Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Roelf Pieter Meijer, roepnaam Roel. Ik ben op 25 maart 1957 geboren op een boerderij die destijds middenin het dorp Baflo was gelegen. Ons gezin bestond uit vier kinderen maar mijn broer is helaas al jong overleden. Mijn zussen wonen in Heerde en Steenwijk.
In 1969 verhuisde de familie Meijer naar boerderij ‘De Meeren’, deze bevindt zich net buiten Baflo. Gelegen op het ‘driedorpenpunt’ Baflo – Winsum – Mensingeweer. Daar heb ik tot begin 2017 gewoond. Inmiddels wonen we al weer 4,5 jaar aan de Eenrumerweg met aan beide kanten een prachtig uitzicht op de landerijen. Die verhuizing was wel even slikken maar daarover later meer.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 3 februari 1983 getrouwd met de ook uit Baflo afkomstige Anita. We kennen elkaar al vanaf de kleuterschool en hadden toen ‘zuurtjesverkering’. Op aanraden van enige kameraden heb ik dat destijds ‘uitgemaakt’. En wel door op mijn rode fietsje voor haar huis langs te crossen en hard te roepen van ‘onze verkering is oet!’
Je begrijpt dat het een tijdje geduurd heeft voordat een en ander weer goed gekomen is. Maar we kwamen elkaar regelmatig tegen in Jeugdsoos The Eagle en toen volgden de eerste afspraakjes. Met als gevolg dat we al weer bijna 39 jaar met elkaar getrouwd zijn. Dit huwelijk heeft ons drie kinderen geschonken.
Aline diende zich in 1985 als eerste aan. Zij is 36 jaar en woont in Haren. Een jaar later gevolgd door Karlien, zij woont in Helpman. In 1988 werd onze zoon Fokkejan geboren, hij is in Tilburg terechtgekomen. We zijn de trotse opa en oma van drie kleinkinderen, in leeftijd variërend van de een tot zes jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Baflo, ging ik naar de Lagere Agrarische School in Winsum. Deze gaat nu als Terra Winsum door het leven. Als boerenzoon, hoefde ik mij niet druk te maken over de vraag wat te worden. En dus ging ik na de LAS naar de MAS in Groningen. Ik was een jaar of negentien, twintig toen ik mijn diploma behaalde. Mijn militaire dienstplicht hoefde ik niet te vervullen. Ik kreeg vrijstelling wegens onmisbaarheid op het bedrijf van mijn ouders.
Werken op de boerderij was al van jongs af aan mijn lust en mijn leven. Mijn ouders hadden een gemengd bedrijf en toen Anita en ik in 1983 trouwden, heeft mijn vader in Baflo een huis gekocht waardoor wij op de boerderij konden wonen. Pa en ik hadden een mooie taakverdeling. Ik runde de veehouderijtak dat uit zo’n 75 koeien bestond en dat kon ik prima in mijn eentje handelen. Mijn vader hield zich meer met het akkerbouwgebeuren bezig. In de loop der jaren verkocht hij steeds meer land aan ons en op die manier trok hij zich langzamerhand terug uit het bedrijf.
Zelf ben ik ongeveer veertig jaar met veel plezier zelfstandig boer geweest. Wel werkte ik veel met stagiaires. Niet alleen voor de hand- en spandiensten maar ik vond het ook mooi om de liefde voor het vak aan hen over te dragen. De vrijheid van het ondernemen, de liefde voor het vee en de rust en ruimte op het land, ik vond boer zijn prachtig. Helaas kreeg ik in de loop der jaren wel steeds meer last van mijn rug. Vandaar dat ik contact opnam met een makelaar om eens te informeren wat ik zou kunnen doen om de ‘De Meeren’ op termijn goed verkoopbaar te maken.
In 2017 kwam een en ander maar zo in een stroomversnelling terecht toen de makelaar waarbij ik advies had ingewonnen mij opbelde met het gegeven dat hij wel iemand wist die onze boerderij over wilde nemen. Het aanbod was zo mooi dat ik hem eigenlijk niet kon laten lopen. Ook al omdat de koper, afkomstig uit Friesland, heel geschikt was om het bedrijf over te nemen. En dan ga je er over nadenken hoe nu verder. Na lang wikken en wegen, hebben we de knoop doorgehakt en de boerderij verkocht.
Ik kon nog een tijdje doorboeren en in de tussentijd werd er een extra stal gebouwd waardoor het aantal stuks vee door kon groeien naar 150. Helemaal afscheid genomen van het bedrijf, dat heb ik niet. Nog steeds help ik Pieter, de nieuwe eigenaar, twee ochtenden in de week mee met allerlei werkzaamheden. Ik ga er vanuit dat we hier allebei plezier aan beleven en dat dat nog even kan duren. Mocht dat niet meer zo zijn, dan houden de werkzaamheden natuurlijk op.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In 2017 moest ik dus een andere invulling aan mijn leven geven en dat was in het begin best wel even ‘stoer’. Want boer zijn is geen beroep maar een levenswijze en ik ben daarbij nog steeds te jong om niets meer te doen. Op de boerderij was het altijd reuring en hier is het wat rustiger wonen. Naast het feit dat ik nog steeds meehelp op de boerderij, kwamen er ook al snel andere projecten op mijn pad.
