Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Evert Onno Bakker is mijn volledige naam. Daar werd ik in mijn diensttijd nog wel eens mee geplaagd. Want dan hadden ze het over EO Bakker en verwezen ze naar de Evangelische Omroep. Ik ben op 26 september 1955 geboren in het ziekenhuis van Groningen. Maar getogen en opgegroeid in Appingedam waar ik al met al op zo’n 5 a 6 plekken heb gewoond. Na het ouderlijk huis eerst met mijn eerste vrouw en later ook nog een tijdje met Marion.
Daarna zijn we samen in Delfzijl gaan wonen maar daar hadden we een ‘paardenlul’ als buurman dus daar was de grap snel vanaf. In 1989 zijn we in Middelstum terechtgekomen. Eerst hebben we drie jaar aan de Coendersweg gewoond en op 1 april 1993 hebben we dit huis aan de G.A-straat gekocht waar we inderdaad de buren werden van de familie Koster. In het begin moest er veel aan het huis gebeuren maar het is in de loop van de jaren een paleisje geworden, inclusief een ruime tuin met twee schuren en een mooie vijver.
Wat is uw burgerlijke staat?
Marion en ik zijn in 1989 getrouwd. We hebben elkaar leren kennen tijden bedrijfsfeestjes van de Aldel in Delfzijl, het bedrijf waar ik anderhalf jaar voor gewerkt heb. Zij organiseerden destijds grote feesten waar artiesten uit heel Nederland langskwamen en dat trok ook mensen van buiten het bedrijf. Zo is het allemaal een beetje begonnen.
Ik ben de trotste vader van drie kinderen. Silvia is in 1978 geboren en woont in Roodeschool. Jessica volgde vier jaar later en woont in Ten Boer. Dylan tenslotte kwam in 1992 op de wereld en is in Middelstum blijven hangen. We zijn de trotse opa en oma van drie kleinkinderen en twee bonuskleinkinderen. Tegenwoordig is er meer tijd voor een bezoekje want vroeger was ik vaak doordeweeks van huis.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Appingedam, de Jan Nieuwenhuyzenschool, ben ik naar de MAVO in dezelfde plaats gegaan. Achteraf had ik misschien beter voor de LTS kunnen kiezen. Dat was een wat gerichtere opleiding geweest want ik wist op de lagere school al dat ik vrachtwagenchauffeur wilde worden. Op mijn 16e haalde ik mijn diploma en ik ben vervolgens eerst productiemedewerker geworden bij papierfabriek De Eendracht in Appingedam.
Van het gespaarde geld haalde ik al mijn rijbewijzen. Dat was achteraf niet nodig geweest want toen ik voor mijn nummer in militaire dienst moest, kwam ik in Bergen op Zoom terecht en daar had ik ze ook kunnen halen. Gelukkig was dat in die tijd nog een stuk goedkoper dan tegenwoordig. Mijn parate tijd heb ik als vrachtwagenchauffeur in Seedorf doorgebracht, volgens mij voor een periode van 14 maanden.
Na mijn diensttijd kwam ik eerst bij Noorman op de vrachtwagen en daarna vervolgde ik mijn chauffeurspad bij Adriani in Groningen waar ik op een bakwagen terecht kwam. Dagelijks moest ik zo’n 40 a 50 adresjes in de provincie Groningen bij langs om spullen af te leveren. Daarna volgde een driejarig dienstverband als chauffeur voor Jaap Steigstra als charter voor Lommerts in Delfzijl. Door een faillissement maakte ik vervolgens een uitstapje naar de Aldel waar ik in ploegendiensten werkte op de gieterijafdeling. Dit duurde al met al zo’n anderhalf jaar, toen volgde Transportbedrijf Drijfhout in Bedum.
Daar werkte ik tussentijds altijd al tijdens mijn vrije en vakantiedagen. Drijfhout reed destijds vaak voor Lommerts en zo ontstond er een vacature die ik in kon vullen. Lommerts werd later De Bruin Lommerts en toen Vos uit Os. Die samenwerking beviel niet echt en Drijfhout gaf mij toen het advies om naar ander werk uit te zien. Niet veel later kwam ik bij NKF kabelfabriek in Delfzijl een chauffeur tegen die mij tipte dat ze bij Plomp nog iemand zochten. Ik belde ze onderweg direct op en niet veel later kon ik mij melden op hun locatie in Waardenburg. Twee weken later kon ik er al aan de slag.
In het begin was ik ’s avonds nog regelmatig thuis maar dat veranderde snel. Bij Lommerts en De Bruin Lommerts reed ik vaak op de Benelux-landen maar bij Plomp was ik op den duur hele weken van huis. Ik reed op Denemarken, Duitsland en zat in mijn laatste werkjaren vaak in de Belgische Ardennen. Een mooie omgeving inderdaad maar als er sneeuw lag, kon het maar zo gebeuren dat je op last van de politie zeven uur stil moest staan omdat het anders te gevaarlijk werd.
