Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Martin Franken, Radio DJ, journalist en nieuwslezer bij Groningen 1 en Radio Westerwolde.

Kunt u zich heel kort even voorstellen?

Martin Franken is ook mijn volledige naam. Ik ben op 22 augustus 1958 geboren in het Drentse Vries. Ik kom uit een arbeidersgezin en heb nog drie jongere zussen. Mijn vader was aanvankelijk beroepsmarinier, werd later buschauffeur, daarna elektricien om als politieagent te eindigen in de stad Groningen. Hij is geboren in Haarlem en opgegroeid in Amsterdam. Mijn moeder was een echte Stadjer. Negentig procent van mijn familie woont nog in het westen en veel Frankens zijn in de media en communicatie actief.

Mijn visuele handicap, met beide ogen kan ik slechts tien procent zien, bracht mij al op jonge leeftijd naar een internaat in Zeist waar ik een speciale school bezocht. Daar leerde ik de basisstructuren hoe om te gaan met een handicap. Toen mijn vader een baan in Groningen kreeg, verhuisde ik mee naar Ten Boer. Ik heb ook nog in Kropswolde en Delfzijl gewoond alvorens twintig jaar geleden in Appingedam neer te strijken. In de Burgemeester L. van Aduardstraat zitten we momenteel middenin het versterkingsproces. De aardbevingsproblematiek is een deel van ons leven geworden met alle dynamiek die er bij hoort.

Wat is uw burgerlijke staat?

Ik ben 23 jaar geleden getrouwd met Simone van Dijk. Samen hebben we een dochter gekregen, Mandy. Zij is 21 jaar en werkt bij IJsseltechniek in Veendam. Van daaruit regelt ze bijna alles qua onderhoud bij Nedmag. Ik heb Simone leren kennen dankzij de ‘airwaves’. Zij werd namelijk verliefd op mijn stem en daarna, door toedoen van een bemiddelend familielid, ook verliefd op mijn persoonlijkheid.

Wat is uw voormalig beroep?

Op het internaat in Zeist is mijn liefde voor de radio en het uitzendwerk ontstaan. Ik had daar namelijk enige vriendjes wiens ouders in Bussum en omgeving woonden die actief waren bij de publieke omroep. Daar heb ik zeker wat van meegekregen en opgestoken. Toch heb ik na de basisopleiding eerst de medische basisopleiding gehaald. Daarna volgde een algemene MBO-opleiding in Groningen en vervolgens heb ik journalistiek gestudeerd in Zwolle. Deze opleiding heb ik succesvol afgerond toen ik 23 jaar was.

Omdat ik niet zeker wist wat precies te worden, heb ik extra opleidingen gevolgd. Zo ben ik uiteindelijk via de bestuursacademie in Zwolle zelfs WMO-consulent geworden. Een opleiding waar ik nu niets meer mee doe. Dat komt omdat het radioleven als een rode draad door mijn leven loopt. Zo kon ik in 1979 bij de jongerenomroep in Beilen aan de slag. Zo ben ik in de omroepwereld terechtgekomen.

Ik geef direct toe dat Hilversum lonkte maar ik heb door mijn visuele handicap de nodige tegenslagen moeten overwinnen. ‘Kom maar terug als je gezicht verbouwd is’, dat soort opmerkingen heb ik vaak aan moeten horen. En dat doet psychisch iets met je. Daardoor heb ik een half jaar in de put gezeten. Maar dat heeft mij ook gevormd tot de persoon die ik nu ben. Na opgekrabbeld te zijn, heb ik mij één ding voorgenomen: ‘Vanaf nu bepaal ik mijn eigen koers en ik laat mij door niemand meer met een kluitje in het riet sturen!’

Ik ben daardoor niet in een hokje te plaatsen. Zo ben ik momenteel vrijwilliger bij Radio Westerwolde. De zender die gekoppeld is aan Groningen 1 en via de kabel te beluisteren is van Uithuizen tot Ter Apel. We hebben ook een drukbezochte website, met meer dan een miljoen hits per jaar, en een kabelkrant. Voor deze zender presenteer ik vier uur per week programma’s en ik ondersteun ook in het maken van deze uitzendingen. Dat vind ik superleuk om te doen. Daarbij houd ik van uitdagingen.

Eigenlijk heb ik op mediagebied alles wel gedaan. Met uitzondering van het televisiewerk en met de nadruk op radio-uitzendingen. Ook heb ik bijvoorbeeld regelmatig jingles en radioreclamespotjes ingesproken zoals het eerste landelijke Scapino-spotje. Vroeger was ik in loondienst bij diverse discotheken en ik stond onder contract bij boekingsbureaus. Tegenwoordig werk ik vanuit huis, boven heb ik mijn volledig ingerichte studio.

