Soms weet je nog precies wat er tijdens een vakantie gebeurde. Neem die van 2014 bijvoorbeeld toen we in Tsjechië bivakkeerden. We zagen Nederland nog net brons pakken tijdens het WK voetbal in Brazilië. Ik kreeg een telefoontje vanuit het Hippyhoes met de mededeling dat pa van zijn fiets gevallen was en zijn heup gebroken had. Daarna volgde nog een longontsteking toen hij in het ziekenhuis lag. En Nederland liep een nationaal trauma op toen de MH-17 uit de lucht geschoten werd.
De zomervakantie van 2021 zal ik ook niet licht vergeten. De toegevoegde Teletekstfoto van Sieme Gerrijts spreekt boekdelen. Peter R. de Vries die de brute moordaanslag uiteindelijk niet overleefde, het wassende en kolkende water in Limburg die enorme schade aanrichtte (een verblijf in de omgeving van Valkenburg stond voor deze zomervakantie ook op mijn verlanglijstje), de besmettingscijfers die ineens booming werden en toen besloot ook Arjen Robben nog eens om zijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen. Man, wat een indrukken.
En dat allemaal terwijl wij in een klein edoch knus Juttershuisje in Egmond aan Zee zaten. Dit jaar geen buitenlandse avonturen en spanningen of het allemaal wel goed zou gaan. Nee, gewoon twee uurtjes rijden vanaf huis en de Noord-Hollandse kust toonde haar schoonheid en gastvrijheid. De werkzaamheden op de Afsluitdijk leidden wel tot enige vertraging maar dat mocht de pret niet drukken.
Na ons geïnstalleerd te hebben werd eerst het dorpje verkend. Voor mij de derde, misschien wel de vierde keer, dat ik deze kustplaats aandeed. Dit keer werd Egmond een stuk grondiger verkend dan voorheen. Daar werd het eerste weekend voor uit getrokken, onder andere met een duinwandeling op zondag. De dag waarop ik al vroeg aan het strand stond om over de zee te turen. Waarbij ik direct aangesproken werd door een man op leeftijd die woonde in een mooi appartement met uitzicht op zee en de duinen.
In een klein half uurtje tekende ik zijn hele levensverhaal op. Hoe hij van zijn onderneming in Amsterdam een succes wist te maken. Dat hij zijn huis in Spanje onlangs verkocht had (Egmond heeft immers alles), dat zijn vrouw hem drie kinderen geschonken heeft die zijn zaak overgenomen hebben enz. enz.. De ene kwinkslag na de andere volgde. Na een half uurtje wist ik bijna alles over hem. Jammer eigenlijk dat hij niets aan mij gevraagd heeft. Anders had hij kunnen lezen dat ik nog twee alinea’s aan hem gewijd heb. Een eenzijdig gesprek dus.
Op maandag stond een dagje Alkmaar op het programma. Daar was ik vroeger met mijn ouders al wel eens geweest toen we de traditionele kaasmarkt aandeden. Deze dag was er van een markt geen sprake maar de stad kent sowieso vele mooie plekjes en gebouwen dus kon ik mij er prima uitleven. Toen de dames (mijn partner, jongste bonusdochter en haar vriendinnetje) echter een dag later naar Amsterdam wilden om te shoppen en Madame Tussauds aan te doen gaf ik niet thuis. Wel bracht ik ze naar Heiloo om ze op de trein te zetten en kon ik mooi dit plaatsje nog even wandelend meepikken, gevolgd door een rondje Castricum en Castricum aan Zee.
De woensdag stond ingepland voor een middagje Schoorl. Voor mij een prachtig moment om het nodige jeugdsentiment op te snuiven. Daar was ik immers met mijn ouders al wel eens geweest, veertig jaar geleden. Eerst met Miranda de klimduin verroppen, die in mijn beleving vroeger veel imposanter en steiler was, en daarna nog even tien kilometer lopen door de prachtige duinomgeving. En daar was helemaal niets mis mee.
De donderdag besloot ik een lange duinwandeling te maken terwijl de dames zich uitleefden tijdens het bowlen. Op het strand werd ik z(o)waar gezandstraald maar dat mocht de pret niet drukken. Drie uur na vertrek kon ik nog mooi even moe maar voldaan de laatste bergrit in de Tour meepikken. En ’s avonds keek ik dus vol afschuw naar de beelden uit Limburg, waar inmiddels de noodtoestand uitgeroepen was, en alle terugblikken op het leven van ‘s lands bekendste misdaadverslaggever.
Vrijdagmiddag zouden de vrouw en ik nog even Haarlem aandoen. Een mooi stadje op slecht 40 kilometer gelegen van Egmond. Voor enen vertrokken we en pas rond vieren reden we op de ringweg rond Haarlem. Een file van tweeënhalf uur, veroorzaakt door wegwerkzaamheden en pechgevallen, nekten onze plannen. Om vervolgens op de terugweg nog dik een half uur in de file te staan. Dat moet je misschien gewoon een keer meemaken om te ervaren hoe bevoorrecht we hier in filevrij Groningen zijn. Toch?!
Gelukkig kauwden we mogelijke frustraties ’s avonds weg in de pizzeria en we genoten vervolgens in de grootste draaimolen van Nederland van het prachtige uitzicht over zee en duinen dat dit dorpje ons schonk. Zaterdag, een week na aankomst, was het alweer tijd om het kleine juttershuisje, vanaf de weg niet eens te zien, achter ons te laten. Deel 1 van onze vakantie was voorbijgevlogen. Rustig tokkelden we terug naar het (droge en rustige) Groningse land. Ver weg van fileleed, overstromingen en dodelijke schietpartijen…..