Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Eltjo Jan van der Tuin, roepnaam Eddy. Ik ben op 23 augustus 1954 geboren in Sibboer’n, Siddeburen dus. Als één na jongste telg uit een vertegenwoordigergezin dat eerst uit zeven en later uit negen personen bestond. Mijn moeder gaf namelijk gymnastiekles aan twee verwaarloosde kinderen en deze zijn liefdevol in ons gezin opgenomen. Al mijn broers en zussen wonen in het noorden op mijn oudste broer na, hij is naar Hilversum verhuisd.
Mijn vader was autoverkoper. Net voor zijn 65e verjaardag, en de start van zijn AOW-uitkering, lukte het om op zijn manier een baan te krijgen als verkoper van BMW’s. Hij was helemaal in zijn nopjes maar helaas overleed hij kort voordat hij zou gaan beginnen.
Zelf ben ik in 1963 met mijn ouders meeverhuisd naar Hellum en in 1972 volgde een verhuizing naar Usquert. Daarna volgden mijn avontuurlijke jaren op zee en in militaire dienst. Af en toe sliep ik in Usquert maar vaker was ik van huis. In 1977 ben ik op een flatje in Delfzijl gaan wonen en later volgde een verhuizing met mijn ex-vrouw naar Winschoten. Daar ging het mis tussen ons. Ik ben toen een tijdje gaan varen en heb uitgebreid vakantie gevierd in Engeland.
Toen ik Janke leerde kennen, kwam er een eind aan mijn omzwervingen. We hebben eerst nog dik tien jaar in Warffum gewoond en in 2005 volgde mijn laatste verhuizing naar de Oude Dijk in Den Andel. Ik kende dit huis al van haver tot gort want één van Janke haar dochters woonde hier eerst en ik heb met menig verbouwing meegeholpen. We hebben een prachtig vrij uitzicht op de landerijen en de oude zeedijk.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 23 december 1994 voor de tweede keer in het huwelijksbootje gestapt, toen met Janke Zandstra. Vorig jaar hebben we dus ons 25-jarig huwelijksjubileum mogen vieren. Ik kwam Janke per toeval tegen op een reünie van de HHC. De school waar ik maar anderhalf jaar op heb gezeten. Janke hielp tijdens de reünie mee met koffie schenken en de rondleidingen en was ’s avonds op het eindfeest. Voor haar verliet ik graag mijn vakantiestek in Engeland.
Janke had al drie kinderen die in Enschede, Winsum en Den Andel wonen. Samen hebben we nog een zoon gekregen, Ruben geheten. Hij heeft net een huis gekocht in Warffum. Als trotse grootouders hebben we door vele oppasbeurten zeven kleinkinderen mee mogen helpen opgroeien. In leeftijd variërend van 7 tot 22 jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb mijn lagere schooltijd in Siddeburen en Hellum doorlopen. Daarna volgden vijf jaar op de ULO in Slochteren waar ik in 1971 mijn diploma haalde. Na twee keer zittenblijven op de HAVO was mijn schooltijd voorbij. Mijn vader kende als autoverkoper heel veel mensen waaronder de bevrachter van Wagenborg Shipping. Een verkochte auto kon zo mooi gecombineerd worden met de vraag of ze nog werk voor mij hadden. ‘Stuur hem maar langs!’, was het antwoord.
En zo werd ik eerst vrijgesteld van militaire dienst en ging de zee op. Ergens in Finland kreeg ik bericht dat ik mijn militaire dienstkeuring gemist had. Na een minder vaaravontuur besloot ik om eerst toch maar mijn dienstplicht te vervullen. Ik beleefde achttien mooie maanden in Bussum en Seedorf. Tijdens korte verlofperiodes bleef ik gewoon in Duitsland want je kon er heel mooi stappen.
