Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Anno Wassing is ook mijn volledige naam. Ik ben op 16 oktober 1959 geboren in Spijk. De plaats waar ik twee jaar gewoond heb. Daarna verhuisde het gezin Wassing naar Usquert. Daar was mijn vader smid, samen met nog een collega-ondernemer. Mijn moeder runde het huishouden en stond daarnaast in de winkel. Een drukte van belang want als benjamin had ik ook nog een oudere zus en twee oudere broers.
Ik heb al met al twintig jaar in Usquert gewoond, daarna volgde een verhuizing naar Zandeweer. Vier jaar later kwam ik in Uithuizermeeden, op Meij, terecht, de plaats waar ik nog steeds met veel plezier woon. Hier wonen mijn vrienden en ik voel me hier thuis.
Wat is uw burgerlijke staat?
Mijn vrouw Dineke is in 2011 overleden aan de gevolgen van kanker. Ze leek na vijf jaar behandelingen genezen te zijn maar toen de kanker terugkwam ging het helaas heel snel. Ik heb haar leren kennen in, hoe kan het ook anders, 538. Ze was twee jaar ouder dan ik en had al een dochter, Dianne. Dianne is een hele lieve meid, 44 jaar en woont net als ik aan de Burchtstraat in Uithuizermeeden.
Samen met Dineke hebben we twee zoons gekregen. Ceasar is 36 jaar en woont ook op Meij. Drie jaar later diende Robin zich aan, hij woont in Uithuizen. Ik ben de trotse opa van zes kleinkinderen. Kleindochter Noa mag bij deze opsomming niet ontbreken, zij is vlak voor haar geboorte overleden.
Mijn burgerlijke staat luidt single maar toch zou ik het mooi vinden wanneer de naam van mijn goede vriendin Grétia Wierenga in dit verhaal wordt opgenomen. Zij heeft mij na het overlijden van mijn vrouw heel goed opgevangen en weer ‘aan de praat’ gekregen. We kunnen het heel goed met elkaar vinden.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Usquert, ging ik naar de MAVO in Uithuizen. Zonder echt te weten wat ik wilde worden. De MAVO was geen succes, ik vond het te theoretisch en was daarbij slecht in de talen. Dat ik na twee jaar switchte naar de LTS in Uithuizen was een logische stap en daar volgde ik de metaalrichting. Ik heb deze school zonder diploma verlaten. Ik kwam na de examens in aanmerking voor een herkansing maar was eerder al benaderd door de firma Steenhuis die toen nog in Uithuizen zat. Zij hadden het heel druk en ik werd via, via gevraagd of ik voor ze wilde werken. Ik was toen een jaar of zeventien.
Bij Steenhuis Beton, zoals het bedrijf nu heet, heb ik heel veel verschillende werkzaamheden verricht. Ik was er lasser, molenbaas en heb als heftruckchauffeur heel veel vrachtwagens geladen en gelost. Het was altijd druk en ik heb dan ook menig overuurtje gedraaid. Regelmatig kwam er nog een chauffeur na werktijd aanzetten en ik was nooit te beroerd om die even te helpen.
Groot was dan ook de schok dat er na 36 jaar maar zo een eind kwam aan mijn dienstverband. Per leeftijdsgroep moesten er namelijk mensen uit toen het slechter ging met het bedrijf maar toch zag ik mijn ontslag helemaal niet aankomen. Ik had nog drie maand door kunnen werken maar koos ervoor om direct na de mededeling mijn sleutels in te leveren en weg te gaan. Ik ben nooit meer in het bedrijf geweest. Om dit ontslag heb ik wel het nodige verdriet gehad. Ik heb toen eerst een tijdje thuis gezeten om dit te verwerken.
Helemaal in een zwart gat kwam ik niet terecht want sinds 2002 waren mijn vrouw en ik de beheerders van ontmoetingscentrum Rehoboth in Uithuizermeeden. Mijn vrouw werkte destijds al voor mijn dochter die het Meister Eethuis onder haar hoede had. Rehoboth had destijds tijdelijk geen beheerder en die leegte hebben wij samen ingevuld. Ik hielp ook al mee in het Meister Eethuis wanneer dat zo uitkwam dus helemaal vreemd was dit werk niet voor mij. Na haar overlijden ben ik hier mee doorgegaan waarbij ik ook graag Grétia noem voor de vele ondersteuning in de werkzaamheden.
Op 1 juli komt na bijna twintig jaar een eind aan dit dienstverband. Door alle coronaperikelen heb ik een en ander goed kunnen overdenken en omdat ook ik ouder, en niet beter, word en nu een hele drukke baan bij Snel Uitzendbureau heb, was het besluit om als beheerder te stoppen niet eens zo heel moeilijk meer. Maar ik heb hier een hele mooie en gezellige tijd beleefd en zal het werk wanneer alles eindelijk weer los mag gaan, best wel missen. In overleg kon hier veel geregeld worden.
