen veel voor industriële bedrijven maar zijn ook wel voor de NAM en de Gasunie werkzaam. Ik ben er in 1975 begonnen en werk er nu nog steeds. De eerste twintig jaar als monteur en ik reisde door heel Nederland tot Limburg en Zeeland aan toe. Inmiddels heeft het bedrijf vier vestigingen en werk ik voornamelijk in de drie noordelijke provincies.
In 1995 werd ik gevraagd om vertegenwoordiger te worden. Om te kijken of dit wel wat voor mij was, werkte ik in het begin twee dagen als vertegenwoordiger en drie dagen als monteur. Het verkopen ging mij prima af en een auto van de zaak was een bijkomend voordeel. Ik werd dus fulltime vertegenwoordiger en dat ben ik nu nog steeds. Wel brengt het werk tegenwoordig veel meer administratieve rompslomp met zich mee dan vroeger. Ik ben er wat dat betreft boekhouder bij geworden en moet bijvoorbeeld allerlei verslagen van bezoeken en offertes maken.
En wanneer een factuur niet betaald wordt, neem ik contact met de bedrijven op om te kijken of we de betalingen weer vlot kunnen trekken. Ik mag het werk heel graag doen maar de charme van vroeger is er wel wat af. Toen stapte je zo bij een bedrijf binnen voor een praatje wanneer je in de buurt was maar nu is alles veel strakker gepland.
De laatste twintig jaar ben ik overgestapt naar een vierdaagse werkweek want dit was beter te combineren met de muziek. De laatste maanden draai ik nog maar drie dagen omdat ik nog heel veel vrije uren heb staan. Op 1 maart 2023 zwaai ik af. Door het naar voren halen van mijn pensioenuitkering moet dat lukken. Hopelijk lukt het Integron voor die tijd om een geschikte opvolger voor mij te vinden, dat is wel een dingetje.
Ik kijk uit naar mijn pensionering want heel af en toe neem ik het werk wel eens mee naar huis al word ik nu wel steeds relaxter. Maar ik mag niet klagen hoor. Mijn vader had vroeger gelijk toen hij zei: ‘Wat je met je mond kunt verdienen daar kunnen je handen niet tegenaan’!
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik moet dus nog een paar maanden maar zal mij daarna niet gaan vervelen. Daarvoor neemt de muziek een te prominente plaats in in mijn leven. Ik kom dan ook uit een muzikale familie. Mijn vader speelde accordeon en mijn moeder orgel. We hadden thuis zowel een accordeon als orgel en daarbij speelde mijn oom Koen gitaar. Hij heeft mij gitaar leren spelen. Dat kwam goed van pas toen een buurtgenoot van ons, die in een band speelde, bij mij aan de deur kwam met de vraag of ik niet een avondje in wilde vallen voor de zieke bassist.
Ik werkte destijds op zaterdag als venter voor een bakker en verdiende daar 25 gulden mee. Aan het eind van mijn eerste optreden, ik weet het nog goed, dit was in Ten Post, kreeg ik maar zo 125 gulden in mijn handen gedrukt, zonder dat dat van te voren was afgesproken. Dat was natuurlijk net wat. Men was destijds zo tevreden over mijn spel dat ik de vraag kreeg of ik niet bij ze wilde blijven. Toen ze aangaven dat ze qua muziek een ander pad op wilden gaan, was ik om. The Beatles en Creedence Clearwater Revival bijvoorbeeld en meer van dat soort nummers wilden ze gaan spelen.
Na een half jaar vond ik het echter wel welletjes en vervolgens richtte ik samen met de toetsenist de band Flashlight op. Een allround band die van alles speelde tot aan ABBA en Queen aan toe. Daar heb ik al met al 27 jaar bij gespeeld en gezongen. We speelden op bruiloften maar ook op personeelsfeesten en in feesttenten. Daarbij werden we door artiestenbureaus wel ingehuurd om artiesten te begeleiden, bijvoorbeeld Saskia en Serge. Het was een hele leuke tijd.
Ons muzikale leven veranderde toen ik met een dorpsgenoot besloot om mee te doen aan een wedstrijd waarbij Groninger liedjes centraal stonden. Jochem Meijer werd terecht eerste maar wij legden verrassend beslag op de tweede plek. Toen we vervolgens de kans kregen om bij Okkie Smit in een RTV Noord uitzending op te treden omdat Pe & Rinus een optreden elders hadden, zijn we flink aan het repeteren geslagen. Mijn broertje werd aan de band toegevoegd en zo ontstond halverwege de jaren tachtig de band de Stroatklinkers.
Het radio-optreden ging goed en met zijn vijven trokken we vervolgens heel Nederland door. Ook hebben we wel in het buitenland gespeeld, bijvoorbeeld in Duitsland, Engeland Oostenrijk en Litouwen. En nu, bijna 35 jaar later, spelen we nog steeds zo’n vier keer per maand. In al die jaren heeft de band maar één wisseling ondergaan. Wel hebben we in de coronaperiode een zware tegenslag moeten overwinnen toen onze mandolinespeler Harry Jansen plotsklaps overleed.
