Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Bennie Breukelman, roepnaam Ben. Ik ben op 13 juni 1960 geboren in Groningen. Als oudste van drie broers waarvan Louis veel te jong overleden is. Gerard is uiteindelijk in Woerden, vlakbij Utrecht, terecht gekomen. Ook mijn vader stierf veel te vroeg, ik was toen nog maar acht jaar. Hij was boekhouder bij een winkel waar ze onder andere badkamers verkochten. Mijn moeder was er aanvankelijk helemaal voor ons maar is later bij Het Groene Kruis gaan werken in de ouderenverzorging.
Ik heb op verschillende plekken in Groningen gewoond en daar zijn ook onze kinderen geboren. Begin jaren negentig zijn we naar Winsum verhuisd. We woonden eerst aan de Meander, toen aan de Violenstraat en sinds 2001 wonen we met veel plezier aan de Sien Jensemalaan.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1985 getrouwd met Anneke. Ik heb haar via de muziek leren kennen. Ik sloot mij op mijn elfde aan bij drumband Excelsior, een onderdeel van de toenmalige gymnastiekvereniging. Later kreeg deze vereniging ook een majorettentak en daar diende Anneke zich aan. En van het een kwam het ander.
Het huwelijk heeft ons drie kinderen gebracht. In 1987 kwam Jacqueline als eerste op de wereld, twee jaar later gevolgd door Esther en weer twee jaar later werd Bas geboren. Jacqueline woont met haar partner in Winsum, Esther woont tijdelijk bij ons in maar gaat binnenkort met haar partner in de nieuwste nieuwbouwwijk hier in Winsum wonen. Bas ten slotte woont sinds kort in Middelstum. We zijn de trotse opa en oma van vijf kleinkinderen en twee bonuskleinkinderen. De jongste twee zijn nog geen jaar oud, de oudste is zestien.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school ben ik eerst naar de MAVO en toen naar de HAVO gegaan. Aanvankelijk wist ik niet wat ik wilde worden maar ik besloot voor politieagent te gaan. Dat bracht mij voor een toelatingsgesprek naar Amersfoort maar daar had ik zo’n raar gesprek dat ik er ontdaan vandaan kwam. Dat was het dus niet voor mij. Ik ben toen naar de PABO gegaan, deze zat aan de Zuiderkruislaan in Groningen. In hetzelfde gebouw als waar ik op de HAVO heb gezeten.
Op die HAVO had ik een soort van feestpakket maar ook het vak muziek. Ik werd min of meer klaargestoomd voor het conservatorium maar dat bleek uiteindelijk financieel niet haalbaar te zijn. Na in 1983 mijn HBO-opleiding gehaald te hebben op de PABO moest ik eerst in militaire dienst. Ik wilde graag instructeur in de militaire muziek worden maar dan had ik naar de KMS in Weert gemoeten. En daar kwam ik met mijn HBO-diploma niet voor in aanmerking.
Eind 1984 zwaaide ik af en zat mijn militaire dienstplicht erop. Het viel in die tijd niet mee om als leraar aan de bak te komen. Ik werkte een aantal uren bij een tweetal scholen in Groningen maar toen ik op een dondermiddag thuis kwam te eten was daar de uitnodiging om mij op vrijdagmiddag te melden bij de Christelijke Agrarische Lagere School in Winsum. De sollicitatiebrief moest ik maar meenemen naar het gesprek toe. Tijdens het gesprek zat er een heel comité voor mij maar ik heb mij er doorheen geslagen en kon direct de maandag erop beginnen.
In het begin had ik mijn eigen ‘koninkrijkje’ in de voormalige vrijgemaakte school. Ik kon er in de pauze rustig mijn sigaartje roken en de koffie werd door koster Kersaan gebracht. De school groeide als kool maar toch stopte mijn dienstverband eerst per 1-8-1988. Ik heb daarna de nodige Nederlandse lessen gegeven bij twee scholen in Groningen. Een had een pasklare vacature maar tot mijn teleurstelling werd ik niet aangenomen.
Gelukkig zorgde een toenmalige collega er voor dat ik weer voor een gesprek naar Winsum kon waar Henk Sok inmiddels directeur was geworden van de school die nu als AOC Terra Winsum bekend staat. Dat was in de begin negentiger jaren. Ik heb de school zien groeien, hoogte- en dieptepunten meegemaakt, heb op verschillende locaties in bijna alle vakken wel les gegeven en werd in 1993 ook nog eens leerlingbegeleider. In 1997 was de locatie op de Hamrik klaar en had ik mijn vast stekje gevonden.
Inmiddels ben ik van de vaste oudere kern de laatste der Mohikanen. Dit schooljaar werk ik voor het eerst drie dagen in de week waardoor ik geen leerlingbegeleider meer kan zijn. Die baan is ingeruild voor de rol van leerling-coördinator. Dit is een meer coachende rol die mij heel veel variatie en contacten brengt en dat bevalt echt prima. Ik heb er bijna veertig jaar in het onderwijs opzitten en dit wordt mijn 36e jaar in Winsum. Ik ga alle dagen met plezier naar school en geniet van de interacties met de kinderen en hun ouders.
