Bij ons op het voortgezet onderwijs konden we, buiten de reguliere lestijden om, ons typediploma halen, op een typemachine dus. Daar rolde je bovenin een blanco papier, met een radertje rolde je dat langs de inktlint, en dan toetste je flink op de letters van het toetsenbord waarna de desbetreffende letter omhoog schoot naar het inktlint en zo een afdruk maakte op het papier. Het papier schoof langzaam naar links totdat de rand bereikt was, waarna je een harde PING hoorde, wat betekende dat je het hele geval waar het papier omheen zit naar rechts moest schuiven, om zodoende weer vooraan verder te kunnen typen.
Wij stuurden elkaar berichten per post of we belden elkaar met de vaste telefoon met draad en een draaischijf. Of we gingen op bezoek om met elkaar in gesprek te gaan. Voor het actuele nieuws keken we naar het NOS-journaal en voor roddels of nieuws over de sterren lazen we de Story of Weekend. Als je niet thuis was, was je niet te bereiken. Zo ben ik dus groot geworden en dat was in die tijd heel normaal. Met de jaren heb ik heel wat bijgeleerd. Ik kan computeren, mailen, appen, internetbankieren, zit op socialmedia of lees de krant op internet. Wat ik niet weet vraag ik aan Google, ik bel mobiel en eigenlijk ben ik altijd dag en nacht bereikbaar. Tot vanmiddag dan…(dacht ik).
Het was boodschappen-doen-middag dus ik stap, met tassenvol lege flessen en een klein tasje met mijn bankpas en mobiel over mijn schouder, de Jumbo in Bedum binnen. Mondkapje op en de kar mee, anders kom je er niet in. Zo begon ik aan mijn zaterdagmiddagmissie. Met een volle kar meld ik me bij de kassa, waarna ik alles op de lopende band deponeer. Vriendelijk word ik begroet door het meisje achter de kassa die mijn boodschappen langs het scanapparaat schuift. Ik heb net het laatste op de band gezet als ik aan de andere kant het eerste weer in mijn kar kan dumpen.
Ik ben nog druk aan het inpakken, wanneer het vriendelijke meisje vraagt: ‘Nog lege flessen ingeleverd?’ Oooo ja, waar heb ik die bon, jaszak? Ik leg de bon naast de kassa neer en ondertussen begin ik snel weer mijn boodschappen verder in de kar te leggen. ‘Wilt u zegels?’ Nee. geen zegels. O wacht even, ik heb op mijn telefoon zo’n spaarsysteem. Ik moet even zoeken naar de Jumbo-app. Ja hebbes, gewoon onder dat apparaatje houden met dat rode streepje?
Fijn dat is ook weer gelukt. Snel de laatste boodschappen nog in de kar. Weer het vriendelijke meisje, tweeënzeventigvijfenveertig alstublieft… Oh ja, mijn bankpas plus pincode. Nee, ik hoef geen bon. Ze groet weer vriendelijk, fijn weekend mevrouw! Ik denk, wat een leuke meid, en groet terug. Als ik de deur uitloop staat er nog een jongeman die als taak heeft niemand binnen te laten die geen karretje heeft. Ook hij groet me vriendelijk. SO FAR SO GOOD!
Ik kom bij de auto om voor de derde keer alle boodschappen door mijn handen te laten gaan en ze netjes in de lege kratten te deponeren. Eerst de flessen en kratten, daar bovenop het lichtere spul, waarna ik de lege kar weer netjes terug zet in de overdekte karretjesparkeerplaats. Hé, hé op naar huis! Nou niet dus…..
Ik zit achter het stuur en denk, zal nog even mijn mobiel checken voordat ik de lange reis van Bedum naar Ten Boer ga rijden. Shit, zit mijn mobiel niet in mijn schoudertasje? Nee, jaszakken dan? Nee, ook niet. HE???? O jee, ik word lichtelijk onrustig en stap de auto uit. Achterklep weer open, alle tassen met boodschappen over de kop…NIKS, MOBIEL IS WEG! Ahhhh, even rustig blijven nu. Ik heb hem vast bij de kassa laten liggen, toen ik de spaarpunten op de Jumbo-app moest scannen.
