Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Sicco Tjoelker is mijn volledige naam. Ik ben op 16 december 1953 geboren in Hoogkerk/Vierverlaten. Als telg nummer zeven uit een gezin dat uit tien kinderen bestond. Mijn vader reed in zijn jonge werkjaren met een worstkar rond als een soort van rijdende slager. Later werd hij postbesteller, ambtenaar dus. Destijds een baan met goede verdiensten. Dat mocht ook wel met zo’n groot gezin. Mijn moeder had haar handen vol aan het opvoeden van haar kinderkroost.
Ik heb tot mijn 18e thuis gewoond, toen ging ik op kamers wonen in Groningen. Na een jaar keerde ik terug naar Hoogkerk. Ook daar woonde ik op kamers, waaronder één die van mijn oudere broer was. Het werk bracht mij vervolgens naar Roden. Eerst woonde ik bij mijn toenmalige schoonouders in, later kregen we na getrouwd te zijn een eigen woning. Door een nieuwe baan, kwamen wij in 1979 in Bedum te wonen. Eerst aan de Kastanje, de straat die in het verlengde ligt van de plek waar ik nu woon.
Na enige jaren aan de Kievit gewoond te hebben, verhuisde ik na mijn scheiding naar Baflo. Daar heb ik vijf jaar gewoond waarbij ik het huis helemaal zelf verbouwd heb. Sinds 2002 woon ik aan De Vlier in Bedum. Met heel veel plezier, het is lekker rustig wonen hier.
Wat is uw burgerlijke staat?
Na twee keer gescheiden te zijn heb ik sinds twee jaar een nieuwe partner, Ineke genaamd. Ik heb haar leren kennen via een datingsite. Een bewuste keuze want ik wilde niet alleen blijven. Mijn nieuwe partner woonde in Hoogeveen en inmiddels bij mij in Bedum. Mijn vier kinderen stammen uit mijn eerste huwelijk waaraan in 1996 een eind gekomen is.
Mijn oudste zoon Martijn woont in Uithuizen en is eigenaar van Noorderwind Computers. Arjen woont in Zandeweer en heeft een eigen servicebedrijf, Tjoelker Service geheten. Janika is fulltime moeder en woont in Bedum net als mijn jongste zoon Richard die procesoperator kaasproductie is bij Friesland Campina. Mijn eerste drie kinderen zijn getrouwd en inmiddels ben ik de trotse opa van vijf kleinkinderen in leeftijd variërend van 1 tot 7 jaar. Martijn heeft een dochter en de tweede is onderweg, Arjen is vader van een dochtertweeling, Janika heeft een zoon en dochter.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik was al op jonge leeftijd in de techniek geïnteresseerd en altijd aan het knutselen. Het liefst aan oude brommers waarbij de Berini mijn favoriet was. Ik mocht van mijn vader geen brommer hebben maar heb er toch één gekocht. Ook was ik al vroeg bij een boer aan het werk die ik met al zijn werkzaamheden meehielp zoals het melken, hooien, maaien, sloten schoonmaken, enz., enz.. Zo verwonderlijk was het dus niet dat ik na de lagere school naar de LTS in Groningen ging. De eerste twee jaar koos ik de metaalbewerkingrichting, in het derde jaar ging ik voor landbouwwerktuigmonteur.
Ik was 15 jaar toen ik mijn diploma behaalde en doorleren zat er in ons gezin niet in. Al mijn broers en zussen waren 15, 16 jaar toen ze begonnen met werken. Ik solliciteerde naar een functie bij de Aankoopcentrale, de (techniek)leverancier voor de boer. Helaas werd ik niet aangenomen alhoewel ik wel ver in de sollicitatieprocedure kwam. Gelukkig kon ik als monteur bij automobielbedrijf Mijnhardt in Groningen terecht, de garage waar onder andere de merken MAN, Bedford, Chevrolet en de Opel Blitz verkocht en gerepareerd werden. Drie avonden in de week volgde ik een pittige studie naast het werk en na vier jaar was ik 1e bedrijfswagenmonteur.
Toen moest ik bij de baas komen die mij feliciteerde met mijn diploma. Toen ik aan hem vroeg of ik ook meer kon verdienen antwoordde hij dat hier voorlopig geen sprake van was. Voor mij een reden om per direct mijn baan op te zeggen, ik liet door deze mededeling de directeur verbouwereerd in zijn kantoor achter. Het ontslag was mede ingegeven door mijn rugproblemen die zich toen al manifesteerden. Later ben ik meerdere keren aan een hernia geopereerd waarbij de meest recente in 2018 was.
