Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Geertruida Bea (roepnaam Truus) Uilhoorn – Wijma maar de meeste mensen kennen mij als Truus Uilhoorn. Ik ben op 2 oktober 1959 geboren in Tinallinge aan de Tjarda van Starkenborghweg 2. Mijn vader kocht deze mooie, karakteristieke woning destijds voor een bedrag van 500 gulden. Een hele investering destijds en daar werd in de familie nog wel even over nagepraat. Ik kom uit een agrarisch gezin en heb nog een twee jaar oudere broer die ook in Delfzijl woont.
Voor mijn zesde jaar was ik al twee maal verhuisd. Eerst naar een arbeidershoeske in de polder bij Warffum, daarna naar Termunten in een huisje vlakbij daar waar nu het Groninger Landschap zetelt. Ik was zes jaar toen we naar Duitsland verhuisden. Daar heb ik al met al negen jaar gewoond en we zijn drie keer verhuisd.
Ik kijk niet met veel plezier terug op mijn Duitse tijd. De verstandhouding tussen Nederland en Duitsland was twintig jaar na de oorlog toch heel anders dan tegenwoordig. Ik kon er niet goed aarden en maakte niet zoveel vrienden. Ik was een echt boerderijkind. Altijd met de dieren bezig en daar is in de loop der jaren niet veel aan veranderd.
Vlak voor mijn 15e verjaardag heb ik Duitsland verlaten om bij een stoeterij in Ede in ruil voor kost en inwoning als stalmeisje te gaan werken. Via omzwervingen naar Tuikwerd en Spijk keerde ik 35 jaar geleden terug naar Delfzijl. Dit huis aan de J. van Heemskerkstraat 10 in Delfzijl hebben we in 1999 kunnen kopen na hem eerst een aantal jaren gehuurd te hebben. Inmiddels is de woning helemaal tot een museum omgebouwd en ingericht.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 2000 getrouwd met Jan Uilhoorn. We trouwden op het gemeentehuis in Delfzijl en onze vijf honden mochten hierbij aanwezig zijn. Dat was tamelijk uniek en dit gegeven haalde nog de kranten destijds. Jan is vijf jaar ouder dan ik. Ik heb hem leren kennen in het café in Spijk en kan rustig stellen dat het liefde op het eerste gezicht was. Alvorens te trouwen hebben we eerst een aantal jaren samengewoond. We hebben één zoon. Hij is 34 jaar en woont in Groningen.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik was veertien jaar toen er in Duitsland een eind kwam aan mijn schooltijd. Toen ik op 16-jarige leeftijd in Delfzijl kwam te wonen was er sprake van dat ik terug moest naar school. Maar daar heb ik mij fel tegen verzet en gelukkig met succes. Men had wel door dat ik daar niet gelukkiger zou worden. Wel ben ik vanuit mijzelf erg leergierig en ik heb mijzelf de Nederlandse taal meester gemaakt.
In Ede ging ik in de kost om de paarden te verzorgen maar ik had al snel door dat hier voor mij geen droog brood in te verdienen zou zijn. In de loop der jaren heb ik de nodige baantjes gehad. Zo heb ik in een stomerij gewerkt, ik was verkoopster in een meubelzaak en ben ook nog oppas geweest van kleine kinderen. Dit allemaal tot 1995. Dit was het jaar dat ik een burn-out kreeg. Dat gegeven leidde tot een ommekeer in mijn leven. Het was het begin van de tijd dat ik mij steeds meer in oude antieke spullen ging interesseren. Ik kocht veel spullen, vaak uit een bepaalde periode, maar na verloop van tijd deed ik ze ook weer van de hand en kocht hiervoor oudere spullen terug.
Ik werd steeds meer een handelaartje en dit huis, dat we dus in 1999 gekocht hadden, kwam steeds voller te staan met de meest uiteenlopende voorwerpen. Jan vond het prima, hij had bij de afdeling Sociale Zaken op het gemeentehuis in Delfzijl een vaste baan. Voor mijzelf heb ik eigenlijk nooit wat nodig maar voor bijvoorbeeld mijn poppenverzameling des te meer. Mijn toenmalige verzamelvriendin die in Zeeland woonde en waar ik veel contact mee had, vroeg mij eens: ‘Waarom ga je niet iets met al die spullen doen?’ Ik had hier al wel eens over nagedacht maar wilde het uitstellen tot na onze pensionering. Maar Jan merkte terecht op dat er dan misschien wel niets meer van zou komen.
En zo ben ik in 2018 voorzichtig begonnen met ’t Hoeske van opoe Iet. Niet uit winstoogpunt maar puur voor de leukigheid en de sociale contacten. Sterker nog, met de opbrengst van het museum steun ik de zeehondencrèche in Pieterburen. Deze keuze was voor mij ondanks de weerstand snel gemaakt en ik heb er tot op de dag van vandaag geen moment spijt van gehad. Daarnaast ondersteun ik Bikers for Animal in Lelystad met de adoptie van hondjes die veel medische zorg nodig hebben. Op dit moment kleine Ollie die geboren is met een handicap aan zijn voorpootjes.
