Stefan, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Ja, wat vertel je kort in zo’n vraag? Dat ik inmiddels 35 jaar ben en geboren en getogen in Middelstum. Maar dat ik sinds eind 2017 in zuidwest Australië woon. En wel met mijn partner Marissa en onze zoon Johan van drie jaar oud. Marissa is van Filippijnse afkomst en vijf jaar jonger dan ik. Ik heb in Nederland een HBO-opleiding in het sociale domein afgerond maar kwam niet aan de bak. Voor mij een reden om mijn heil nogmaals in Down Under te zoeken.
Waar komen die avontuurlijke genen toch vandaan?
Mijn moeder was zestien jaar toen ze met haar vriendin naar Koss in Griekenland vloog om daar tijdelijk van het strandleven te genieten. En bijvoorbeeld mijn oom Oente moest voor zijn werk regelmatig langere tijd naar het buitenland. Ik had het in mijn begintwintiger jaren al wel eens over het backpacken in Australië gehad maar dat bleef er destijds bij.
En toen werd er op school weer een voorlichtingsavond georganiseerd over het backpacken waar ik samen met mijn neef Mischa heengegaan ben. Ik had tijdens mijn MBO-opleiding een leraar die destijds al geweldige verhalen over Australië vertelde waar hij met de camper doorheen getrokken was. Ik werd steeds enthousiaster en na nipt mijn diploma gehaald te hebben, dat was voor mij wel een vereiste, was de tijd rijp om naar Australië te gaan.
Een jaar Australië/Nieuw-Zeeland zes jaar geleden smaakte naar meer?
Dat kun je gerust zo stellen. Ik vertrok na een afscheidsfeest in Nederland in september 2015 naar Australië. Direct na de landing was het eigenlijk al groot feest. De eerste maanden kwam van werken weinig. Het was eerst feesten geblazen, inclusief de nodige nachtelijke bezoeken aan allerlei kroegen in Sydney. Diverse campings in de omgeving werden aangedaan en soms was de overlast zo groot dat we er al snel weer ‘afgetrapt’ werden.
Op 1 janari 2016 ben ik met lodderige oogjes naar Tasmanië gevlogen. Het viel nog niet mee om mijn backpacktent vol met ijzeren haringen het vliegtuig in te krijgen. In Tasmanië heb ik een prachtige tijd gehad. Ik kreeg er mijn eerste baantje en kocht een auto. Samen met een paar andere Europeanen hebben we heel wat lol beleefd. Daarna volgden vijf weken Nieuw-Zeeland. Ik kwam aan op een nationale feestdag, Sint Patricksday geloof ik, en het ging direct al zo mooi dat ik mijn bus miste. Maar gelukkig kon ik mijn tent in een park opzetten.
Nieuw-Zeeland is een prachtig land qua natuurschoon maar na die vijf weken ben ik terug gegaan naar Australië om in mijn eentje mijn backpackavonturen te vervolgen langs de oostkust. Het alleen reizen maakt je kwetsbaarder maar het gaf mij ook de kans om dit gedeelte van het land beter te leren kennen. (Hierbij nog even het linkje naar het interview dat ik met Stefan had voordat hij voor het eerst naar Australië afreisde: Backpacken).
Hoe lang woon je inmiddels al weer in Australië?
In september 2016 ben ik teruggekeerd naar Nederland en vervolgens zou ik voor mijn werk een jaar naar Lissabon verhuizen. Helaas ging dit werkavontuur mij niet heel goed naar de zin en ik besloot terug te keren naar Nederland om werk te zoeken dat aansloot bij mijn opleiding. Dat viel niet mee. Een paar keer viel ik pas op het laatste moment af voor een functie.
Maar ik vond een tijdelijke baan bij Prorail en in een half jaar tijd wist ik weer wat geld bij elkaar te sparen. Ik besloot nogmaals een visum naar Australië aan te vragen. Met enig geluk werd deze net voor mijn 31e verjaardag verstrekt waardoor ik onder dezelfde voorwaarden nogmaals een backpackavontuur aan kon gaan. Nu ging ik wat meer voor het rondtrekken langs de westkust.
Kun je iets vertellen over het gebied waar je woont?
Ik ging de tweede keer op zoek naar een baan met redelijke verdiensten en die vond ik in het kleine plaatsje Norseman waar ik voor een BP-tankstation ging werken, vaak in de nachtelijke uurtjes. Er wonen hier maar zo’n 500 a 600 inwoners en het is er in zomermaanden ‘bloody hot’. Temperaturen van 45 graden zijn eerder regel dan uitzondering en in ons huis hebben we drie airco’s om de temperatuur onder controle te houden.
