Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Jan van Duinen is ook mijn volledige naam. Ik ben op 22 januari 1956 geboren ‘op Ewe’, een gehucht tussen Houwerzijl en Zuurdijk. Mijn vader was landarbeider bij boer Noordhuis en ik was de vijfde van in totaal zes kinderen. Noordhuis was een liberale boer en vond het maar niets, al dat ‘kinderkroost’ om zijn huis en dak. Voor hem een reden om mijn vader te ontslaan.
We verhuisden vervolgens naar Warfhuizen, Houwerzijl, ’t Roegzand en de Zoutkamperweg, gelegen tussen Zoutkamp en Niekerk. Op mijn 13e zijn we in Ulrum terechtgekomen en daar heb ik lange tijd gewoond. Aan de Leerweg kochten mijn vrouw en ik een eigen huis die we helemaal verbouwd en opgeknapt hebben. In 1988 zijn we naar Leens verhuisd, daar wilden we aan de Jan Zijlmasingel 34 een eigen Bouwmarkt beginnen.
Maar dat leverde iets meer problemen op dan dat we aanvankelijk hadden gedacht, maar uiteindelijk is het allemaal gelukt. We wonen hier inmiddels al weer bijna 35 jaar met veel plezier. In het begin noemden de Ulrummer klanten mij wel eens gekscherend ‘overloper’ omdat ik van Ulrum naar Leens verhuisd was. Dat lag toen nog wat gevoeliger dan nu.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1979 getrouwd met Elta, zij was destijds het mooiste meisje van Ulrum en ik hoefde er weinig moeite voor te doen want ze bleek ook stapelgek op mij te zijn. Het bleek een goede match te zijn, ik heb daarna nooit meer de kriebels voor een andere vrouw gehad.
Een jaar na ons trouwen diende onze oudste zoon Arjan zich aan twee jaar later volgde dochter Tessa. Zoon Ben is in 1985 geboren en als jongste, dochter Paula in 1987. Al onze kinderen zijn getrouwd en wonen ook allemaal in Leens. Dat stemt ons dankbaar en gelukkig. We zijn de trotse grootouders van veertien kleinkinderen, in de leeftijd variërend van drie tot zestien jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Toen ik naar de lagere school ging, kwamen ze er achter dat ik dyslectisch was. Met als gevolg dat ik op mijn zevende al met de bus naar de Korreweg in Groningen ging om daar aan de LOM-school, speciaal en aangepast onderwijs te volgen. Daar ben ik mijn ouders nu nog dankbaar voor want door de kleine klassen, van ongeveer twaalf leerlingen, konden de leraren ons de nodige aandacht geven voor de vakken die wij moeilijk vonden. Daardoor kon ik doorstromen naar de Prins Bernard LTS in Groningen waar ik op mijn 16e mijn timmerdiploma gehaald heb.
Ik kwam van school af in de tijd dat er maar heel weinig werk was in de bouw. Met als gevolg dat ik in de woningstoffeerderij terechtkwam. Ik heb hiervoor zelfs nog een vierjarige opleiding gevolgd. Bij de firma Luth in Ulrum leerde ik naast het stofferen ook het ondernemen. Daarin heeft Jan Meindert Luth mij gestimuleerd, hij betrok mij bij veel belangrijke beslissingen binnen zijn bedrijf. Na negen jaar kwam er noodgedwongen een eind aan dit werk omdat ik voor 80% afgekeurd werd voor mijn zwakke knieën. Dat had ook met de voetballerij te maken, want ik was iemand die de duels niet schuwde.
Ik kreeg toen een telefoontje van een docent van de Streekschool in Groningen die aan mij vroeg of het vak van leraar niet wat voor mij was. De volgende twee jaar stond ik onbevoegd voor de klas op diverse vestigingen in de provincie om menig belhamer te motiveren een vak te leren. Dat viel lang niet altijd mee natuurlijk. Vervolgens had ik weer geluk want de directrice van het verzorgingstehuis Asingahof in Ulrum bood mij een halve baan aan bij de Technische Dienst. Daardoor kreeg mijn werkcarrière weer een bijzondere wending. Maar het werk lag mij wel, ik was best wel handig. Ook hier heb ik al met al negen jaar gewerkt.
