Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer gerust Tjitske Sietzema-Voortman, dat is ook mijn volledige naam. Ik ben op 31 maart 1952 geboren in het Drentse Een, gelegen vlakbij Norg. Als eennajongste telg uit een ambtenarengezin dat in totaal uit zes personen bestond. Mijn naaste familieleden wonen inmiddels allemaal weer in Drenthe. Mijn vader was ambtenaar in Veenhuizen. Hij was als bewaker nauw betrokken bij het hele gevangenisgebeuren inderdaad. Mijn moeder runde het huishouden.
Door het werk van mijn van oorsprong Friese man kwamen we uiteindelijk in 1976 in Garrelsweer terecht waar we in 1975 dit huis aan de Rijksweg hebben gekocht. Daarvoor heb ik nog één jaar in Norg gewoond. Maar waar kun je nu mooier wonen dan hier? We hebben een grote tuin inclusief de nodige bomen. Het bevalt dus uitstekend. Daarbij was ik het dorpse leven al gewend.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben ‘ouderwets’ getrouwd en dat al heel lang. Ik heb mijn man Sjirk Sietzema leren kennen in de koffiebar in het Friese Oosterwolde. Dat was de schuld van mijn vriendin dat we daar terechtgekomen zijn. Zij had mij namelijk verteld dat we naar haar broer zouden gaan maar we kwamen dus ‘op de plof’ bij deze bar terecht. En dat was misschien wel voorbestemd want daardoor kwam ik Sjirk tegen wiens roots in het nabijgelegen Bakkeveen liggen. De klik was er meteen.
Die eerste ontmoeting was in 1969. Zeven jaar later, in 1976 dus, zijn we getrouwd. We hebben onlangs ons 45-jarig huwelijksjubileum mogen vieren. Het huwelijk heeft ons twee kinderen geschonken, een zoon en een dochter. In 1977 is Sietze geboren, hij woont in Delfzijl. Vier jaar later kwam Martine op de wereld. Zij woont in Den Burg op Texel. We zijn de trotse opa en oma van één kleindochter en drie kleinzoons, in leeftijd variërend van tien tot achttien jaar en zijn ‘slim wies’ met ze!
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Veenhuizen, waar we met de bus naar toe gingen, ben ik naar de huishoudschool in Assen gegaan. Eigenlijk zonder precies te weten wat ik wilde worden. Op mijn 16e heb ik mijn diploma gehaald en ik ben toen eerst bij kledingzaak Gans in Assen aan het werk gegaan. Later kwam hier nog een campingzaak bij in. Toen mijn neefje geboren werd en bij mijn zus en zwager een kraamverzorgende kwam om mee te helpen, wist ik het heel wel. Ik wilde ook kraamverzorgster worden. Mijn directe omgeving had er weinig vertrouwen in of dit wel zou lukken, ik was immers al aan het werk.
Maar ik heb mij aangemeld bij Het Groene Kruis en mocht de opleiding tot kraamverzorgster doen bij de Lariks in Assen. Daar ging ik intern wonen. Na drie maanden theoretisch geschoold te zijn,ging ik een jaar de praktijk in. Twee a drie kwam mijn stagebegeleider langs om te controleren of het allemaal wel goed ging. Kijken hoe ik de baby in bad deed bijvoorbeeld en of ik de ouders, en vooral de moeder natuurlijk, goed verzorgde. Maar waarschijnlijk deed ik het allemaal prima want zo vaak zijn ze dus niet langs geweest.
Na geslaagd te zijn, kwam ik als kraamverzorgster voor Het Groene Kruis te werken en daar heb ik, ondanks verschillende fusies, 43 jaar voor gewerkt. Eerst voor Het Groene Kruis in Roden, later Assen, toen we in 1976 verhuisd zijn werd het Het Groene Kruis in Appingedam en uiteindelijk Groningen. Ik heb er een geweldige tijd beleefd en ben bij meer dan duizend gezinnen geweest om mee te helpen!