In de wintermaanden kan het ’s nachts licht vriezen maar is het overdag rond de 20 graden. Die temperaturen bevallen mij het best. We wonen in the middle of nowhere, vandaar dat we ’s weekends regelmatig naar het nabijgelegen Esperance rijden (dit stadje ligt op 200 kilometer van Norseman) waar we het boodschappen doen combineren met enige uurtjes aan het strand. Perth ligt op 700 km afstand, daar zijn we inmiddels twee keer geweest. Er wordt in Australië heel anders aangekeken tegen afstanden dan hier.
We wonen dus in een soort van woestijnlandschap maar toch kan het druk zijn. Vanaf hier start namelijk het laatste rechte stuk snelweg richting de westkust. Er komen de nodige toeristen langs die die kant op willen maar daar hebben wij niet zoveel last van. Wij wonen aan de rustiger kant van het dorp. Gelukkig heb ik sinds kort nieuwe buren waar we het goed mee kunnen vinden. We helpen elkaar waar nodig en ik ga regelmatig bij hem langs om een biertje te drinken.
Was het lastig om werk en een huis te vinden?
Ik kon dus vrij snel als pompbediende bij de BP aan de slag. Marissa werkte er al als restaurantmedewerkster in de bediening. Een collega vond ons wel goed bij elkaar passen en heeft er voor gezorgd dat we elkaar op een bedrijfsfeestje beter konden leren kennen. De klik was er meteen en niet veel later diende Johan zich aan. Marissa had al een huisje in Norseman die ze van haar partner geërfd had. Deze man was al op leeftijd en overleed enige maanden eerder aan de gevolgen van een hartstilstand.
Inmiddels heb ik het werk bij de tankstation achter mij gelaten. Ik ben nu social worker. Elke ochtend krijg ik al om 07.00 uur gezelschap van Roger. Hij is net zo oud als ik en verstandelijk gehandicapt. Ik moet zorgen dat hij zijn beweging krijgt en samen met Johan trekken we er regelmatig op uit voor allerlei activiteiten. Zo wandelen we bijvoorbeeld naar het park dat op ongeveer een kilometertje afstand ligt. Dit werk is voor minimaal vijftien uur in de week maar vaak zijn het veel meer uren. Ik heb deze baan ook een tijdje met schoonmaakwerkzaamheden op een school gecombineerd maar dat was belastingtechnisch niet heel handig.
Inmiddels ben je een trotse vader geworden?
Dat klopt inderdaad. Johan is iets te vroeg geboren maar heeft zich ontwikkeld tot een lieve, vrolijke en gezonde jongen. Gelukkig heeft hij een goede klik met Roger zodat we makkelijk dingen samen kunnen doen. We hebben namelijk geen oppas en dus moet altijd een van ons tweeën thuis zijn. Marissa werkt inmiddels in het plaatselijke Thaicafé waar ze de nodige uren als receptioniste maakt. Zij is voor mij een lot uit de loterij gebleken. Nog steeds word ik dagelijks verwend met bacon and egg en een broodje hamburger. Maar ze zorgt er ook voor dat haar familie in de Filippijnen het nu een stuk beter heeft.
Allebei hebben we een eigen auto dus we kunnen beiden onze gang gaan. Daarbij heb ik flink in mijn Toyota Supra 7m-GTE 1989 geïnvesteerd. Eerst heeft mijn vader de motor er ingezet, daarna heb ik hem er weer eruit gehaald om hem naar een machineshop te brengen. Nu, een jaar verder, heb ik de auto eindelijk aan de praat gekregen. Het is een beetje een uit de hand gelopen hobby geworden.
Ik ben inmiddels aardig handig geworden en heb ook aan ons huis het nodige opgeknapt. We hebben het hier nu goed voor elkaar. Ik vind het wel lekker zo, een eigen plekje voor onszelf. Misschien was deze stap daarom ook wel nodig, ik heb geleerd om op eigen benen te staan. Maar ik mis de gezelligheid van thuis nog steeds hoor en ook het sporten zoals tennis en voetbal. En mijn familie natuurlijk, ik kon en kan het altijd goed met mijn ouders vinden.
In het begin zaten de bosbranden je dwars toch?
Het vuur greep destijds aan de westkust heel snel om zich heen inderdaad, mede door de rukwinden. De brandhaarden hebben ons dorp dicht genaderd maar een grote opgedroogde zoutmeer heeft heel goed als buffer gewerkt. De brandweer had de bosbranden goed onder controle. Daardoor voelden wij ons al vrij snel veilig. Maar als ik naar het werk reed, moest ik soms door dikke rookwalmen heenrijden en dan zag je heel goed hoe dichtbij het vuur wel niet was.