Ik was 20 jaar toen ik weer ging leren, dit keer aan de MTS. Maar dat was geen succes, na een half jaar was ik er wel klaar mee. Ik kon toen bij een bedrijf in Roden als fijnmechanisch hydraulisch monteur in het regelwerk voor scheepsmotoren terecht. Daar heb ik zo’n vijf jaar gewerkt en ik heb er, zonder hiervoor een opleiding gevolgd te hebben, het technisch tekenen onder de knie gekregen. Eerst maakte ik alleen simpele werktekeningen maar die werden in de loop der jaren steeds gedetailleerder.
Na hier vijf jaar gewerkt te hebben zag ik dat ze bij Garage- en Trailerbouwbedrijf Vogelzang in Bedum een tekenaar zochten. Stapje voor stapje groeide ik door in dit bedrijf en op den duur kreeg ik er een collega bij. Dat gaf mij de kans om klantcontacten met onze afnemers op te bouwen en het werk werd steeds mooier. Ik genoot van de vrijheid in mijn werk en ging voor vernieuwing en verantwoordelijkheid. Druk voelen, hoorde daarbij en dat vond ik geen probleem. ‘Wast doe ien kop hest dat dust doe ook!’ Een uitspraak die mijn moeder vaak tegen mij gezegd heeft en dat klopt ook wel.
In 1989 zocht Vogelzang een vertegenwoordiger en ik deed mee in de interne sollicitatie waarbij ze mij beloofden dat we hierover een gesprek zouden hebben. Toen ik nadien vernam dat ze iemand van buiten hadden aangenomen en het gesprek uitbleef, was ik zo teleurgesteld dat ik als vertegenwoordiger bij York Trailers aan de slag ging. ‘Doe gaist nait weg!’, een opmerking van eigenaar Rieks Vogelzang die voor die tijd nooit met mij praatte. Maar ik ging en had binnen een jaar 28 trailers verkocht bij York. Maar het ging niet goed bij dit bedrijf en daar kreeg Vogelzang lucht van. Rieks belde mij op met de vraag of ik in de functie van bedrijfsleider weer terug wilde keren bij het bedrijf. En zo kwam ik in 1990 terug.
Vijf jaar later overleed Vogelzang met als gevolg een andere bedrijfsvoering. We raakten het Volvo-dealerschap kwijt en na Renault-dealer te zijn geworden, werden we in 2003 failliet verkaard. Investeerder Borg nam het bedrijf over en ik werd tot statutair directeur gebombardeerd. Het was in de tijd dat we aan beide zijden van het Boterdiep nog vestigingen hadden. We gingen verder op het industrieterrein waar we echter alleen een lage constructiehal hadden. Nieuwbouwplannen werden gesmeed en daar hield ik mij intensief mee bezig.
In 2008 zou er nieuwbouw plaats gaan vinden maar ik vertrouwde het allemaal niet zo. De uitbreiding is toen eerst afgeblazen. Het voorgevoel bleek juist te zijn want een jaar later brak de economische crisis uit. In 2009 ging Bulthuis in Noordwolde failliet en wij hebben het bedrijf toen overgenomen. Nu moest er zeker uitgebreid worden. Turbulente jaren braken aan want er kwam veertien man personeel bij en beide bedrijven moesten leveren. De nieuwe hal is gebouwd met zware bovenloopkranen en specifiek voor de Bulthuis producten Kippers en zelflossende vloeren. Al snel bleek een hoger werkkapitaal nodig waaraan echter gering aan tegemoet gekomen is. Lang niet voldoende dus waardoor we het hoofd niet boven water konden houden.
Na in mijn geval twee tropenjaren, werd in 2012 de stekker uit het bedrijf getrokken. Iets was mij als directeur niet in de koude kleren ging zitten natuurlijk. Aanvankelijk zaten de curatoren mij keihard op de huid maar driekwart jaar later kreeg ik van ze te horen dat mij niets te verwijten viel. Nijwa nam het bedrijf over en op eigen verzoek ging ik mij hoofdzakelijk met de verkoop van trailers bezighouden en allerlei technische innovaties. Leidinggevende sores wilde ik er niet meer bij hebben. Nijwa gaf een nieuw en verzorgde uitstraling aan het bedrijf, inclusief nieuwe kantoren en geheel verharde terreinen.
In 2018 werd het bedrijf overgenomen door Vlastuin en niet snel daarbij werd een derde van het werk, waaronder de trailerreparatie en het bouwen van tankopleggers, overgeheveld naar de hoofdvestiging in Kesteren. Van de zestig mensen die in Bedum werkten, zijn er ongeveer twaalf overgebleven. Voor mijzelf kwam er in april 2020 een eind aan mijn dienstverband toen ik mijn pensioengerechtigde leeftijd bereikte.
