Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Een bijzonder tussenjaar….

Bij het korten der dagen, rijpen bij mij de nostalgische herinneringen. En de neiging om met de pen terug te keren naar vervlogen tijden. Vorig jaar pakte ik mijn schoolverleden er bij. Volgend jaar wil ik in aanloop van mijn tienjarig bestaan als zelfstandige rond deze tijd terugkijken naar mijn werkverleden en hoe het allemaal begon. Maar tussen die schooltijd en mijn werkcarrière zat een bijzonder jaar. Een jaar waaraan ik door een ingrijpende gebeurtenis in het dorp weer herinnerd werd.

Want in augustus 1995 mocht ik mijn militaire dienstplicht vervullen. En dat terwijl ik, onder andere door een extra studie bedrijfskunde te volgen, er alles aan gedaan had om dit fenomeen te omzeilen. Met daarbij het gegeven dat de dienstplicht zou worden afgeschaft en ik tot de laatste der Mohanikanen behoorde. Maar men had mij kennelijk op de korrel en men wilde mij schijnbaar graag hebben. Ik kwam met de lichting 95-8 op in de tijd dat we net het Srebrenica-deblace moesten verteren. Én in de maand dat Nederland een ware hittegolf kende. En dat heb ik geweten.

We, oud-studiegenoot Harry en ik, kwamen net na de middag aan in Bussum waar we in sneltreinvaart onze spullen moesten zien te vergaren waarna we na een kleffe maaltijd in de kantine met achttien lotgenoten de bossen en hei rondom de kazerne werden ‘ingeschopt’. Want ik had in al mijn wijsheid besloten om voor een kaderopleiding te gaan. En dat heb ik geweten. Want in mijn eerste week wilde de Groninger sergeant Jonkers mijn leidersvaardigheden wel even testen.

Ik bakte er helemaal niets. Wat ongetwijfeld tot kolderieke toestanden geleid heeft maar ik heb mijn instructeurs niet zien lachen. En mijn collega’s ook niet. Want die moesten vele meters extra marcheren omdat ik mijn zaakjes niet voor elkaar had. Nijdige blikken waren mijn deel. En daar werd Bertje niet vrolijk van. Twee kilogram lichter (van 62 naar 60 kg) door alle ontberingen (coopertest, hindernisbanen, speedmarcheren, geen tot weinig slaap en dat met temperaturen van boven de dertig graden) en een illusie armer.

Ik liep rond met mijn ziel onder de arm, tijdens die eerste weken. Maar ook toen vond ik mijn redding in het schrijfwerk. Want de redactie van De Roekie was op zoek naar versterking. En dus schreef ik mee aan de laatste edities van dit compagnieblad. In mijn eerste bijdrage gaf ik per dienstplichtig militair en per kaderlid een korte maar bondige impressie over hoe ik die persoon had ervaren tijdens die eerste weken.

En toen ik in de kamer naast ons mijn collega’s hoorde citeren en lachen was het ijs gebroken. Die Grunneger was misschien wel verrekte onhandig en sullig maar grappig schrijven kon die wel. Mijn zelfvertrouwen groeide, ik haalde mijn toetsen met goede cijfers (jaja, er moest destijds zelfs gestudeerd worden) en na twee maanden volgde eerst de korporaalstreep en uiteindelijk ging ik als sergeant verzorging mijn parate tijd tegemoet.

Maar niet zonder eerst Brussel (geen flauw idee overigens wat we daar moesten doen), Utrecht (voor een voetbaltoernooi), Hilversum (een indrukwekkende laatste stapnacht zonder slaap maar wel met een vechtpartij) en Amsterdam te hebben aangedaan. De eerste keer voor een wedstrijdje Ajax – Fortuna (4-0). Daarna voor Ajax – Vitesse maar die wedstrijd bleek uitverkocht te zijn. Niet getreurd, de wallen waren dichtbij en het beeld opgedaan in een van de vele bananenbars van een collega die in een legergroen onderbroekje op het podium hardnekkige pogingen deed om een vrouw met zo’n staafje te porren zal ik nooit meer vergeten…..

Wat een tijd eigenlijk. Zeker de drie oefeningen die ik meemaakte vol met ontberingen want de herfst diende zich aan en dan is zo’n slaapzakje in zo’n pubtentje bij temperaturen net boven nul geen pretje. Helemaal niet wanneer je tijdens ‘een aanval’ in een schuttersputje, vol met drap en regenwater, moet springen. Om de dag erna eerst je UZO weer schoon te moeten wrijven.

Daar ging sowieso veel tijd in zitten, in dat onderhoud. Net zoals met het schoonmaken van je kamer net voor het eindappel op de vrijdagmiddag. Want wee je gebeente als rond half vier je kast en bed niet opgemaakt en schoon waren. Dan kwam de treinreis naar Groningen in gevaar en laat dat nu altijd het hoogtepunt van het dienstwezen wezen, de trein- en busreis terug naar Middelstum…..

Maar toch was het best wel een emotioneel afscheid van mijn dienstmakkers die vrijdagmorgen na een nachtje doorhalen en een uurtje flink schoonmaken. ‘En we zouden elkaar schrijven, en we zouden elkaar weer gaan zien. Maar ik wist toen al, het wordt een droevig afscheid zonder weerzien!’. Zo dichtte ik in de laatste Roekie die daarna opgedoekt werd. Uitgekotst, teruggeworpen, teruggevochten, teruggeschreven en daardoor mijn plaatsje verworven. Dat waren, kort samengevat, de eerste maanden van mijn dienstplicht. Met een streep rijker maar het gemis van mijn dienstmakkers armer, maakte ik mij eind november op voor een half jaar parate tijd in Eibergen….

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69