En nu gooit corona roet in eten?
Mijn ouders zijn inmiddels twee keer bij ons langs geweest, de eerste keer was tijdens al die bosbranden. Ik had mijn vader beloofd dat we vorig jaar in Nederland zijn zestigste verjaardag zouden gaan vieren. Dat was sowieso al een heel gedoe om voor elkaar te krijgen want Marissa had alleen maar een Filippijns paspoort en er moest veel geregeld worden voor een visum voor haar. En toen we dat eindelijk voor elkaar hadden was daar dus wederom corona en ging ons land weer op slot. Inmiddels is haar aanvraag voor een Australisch paspoort bijna afgerond.
We zijn voordat Johan geboren werd nog wel zes weken naar Marissa haar moeder geweest in de Filippijnen en ik ben eind 2018 nog één keer terug geweest in Nederland. Mede omdat we zo afgelegen wonen, hebben we bijna geen last van de beperkende maatregelen. Wat dat betreft is er weinig veranderd, het leven kabbelt in hetzelfde tempo door. Wel ben ik inmiddels gevaccineerd.
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten van je buitenlandse avonturen?
De geboorte van Johan is toch het absolute hoogtepunt, ondanks alle mooie en bijzondere avonturen die ik hier heb beleefd. Als dieptepunt beschouw ik het verlies van dierbaren in Nederland: Fred, Wiep en Hendrik Hofman. Wiepie zag ik als mijn tweede moeder, dit was voor mij een groot verlies. Van Hofman heb ik bij boer Kees het melken geleerd. Via de live-stream heb ik toch nog wat van de afscheidsdiensten kunnen volgen.
Heb je nog bijzondere anekdotes?
Als ik die moet benoemen dan wordt het verhaal veel te lang. Direct bij aankomst in Sydney gebeurden er al zulke rare dingen. In het vliegtuig maakte ik kennis met twee mooie dames en op het vliegveld bracht de taxi mij op een of andere manier naar Kings Cross. Dat is een achterstandswijk vol met criminelen en hoeren.
Het was net countrynight en ik had vanuit Nederland zo’n mooie dure hoed mee. Daar wilden enige van die bargasten wel mee op de foto maar toen ik hem na lang aandringen aan ze gaf, renden ze er snel mee vandoor. En zo kan ik wel uren doorvertellen….. (en dat deed hij ook – red.)
Nederland lonkt nog steeds, denk ik?
Binnenkort krijg ik mijn Permanent Residency, de autoriteiten hebben hiervoor alle benodigde documenten van mij gekregen. Dit maakt dat ik makkelijk een keer naar Australië terug kan keren, mochten we met zijn tweeën in Nederland gaan wonen. Verhuizen naar een andere plek in Australië is ook een optie. Voor Johan is hier weinig te doen, qua sporten en activiteiten, en we willen hem graag met leeftijdsgenootjes op laten groeien. Alleen elders zijn de huizenprijzen veel duurder. Ons huis kost ongeveer zo’n €50,000,- maar in Esperance betaal je daar voor hetzelfde oppervlak 2,5 a 3 ton en in Sydney gaat dat misschien wel richting een miljoen. De plek bepaalt de prijs.
Nederland lonkt zeker nog steeds. Ik mis mijn familie, het sporten met kameraden, de voetbalhumor. Maar om aan werk te komen, dat gaat hier wel veel makkelijker. In Nederland was het een paar keer net niet qua sollicitaties. Voor dit moment bevalt het in Australië prima.
Waar staat Stefan Pool over 10 jaar?
Dat weet ik echt nog niet. Misschien moet ik mijn hobbyauto van de hand doen om wat geld te sparen zodat we op termijn wel kunnen verhuizen naar bijvoorbeeld Esperance. Misschien blijf ik hier wel tot mijn pensioen hangen om dan alsnog terug te keren naar Nederland. We zien wel. Voor nu bevalt het allemaal prima zo.
Wil je verder nog iets kwijt?
‘Be happy and enjoy life, you only live once!’ Zo heb ik altijd al geleefd en dat is niet veranderd. Jij hebt nu wel genoeg input toch? Ik praat nog steeds veel maar jij filtert de juiste dingen er vast wel uit. Het sporten schiet er hier helaas wel bij in. Ik push mij nu maar weer naar de buurman, nog even een koel biertje drinken voor het slapen gaan….