Al met al heb ik vanaf 1979 veertig jaar bij Vogelzang gewerkt maar ik heb weinig kunnen profiteren van het succes en het behoud van het bedrijf in zijn hoedanigheid. Want als je ziet hoeveel trailers wij in al die jaren wel niet gebouwd hebben….. En wat voor mooi klantenbestand we wel niet opgebouwd hadden….
Toch kijk ik niet in teleurstelling om hoor, zeer zeker niet. Ik mocht graag op de werkvloer rondlopen en met heel veel monteurs kan ik het nog steeds goed vinden. Directeurstitels zeggen mij niets, voldoening en respect op de werkvloer des te meer. Plus de mooie klantcontacten wat geleid heeft tot grote transacties waarbij soms tientallen trailers tegelijk afgenomen werden…..
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Nog steeds word ik gevraagd of ik niet als zzp-er door zou willen werken, ik zou dan zo bij verschillende bedrijven aan de slag kunnen. De klantcontacten zijn er dus nog steeds en af en toe is er de twijfel om toch door te gaan. Aan de andere kant ben ik nu 67, een mooie leeftijd om er definitief mee te stoppen en mooie dingen te gaan doen.
Wandelen en fietsen bijvoorbeeld. Dat laatste is mij nu te koud maar gisteren heb ik bijvoorbeeld in twee etappes vijftien kilometer gelopen. Toen ik in Bedum kwam wonen, ging ik direct op volleybal. Iets wat ik zestien jaar heb volgehouden. Maar door mijn rugpijn moest ik hier noodgedwongen mee stoppen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte en de trouwdagen van mijn kinderen en de geboorte van mijn kleinkinderen. Waarbij ik moet toegeven dat ik door de werkdrukte en lange werkweken lang niet alles van het ouder worden van mijn kinderen heb meegekregen.
En de dieptepunten?
Ik was vijf jaar toen een ouder zusje van mij om het leven gekomen is. Ze is langs de weg samen met haar tweelingzus geschept door een automobilist die hen nooit gezien heeft. Mijn andere zusje heeft het voor haar ogen zien gebeuren en dit heeft heel veel impact op haar en ons als gezin gehad. Die tweelingzus is op 70-jarige leeftijd overleden en ik ben nog een broer verloren, hij mocht slechts 58 jaar worden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Je hebt inmiddels al heel wat verhalen genoteerd toch? Misschien is het nog wel leuk om te vermelden dat het mij gelukt is om drie jaar geleden radicaal met roken te stoppen. En dat terwijl ik al met al vijftig jaar gerookt heb. Op het eind zelfs vier pakjes zware shag per week. Toch is het mij makkelijk afgegaan. Rokers worden ook steeds meer als paria’s gezien en naar buiten verbannen. Ik merk zelfs dat ik mij nu stoor aan mensen die roken. Het kan verkeren inderdaad, haha…
En in mijn periode na de MTS dagschool heb ik ook nog een opleiding gevolgd voor Leraar Natuur- en Wiskunde op de avondschool. Zeven jaar ben ik hiermee bezig geweest maar ik heb deze opleiding niet succesvol af kunnen ronden.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik zou nog wel een keer naar Israël willen, een land vol met historie. Van horen zeggen weet ik dat het een heel mooi land is om te bezoeken. Amerika trekt mij bijvoorbeeld helemaal niet maar de Middellandse zeekust weer wel met Spanje als favoriet land.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Dat ik bij mijn eerste vrouw ben weggegaan, dat heeft mij heel veel gedaan en het had ook de nodige impact op onze kinderen. Het was wel een bewuste keuze maar het heeft ook heel veel teweeg gebracht.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik ga voor een ruime voldoende, noteer maar een 7,5. ‘Het ken altied beter’ maar je beheer(s)t lang niet alles in je leven.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Een mens alleen is geen mens. Na mijn intensieve loopbaan en het eindigen hiervan wil ik graag meer tijd doorbrengen met onze kinderen en kleinkinderen samen met mijn partner Ineke. Corona geeft een belemmering hierin qua contactmomenten, hopelijk komt deze periode snel ten einde. Ik merk steeds meer en meer hoe belangrijk ze zijn, ook voor je eigen levensgeluk en die van hen. Overigens zijn er privébelevenissen en -periodes niet geheel uit de doeken gedaan. Periodes van geluk en gemis. Die houd ik voor mijzelf……