Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Egbert Mulder is ook mijn volledige naam. Ik ben op 24 januari 1955 geboren in het Gelderse Oldebroek, noordwestelijk gelegen op de Veluwe. Als jongste kind van boerenkomaf. Ik heb nog drie oudere zussen die in Gelderland en Drenthe wonen. Mijn ouders woonden op een kleine boerderij waar ze onder andere mestkalveren hadden. Daarbij werkte mijn vader in het begin nog bij een kopersmelterij en later bij een kippenbedrijf. Mijn moeder hielp vaak mee op de boerderij.
Ik heb tot mijn 17e bij mijn ouders gewoond maar omdat de ouders van mijn toenmalige vriendin een café-restaurant hadden waar ik graag en veel werkte, woonde ik eigenlijk in het café in Wezep. Daarna verhuisde ik naar Groningen waar ik op kamers ging wonen. Ik heb zelfs nog drie weken op een woonboot geleefd waar de waterratten over de vensterbank liepen. In de winter van 1979 heb ik heb een paar dagen bij collega Wim Jansen gelogeerd in Baflo. Ik zag dat jij hem ook al eens hebt geïnterviewd.
Een paar maanden later kon ik na een tip van de schooldirecteur aan de Kostergang wonen, vlakbij de kerk. Via een kerkelijke connectie kreeg ik te horen dat het huis naast het kerkje in Den Andel te huur zou komen. Samen met mijn vrouw ben ik in 1985 die kant op gegaan. In 1995 hebben we dit huis aan de Streekweg kunnen kopen en we wonen er nog steeds met heel veel plezier. We hebben hieraan inmiddels heel veel restauratiewerkzaamheden verricht en willen hier zolang mogelijk blijven wonen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 25 september 1981 getrouwd met Geertje Attema. Zij is Fries van oorsprong en werd in 1980 mijn collega op de MAVO in Baflo waar ze biologielessen ging geven. Dik een jaar later waren we al getrouwd en in september hopen we ons veertig jarig huwelijksjubileum te kunnen vieren.
Ik weet nog heel goed dat een leraar op school die ook danslessen verzorgde Geertje een keer uitnodigde om lid te worden van de volksdansgroep. Daar sprong ik snel op in: ‘Geen sprake van, ze gaat met mij mee naar muziekles!’. Dat leek haar inderdaad wel wat en sinds die tijd zijn we onafscheidelijk. Geertje heeft vorig jaar haar laatste schooljaar afgerond en geniet nu net als ik van haar vrijheid.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Oldebroek, ging ik naar de HBS in Zwolle waar ik in het tweede jaar bleef zitten. Daardoor moest ik de switch maken naar het atheneum waardoor ik ook nog eens een jaar langer op deze middelbare school moest blijven. Tijdens de opleiding bleek dat ik wel een talenknobbel heb en na op mijn 19e mijn diploma te hebben gehaald ging ik naar de Rijksuniversiteit in Groningen. Ik had mij ingeschreven voor Engels maar voor dit vak was een wachtlijst. En dus ben ik eerst maar Frans gaan studeren. Dit vak lag mij beter dan Engels maar in het laatste vakgebied lagen meer werkkansen. Dus toen ik na een maand de kans kreeg om te switchen, doordat reeds veel leerlingen waren afgestroomd, heb ik deze met beide handen aangepakt.
De RUG was net even te hoog gegrepen maar ik kon mijn lerarenopleiding vervolgen in Leeuwarden waar ook een docentenopleiding zat. In het tweede jaar mocht je al les geven en dat kon ook prima want het was een avondopleiding. En zo kon het gebeuren dat ik eind jaren zeventig neerstreek in Baflo waar ze op dat moment op de MAVO een leraar Engels zochten. Al met al heb ik zo’n vijf jaar ‘onbevoegd’ lesgegeven. Toen ik mijn diploma haalde, kon ik als leraar Engels op de MAVO in Middelstum aan de slag. Wat een geslaagde MAVO-leerling in Baflo, Melle Mulder genaamd, tijdens de diploma-uitreiking de volgende opmerking ontlokte: ‘Nou heeft meester Mulder eindelijk zijn diploma en nu gaat hij onze school verlaten!’
