Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer gerust Patricia Posma-Vernimmen. Ik ben van katholieke afkomst dus je begrijpt dat ik hier nog de nodige doopnamen aan toe kan voegen. Ik ben op 29 september 1958 geboren in de stad Groningen en heb nog twee oudere zussen en een oudere broer. Ik ben een beetje een nakomertje en dank misschien mijn geboorte wel aan het feit dat er, voordat ik geboren werd, een broer van mij al op 6-jarige leeftijd is overleden. Mijn vader is bijna zijn hele werkleven vertegenwoordiger geweest in gedestilleerde dranken. Op latere leeftijd werd hij een gerespecteerd wijnspecialist. Mijn moeder is na haar vijftigste gaan studeren en in het maatschappelijk werk terecht gekomen.
Toen ik een half jaar was, zijn we naar Corpus den Hoorn verhuisd. Daar heb ik niets van meegekregen inderdaad. Des te meer van de volgende want toen ik veertien was, verhuisde de familie Vernimmen naar Lewenborg. De wijk was nog volop in ontwikkeling en wij waren een van de eerste bewoners. Weg dus van mijn vriendinnetjes en daarbij moest ik dagelijks zeven kilometer van en naar school fietsen. Op mijn 17e kwam ik in aanmerking voor een studiebeurs en ik wist aan de Violenstraat een studentenkamer te bemachtigen. Deze werd later ingeruild voor een flatje.
Het werk bracht mij vervolgens naar Westeremden en daar heb ik bijna een kwart eeuw aan de Dorpsweg gewoond. Na de scheiding kocht ik een huis op het Overwinningsplein in Groningen. Deze ruilde ik later in toen ik met Jan in Haren ging wonen. En sinds drie jaar wonen we met veel plezier aan de Irenelaan in Bedum.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 2017 getrouwd met Jan Posma. Zelf heb ik vijf kinderen en Jan heeft er vier. Onze kinderen hebben onderling een goede klik en de bedoeling was dan ook dat iedereen hier tijdens kerst langs zou komen. Maar corona gooide roet in het eten. We hebben twee kleinkinderen en de derde is op komst.
Wat is uw voormalig beroep?
Op de lagere school kreeg ik als schooladvies mee om naar de huishoudschool te gaan. Mijn moeder had meer ambitie en ik mocht zelfs naar een particuliere MAVO waar je meer individuele aandacht kreeg. Op aanraden van mijn decaan ben ik vervolgens naar de kleuterkweek gegaan. Zijn vrouw was kleuterleidster en waarschijnlijk zag hij mij dit beroep ook wel met net zoveel plezier uitoefenen. Het was een driejarige opleiding daarna leerde ik door voor mijn hoofdakte. Enige jaren later volgden nog allerlei applicatiecursussen. Dat was nodig omdat de kleuterschool en de lagere school werden samengevoegd tot de basisschool.
In 1985 had ik alle benodigde diploma’s op zak en een leuke tijd brak aan want ik mocht aan de leerlingen van groep zeven en acht Engels geven en gaf net zo makkelijk gymlessen aan de groepen vier tot en met zes. En dat allemaal aan de Abt Emoschool in Westeremden. Ik werd voor deze baan getipt door een klasgenoot van mij die zelf uit Loppersum kwam en inmiddels les gaf op de Togtemaarschool in Bedum. Er waren meerdere kandidaten maar na een dag meegelopen te hebben, viel de keuze op mij.
En daar heb ik al met al 24 jaar met veel plezier gewerkt. Het lesgeven aan kleuters heb ik het langste gedaan en dat vond ik ook het leukste om te doen. Toen de kinderen kwamen, ging ik in deeltijd werken. Soms gaf ik zelfs les aan vier groepen tegelijk. Dat overkwam mij later ook toen ik in Holwierde les moest geven en ik heb de kinderen van groep 1 en 2 van de basisschool in Garmerwolde een tijdje mogen onderrichten.
Vervolgens heb ik na mijn scheiding een tijdje thuisgezeten. Dat duurde tot ze bij Renn4, een school voor het voortgezet specialistisch onderwijs, een invalkracht zochten voor twee dagen in de week. Een school voor leerlingen inderdaad die door allerlei omstandigheden meer en specialistische zorg nodig hadden. Ik gaf voornamelijk les aan veertienjarigen. Dat heb ik ook nog een paar jaar aan de Erasmusschool in Groningen gedaan.
Ik vond het superinteressant om les te geven aan kinderen met een beperking of een stoornis. Denk hierbij aan autistische kinderen of kinderen met ADHD. Ik moest aan een betrekkelijke kleine klas lesgeven in alle vakken en gaf dus net zo makkelijk taal- als wiskundelessen. In Smilde zat ook een onderdeel van Renn4 en die werkten samen met Accare in de crisisopvang. Ik heb hier les gegeven aan groepjes van twee tot maximaal vijf kinderen die vanuit huis in de crisisopvang terecht waren gekomen.