Toen de kinderen kwamen, ben ik tijdelijk gestopt om ze borstvoeding te geven. Uiteraard ben ik hun kraamverzorgende geweest toen de kleinkinderen kwamen. Later ging ik weer parttime aan het werk. Ik draaide diensten van acht tot tien dagen achter elkaar en had vervolgens weer een dag of tien vrij. In Groningen ben ik begonnen in de omgeving Garrelsweer, Appingedam en Delfzijl maar op het laatst kwam ik de hele provincie door.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik ben geen dag met tegenzin aan het werk geweest. Dat heb ik mij ook altijd voorgenomen. De dag dat het werk me tegen zou gaan staan zou ik direct stoppen. Maar dat is er dus gelukkig niet van gekomen, ik had altijd een bepaald vrijheidsgevoel wanneer ik aan het werk ging. Toch kwam er in juni 2013 een abrupt einde aan de baan die ik had. Het Groene Kruis Groningen ging failliet en ik kwam samen met mijn 150 collega’s op straat te staan. Hoewel ik het wel enigszins zag aankomen, valt zoiets je toch rauw op het dak. Ik had graag de 45 jaar vol gemaakt maar dat is er helaas niet van gekomen.
Vanuit de WW kwam ik zelfs in de ziektewet terecht toen ik aan een valpartij een hersenschudding overhield. Hoewel het een lichte was, heb ik toch anderhalf jaar met de gevolgen hiervan moeten dealen. In 2015 ben ik vrijwilligster geworden bij hospice De Schutse in Appingedam. Ik had van te voren geen flauw idee of ik geschikt was om mensen in hun laatste levensfase en hun familie te ondersteunen. Maar toen tijdens de opleiding van zes weken mijn moeder kwam te overlijden, werd ik ervaringsdeskundige en wist ik dat ik het kon. Wekelijks draai ik 1 tot 3 diensten van vier uur al naar gelang het uitkomt qua bezetting en dinsdagmorgen haal ik de benodigde boodschappen. Ik vind dit heel mooi en dankbaar werk om te mogen doen.
Ook voor de rest kom ik de dagen prima door. De laatste twee jaar deden Sjirk en ik vrijwilligerswerk in Café Winneweer waar we meehielpen met schoonmaken en in de bediening. Nu de boel verkocht is, verzorg ik tijdelijk nog de bloemen in de zaak en ik onderhoud de tuin. Binnenkort komt er een eind aan deze gezellige tijd bij Mien. Maar ook dan zal ik mij niet vervelen hoor.
Ik ben lid van een dameskoor in Appingedam, hopelijk kunnen we binnenkort het zingen weer oppakken. Daarbij mag ik graag legpuzzels maken, ik sport op wisselende locaties met een vriendin, zit op een wandelclub, twee keer per week gaan we op pad, en mediteer volgens de Chinese Chi Kung-leer.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik Sjirk heb leren kennen plus onze trouwdag en uiteraard de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen.
En de dieptepunten?
Ik heb eigenlijk geen grote dieptepunten gekend.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik bleek nog de kraamverzorgende te zijn geweest bij één van de bestuursleden van De Schutse. ‘Dat is een hele strenge mevrouw’, zei hij gekscherend toen hij mij zag. Dat viel heel erg mee hoor, bij hun volgende baby mocht ik gewoon weer langskomen.
Maar er moet natuurlijk wel een klik zijn tussen de familie en de verzorgende want je bent zo een dag of tien, tegenwoordig acht, op elkaar aangewezen. En dan kan het een enkele keer voorkomen dat de klik er niet is en dan moet er voor dat gezin een andere kraamverzorgster worden geregeld. Maar dit kwam gelukkig heel sporadische voor.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb eigenlijk helemaal geen bücketlist. Sjirk is bijvoorbeeld veel meer van het reizen, ik blijf liever thuis. Toch hebben we een vakantie geboekt in het Zwarte Woud in Duitsland en voor september staat een reis naar Portugal in de planning. Maar dan moet het wel weer veilig zijn hoor.
Wat mij betreft gaan we gewoon op dezelfde voet verder, de weken zijn lekker gevuld op deze manier. Zolang ik actief kan zijn, blijf ik graag zo doorgaan. Wel hebben we onlangs een nieuwe boot gekocht, dat wordt lekker varen binnenkort.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Daar kan ik heel kort op antwoorden, nergens van!.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een tien wordt mij net even te gek maar ik wil mijn leven tot dusver zeker wel een negen geven. We zijn allebei nog lekker gezond en actief, ‘ik ga voor de 100!’. Maar dan moet ik wel gezond blijven hoor.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Ik hou niet van te veel poespas. En van een ander helpen, word je zelf ook niet minder van. Het omzien naar elkaar vind ik heel belangrijk!