Dat laatste was niet helemaal het geval want ik bleef gewoon in Baflo aan het werk. Ik denk dat ik in 1983 in Middelstum ben begonnen. In 1988 kwam daar de Huishoudschool in Middelstum bij. De MAVO in Baflo fuseerde met die in Winsum en de MAVO in Middelstum ging samen met die in Bedum. En zo kon het gebeuren dat ik op den duur op vijf locaties aan het lesgegeven was waardoor het één keer voorgekomen is dat ik op een morgen mijn auto bij de school in Bedum parkeerde om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik eigenlijk in Middelstum had moeten zijn…..
Ik heb ook nog op de MAVO in Ulrum gewerkt vlak voor de fusie met Winsum en de school in Winsum fuseerde op den duur met De Harmik in Groningen, en nog weer later met het Wessel Gansfortcollege, waardoor ik mijn laatste vijf werkjaren, van 2014 tot 2019, lesgaf op het Wessel Gansfort College in Groningen. Tussendoor heb ik ook nog in Leek lesgegeven. Al met al heb ik veertig jaar voor de klas gestaan, in het algemeen met heel veel plezier en bijna altijd als leraar Engels.
In mijn beginjaren heb ik echter ook nog godsdienst gegeven en een tijdje informatica toen dat vak nog in de kinderschoenen stond. En ik heb in Winsum nog een jaartje Nederlands gegeven. Ik herinner mij de MAVO in Middelstum als een heel fanatieke school met een heel hoog scoringspercentage. Later komen er nog wel wat anekdotes aan bod maar wat mij ook nog van mijn Middelstum-tijd bijgebleven is, zijn de grote kerstdiners die in de aula gehouden werden waarbij het eten bereid werd in het Hippolytushoes.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een officiële pensionering is nog geen sprake, dat gaat pas in mei plaatsvinden. Wel ben ik in mei 2019 afgekeurd en sinds die tijd krijg ik een uitkering, aangevuld met een invalidenpensioen. Dat behoeft wellicht enige toelichting. Ik ben eigenlijk al mijn hele leven ontstekingsgevoelig en dat leidde een dikke vijftien jaar geleden tot een hevige pijn in de buik. Onderzoek wees uit dat ik een geperforeerde darm had. Het was kantje boord en ik heb zelfs in coma gelegen.
Gelukkig heb ik het overleefd maar ik heb wel jarenlang met een stoma rondgelopen. Eigenlijk zou ik die levenslang moeten dragen ware het niet dat ik een oud-leerling aan de telefoon kreeg die bezig was met het organiseren van een reünie. Ik heb haar mijn verhaal verteld en een dag later belde ze terug met de mededeling dat ik mij in het Martiniziekenhuis moest melden waar haar man chirurg was. Daar hebben ze mij inderdaad van mijn stoma af kunnen helpen…..
Daarbij ben ik al jarenlang diabeet waardoor ik nooit heb vernomen dat mijn voet in een stoomcabine is verbrand. Doordat het vel eraf gebrand was, leidde dit tot ontstekingen waardoor eerst mijn kleine en later mijn grote teen geamputeerd moest worden. Ik was nog niet van de ontstekingen af en in 2018 is mijn been tot 10 centimeter onder mijn knie geamputeerd. Door een prothese ben ik inmiddels weer aardig goed ‘ter been’ en ik kon zelfs het lesgeven weer oppakken.
Maar na weer een ontsteking, nu in mijn buik, stelde de HRM-medewerker van de scholengemeenschap waar ik voor werkte de terechte vraag: ‘Wat wil je nog bewijzen?’. De bedrijfsarts heeft mij vervolgens heel goed geholpen waardoor ik er in mei 2019 uitkon. Van een zwart gat was geen sprake. Les geven was mijn werk maar muziek maken mijn passie en hier kan ik nog steeds mijn energie goed in kwijt. Onder andere door het lidmaatschap van de fanfares in Uithuizen en Leens.
Ik heb vroeger in enige brassbands gespeeld en heel wat concerten mogen geven. Met de provinciale brassband toerden we door Australië, Nieuw-Zeeland en Tasmanië. We zijn zelfs Nederlands Kampioen geworden en hebben bijvoorbeeld ook meegedaan aan het Zwitserse kampioenschap. Ik ben voorzitter geweest van twee brassbands en ook nog secretaris. Al met al maak ik al 55 jaar muziek, onder andere op de bugel en cornet.