Inmiddels werk ik al weer vier jaar voor Snel. Vaak ben ik in de Eemshaven te vinden waar ik het nodige laad- en loswerk verricht. Ik werk veel voor Buss en Wijnne Barends. Vooral dat laatste bedrijf heeft het heel druk en daardoor soms een tekort aan personeel waardoor ik regelmatig langer door moet werken. Ik zit dus vaak op de heftruck maar ben als rigger ook regelmatig bij een windmolen bezig. Je weet niet wat een rigger is? Die houdt zich bezig met het aan- en afpikken van bijvoorbeeld hele grote bouten. Dan zitten we met zijn vieren in zo’n laadbak om dit te realiseren en we werken op grote hoogte. Daarvoor heb ik eerst wel mijn hoogtevrees moeten overwinnen maar alles went….
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik voel me nu prima en het werk bevalt ook heel goed. Ik sluit niet uit dat ik hiermee tot aan mijn officiële pensionering doorga en zal stevig na moeten denken wanneer ik bijvoorbeeld op mijn 64e of 65e de kans krijg om eerder met werken te stoppen. Want ik ben absoluut geen stilzitter en moet dus wat omhanden hebben. Aan de andere kant ben ik stapelgek op muziek luisteren, met Coldplay, Queen en muziek uit de jaren zeventig als favoriet, vissen (ik trok er vroeger vaak met Zandeweerster Cor Wit op uit) en wandelen en daar komt eigenlijk helemaal niets van terecht.
Wandelen nog wel een enkele keer en dan ga ik al om 07.00 uur de deur uit want zeker op dat tijdstip vind ik de natuur prachtig. Schiermonnikoog is mijn favoriete eiland, daar ben ik al zo vaak geweest. Ook met de voetbalclub SV De Heracliden die daar vaak met Hemelvaart meedeed aan een voetbaltoernooi. Al ben al heb ik toch wel zo’n veertig jaar gevoetbald, denk ik. Ik speelde op mijn 14e al in het eerste van Usquert en heb daarna ook nog jarenlang in het eerste van De Heracliden gespeeld. En menig goaltje meegepikt inderdaad. Ik stond dan ook altijd voorin en kon goed koppen.
Bij De Heracliden heb ik mooie tijden beleefd. Samen met Koos Sikkema hebben we een aantal jaar de AnKo voetbaltoernooien georganiseerd waarbij de opbrengst, van soms wel duizenden euro’s, naar het goede doel ging. Bijvoorbeeld naar de Vrienden van het Beatrix Kinderziekenhuis in Groningen. Dat waren altijd heel gezellige voetbaldagen en het was dankbaar werk om daaraan mee te mogen werken.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik mijn vrouw en haar dochtertje heb leren kennen en de geboorte van de kinderen en kleinkinderen. En het dankbare werk wat ik voor de AnKo-evenementen mag doen. Het blijft geweldig om zo’n dikke cheque weg te mogen geven aan het goede doel.
En de dieptepunten?
Daar kan ik helaas wel enige van opsommen. Het verlies van mijn partner heeft mij veel verdriet gedaan, Dineke mocht slechts 52 jaar worden. Mijn zus is op 47-jarige leeftijd overleden en mijn broer is 67 jaar geworden. En hoewel kleindochter Noa bij haar geboorte al overleden was, heeft deze gebeurtenis veel impact op mijn leven gehad. Daar heb ik nu nog steeds last van. Haar naam staat op mijn hart getatoeëerd.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
‘Bliefst nog ev’n een weekje zitten?’ Ik sta alle dagen met veel plezier in het leven, of het nu op het werk of bij een feestje is. Ik ben, ondanks mijn ‘duistere blik’, nooit boos of chagrijnig. Daarbij kijk ik terug op prachtige voetbaluitstapjes naar bijvoorbeeld Polen, Oostenrijk en Duitsland tijdens tal van buitenlandse (uitwisselings)toernooien.
Maar ook die toernooien op Schier zijn prachtig. Na aangemeerd te zijn, zitten we vaak niet veel later tot in de kleine uurtjes op het terras om vervolgens de volgende dag om 11.00 uur aan het toernooi te beginnen. Dat zijn prachtige herinneringen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik durf niet te vliegen dus ik zit liever met een biertje achter het huis. Lekker met vrienden barbecueën bijvoorbeeld. Die buitenlandse reizen heb ik immers al gehad, dat kon altijd mooi met de bus of auto.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Er schiet mij niets te binnen. Wat dat betreft leef ik ook een beetje van dag tot dag. Ik ben altijd blij wanneer ik mijn ogen weer open heb en kan er dan weer vol tegenaan.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Oei, ik ben niet zo iemand die hier een cijfer aan kan koppelen en dat doe ik dan ook maar niet. Maar het moet zeker een voldoende zijn hoor.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik vind mijn leven prima zo en ben dik tevreden. Ik hou van de mensen om mij heen en de meesten weten dat ook wel. Je moet altijd jezelf blijven en van het leven genieten. Ik ben niet van de dikdoenerij.