Bij Plomp vervoerde ik vaak houtkrullen maar ook wel open bakken die gevuld werden met hout en houtsnippers. Dat werd dan hergebruikt voor pallets en stalstrooisel. In het begin werkte ik er met heel veel plezier maar de laatste jaren werd het toch wel minder. Het hele weken van huis zijn, ging mij tegenstaan en ook fysiek was het best wel zwaar werk. Zo rouwig was ik dus niet toen ik er in april uitkon. Maar al met al had ik toen zo’n 48 jaar op de vrachtwagen gezeten, dan wordt het ook al wel wat niet? En als ik wil kan ik zo weer bij mijn oude baas beginnen en ook wel bij anderen want aan chauffeurs is er een groot gebrek.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Bang om mij te vervelen of in een zwart gat te vallen, ben ik dan ook niet. Ik kan immers zo weer aan het werk als het moet. Maar daar moet ik nu nog even niet aan denken. Marion en ik zijn net drie weken naar Italië geweest. Naar Porlezza om precies te zijn, op elf uur rijden hier vandaan. Daar hebben we een houten huisje met een caravan erbij. Twee keer per jaar gaan we die kant op en dan zijn er ook altijd wel klusjes die moeten gebeuren. We zitten vlakbij het water, het is wat dat betreft een prachtige plek.
In de schuur staat mijn Honda CB 5,5, mijn uit 1976 stammende motor inderdaad. Die kan ik nu mooi schoonmaken en opknappen en er wat vaker op rijden natuurlijk. Ik ben altijd vroeg wakker en dus mooi op tijd om met onze twee hondjes een rondje Toornwerd en Ewsum te maken. Dit doe ik twee keer per dag en dat houdt mij fit. We hebben een grote tuin en volgens Marion krijg ik inmiddels groene vingers. Binnenkort wil ik ook de schuren op gaan ruimen en alles wat weg kan afvoeren naar Usquert.
Van vrijwilligerswerk en het verenigingsleven is weinig terechtgekomen omdat ik door de week altijd van huis was. Wel voetbalde ik vroeger bij De Pelikanen en later sleepte Jaap van Houten mij mee naar het zaalvoetballen bij de VV Middelstum. Bij Aldel heb ik nog een tijdje met het bowlingteam meegedaan. Ik heb nu eindelijk wat meer tijd om vaker bij de kinderen langs te gaan en soms blijven we dan eten. Marion is acht jaar jonger dan ik en moet dus nog een aantal jaren voor de thuiszorg blijven werken tot haar pensioen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik ben gelukkig getrouwd en geniet van de kinderen en de kleinkinderen. Dat ik mijn hele leven werk gehad heb en dit werk in een goede gezondheid uit heb kunnen voeren is ook een groot voorrecht. Zowel bij Noorman, Lommerts als Plomp, heb ik mooie werkzaamheden mogen uitvoeren en mooie ritjes kunnen maken.
En de dieptepunten?
Het verlies van mijn ouders aan beide kanten. Het overlijden van het zoontje van mijn zuster door een tragisch ongeval, hakte er ook stevig in.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Als chauffeur ben je toch een beetje een Einzelgänger natuurlijk maar daar kon ik best wel goed tegen. Mijn cabine was met een airco, koelkast en een magnetron van alle gemakken voorzien, daar kon ik het best een tijdje alleen in volhouden. Ook in een truckerscafé kon ik mij prima alleen vermaken met een krantje erbij.
En als je zolang bij de weg zit dan ontkom je niet aan ongelukken. Toen richting Pesse de weg was afgesloten, keek ik bij het optrekken niet goed uit omdat ik dacht dat er toch niets van rechts zou komen. Maar dat bleek een misverstand te zijn en een VW schoot zo onder mijn vrachtwagen, gelukkig zonder grote gevolgen. Wel is er een keer een auto bewust tegen mij aangereden, die chauffeur pleegde dus zelfmoord.
Toen hij mij tegemoet reed, verwisselde hij al enige keren van wegkant. Ik verklaarde aan de politie dat het zelfmoord was maar dat vonden ze iets te kort door de bocht. Toen ze een dag later een afscheidsbrief bij hem thuis vonden, was ik van alle blaam gezuiverd. En nee, daar heb ik zelf gelukkig geen last van gehad, van de nasleep.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Dat zal vast geen parachutespringen worden of zo. Ik heb familie in Canada wonen maar daar ben ik zelf nog nooit geweest omdat ik al zo jong aan het werk ben gegaan. Mijn ouders namen destijds mijn zussen wel mee die kant op.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Op een drankje teveel na af en toe, heb ik verder nergens spijt van.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Daar moet ik even over nadenken hoor. Noteer gerust een 8,5. ‘Ik wou dat dat vrouger op school ook zo gegaan was.’ Ik heb niets te klagen hoor. Ons huis beschouw ik ook als een hoogtepunt uit mijn leven. Daar leek het in het begin niet op maar inmiddels hebben we er een paleis van gemaakt.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik ben nog een paar keer bij een Formule 1 race geweest. Vier keer in totaal, onder andere twee keer met Dylan, en wel naar Spa, twee keer naar Monza en naar het circuit van Hockenheim. We zitten nog te dubben om er nog een keer Monza aan vast te knopen want dit ligt op een dik uur rijden van ons huisje in Italië. Er zijn ergere dingen inderdaad om over na te moeten denken. Tot slot hoop ik natuurlijk dat ik samen met Marion nog lang van mijn pensioen mag genieten.