Maar ik had meer energie dan dat ik op verzorgingstehuis Asingahof kwijt kon en dus schreef ik mij met een eigen onderhoudsbedrijf in bij de Kamer van Koophandel. Ik had toen dus twee banen en werkweken van 70, 80 uur waren voor mij heel normaal. Van daaruit ontstond het idee om in Leens een Bouwmarkt te starten. Dit had nog heel wat voeten in aarde want voordat we de detailbestemming op ons pand verkregen, waren we drie jaar verder. De gemeente en de provincie hebben hier dus stevig aan moeten trekken.
Op 8 april 1992 was het eindelijk zover, Bouwmarkt van Duinen zag onder de naam Plus Klus het levenslicht in Leens. Elta had in de tussentijd in Heerenveen haar middenstands- en doe-het-zelfzaak-diploma’s gehaald en zij draaide in het begin ‘s morgens alleen de winkel en deed de administratie. Maar al snel heb ik mijn baan bij Asingahof opgegeven en draaiden we samen de Plus Klus.
Elta gaf in de winkel volop deskundig advies, bijvoorbeeld op het gebied van kleur en ik kon de klanten door mijn jarenlange ervaring in diverse branches van goede adviezen voorzien. Mede hierdoor draaiden we in het eerste jaar al twee keer zoveel omzet dan van te voren begroot. De jaren daaropvolgend was dit precies hetzelfde verhaal. Daar hoefden we niet eens zoveel voor te adverteren, dit ging vooral door mond-tot-mondreclame. We hadden er lol in.
Het gevolg was dat we aan Jan Zijlmasingel al vrij snel uit ons jasje groeiden en daarom hebben we op het bedrijventerrein aan de Nijverheidsweg 5 een nieuw bedrijfspand gebouwd, die we op 8 april 1998 hebben geopend onder de naam Multimate. Daar konden we verder groeien. We hebben twintig jaar hard gewerkt en toen ik 55 jaar was, konden we het bedrijf, Service Bouwmarkt van Duinen, overdragen aan onze zoons Arjan en Ben en onze schoonzoon Anne van der Veen. Laatstgenoemde zwaait de scepter in Grijpskerk waar we inmiddels een HUBO hadden overgenomen. Ook deze zaak draait inmiddels onder onze eigen naam: Service Klusmarkt van Duinen.
Onze beide dochters, Tessa en Paula, hebben samen met onze schoonzoon Henry de Ruiter, in het centrum van Leens in 2015 een eigen combinatiewinkel geopend onder de naam Drogisterij The Readshop van Duinen. Al onze kinderen zijn dus ook ondernemers geworden.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Hoewel ik pas in augustus van dit jaar mijn eerste AOW-uitkering ontvang, ben ik eigenlijk al vanaf mijn 55e vrij man. Maar dat betekent niet dat ik niets meer te doen heb. Begin dit jaar hebben we het pand aan de Jan Zijlmasingel 2 gekocht. Het Winkelhuis was daarin gevestigd en hun toekomst was onzeker als het pand verkocht werd. Ze kwamen toen bij ons aan de deur om te vragen of ze eventueel in ons oude winkelpand aan de Jan Zijlmasingel 34 terecht konden.
Dit leek ons geen goed plan, maar voor een dorp als Leens is het wel van belang dat zo’n Winkelhuis kan blijven bestaan. We hebben toen het pand in Grijpskerk verkocht aan de jongens en het pand aan de Jan Zijlmasingel aangekocht. Hierdoor kon het Winkelhuis blijven bestaan. Ik ben nu op de bovenverdieping druk bezig om de woning weer helemaal op te knappen.
Ook bij de andere zakelijke panden en thuis en bij de kinderen moet er altijd wel geklust worden. Ook hebben we sinds 2006 in Tsjechië twee huisjes voor eigen gebruik en een beetje voor de verhuur. Daar zijn we veel en ook daar is altijd wel wat te doen.
