Om kwart voor twaalf haal ik mijn gebakken eitje van het vuur en transporteer ik deze voorzichtig naar mijn eettafel. Als ik het ei bekijk meen ik in de vorm een glimlachend gezichtje te herkennen. Ik maak een foto en zet hem in de groepsapp. “Een blij Ei, eet smakelijk en tot straks”, zeg ik tegen de boys van het eerste.
Als ik aan tafel zit om mijn ei te verorberen ontvang ik een berichtje. “Afgelast?”, vraagt mijn buurman en “ex-lijdert” van het eerste, Eric Dijkstra. Ik kijk naar buiten en snap waarom hij appt. Het regent pijpenstelen en het ziet er niet naar uit dat het binnen een uur nog weer droog wordt. Ze hebben goede velden in Uithuizermeeden, app ik terug. Nog geen bericht gehad, dus zal wel doorgaan.
“Cronona?”, krijg ik terug. Oh ja…… We spelen onze eerste zogenaamde Coronawedstrijd. Vorige week werd het nog afgelast in verband met een Corona-test-geval bij Lycurgus, maar nu moeten ook wij er aan geloven. Voetballen zonder publiek, zonder koffie vooraf en zonder het o zo lekkere pilsje achteraf. Want dat is het wat (amateur)voetbal zo leuk maakt. De voorpret, het samenzijn in de kleedkamer en de daarbij horende humor en uiteraard het allerbelangrijkste, de nababbel.
Niets van dat alles vandaag ben ik bang. Geen Coronings in Uithuizermeeden, app ik terug naar Diekstro. We gaan dus. Even later plaats ik de koffer met voetbalkleding en de warmloopshirts in de auto en rijd naar de kantine. Daar aangekomen staat de halve selectie onder de overkapping. De andere helft staat in de kantine. Onze trainer Gert staat achter de bar en deelt de koffie uit. “Eiko er niet?”, vraag ik. “Nee, we moeten alles zelf doen”, zegt Gert.
We kunnen niet te lang in de kantine wachten, want officieel is deze gesloten. We hebben nog net genoeg tijd om onze aanvoerder Marcel Kadijk een cadeau te overhandigen. Marcel had namelijk voor het eerst in zijn leven raak geschoten en was deze zomer vader geworden van een prachtige dochter. Geen echte feeststemming, geen handen schudden en al zeker geen groepsknuffel. Marcel kreeg op gepaste afstand een andere knuffel, namelijk een knuffelbeest voor zijn dochter met een mooi FC LEO-shirt aan.
Aansluitend begon de puzzel om de heren voetballers te verdelen over de beschikbare auto’s om zo veilig mogelijk naar Uithuizermeeden te reizen. Na 10 minuten vergaderen waren de eerste auto’s al onderweg naar Uithuizermeeden. Toen de laatste auto wilde vertrekken, bleek dat er niet genoeg ruimte was om onze trainer te vervoeren. Dus werd onze rechtsback Bakker gebeld en gesommeerd terug te komen en de trainer te halen.
Daar aangekomen, was het aanblik van het sportpark al net zo triest als in Leens. Een donkere kantine, met aan de linkerkant een zwak verlichte bestuurskamer gaven al aan dat je binnen eigenlijk niet welkom was. Een vreemd gevoel, daar we bij de Heracliden altijd zeer hartelijk ontvangen worden. In de bestuurskamer werd ik uiteraard wel hartelijk welkom geheten en ontving ik een heerlijk vers bakje koffie.
Natuurlijk ging het nergens anders over dan over Corona en de huidige omstandigheden. Iedereen was het er wel over eens dat dit niet de manier was om sport te bedrijven. Na twee slokken koffie zag ik uit mijn ooghoeken de scheidsrechter van deze middag aankomen. Ik telde snel de koppen in de bestuurskamer en realiseerde me dat ik ruimte moest maken voor de volgende gast. Gelukkig had ik nog 5 minuten kunnen genieten van de gastvrijheid.