Ook ben ik de afgelopen jaren behoorlijk actief geweest op het gebied van vrijwilligerswerk. Ik was voorzitter van de plaatselijke huurdersvereniging waarbij ik de belangen behartigde van vele Marenland-huurders in deze contreien. Van daaruit was ik de afgevaardigde naar het Gasberaad. Zo maakte ik persoonlijk en bestuurlijk kennis met de aardbevingsproblematiek. Dit heb ik vier jaar volgehouden met soms wel werkweken van 60 uur. Net zolang totdat ik helemaal geen energie meer had. Aan een dood paard valt immers niet te trekken. Met als gevolg dat ik niet eens meer de creativiteit had om een simpele jingle op te nemen. Dan wordt het inderdaad tijd om te stoppen.

Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?

Ik ga geen uitdaging uit de weg en zit nog steeds vol energie en levensvreugde. En dus ga ik tot mijn pensionering lekker door met alles wat er op mijn pad komt. Dat kan een nieuwe klus zijn maar ook een nieuw huis. Tot dusver heb ik eruit gehaald wat er in zit. Ik heb in het verleden vele Drive-in shows mogen doen, bijvoorbeeld voor Avro’s Toppop maar ook wel voor Coca Cola. Dat bracht mij zelfs naar Duitsland. In de hoogtijdagen ging ik met Toppop vier keer per week het land in.

Hoe dat zo gekomen is? In de tachtiger jaren heb ik meegedaan aan een DJ-wedstrijd. Jacqúes d’Ancona zat in de jury en hij zag het wel in mij zitten. En dan heb je een mooie kruiwagen. Ik viel ook op bij een aantal bedrijven. Dat bracht mij dus bij Toppop waar ik de fijne kneepjes van het vak leerde van presentator Krijn Torringa.

Dat het radiowerk in mijn bloed zit, zal je niet meer verbazen. Maar ik ben ook een treinfanaat. Niet van het modelwerk maar wel van trajectreizen waarbij je van de ene plaats naar de andere treint. Ik ben ook geïnteresseerd in de cultuur langs die desbetreffende spoorbaan. Na mijn pensionering hoop ik die interesse weer wat meer op te pakken.

Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?

Dat ik Simone heb leren kennen en de geboorte van Mandy. Ze woont nog thuis maar is vaak bij haar vriend. En ik ben trots dat ik als een soort van feniks uit mijn dip herrezen ben en vanaf dat moment mijn eigen koers bepaal. Ik sta nog steeds zelf op de brug en bepaal zelf waar ik heen ga.

En de dieptepunten?

Het psychisch dal in de negentiger jaren door alle tegenwerkingen met mijn visuele handicap. Het acceptatieproces tot die tijd was een moeilijke. Ik heb er lang mee geworsteld maar de dip dus uiteindelijk overwonnen en dat geeft een goed gevoel.

Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?

Toen Mandy een jaar of 6, 7 was, zat ze bij een jongen in de klas wiens moeder blind was. Zij had een blindengeleidehond en mijn dochter wilde heel graag een hond hebben. En vanuit die kinderlogica stelde ze bij het eten de volgende vraag: ‘Papa, wanneer word jij blind? Want dan krijgen wij ook een hond!’ Dat verhaal is me altijd bijgebleven. 

Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?

Met de Bernina-Express mee! Een treinreis van het Zwitserse Chur naar het Italiaanse Tirano. Dit schijnt een van de mooiste treinreizen ter wereld te zijn. Daarbij vind ik bergen integrerend om naar te kijken.

Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?

Ik had vroeger een hele mooie modelspoorbaan waar ik heel trots op was. Deze had ik samen met mijn vader opgebouwd. Toen mijn vader echter een nieuwe auto moest hebben, werd deze spoorbaan verkocht. Ik zie hem nog achterop een aanhanger de straat uitgaan. Daar heb ik menig traantje om gelaten. Maar het tekent de tijdgeest van de begin zeventiger jaren waarbij er flink gesabbeld moest worden om iets te kunnen kopen.

Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?

Alle plussen en minnen bij elkaar opgeteld ga ik voor een gemiddelde van een 7,5. Als ik de klappen over mijn visuele handicap niet had hoeven incasseren, zou ik voor een 8,5 gaan. Het leven is een lange leerweg en ik ben nog steeds niet uitgeleerd. Sowieso heb ik nog één belangrijke les te leren, ‘hoe dood te gaan’?!

Wilt u verder nog iets kwijt?

Wees niet bang om te leven. Kijk niet naar de hoogte van een berg maar naar de hoogte van je eigen kunnen. Probeer een brug te slaan richting de voor jou juiste hoogte. En dat hoeft niet altijd de top van de berg te zijn. Als je maar lekker in je vel zit!

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69