Dat begon met het opknappen van de PKN-kerk hier in Baflo. Ik was een beetje de ‘voorman’ van de enthousiaste groep vrijwilligers van de verbouwingsclub. Dit heeft ongeveer een jaar in beslag genomen. Daarna werd ik een van de aanjagers van de film die gemaakt is over wat zich hier in de omgeving in de oorlog heeft afgespeeld. Hier zijn verschillende organisaties bij betrokken geweest zoals de historische vereniging en de Oranjevereniging.
Als aanjager was ik bezig met de fondsenwerving, ik benaderde mensen voor interviews en regelde (voortgangs)vergaderingen. Door corona kon de film ‘Dat vergeet je nooit’ pas in september 2020 gepresenteerd worden. Mijns inziens is de film heel mooi geworden. Hij duurt honderd minuten maar er is ook een speciale scholenversie van 50 minuten.
De coronatijd werd ook gebruikt om zalencentrum Concordia in Baflo op te knappen en te isoleren. Ook hier waren we met een mannetje of zeven een jaar zoet. En in april is een stichting, nadat bakker Rutgers had aangegeven met de bedrijfsvoering te stoppen, begonnen met het opstellen van een bedrijfs- en een leer- en werkplan om de bakkerij nieuw leven in te blazen. Dit is onder leiding van Vakland Het Hogeland ook gelukt. De bakkerij is gisteren (woensdag 10 november jl.) officieel heropend en het initiatief wordt door vrijwilligers breed ondersteund. Ik heb meegeholpen met het klussen en blijf, als belanghebbende, geïnteresseerd in het reilen en zeilen van de stichting.
Ook nadat dit achter de rug is, zal ik mij niet vervelen. Ik ben als bestuurslid politiek betrokken bij het CDA en daarnaast ouderling/kerkrentmeester bij de PKN-kerk. Dit bestuurlijk vrijwilligerswerk doe ik al zo’n jaar of tien en beschouw dit als hobbyvrijwilligerswerk. Qua sporten mag ik graag schaatsen met enige trips naar de Weissensee in Oostenrijk als hoogtepunt. En Anita en ik hebben al enige mooie buitenlandse reizen mogen maken, bijvoorbeeld naar IJsland, Canada, Zuid-Afrika en Australië. In en om het huis is vaak wel wat te doen en het oppassen op de kleinkinderen is altijd een feestje.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Die heb ik in familiair verband beleefd. Denk hierbij aan onze trouwdag en de geboorte van de kinderen en de kleinkinderen. En in april gaat onze zoon trouwen, ook heel leuk om te vermelden. Het fungeren van aanjager voor de film ‘Dat vergeet je nooit’ was bijzonder, inclusief de speciale herdenkingsdag in september waarbij de film voor het eerst vertoond werd. Qua vakanties steken de reizen naar Zuid-Afrika en Australië er uit.
En de dieptepunten?
Het verlies van dierbaren.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb wel eens ‘onder vuur gestaan’ van een stier die ik in september bij ‘zijn club jongvee’ wilde verwijderen. Toen ik hem van het land wilde halen, zag ik dat hij begon ‘te knauw’n met zien pot’n in de grond.’ Ik zag dat hij kwaad werd en het op mij voorzien had. Toen bleek dat ik nog heel snel kon rennen en ook nog eens heel hoog kon springen want hij stopte pas met zijn achtervolging voor het schrikdraad waar ik overheen gesprongen was.
Daar had hij dus wel ontzag voor. Met behulp van een trekker, waar hij voortdurend tegenaan zat te bonken, is het uiteindelijk toch gelukt om hem op het erf te krijgen waar hij vervolgens zonder slag of stoot in de veewagen stapte….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik zou nog wel eens een mooie reis naar de Amerikaanse Westkust willen maken. Of een keer skiën maar die ‘latt’n ben’n zo vreselijkste glad’, dus of dat er nog van komt? Ik heb nog wel een aantal projecten in gedachten waaraan ik mee zou willen werken.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Misschien heb ik in het verleden wel te weinig stage gelopen. Dat bleef beperkt tot veertien dagen bij een boer in Tinallinge. Ik kon thuis nooit gemist worden. Achteraf had ik bijvoorbeeld best wel voor een half jaar naar Canada gewild om te kijken hoe ze daar ‘boeren’. Maar of dat spijt is? Daar denk je pas later over na.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een acht. Een cijfer waar ik op school altijd heel tevreden mee was.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Samenwerken en samenhang in het dorp, dat vind ik heel belangrijk. Dat er een goede harmonie en sfeer heerst, daar wil ik mij heel graag voor blijven inzetten!