Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Jantina Helena Hoek, roepnaam Tinie. Ik ben op 19 oktober 1955 geboren in Uithuizen. Als telg nummer acht uit een gezin van maar liefst twaalf kinderen. Ik heb het thuis destijds als iets te druk ervaren. Van rust of privacy was geen sprake en de aandacht van mijn ouders moest over de kinderen verdeeld worden. Mijn vader werkte bij Rijkswaterstaat waar hij achter de dijk onderhoud aan de kwelders pleegde. Mijn moeder runde het huishouden, geen makkelijke taak.
Al mijn broers en zussen leven nog. Inclusief mijn persoontje wonen er zeven in Appingedam, de rest is (iets) verder uitgevlogen. Zelf heb ik in mijn jonge jaren in Uithuizen, Usquert, Warffum en Groningen gewoond. Na onze kermisavonturen zijn we uiteindelijk in Veelerveen terecht gekomen en daar heb ik het langst gewoond, 25 jaar om precies te zijn. Inmiddels wonen we al weer bijna twaalf jaar in Appingedam waarvan bijna twee jaar aan de Abel Eppenstraat. Het bevalt ons hier prima.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik was achttien jaar toen ik voor het eerst trouwde. Met mijn toenmalige én huidige partner hebben we een tijdje een soort commune gevormd. Dat is helaas niet goed gegaan. Er volgden scheidingen die in die tijd voor de nodige ophef zorgden. Na de scheidingen in 1979 zijn Hans en ik wel samen gebleven. In 1986 zijn we alsnog getrouwd.
We hadden toen al één dochter, Vita genaamd, en in 1988 is Suze geboren. Vita woont in Oudeschip en heeft samen met haar man een eigen bedrijf op ICT-gebied en websites bouwen. Suze woont met haar partner in de biotoop in Haren en ook zij runnen een ICT-bedrijf. Met de drie kinderen van Hans heb ik altijd redelijk tot goed contact gehad. Helaas is zoon Jelle overleden. Samen hebben we zeven kleinkinderen waarvan kleindochter Nena van achttien bij ons woont.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Uithuizen, ging ik naar de MAVO. Ik behoorde tot de eerste lichting van wat voorheen als de MULO bekend stond. Ik wilde graag doorleren maar omdat mijn vader een zwaar ongeluk kreeg, zat dat er niet in. Ik vond dat destijds een ramp want ik kon goed leren. En dus moest ik noodgedwongen al op mijn zestiende aan het werk. Ik ben toen eerst negen maand bij een accountantskantoor in Groningen gaan werken, gevolgd door makelaarskantoor Kamminga. Daar belde ik op mijn 17e met die mensen die een huurachterstand hadden. Het ging mij goed naar de zin en ook goed af want de meeste mensen kon ik overreden en zijn toch tot betaling overgegaan.
Het was in de tijd dat het minimum jeugdloon van 350 naar 500 gulden verhoogd werd. Daar ging mijn baas schoorvoetend mee akkoord maar hij wilde vervolgens geen reiskosten meer betalen. Ik ging met de trein vanuit Uithuizen naar de stad en zo’n maandkaart kostte destijds zo’n 80 gulden. Ik wist te bewerkstelligen dat ik wel reiskosten kreeg maar mocht hier niet over praten. Daar ging ik niet mee akkoord. Wij werkten destijds met ‘acht wichter’ op kantoor en hadden het onderling overal over.
Ik verkaste naar een administratiekantoor in Uithuizen en informeerde ondertussen op de wat nu het HHC in Warffum heet, of ik daar de HAVO kon gaan volgen. Daar werd ik op de HAVO-avondsschool geattendeerd en vervolgens haalde ik in twee jaar tijd op 23-jarige leeftijd mijn diploma. Ik ging vervolgens naar de ASCA in Groningen om de HBO opleiding in de richting van het maatschappelijk werk te gaan volgen. De vakken die daar werden aangeboden, vond ik helemaal niet bij de opleiding passen. En in plaats van vier jaar feest te gaan vieren en alsnog mijn diploma te halen, stopte ik al in het eerste jaar.
Een nieuwe periode van leuke jobs via een uitzendbureau volgde. Zo kwam ik in het Academisch Ziekenhuis op de afdeling neurologie in de bibliotheek terecht. Daar moest ik een en ander op poten zetten. Ik werkte op kantoor bij de Gasunie en heb ook nog een tijdje bij de PTT op de afdeling telefonie gewerkt. In die tijd vroeg ik mij vaak af wat ik nu moest gaan doen nu ik geen maatschappelijk werker was geworden.
Met Hans heb ik vervolgens nog een tijdje met onze draaimolen de kermissen afgestruind. We hebben hiervoor de nodige investeringen moeten doen maar we kwamen er al snel achter dat dit het niet voor ons was. Ik bleek zwanger te zijn van dochter Vita en onze compagnon heeft ons uitgekocht. Weer ging er een deur dicht en ook qua woongenot was het een hectische tijd. Ik hielp Hans wat mee met het ondersteunende schrijfwerk voor zijn liedjes en dat was het wel.
In Veelerveen zijn we vervolgens tot rust gekomen. Ik kreeg een uitkering en stortte mij op het vrijwilligerswerk. Ik heb bijvoorbeeld voor de peuterspeelzaal, de basisschool en voor de speelotheek de nodige bestuursfuncties vervuld. Daarnaast ging ik op pianoles en later leerde ik mijzelf het accordeonspelen aan. Met Hans vormde ik vervolgens een muzikaal duo en samen organiseerden we op school per klas leuke feestavonden omtrent bepaalde thema’s. Dat beviel prima en we hadden het beiden qua werkplezier goed naar de zin.