Even was daar de overweging om te stoppen maar toen we na corona weer met de repetities begonnen was het goede gevoel er direct weer. We zijn nu een vierkoppige band en het bevalt prima zo. Ik moet onder de mensen blijven, dat is goed voor mij. Zaterdag treden we bijvoorbeeld op in Martiniplaza en jaarlijks zitten we nu op een dikke veertig optredens. Hier in huis heb ik vier repetitieruimtes die ik ook aan andere zangers en bands verhuur. De bandleden van Ten Sharp hebben hiervan bijvoorbeeld gebruik van gemaakt. Maar ook Simon de Wit, beter bekend als Blanks en een prominente verschijning in het programma ‘Beste Zangers’, heeft hier gerepeteerd.
Je begrijpt het al, van verveling is gaan sprake. In en om het huis is altijd wat te doen en daarbij mag ik graag knutselen in mijn werkplaats, fietsen en wandelen. Elk weekend loop ik wel een dikke tien kilometer. Soms alleen, soms samen met mijn vriendin. Onlangs heb ik een elektrische fiets gekocht, dat schept ook verplichtingen natuurlijk.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Afkomstig uit een groot gezin, kijk ik terug op een mooie en gezellige jeugd. De geboorte van mijn dochters en kleindochter beschouw ik ook als hoogtepunten in mijn leven. En een leven lang werken in een goede gezondheid, dat is ook niet voor iedereen weggelegd.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn vader. Hij mocht slechts 48 jaar worden. Ik was net 21 toen hij de kanker-diagnose kreeg. Mijn vader was een beer van een vent maar negen weken later was hij al overleden. Een hard gelag inderdaad. Mijn moeder is ook maar 68 jaar geworden maar heeft nog de nodige bruiloften en geboortes van de kleinkinderen mee mogen maken.
Mijn scheiding was een behoorlijke domper, het valt niet mee als het gezin uit elkaar valt. Gelukkig is de mens in het algemeen sterk en in staat om zich door teleurstellingen heen te slaan. Ik kan het goed met mijn dochters vinden en ook met de kinderen van mijn partner. Onder andere door de muziek schijnt tegenwoordig bijna alle dagen de zon weer.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Met de Stroatklinkers hebben we eens in een stadion op mogen treden voor 40.000 man publiek. Dat is natuurlijk een bijzondere gebeurtenis. Ontstaan uit het feit dat we voor de AVRO op het Amsterdamse Javaplein mee mochten werken aan een muziekprogramma. Hoe we daar terecht zijn gekomen is op zich ook al weer een bijzonder verhaal maar dat terzijde.
Een van de medeorganisatoren van dit programma had ook weer connecties met het Visagino Country festival in Litouwen waarvoor elk land een band aan mocht leveren. En hij vroeg of dit misschien iets voor ons was. En zo traden wij maar zo op tijdens dit drie daagse festival. Alleen maar streektaalnummers spelen was ook zoiets en daarom hebben we ook wat Engelstalige liedjes van Elvis en CCR gespeeld. Een prachtige ervaring welke zich ongeveer rond het jaar 2000 afspeelde.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik ben geen globetrotter. Een weekje op de Veluwe of een paar dagen naar een Waddeneiland is ook prima. Wel zou ik achter het huis nog zo’n broeikasje willen hebben waar ik tomaten, komkommers en aubergines kan verbouwen. Voor de rest heb ik alles wat mijn hartje begeerd.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb alles gedaan in mijn leven wat ik graag wilde doen. Het werk, de muziek, de bouw van mijn eigen huis, ik heb het weloverwogen gedaan zonder ergens spijt van te hebben. Wel heeft dit allemaal veel tijd opgeslokt, tijd dat ten koste ging van mijn gezin. Daar kan ik alleen mijzelf de schuld van geven. Maar ik ben ook een doorzetter en een trouwe hond en heb deze crisisjaren overleefd.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
‘An sich’ durf ik mijn leven wel een 8,5 te geven. Ik geniet met volle teugen van mijn vriendin en van mijn dochters en hun partners en mijn kleinkind.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik zal het eigenlijk niet weten. Ik kan bijvoorbeeld nog ingaan op het feit dat ik in Harkstede eigen festivals heb georganiseerd maar dan wordt het verhaal wel heel lang. Ik hoop in elk geval dat ik nog jarenlang in goede gezondheid muziek mag maken.
Wat ik tegenwoordig heel mooi en dankbaar werk vind om te doen is het optreden in verzorgingstehuizen om daarmee de bewoners een beetje te verblijden. En prima wanneer je het linkje naar onze website opneemt: www.stroatklinkers.nl.