Inmiddels zijn we drie jaar verder en ik durf rustig te stellen dat ons woonmuseum is uitgegroeid tot een professioneel geheel. Zes van de vertrekken in het huis zijn ingericht met allerlei spullen die dateren uit de jaren 1735-1930. Dat roept bij veel mensen nostalgische gevoelens op. In ieder vertrek vind je een thema zoals een kraamkamer op de bovenverdieping, een klederdrachtkamer, een badkamer met tobbe en een knus boerenkeukentje met een knipoog naar Staphorst. Dit alles leidt tot een ‘onvermoede schat in hartje Delfzijl’.
Dankzij een subsidie van de gebiedsregisseur Delfzijl is er een goede wegbewijzering gekomen. We adverteren tegenwoordig zelfs in landelijke bladen en door deze maatregelen worden we steeds bekender. Jan had over bepaalde inkopen, de vele etalagepoppen bijvoorbeeld, wel zo zijn bedenkingen maar hij is altijd bereid om mee te gaan om spullen op te halen en om dingen te repareren. Het gaat inmiddels hartstikke mooi en ik durf gerust te stellen dat 99% van onze gasten met een goed gevoel naar huis gaat. We hebben dan ook al de nodige complimenten in ontvangst mogen nemen. Ook van Delfzijlsters zelf die nooit geweten hebben dat vlakbij huis een museum gevestigd is.
Inmiddels kunnen de mensen duizenden spullen bekijken die tussen de honderd en driehonderd jaar oud zijn. Ik ontvang de gasten zelf en laat het aan hen over of ze eerst alleen rond willen kijken of dat ik ze rond mag leiden. Wel ben ik altijd beschikbaar om vragen te beantwoorden. Ik beleef hier veel plezier aan.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Met pensioen gaan? Ik ben net begonnen, haha. De uitdaging is om nog groter en bekender te worden. Vandaar ook het landelijk adverteren. Want ik durf gerust te stellen dat een museumwoning tamelijk uitzonderlijk is in Nederland. Nee hoor, hier kan ik nog wel tien jaar mee vooruit. We zijn van eind maart tot eind oktober open en in de wintermaanden ben ik druk met bijvoorbeeld de conservering van de spullen. Zo gaan alle klederdrachtspullen voor twee weken de vriezer in. Daarna hang ik ze weer op en voorzie het geheel van een plastic omhulsel.
Dit museum is voor mij één grote hobby, sterker nog, het is mijn passie geworden. Voor de rest ben ik een echte dierenliefhebber. Ik mag graag met de honden lopen. In het verleden hebben we ook wel konijnen en kippen gehad.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik Jan heb mogen leren kennen, de geboorte van onze zoon en de oprichting en ontwikkeling van mijn museum.
En de dieptepunten?
Ik kijk met weinig plezier terug op mijn eerste 35e levensjaren, dat was geen succesperiode. Dat gedeelte uit mijn leven scoort niet hoger dan een vijf. Ik verwacht, mede dankzij het museum, met een hogere score te eindigen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen Jan en ik in Zuidhorn eens een etalagepop op moesten halen gingen onze twee teckels mee. De pop ging in de kofferbak en ik deed er een kleedje overheen. We besloten om nog even door te rijden naar Norg, daar konden we mooi nog even met de honden lopen. We parkeerden onze auto bij zo’n rustig landweggetje en gingen met de honden aan de wandel.
Toen we terugkwamen, zagen we twee ongeruste politieagenten bij de auto staan kijken. Die hadden onze auto zien staan en waren uitgestapt. In de kofferbak zagen ze twee benen onder de deken vandaan komen en dat had hun argwaan nog verder verhoogd. Gelukkig konden we ze snel geruststellen.
We hebben dus tot dusver alleen maar mooie reacties mogen ontvangen. Een van de meest gestelde vragen is of we ook een televisie hebben want die kunnen ze nergens vinden. Maar die is er wel degelijk hoor want Jan is een fanatiek sportkijker.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Het museum tot een groot succes maken. Ik ben niet meer zo van het reizen. Vroeg heb ik vele 3e Wereldlanden bezocht zoals bijvoorbeeld Suriname. Jan ging heel graag naar de Scandinavische landen. Nu zijn we meer van het dagjes uitgaan, we doen dan regelmatig een museumrondje.
Maar waar we ook heen gaan, onze twee honden gaan altijd mee. En het duurt niet lang of er komt een derde hond bij want we hebben namelijk een hond uit Roemenië geadopteerd. Zodra het papierwerk in orde is komt zij naar Nederland en dan bij ons. Daar kan ik mij enorm op verheugen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van. Bepaalde dingen zou ik niet nogmaals op dezelfde manier doen maar dat beschouw ik eerder als leermomenten. Ik kijk liever met een positief gevoel vooruit.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
De tweede helft van mijn leven is zeker een acht waard en ik ga de komende jaren voor een negen!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Binnenkort komt de website in de lucht maar we zijn al wel via Facebook te volgen: https://www.facebook.com/T-Hoeske-van-opoe-Iet-236685993627575. Nieuwsgierig geworden? Kom dan gerust een keer langs. We zijn van woensdag tot en met vrijdag van 11.00 tot 17.00 uur geopend en zaterdags van 13.00 tot 17.00 uur. Graag van te voren een afspraak maken. Momenteel ontvang ik nog hooguit drie personen tegelijk. Wanneer het hele coronagebeuren achter de rug is kunnen ook kleinere groepen van ongeveer 10-12 personen langskomen. Graag tot ziens!