Halverwege de negentiger jaren besloot het kabinet dat veel meer mensen betaald werk moesten zien te vinden. Dankzij een project in Bellingwolde, waar destijds voor het eerst een steunstee voor oudere mensen werd opgericht, kwam ik er achter dat het toch echt mijn ding was om met mensen te werken en ze te helpen.
Ik pakte de studie weer op en na drie jaar deeltijdstudie op het MBO, stoomde ik door naar het HBO waar ik de richting pedagogische hulpverlening ging volgen. Na de nodige uitvoerende taken, kreeg ik ook steeds meer coördinerende taken op mijn bordje. Het leiding geven en mensen stimuleren bleek mij prima af te gaan. Ik maakte qua carrière een mooie eindsprint en kwam zelfs in het managementteam terecht.
In team Pekela, onderdeel van Tinten, mocht ik leiding geven aan 23 medewerkers en in Bellingwolde gaf ik leiding aan elf mensen. Doordat ik vanuit het vrijwilligerswerk en het uitvoerende werk op verschillende gebieden was opgestoomd, wist ik goed wat er speelde. In 2006 had ik alle benodigde diploma’s behaald en vervolgens heb ik tot 2019 in de welzijnssector gewerkt. Van een officiële pensionering is nog net geen sprake maar ik ben inmiddels al wel twee jaar gestopt met werken.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik heb nu mooi de tijd om alle hobby’s die ik heb uit te voeren. Vervelen komt in ons woordenboek niet voor. Dagelijks maken we ’s middags een wandeling. De inspiratie die ik hiermee opdoe, verwerk ik de volgende ochtend in een dagelijkse blog. Soms met een mooie foto want de fotografie is al sinds 2006 een grote hobby van mij.
In eigen beheer heb ik inmiddels zeven boeken gemaakt vol met reisverslagen. Zo hebben we in de loop der jaren Ierland, Noorwegen en Zweden aangedaan en die ervaringen heb ik verder uitgewerkt. Hans heeft ook nog heel veel dichtmateriaal liggen en deze heb ik reeds in thema’s ondergebracht. Het ligt in de bedoeling om ook deze gedichten te bundelen, dan wordt het mooi tastbaar.
Verder ben ik bezig om al mijn dagboekaantekeningen, dromen en agenda’s uit te werken en op datum te zetten. Hier wil ik graag een biografie van maken waarin ik mijn levensverhaal verder uitwerk. Daar heb ik nu mooi de tijd voor nu het wat rustiger is. Ik probeer kleindochter Nena zo veel mogelijk te begeleiden, ze is enige jaren geleden wees geworden, want er komt veel op haar af. Wanneer het weer wat beter wordt, gaan we er met de fiets op uit. Van ons vakantiegeld van vorig jaar hebben we elektrische fietsen gekocht. En hopelijk kunnen we met zijn tweeën nog reizen naar het buitenland maken.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik Hans gevonden heb. Hij begreep mij vroeger al heel goed en we passen uitstekend bij elkaar. Hij is mijn maatje en van daaruit zijn vele nieuwe hoogtepunten ontstaan.
En de dieptepunten?
Het zware ongeluk dat mijn vader op zijn 58e kreeg toen hij met zijn brommer onder een vrachtwagen terecht kwam. Ik was toen 14 jaar. Hij had allerlei breuken en kon tijdelijk niets meer. Pa regelde voor die tijd alles. Dit ongeluk was bepalend voor het verdere verloop van mijn leven. De gevolgen op korte termijn werden direct zichtbaar, ik kon immers niet naar de HAVO.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Onze kermisperiode was een tragikomische tijd. We moesten een ondernemingsplan schrijven, een lening afsluiten en hebben kortom veel voorwerk verricht. We gingen in maart voor het eerst op pad en vervolgens kwam er voor de zomer al weer een eind aan ons avontuur. Ik was toen zwanger van Vita en een lieve vriendin regelde babyspullen met de mededeling: ‘Hans en Tinie zijn zwanger van de kermis gekomen.’
De opmerking van mijn twee mannelijke collega’s op het makelaarskantoor waar ik werkte zal ik ook niet licht vergeten. ‘Jij krijgt nooit een man’, zeiden ze tegen mij na weer een recalcitrante opmerking van mijn kant dat mannen ook moeten koken en stofzuigen. Een jaar later was ik voor de eerste keer getrouwd.
In de tijd dat ik voor PTT-telefonie werkte kwam de aanvraag voor een telefoonaansluiting bij Hans binnen. Door zijn kaartje telkens wat meer naar voren te schuiven in het bakje, kon ik er voor zorgen dat hij al heel snel een aansluiting kreeg.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Mijn levensverhaal op papier zetten. Begin volgend jaar maak ik de keus of ik mijn dagelijkse blog in ga ruilen voor twee keer per week. In het laatste geval heb ik meer tijd voor mijn eigen memoires. En ik hoop op nog vele mooie jaren met Hans, inclusief buitenlandse reizen. We hebben ook nog vraag/antwoord-schrijfsels liggen van ons tweeën waarbij de een voortborduurt op het verhaal van de andere. Daar wil ik nog een boekje van maken.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik had gewoon mijn ASCA-opleiding af moeten maken door er vier pretjaren van te maken. Dan had ik mijn HBO-diploma veel eerder gehaald.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een negen! Hoewel ik misschien niet altijd als een lachebekje overkom, ben ik heel gelukkig en tevreden met mijn leven. Ik heb veel gedaan en veel bereikt en dat geeft een goed gevoel.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Mocht je nieuwsgierig zijn geworden naar mijn dagelijkse blogs en allerlei gedichten, tekeningen en reisverhalen, klik dan even op www.tiniehoek.nl. Er moet nog veel over mijn leven herschreven worden maar gelukkig is het papier gewillig. Dat is één van mijn belangrijkste levensmotto’s.