Ook ben ik jarenlang ouderling geweest in de GKV-kerk te Leens, waar ik nu nog pastoraal werk doe. Sowieso help ik graag andere mensen, dat hoort er bij als je de mogelijkheden hebt. Ik ben een echte doener en ondanks twee protheses in beide knieën en versleten schouders ben ik nog alle dagen in touw. Dat moet ik soms ook wel eens bezuren maar ik hoop dit nog lang in goede gezondheid te kunnen doen. Vroeger voetbalde ik jarenlang bij UVV in Ulrum, mijn zoons maakten furore bij FC Leo Leens.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik heb genoten van het ondernemerschap maar ook van mijn gezin en hoe ze het allemaal doen. Daar zijn we trots op. Ook put ik veel troost uit mijn geloof, zeker in deze tijd rond Pasen. Maar begrijpen doe ik alle toestanden in de wereld lang niet altijd hoor.
En de dieptepunten?
Mijn zuster is op 40-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van kanker. Door onderzoek is gebleken dat ik ook gendrager ben van het BRCA-1 gen en dat ik dit gen ook weer aan mijn kinderen heb overgedragen. Bij mannen doet dit gen niet zo veel kwaad maar bij vrouwen is de kans op borst- of eierstokkanker 80%. De borst-, eileider- en eierstok verwijderende operaties, de voorbereidingen hierop en de nasleep hebben de laatste jaren veel impact gehad op ons gezin. Maar we komen er samen doorheen!
Mijn vader is trouwens op 69-jarige leeftijd overleden aan longkanker, hij was een stevige roker. En ook in het verzorgingscentrum Asingahof heb ik het nodige leed langs zien komen ten gevolge van het roken. Redenen genoeg om mezelf als antiroker te profileren.
Hebt u nog anekdotes en mooie verhalen?
In 2014 ben ik samen met mijn Tsjechische vriend Vladimir Mencik en de bekende fotograaf Garik Avanesian met de auto naar Armenië geweest. Garik moest daar geld ophalen voor verkocht vee. Dat was een prachtige, avontuurlijke reis. We hebben onderweg een bad genomen in warme geisers en gezwommen in de Zwarte Zee. Toen we op een morgen wakker werden na een overnachting in een, naar wij dachten verlaten, prieel, stonden we ‘s morgens toen het weer licht werd midden op de veemarkt, omringd door geiten en schapen.
Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming logeerden we bij de hoofdcommandant van de politie, die ons, als we erop uitgingen, altijd begeleidde met een bewaker met een geladen Kalasjnikov. Dit moest wel door de vele schermutselingen tussen Aserbeycan en Karabach. De opbrengst van het verkochte vee hebben we, na van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, toch op de laatste dag van onze reis ontvangen en zo konden we weer beginnen aan de lange terugreis.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Daarover maak ik geen plannen. We hebben samen al veel leuke reizen gemaakt, naar bijvoorbeeld Cuba, Jamaica, de Kaapverdische eilanden, Zuid-Afrika, Curaçao, Gambia, Turkije, Roemenië, Europa en de Canarische eilanden. En leuke stedentrips naar o.a. Parijs, Wenen, Praag en Dresden en Krakau. Verder zijn we vrij rustig. We genieten vooral van de kinderen en de kleinkinderen om ons heen, alles gaat in goede harmonie.
Waar hebt u spijt van gehad in uw leven?
Daar hoef ik niet lang over na te denken want ik heb nergens spijt van.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dan ga ik voor een cijfer tussen de acht en de negen. Ik beschouw mijzelf als een gezegend mens!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik denk dat we alle belangrijke zaken uit mijn leven wel hebben besproken en ik hoop dat we nog wat gezonde en plezierige jaren met elkaar mogen hebben. Al houd ik mijn hart ook wel eens vast, als ik zie en hoor wat zich allemaal in deze wereld afspeelt.