Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Jan Poel, manusje van alles bij de Suikerunie

Kunt u zich heel kort even voorstellen?

Mijn volledige naam luidt Jan Meindert Poel, roepnaam Jan. Ik ben op 5 december 1951 geboren aan de Sint-Annerweg in Bedum waar we destijds bij mijn opa inwoonden die daar een klein boerderijtje had. Ik ben enig kind. Mijn moeder zorgde voor de dieren en was huisvrouw, pa werkte eerst op de steenfabriek, later bij bouwbedrijf Rustema in Baflo en vervolgens voor schoonmaakbedrijf Cemstro in Groningen.

Ik heb slechts een half jaar in Bedum gewoond, toen verhuisden we naar Baflo. En wel in het slechtste huis van dat dorp, die stond destijds aan de Kruisstraat. Gelukkig verhuisden we niet veel later naar de Irenelaan in dezelfde plaats. Daar heb ik tot mijn 23e thuis gewoond om vervolgens naar een ander huis in dezelfde straat te verhuizen. Na daar dertig jaar te hebben gewoond, verruilde ik Baflo voor Winsum. Ik woon inmiddels al weer zo’n vijftien jaar met veel plezier aan de Weverij. Ik heb hier alles, inclusief goede buren, alleen de gemeente moet hier in de straat wel wat aan het onkruid doen. Je kunt hier maar nauwelijks meer fatsoenlijk lopen.

Wat is uw burgerlijke staat?

Na mijn scheiding ben ik hertrouwd met Tineke. Zij is echter enige jaren geleden vrij plotseling overleden, een hard gelag. Mijn drie kinderen stammen uit mijn eerste huwelijk. Dcohter Petra was ooit de beste voetbalster van Groningen en woont in Baflo. Ze is getrouwd met Peter en samen hebben ze twee kinderen. Petra werkt als verzorgende bij Viskenij in Baflo. Renier is buschauffeur bij de Qbuzz en woont in Winsum. Hij heeft vier kinderen waarvan één bij de geboorte overleden is. Ivo tenslotte woont in Baflo en is veehouder in Onderdendam.

Wat is uw voormalig beroep?

Na de lagere school in Baflo ben ik naar de Prins Bernard LTS in Groningen gegaan waar ik mijn getuigschriften als bankwerker haalde. Later heb ik in diezelfde richting nog een avondstudie gevolgd van drie jaar. Anders mocht ik niet bij de Suikerunie aan het werk. Dat was namelijk het bedrijf waar ik al op mijn 15e aan het werk ben gegaan. Dit ging destijds in samenspraak met de LTS. Ik heb tot mijn 63e bij een en dezelfde baas gewerkt, dat is toch redelijk uniek?! Ik hield mij bij de Suikerunie hoofdzakelijk bezig met het buitenonderhoud, de laatste tien werkjaren op de vestiging in Hoogkerk.

Ik was een soort van manusje van alles die zich vooral met het in- en uit elkaar halen van machines bezighield, zeker in de zomermaanden waarbij alles weer in gereedheid gebracht werd voor de campagnetijd. In die laatste campagnemaanden van het jaar draaide ik altijd storingsdiensten, vooral in het pulpcircuit. Maar ik legde ook met hetzelfde gemak een teerlaag aan op een dak of hield mij bezig met het aanleggen en onderhouden van waterleidingen. Of met het onderhoud aan de huizen waar fabrieksmedewerkers, die bij de Suikerunie aan het werk waren, woonden.

Op de locatie in Hoogkerk had ik onder andere de controle op de vloeivelden, die reikten zo’n beetje tot aan Peize aan toe. Ik kijk met veel plezier op mijn werktijd terug, geen dag was hetzelfde. Ik heb dan ook nooit overwogen om ander werk te gaan doen. ‘Wanneer je eenmaal op de suikerfabriek werkt, dan ga je er ook nooit meer weg’, was vroeger een veelgehoorde uitdrukking. Voor mijzelf gold dat dus ook.

Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?

Toen ik een jaar of 63 was, kwam ik in de ziektewet terecht. Ik had namelijk een wond onder mijn voet die door mijn suikerziekte niet meer dicht wil. Toen ik mij hiermee meldde bij de bedrijfsarts, vroeg hij aan mij of ik al wel eens aan het eerder stoppen met werken had gedacht. Twee dagen later belde ook de directeur mij al op met ongeveer dezelfde vraag. Ik heb alles toen uitgezocht en kon er vervolgens met een goede regeling uit.

Het viel in het begin niet mee om een nieuwe dagindeling en –ritme te vinden. Maar tegenwoordig verveel ik mij geen moment meer. Als het weer het enigszins toelaat, maak ik met mijn elektrische fiets lange fietstochten van soms wel meer dan 100 kilometer. Dan is de dikste puf er ook wel uit. ’s Avonds vernuver ik mij dan met het televisiekijken of ik zit achter de computer.

