Loslaten is een kunst. Loslaten is moeilijk. Want wat je los laat kan vallen, kan weggaan, ben je de controle over kwijt. Loslaten heeft zo nogal wat negatieve associaties. Het maakt ons bang, angstig, onzeker.
Maar loslaten heeft ook positieve kanten. Wat je los laat hoef jij je ook niet meer druk over te maken. Het leert je vertrouwen. Vertrouwen dat de ander vastpakt wat jij los laat. Vertrouwen in de toekomst dat er weer andere dingen langskomen die je kunt vastpakken. Loslaten geeft ook rust en ontspanning.
Het afgelopen jaar heb ik zowel privé als zakelijk nogal wat los moeten laten. En dat loslaten gaat niet vanzelf. Het is één van de belangrijkste lessen in de leerschool van het leven. Een les waar ik nog volop inzit en nog niet voor geslaagd ben. Maar elke dag is weer een nieuwe lesdag.
Recent stopte mijn ambt als wethouder. Een ambt dat ik graag uitvoerde. De inhoud van mijn aftreden laat ik nu maar even rusten. Maar bij politiek hoort verantwoording nemen. En dat heb ik met mijn aftreden gedaan. Maar daarin ook veel losgelaten. En dat van de één op de andere dag. Van alles naar niets. Een druk onregelmatig leven laat ik los in ruil voor een soort van onbestemde toekomst. Ik laat een werkkring los waarin het goed samenwerken was. Binnen het fijne team van college van burgemeester en wethouders, met de ambtenaren, het politieke spel met de gemeenteraad.
Maar vooral ook de vele contacten binnen de samenleving. Die samenleving waar je het voor doet, maar ook daar waar je het samen mee doet. Want dat is altijd mijn motto geweest: overheid enerzijds en inwoners, ondernemers, maatschappelijke organisaties anderzijds hebben elkaar nodig en de mooiste resultaten worden geboekt juist daar waar er in harmonie wordt samengewerkt. Op gelijk niveau met respect voor elkaars verantwoordelijkheden.
En dan geef ik graag ook nog iets mee van wat ik heb geleerd. Want juist op dat laatste wat ik noem gaat het dikwijls mis. Dan zie ik een overheid die wel wil samenwerken en dat gaat vaak onder het mom van participatie. Maar die participatie is niet ingestoken vanuit ‘samen’ en een gelijk niveau. Nee, die participatie wordt vanuit de overheid van boven opgelegd en onder haar voorwaarden. Dat levert niet zelden teleurstelling op bij participanten. Daarom: laat maar los die participatie.
We kennen in ons land de vertegenwoordigende democratie. De gemeenteraad moet haar rol pakken en verantwoordelijkheid nemen. Raadsleden hebben het mandaat voor vier jaar besluiten te nemen. Dus voor elk wissewasje de inwoners maar weer laten participeren is onnodig. Zo kan 80% van alle participatie achterwege blijven.
En maak dan van die 20% waarin je het als overheid echt samen wilt doen met inwoners of ondernemers een coöperatief model. In coöperatie iets samen doen gaat veel meer uit van gelijkwaardigheid. En dan kun je nog steeds elkaars rol respecteren en zuiver houden, maar is er wel sprake van echt ‘samen’! De aanpak rondom het centrumplan in Winsum is wat mij betreft hier een mooi voorbeeld van.
Maar ook dit zal ik vooreerst loslaten. Tegen al die mensen waar ik mee mocht samenwerken en nu moet loslaten zeg ik: dank jullie wel!! Veel was goed en fijn. In het besef dat ook ik fouten heb gemaakt en het niet iedereen naar de zin kon doen.
En tegen mezelf zeg ik: laat maar los in vertrouwen dat anderen het wel vasthouden en in vertrouwen dat er nieuwe dingen komen om vast te houden.
Elke dag is een nieuwe lesdag. Spijbelen heeft geen zin.