Dus mondkapje op, lege kar mee, anders kom je er niet in ja, en met kloppend hart naar de vriendelijke dame achter mijn kassa. ‘Ligt mijn mobiel hier misschien nog?’ Het vriendelijke meisje zoekt de band af, maar nee, hier ligt niks. Op dat moment word ik smoorheet en raak toch wel enigszins in paniek. Shit, shit, shit, spookt het door mijn hoofd. Mijn hele leven staat op die mobiele telefoon, wat moet ik nu?
Op dat moment zegt een meneer, ‘ach mevrouw wat vind ik dat nou vervelend voor u. Vooral alle foto’s die op een mobiel staan, die wil je toch niet kwijt!’Ik dacht op dat moment meer aan mijn bankapp en aan mijn banksaldo dat geplunderd zou worden eerlijk gezegd. Maar die meneer geeft me zijn mobiel en zegt, ‘gaat u bellen en laat uw eigen nummer overgaan’. Daarna loopt ie weg de winkel in….
Sta ik daar met zijn mobiel, mijn eigen nummer te bellen. Maar geen gehoor natuurlijk. Daarna probeer ik het nog es. Dan komt de meneer er weer aangesjeesd. ‘Nee mevrouw, ik hoor nergens in de winkel uw mobiel overgaan, ik vind het zo erg voor u!’ Het vriendelijke meisje van de kassa noteert mijn mobiele nummer en de uiterlijke kenmerken van mijn telefoon, voor het geval dat ….’Je weet maar nooit’, zegt ze, wat moet ik nu? Ik ga maar naar huis, ik moet zo snel mogelijk mijn bankapp blokkeren!!
Altijd als je even snel wilt, rijdt er iemand in alle rust niet harder dan 50 km per uur tussen Bedum en Ten Boer. Pfff, asjeblieft rij door, ik zit in crisis!! Ik ben uiteindelijk toch nog thuis gekomen, maar het voelde alsof ik anderhalfuur onderweg was. Ik dacht, laat al die boodschappen maar zitten, ik moet eerst met mijn zoon Maikel overleggen wat ik kan doen nu ik mijn halve leven verloren heb. Het is toch niet normaal dat je zo van slag bent, door een telefoon nog wel!!! Ik met mijn werktelefoon bellen naar mijn mobiele nummer en ik hoor heel vaag mijn ringtoontje overgaan.
Verrek het komt uit mijn auto!! Ik zoeken en wat denk je? Ligt ie tussen en half onder de bestuurdersstoel, waarschijnlijk zo uit mijn jaszak gegleden. Oh mens, ik heb me zelden zo opgelucht gevoeld! Ik vrees toch echt dat ik een ernstige vorm van telefoonverslaving heb hoor. Na een sterk bakkie expresso te hebben gehad besluit ik de vriendelijke meneer wiens telefoon ik mocht lenen te sms-en. Zijn telefoonnummer stond een paar keer bij gemiste oproepen. Ik heb hem gezegd dat mijn mobiel terecht was en bedankte hem dat hij zo lief geholpen had, toen ik ietwat in paniek was.
Smst hij terug…. ‘Graag gedaan hoor, al had ik uw boodschappen moeten betalen dan was dat ook geen probleem geweest. Praat astublieft tegen mij mocht ik u nog es tegenkomen.’ Nou wat denkt u? Natuurlijk doe ik dat! Een paar uur later gaat mijn mobiel. Ik word gebeld door een onbekend nummer, uuuhhmm zal ik opnemen? Veels te nieuwsgierig neem ik op en noem mijn naam. Ja, goedenavond met huperderpup van de Jumbo uit Bedum, bent u de eigenaar van deze telefoon of heeft u deze gevonden?
Nou ja zeg…..dat is toch geweldig!!!! Zoveel lieve zorgen voor mij van onbekende mensen. De wereld is nog niet zo verrot hoor! Maar het bezit van een mobiele telefoon vraagt wel veel meer verantwoordelijkheid dan het bezit van een typemachine. De typemachine ging nooit mee naar de winkel. Ik kan je wel vertellen mijn mobiel ook niet meer!