Met de koffie nog in de hand toog ik naar de kleedkamers, alwaar de selectie keurig coronaproof was verdeeld over 2 ruimtes. De luidspreker stond in kleedkamer 7, maar de muziek was gelukkig goed te horen in kleedkamer 8. Van onderling communiceren was door de harde muziek nu helaas geen sprake. Toen de wedstrijdbespreking begon, werd de muziek gedempt en moesten toch alle mannen in 1 kleedruimte gepropt worden.
Dit werd me teveel, waardoor ik maar even bij het tweede veld ging kijken, waar de reserves van de Heracliden aan het ballen waren tegen vv Winsum. Ook vlaggenist Gert Jan van der Ploeg stond daar nog ff te kijken. Het was hem ook te druk in de kleedruimte. Freerk Vogel, clubman van de Heracliden, zag ons staan koukleumen en bood ons spontaan een bakje koffie aan. Om de tijd te doden, werden ook hier de maatregelen nog even onder de loep genomen.
De tactische voorbeschouwing bleef beperkt tot de opmerking: “succes vanmiddag”. Ik wist niet of dit betrekking had op het naleven van de regels of op de wedstrijd. We pikten trouwens in een tijdsbestek van nog geen 10 minuten even 3 doelpunten mee op het tweede veld. De wedstrijd tussen de Heracliden en FC LEO, op zich kan ik zeer kort over zijn. Op alle fronten kwam FC LEO tekort tegen de Heracliden.
De 1,5 meter-regel werd door de Leensters uitstekend gehanteerd, aangezien de gastheren alle ruimte kregen om te voetballen. De eindstand was uiteindelijk 4-0 in het voordeel van de Heracliden, waar een hogere uitslag ook mogelijk was geweest. We hadden geluk dat op den duur de aanvallers van de Heracliden ook alle ballen 1,5 meter naast de goal schoten. Een enkele verdwaalde inwoner van Uithuizermeeden stond nog op het openbare fietspad, maar gelukkig waren niet veel mensen getuige van deze strafexercitie voor FC LEO.
De wedstrijd gaf voldoende stof tot napraten dus. Dit werd ons echter niet gegund. De wasvrouw van FC LEO zou trots zijn geweest, want binnen 10 minuten waren alle spelers onder de douche geweest en lagen de tenues in de koffer om gewassen te worden. Een plaatselijk record, aangezien het in Leens de gewoonte is om nog minimaal 1,5 uur na afloop van de wedstrijd in voetbalkleding te blijven zitten.
De terugreis leverde ook weinig gespreksstof op. In no-time waren we terug in Leens. Bij de kantine was het voor sommigen nog even wachten op de aanvoerder. Hij had namelijk de sleutel van de voordeur, zodat we de spullen binnen konden zetten. We stonden nog iets vertwijfeld op het terras, maar we beseften al snel dat dit het was voor vandaag. Onze eerste Coronapot. Veel positiefs viel er niet over te vermelden.
Toen ik twee minuten later thuis kwam, wilde ik nog even mijn ei kwijt over de wedstrijd. Ik ratelde wat over geen rugdekking, geen strijd en veel onnodig balverlies, maar de enige reactie die ik hoorde was: “We gaan zo patat bestellen, wat moet jij eten?” Als dit de standaard wordt voor de aankomende weken, mag het wat mij betreft wel tijdelijk stilgelegd worden. Bewegen en sporten kan dan wat mij betreft prima onderling, binnen de eigen verenigingen.
Voetballen is volgens mij niet alleen het spelen van wedstrijden, maar ook de gehele beleving er omheen. Die mis ik als liefhebber enorm. Laat staan wat al die supporters nu moeten missen omdat ze niet langs de kant mogen staan. Het scheelt dan wel weer dat we ons niet meer hoeven verdedigen voor de matige prestaties……