Waarbij ik de maatschappij wel zie veranderen, mede gevoed door de opkomst van de sociale media waardoor de leerlingen veel meer prikkels hebben. Naast heel leuk is het ook heel dankbaar werk. Vooral in mijn rol als leerlingbegeleider waarbij je leerlingen na bijvoorbeeld een scheiding en soms zelfs het overlijden van een ouder handvaten qua hulpverlening probeert te geven waardoor ze het leven weer op kunnen pakken.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Zoals ik er nu tegenaan kijk, denk ik nog maximaal 2,5 jaar te blijven werken. Ik vind dat je moet waken niet te lang aan te blijven, zeker wanneer zich jonge talentvolle collega’s aandienen. Anneke is drie jaar jonger dan ik en we hebben ons altijd voorgenomen dat wanneer zij zestig jaar wordt dat we meer willen gaan reizen. Anneke is begonnen in de zorg maar geswitcht naar de kinderopvang en op den duur voor haarzelf begonnen. Op Calimero Kinderopvang in Winsum geeft ze nu leiding aan twaalf medewerkers en op termijn is het de bedoeling dat Jacqueline dit van haar overneemt.
Ik ben niet bang om straks in een zwart gat terecht te komen. Ik geniet van de kinderen en kleinkinderen, mag heel graag bakken, wil misschien wel gaan schilderen of weer iets in de muziek gaan doen. Al met al heb ik 48 jaar bij muziekvereniging Excelsior gezeten. In 1981 ben ik er dirigent geworden met mooie taptoes en diverse Wereld Muziek Concours tot gevolg. Ik heb genoten van de tijd dat we met ons vijven (Anneke, de kinderen en ik) op de muziekvereniging zaten.
En sinds twee jaar ben ik voorzitter van VV Winsum. Ik noem mij wel eens gekscherend de ‘coronavoorzitter’ want niet lang na mijn aantreden, kwam het competitiegebeuren stil te liggen. Eerder ben ik zo’n twintig jaar jeugdleider geweest en jeugdvoorzitter bij Viboa en later bij de SJO. Al met al ben ik al zo’n 25 jaar betrokken bij de club, stammend uit de tijd dat Bas zich als lid aanmeldde. Ik geniet van de vele contacten die in die kwart eeuw zijn opgebouwd.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dan begin ik met mijn gezin. Met Anneke, de kinderen en kleinkinderen dus. Ik ben heel dankbaar voor het feit dat we allemaal gezond zijn en dat we het goed met elkaar kunnen vinden. Dat vind ik heel waardevol en valt voor niets in te ruilen.
Daarbij geniet ik van de mooie tijden bij Excelsior, bijvoorbeeld van de mooie herinneringen aan vijf WMC’s. Dat heeft, net als bij het voetbal, tot mooie contacten geleid. Ook het leerling-contact mag bij deze vraag niet ontbreken. Zeker wanneer je wat extra’s voor kinderen kunt betekenen.
En de dieptepunten?
Mijn vader overleed plotsklaps toen ik acht jaar was. Hij kwam terug van een repetitie van het mannenkoor, zei mijn moeder welterusten, draaide zich om en zakte in elkaar. Mijn broer Louis was net vijftig toen hij plotsklaps wegviel. En een van mijn beste kameraden is veel te jong overleden aan de gevolgen van longkanker. In mijn werk als leerlingbegeleider heb ik ook het nodige meegemaakt.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik ben wel van de Annekedotes. Tijdens mijn militaire diensttijd wilde ik samen met nog een noorderling onze agrarische achtergrond niet verloochenen en we haalden bij een boer in de buurt een koe op die we door de slaapzaal op de kazerne rond lieten wandelen tot grote hilariteit van de overige militairen. Dat kon destijds allemaal bij het korps in Schalkhaar.
Ach man, ik kan zoveel mooie verhalen opdiepen. Met de leerlingen naar Schiermonnikoog bijvoorbeeld of met klas 4 naar Londen inclusief een bezoek aan het spookhuis London Dungeon. Of leuke uitstapjes met collega’s. Of van leuke skivakanties met het gezin inclusief bezoekjes aan de après-skibar. En toen ik nog dirigent was, kwam daar het verzoek om in Meerwijk in zo’n groot huis bij iemand thuis te spelen. Dat deden we dan ook tot diep in de nacht waarbij de stemming steeds uitbundiger werd. Plezier maken in het leven, dat vind ik heel belangrijk.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Samen met Anneke en ons gezin, hebben we al veel van de wereld mogen zien. We hebben bijvoorbeeld in Frankrijk onze caravan staan waardoor je eigenlijk maar één streek van dit land goed leert kennen. Deze beperkte kennis van het land zouden we nog graag uit willen breiden. Ook een bezoek aan Noorwegen staat hoog op de agenda maar Nederland kent ook nog zoveel onontdekte plekjes.
Maar op zijn tijd de rust pakken, vriendschappen door het hele land onderhouden of genieten van onze prachtige tuin is ook heel wat waard. En tegenwoordig zitten we op woensdag met het hele gezin aan tafel gezamenlijk te eten. Ook dat is genieten.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Gesteld dat ik na mijn HAVO-tijd toch de muziekkant was opgegaan dan had ik ook heel veel dingen niet meegemaakt. Ik heb eigenlijk nergens spijt van, ik zou hooguit met de kennis van nu dingen anders gedaan hebben. Ik heb momenteel meer tijd voor de kleinkinderen dan destijds voor mijn kinderen. In de tijd dat mijn eigen kinderen klein waren, slokte school veel tijd op. ‘Zorg voor een goede balans’, een advies dat ik nu aan iedereen mee kan geven.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik geef ons leven nu een 8, misschien past een 8,5 nog wel beter. We hebben het goed met elkaar, zijn gezond en dus tevreden. Wensen zijn er nog genoeg maar daarbij ook het besef dat we ze vast niet allemaal kunnen verwezenlijken.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Carpe Diem, pluk de dag! Geniet van onbetaalbare herinneringen zoals de eerste lach van je kleinkind. Of met je zoon en kleinzoon naar een wedstrijd van het Nederlands elftal gaan. En relativeer wanneer dingen niet gaan zoals je graag zou willen. Het geluk zit hem vaak in kleine dingen….