Tegenwoordig mag ik graag fietsen en knutselen waarbij de houtbewerking misschien wel het leukst is om te doen. Zo ben ik nu druk bezig met het maken van sierpalen voor aan het huis. Geertje is meer van het tuinieren maar het maaien komt voor mijn rekening en dan neem ik het gras van de kerk mee. En vorig jaar heb ik drie weken meegeholpen op de begraafplaats waar ik mij ook met de maaiwerkzaamheden bezighield.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik denk toch de concertreizen die ik dankzij het brassbandwereldje heb mogen maken. En ik heb leren skiën na een ongeval waarbij mij voorspeld werd dat ik nooit meer op de lange latten zou kunnen staan. Maar dat is mij toch maar mooi gelukt. En we wonen hier in Den Andel op een pracht plekje, ik mag graag in en om het huis bezig zijn.
En de dieptepunten?
Dat mijn been geamputeerd moest worden en dat ik jarenlang met een stoma rond heb moeten lopen werd door de buitenwacht vaak erg gevonden maar dat heb ik zelf eigenlijk niet zo ervaren. Ik heb mij altijd makkelijk aangepast en kijk naar wat nog wel mogelijk is. Kort na mijn darmperforatie accepteerde ik vrij snel dat ik het misschien niet zou overleven maar niet veel later vond ik veel dingen al weer normaal en wilde ik al vrij snel terug keren in mijn oude stramien.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
We hebben al de nodige verhalen opgehaald natuurlijk. Ik herinner mij Elna bijvoorbeeld nog die ik regelmatig aanmoedigde om toch maar vooral beter haar best te doen. Daar was ze een keer zat van en ze beet me het volgende toe: ‘U moet zelf maar kinderen nemen dan kunt u daar op foeteren!’ Daar had ik toen niet zo snel van terug.
Nog een bijzonder verhaal was van een zoon van iemand die voor zijn werk regelmatig bij zieke mensen op bezoek moest. Toen hij een keer moest parkeren op een plek waar het niet mocht was hij zo sluw om een bekeuring die onder de ruitenwisser van een andere auto zat bij hem onder de ruitenwisser te plaatsen waardoor hij zelf geen bekeuring kreeg. Nee, ik noem geen namen. Zijn vader had namelijk een beroep waarbij je zo’n actie niet zou verwachten, haha.
En Thomas Snijder zit inmiddels in de gehandicaptenzorg zeg je? Daar is het ook net een type voor. Hij was vroeger vaak samen met Hans Huizing die vaak gore moppen wist te vertellen. Die had hij vast van zijn vader gehoord die als masseur van een wielerploeg de hele wereld over reisde. Erik Roelevink, Heine van Maar en ik geloof Anne Pieter Pilon hebben hier in huis meegeholpen, onder andere met schuurwerkzaamheden. En Jurrie was natuurlijk legendarisch, zeker nadat hij door een herexamen van een negen alsnog een tien wist te maken….
Toen ik na mijn beenamputatie in een rolstoel zat, kwam er in Leens een man in een rolstoel naar mij toe met de mededeling. ‘Volgens mij moeten we samen een keer naar de schoenmaker toe!’ Het bleek dat bij hem de andere been geamputeerd was……
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Als er nu geen corona zou zijn, had het maar zo gekund dat we naar Oostenrijk zouden zijn afgereisd. Het lijkt mij geweldig om met een soort van step naar beneden te glijden. Misschien kan ik zelfs met mijn prothese nog wel de ski’s onderbinden, dat wil ik nog wel een keer proberen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Misschien had ik nog wel meer uit mijn carrière kunnen halen wanneer ik mij wat minder op de muziek gestort had. Maar daar heb ik geen spijt van, ik heb nu van twee walletjes gesnoept. Toen ik negentien was, had ik de kans om met een zeilboot de wereld over te varen. Daar zou ik spijt van kunnen hebben dat ik dat niet gedaan heb maar wie weet had ik dan in Griekenland gewoond of ‘schipbreuk’ geleden….
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik heb tot dusver een mooi leven gehad waarbij veel meer goed dan fout gegaan is. De mooie dingen onthoud je ook beter natuurlijk. Ik ga voor een negen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Wat misschien wel het mooiste is van het maken van muziek is dat je het tot hoge leeftijd kunt doen. Zo heb ik eens een opa samen bariton zien spelen met zijn kleinkind terwijl ze naast elkaar zaten te spelen. Muziek is voor alle generaties, ik hoop er nog lang van te kunnen genieten! En natuurlijk de hartelijke groeten aan alle oud-leerlingen die dit lezen en die ik in het verleden les heb mogen geven…..