Ook ben ik vrijwillige verkeersregelaar bij Stichting Verkeersregelaars ‘t Hogeland en voor de coronatijd werd ik wekelijks wel een keer ingepland om ergens het verkeer te regelen. Hoewel ik geen beroepsmedewerker ben, moet ik wel jaarlijks examen doen. Ik ben voornamelijk in de regio actief maar word ook wel eens verder weg in het land ingezet. Tegenwoordig ga ik in de weekenden weer regelmatig naar de camping in Eext waar ik een caravan heb staan. Twee van mijn kinderen kamperen in de buurt en dus ga ik regelmatig bij ze langs.

In het verleden ben ik actief geweest bij de toenmalige voetbalclub Marcia. Ik maaide vooral de velden in Baflo maar ze hadden ook een trainingsveld in Den Andel en die moest ook gemaaid worden. Later heb ik dit nog een tijdje voor Rood Zwart Baflo gedaan. Daar ik niet zo van het thuiszitten ben, was ik regelmatig aan het klussen voor een timmerman die altijd wel werk voor mij had. En ik ben vanaf het begin vrijwilliger van Op Roakeldais geworden waar ik meehelp met de opbouw van dit mooie evenement maar ook als verkeersregelaar.

Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?

Ik heb al met al dertig jaar als piraat bij de geheime zender gewerkt en beleefde hier heel veel plezier aan. Daarover kan ik straks nog wel wat anekdotes vertellen.

En de dieptepunten?

Het onverwacht overlijden van Tineke enige jaren geleden was een hard gelag. Ze heeft onze nieuwe campingplaats nog wel gezien maar we hebben er nooit meer samen heen kunnen gaan. Ik ben er na haar overlijden dan ook twee jaar niet geweest. Ik had geen zin om er alleen heen te gaan. Nu heb ik dit dus weer opgepakt, ook al omdat twee kinderen dichtbij in de buurt zitten.

Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?

Aan het hebben van een geheime zender kleefden toch wel de nodig gevaren. In Baflo waren destijds zo 30 a 40 piraten actief. De politie heeft regelmatig een inval bij mij thuis gedaan. Tijdnes de eerste keer had ik zelfs zes agenten in huis terwijl ook buiten nog een paar busjes stonden. Een gedeelte van mijn apparatuur werd in beslag genomen en ik moest twee weken naar Veenhuizen waar ik in het gevang terechtkwam.

Dat zorgde er niet voor dat ik stopte met zenden, daarvoor vond ik het verzoeknummers draaien en presenteren veel te leuk werk. De tweede keer dat ik gesnapt werd, moest ik voor vier weken naar Veenhuizen en bij de derde keer werd dit al zes weken.

Vroeger was ik in het rijke bezit van een opgevoerde Zündapp. Daarmee ging ik regelmatig op pad naar bijvoorbeeld Warffum. In die tijd reed de politie nog in van die DKW-wagens die zo’n 75 km per uur haalden. Die schuurde je dan met gemak voorbij. En dan kon het gebeuren dat die agenten bij je ouders thuis kwamen voor een waarschuwing.

Eén keer ben ik bij Bedum ook daadwerkelijk aangehouden maar die agent had er niet veel verstand van. Hij controleerde mijn brommer grondig maar ik kon hem er van overtuigen dat hij niet opgevoerd was. Toen ik hem ook nog eens kon overtuigen van het feit dat ik hem voor mijn werk nodig had, kon ik zonder boete weer verder rijden. 

Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?

Ik ben mijn hele leven al geen vakantieganger dus je zult mij geen verre reizen zien maken. In mijn jonge jaren hielp ik tijdens de vakanties vaak mee op de boerderij en zat op 12-jarige leeftijd al op de trekker. De weekenden weg naar Eext worden gekoesterd, verder weg hoeft ook niet. Dat valt in zo’n 45-km karretje als dat ik heb ook niet mee. Naar Eext rijden is via allerlei binnenwegen al een ommelandse reis.

Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?

Ik heb niet gauw spijt van dingen. Daarbij ben ik recht voor de raap. Wat ik zeg doe ik ook. Als ik iemand niet mag dan zeg ik dat gewoon tegen hem of haar. Het maakt mij in zo’n geval ook niet uit of die persoon bij de politie zit.

Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?

Och, die is altijd wel een acht waard. Tot mijn pensionering ben ik, op de wond in mijn voet na, nooit ziek geweest. Dat gegeven is sowieso wel een tien waard. Toen ik thuis kwam te zitten, begon de ellende. Ik ben nu suikerpatiënt.

Wilt u verder nog iets kwijt?

Ik zou het niet weten. Mensen vragen mij wel eens of ik mij wel eens verveel. ‘Geen minuut’, zeg ik dan. Lekker zo doorgaan dus…..

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69