Sinds 2015 ben ik intern begeleider aan VSO De Zwaai in Drachten. Ik begeleid de leraren en houd mij vooral bezig met het onderwijsproces van de leerlingen om die samen met de leerkrachten en gedragsdeskundigen zo goed mogelijk neer te zetten. Ook neem ik contact op met leerlingen die spijbelen en dat brengt mij dan vervolgens soms ook weer in contact met de leerplichtambtenaar. En ik werk samen met allerlei hulpinstanties. Sommige leerlingen komen uit probleemgezinnen en moeten zien te dealen met allerlei gedragsproblemen. Ik vind het heel leuk werk om te doen, mede dankzij de leuke collega’s op deze school.
Ik heb in mijn werkleven tot dusver heel veel verschillende dingen mogen doen maar deed en doe dit altijd met veel plezier. Als ik nu les zou moeten geven aan een klas met dertig kleuters dan zou ik mij oprecht afvragen: ‘Kan en wil ik dit nog wel?’
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Op mijn telefoon heb ik de aftel-app geïnstalleerd zodat ik kan zien hoelang het nog duurt tot bijvoorbeeld een leuk uitstapje of de vakantie. Voor de gein heb ik mijn pensioendatum er ook ingezet. Ik mag nog drie jaar en negen maanden en dan is het zover. Maar het is niet zo dat ik er op dit moment erg naar uitkijk. Ik werk nu drie dagen in de week en dat met veel plezier. Daarbij volg ik in deeltijd een leuke studie pedagogiek op HBO-niveau en ik ben een tijdje geleden pedagoog in opleiding geworden bij SV Bedum. Ze hebben mij al enige keren ingeschakeld om opvoedkundige tips te geven aan gezinnen die daar behoefte aan hadden.
Daarbij mag ik hier in Bedum graag zwemmen en we fietsen veel op onze e-bikes. Een van mijn kinderen zat op basketbal en dat heeft mijn vuurtje voor deze sport aangewakkerd. Als we de kans krijgen dan gaan we naar een wedstrijd van Donar waar Jan inmiddels als sportcardioloog aan is verbonden. Jan is supporter van FC Groningen, waar hij ook als sportcardioloog actief is, en ik ga dan weer met hem mee naar thuiswedstrijden. Zo reizen we samen heel wat sportwedstrijden af.
Vroeger ben ik als vrijwilligster behoorlijk actief geweest bij het zwemmen. Zo ben ik ploegleider, starter en jurylid geweest. Ranomi Kromowidjojo en haar ouders zijn voor mij geen onbekenden. De tijd die ik naast het werk, studie en sporten overheb, probeer ik over de kinderen en kleinkinderen te verdelen. En Jan en ik mogen graag uit eten gaan.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Het feesthuwelijk met Jan in 2017 en de geboorte van de kinderen en de kleinkinderen.
En de dieptepunten?
Ik heb geen echte dieptepunten gekend. Ik sta positief in het leven dat voor iedereen volzit met ups & downs. Ik zou natuurlijk het overlijden van mijn ouders kunnen noemen maar die waren al op leeftijd. Mijn vader is niet heel oud geworden, hij kampte met hartproblemen. Mijn moeder haar laatste jaren waren ook niet makkelijk want zij werd dement.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen ik in Westeremden een baan kreeg, ben ik op zoek gegaan naar een woning in dit mooie plaatsje. Die vond ik aan de Dorpsweg. Het toeval wilde dat ik samen onder één dak kwam te wonen met de vader van mijn kinderen. Het tussenmuurtje kon dus op den duur verwijderd worden.
Ik heb vervolgens al mijn vijf kinderen in de klas gehad, soms zelfs meerdere jaren achter elkaar. Ik geloof niet dat ze hier veel problemen mee gehad hebben hoewel het voor mij makkelijker was dan voor hen. In die tijd was er van een lange zwangerschapsperiode nog geen sprake en dus ging ik na een geboorte van de kinderen al weer vrij snel aan het werk. Vaak kon ik de borstvoeding wel in de pauzes geven want de school lag vlakbij ons huis. Als het echt niet wilde kwam mijn man langs en gaf ik borstvoeding tijdens het lesgeven door.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
We willen graag nog veel reizen. Italië is ons favoriet vakantieland maar onze vakantie daarheen is door corona al drie keer uitgesteld. En we zouden ook graag nog een keer naar Jan zijn zoon gaan die in San Fransisco woont maar dat moet ook nog even wachten. Brazilië, Argentinië en Mexico, allemaal Zuid-Amerikaanse landen die nog op mijn verlanglijstje staan om te bekijken.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Alleen dat ik Jan niet eerder heb leren kennen. We moeten elkaar vroeger regelmatig tegen zijn gekomen want we zaten beide op dezelfde dansschool, houden allebei van zwemmen en zijn vaak in dezelfde tijd naar Ameland geweest. Maar schijnbaar heeft het toen nog niet zo mogen zijn….
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik ga elk jaar met zes van mijn nichten een weekendje weg en dan stellen we ons altijd de vraag: ‘Wat zou jij het afgelopen jaar als cijfer geven?’. Op dit moment zou ik voor een negen gaan. Corona houdt een tien tegen maar gelukkig biedt Facetime alle mogelijkheden om met onze naasten in contact te blijven.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik zie altijd de positieve kant van het leven, het glas is bij mij altijd half vol. Dat is ook de levensovertuiging die ik bij de rest van ons gezin bespeur. We staan altijd positief in het leven en daardoor lukt het goed om met mogelijke tegenslagen om te gaan.