Vorige week werd ik 50 jaar! Ik kan nog steeds niet goed aan dat getal wennen. Natuurlijk, het is maar een getal. En je bent zo oud als je je voelt. Dat weet ik. Zo voel ik dat ook. Vroeger, vond ik mensen die vijftig waren, oudere mensen. Mensen met levenservaring. Ze waren al door verschillende dingen heen gegaan. Veel ervaring met werk, tegenslagen misschien. Ik keek tegen ze op. Maar ik was ook blij dat ik zelf nog niet zo ver was. Vijftig klinkt alsof het de andere kant op gaat. Aftakeling. Minder dingen kunnen en ouder worden.
Afgelopen week kregen wij corona. We waren er behoorlijk ziek van. Nu is ziek zijn voor mij vaak een periode waarin ik even stil word gezet en veel na ga denken. Het leven is vaak zo hectisch. Er komt zoveel op me af, dat gewoon mijmeren of stilstaan bij het leven er niet meer bij is.
En zo brachten mijn gedachten me bij de 50 jaar die achter me liggen. Jaren van streven, beter worden, de beste zijn. Jaren van een gezin stichten en carrière maken. Maar ook jaren van vallen en opstaan, liefhebben en afstoten, hard werken en rusten en keihard op mijn bek gaan. Wat heeft het me opgeleverd? En waar sta ik nu?
Zoals dat gaat als je 50 bent, zijn we een nieuwe levensfase in gegaan het afgelopen jaar. De kinderen zijn allebei uit huis. Het nest is leeg. Onze taak zit erop. Wat een naar gevoel was dat in het begin. Op 22 april vorig jaar trouwde onze jongste dochter en daarmee woonde er ineens niemand meer thuis. Het voelde letterlijk als een leeg nest. De slaapkamers waren er nog, maar de ziel was er uit. Weg was alle drukte in huis, van jongelui over de vloer. Het werd stil aan tafel en we hadden ineens zoveel tijd over.
Ik vond het lastig om daar een weg in te vinden. Menno en ik hadden tijd nodig om elkaar weer te vinden en leuke dingen te doen samen. Ik dacht dat ik er nooit aan zou wennen. Maar dat liep anders. Ik ging nadenken over het leven. Wat wil ik zelf? Wie ben ik als ik niet meer voor de kinderen hoef te zorgen? Wie zijn Menno en ik samen als we niet meer als ouders hoeven functioneren binnen ons huis? Wat gaan we doen samen? Waar worden we blij van? Hoe nu verder?
Ik werk inmiddels ruim tien jaar als opruimcoach bij gezinnen die het moeilijk vinden om orde te scheppen. Ik help ze met opruimen, structuur, gezond leven en met geld omgaan. Ik vind het mooi en dankbaar werk. Ik heb heel wat gezinnen weer op de rit gekregen. Houvast gegeven en voorzien van nuttige tips. Maar tijdens het nadenken over mijn leven, kwam ik er achter dat mijn passie er niet meer ligt.
En juist op dit moment van mijn leven wil ik dingen doen waar ik blij van word. Ik wil mijn dagen doorbrengen met dingen die mijn leven verrijken. En zo kwam ik op 22 april 2021, de dag dat onze dochter trouwde met haar Jan, er achter dat ik trouwambtenaar wilde worden!
Ik zag mezelf al staan met de hamer in de hand. Een prachtige speech houden voor een stel wat elkaar de liefde en eeuwige trouw belooft. Een dag om de liefde te vieren. Een dag om te bezegelen. Ik ben altijd al een type geweest die houdt van spreken, op een podium staan, maar ook iemand die houdt van mooie woorden schrijven en van betekenis zijn. Ik hou van de liefde, van het huwelijk en van mensen.
Meteen na 22 april heb ik een cursus gevolgd voor zelfstandig trouwambtenaar. Een heerlijke dag waarop ik informatie en inspiratie kreeg om mijn droom te verwezenlijken. Ik bruiste van energie. En op 1 september was daar dan mijn eigen bedrijf: Ik Beloof
Toen begon het avontuur. Want klanten heb je natuurlijk niet meteen. Als mensen je niet kennen, vinden ze je niet. Als je geen reviews hebt, durven mensen niet zomaar met je in zee te gaan. Ondernemen is een avontuur. Niet altijd makkelijk. Maar zo de moeite waard om er in te duiken. Ik geloofde er voor de volle 100 procent in en ik was ervan overtuigd dat er dit jaar een stel zou zijn wat ik zou gaan trouwen.
Samen met mijn dochter heb ik een prachtige website gemaakt. Ik schrijf blogs, instagramposts en probeer mezelf op die manier onder de aandacht te brengen. En ja!! Die inspanning loont. In juni mag ik twee bruidsparen in het echt verbinden. En ook in september staat er al eentje gepland. Ik geniet van de gesprekken met de stellen die voor de liefde kiezen. Die bewust die stap nemen om elkaar trouw te beloven. Ik heb er respect voor dat ze dat doen. En ik vind het een eer om daar een cruciale rol in te spelen. Bij te dragen aan de mooiste dag van hun liefdesleven.
Ik ben blij dat ik vlak voor mijn 50e heb besloten om het roer om te gooien. Om te kiezen voor datgene wat mij blijdschap en vreugde geeft. Op deze manier is mijn leven zinvoller. En hoe we het hier samen doen? We wandelen veel, koken en eten nieuwe dingen en straks gaan we samen weer op reis. We genieten ook van de kinderen. Maar dan weer op een heel andere manier. Wanneer we ze mogen helpen met klussen, of als ze heerlijk voor ons hebben gekookt. Laten we de liefde vieren!
Ps: Als je nou benieuwd bent… kijk dan even op www.ik-beloof.nl