In Engeland ook en daar woonde mijn toenmalige vriendin. Na mijn diensttijd heb ik een tijdje bij haar ouders ingewoond en ik werkte destijds in een pub/discotheek. Een talentik zit in onze familiegenen en zodoende kan ik mij makkelijk uitdrukken in het Engels, Duits en Frans en dat kwam mij daar goed van pas. Toch trok de vaart weer en dit ben ik tot halverwege het jaar 1977 blijven doen.
Daarna kon ik aan het werk bij de V&D in Groningen op de sportafdeling. Ik woonde toen in Delfzijl en tufte alle dagen met de trein naar Groningen. Mijn collega Henk Kalf uit Ezinge, geen onbekende in het hardloopwereldje destijds, deed het anders want hij ging hardlopend op en neer en liep zo dus twee keer per dag een halve marathon. Dit verkoopwerk heb ik zo’n zeven jaar gedaan. Via een zwager kon ik toen bij een verzekeringsmaatschappij aan het werk. Twee jaar lang bracht ik verzekeringen aan de man en ik heb de overgang van Albos naar Aegon nog meegemaakt.
Dit was het niet helemaal voor mij en hetzelfde gold voor mijn baan als schoenenverkoper. Na mijn scheiding was daar weer de drang om te gaan varen. Ik wilde de wind door mijn haren voelen en mijn hoofd leeg maken. Vanuit IJmuiden voer ik mee met een schip die met allerlei staalproducten vier Engelse havens aandeed. Ik combineerde dit varen met mooie vakanties en verbleef dan bijvoorbeeld in Londen.
Toen ik Nederland weer eens aandeed was daar de reünie van het HHC in Warffum. Ik was destijds een motorfanaat en in opvallende motorkleding, inclusief een shirt met doodskop en eigen bier in de binnenzak, was daar Janke die aanvankelijk niets van mij moest hebben maar ik gaf niet zo maar op. En dat hielp waardoor ik Engeland achter mij liet en bij haar in Warffum ging wonen.
We wilden graag samen nog een kind maar maakten hierover goede afspraken. Janke was al halverwege de veertig en had een goede baan als planner in de thuiszorg. Die wilde ze niet opgeven. Daarbij vonden we beiden dat een van ons thuis moest blijven voor de opvoeding van ons kind. En zo ben ik op 42-jarige leeftijd huisman geworden. Een beslissing waar ik achteraf heel blij mee ben. Want na zoon Ruben was daar de zorg in de rol van oppasopa voor vijf van de zeven kleinkinderen. Helaas heb ik niet op mijn 2 kleinkinderen in Enschede kunnen passen maar had het graag gewild. Janke nam kleinkind nummer zeven onder haar hoede. Door al deze oppasbeurten krijg je toch een heel speciale band met de kleinkinderen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Prima, ik heb het nog steeds heel druk met allerlei activiteiten in het dorp Den Andel. Daarbij sukkelt Janke al vijf jaar met haar gezondheid dus ben ik thuis ook gewenst. Hopelijk brengt een heupoperatie haar binnenkort verlichting. Ik ben vaak in de voormalige lagere school De Holm te vinden. Daar zitten nu enige winkeltjes en er worden regelmatig rommelmarkten georganiseerd. Ook ik verkoop daar allerlei spulletje die ik op andere rommelmarkten heb gekocht en ik help mee met het winkelwerk.
Daarnaast heb ik met Den Andel Historiaal mijn eigen projectje. Geschiedenis heeft altijd mijn interesse gehad, getuige de duizend + aantal boeken die je hier in huis aan kunt treffen. Een mooie erfenis van meester Steen die destijds op de lagere school in Hellum prachtige verhalen kon vertellen. De laatste vijf jaar heb ik mij toegelegd op de geschiedenis van onze eigen streek. En daar kan ik inmiddels veel over vertellen.
En dat geldt voor meer mensen in het dorp. Zo raar was het dus niet dat we tijdens Koningsdag 2019 met een soort van festival teruggingen in de tijd. Terug naar de periode zo rond het jaar nul, zeg maar het einde van de ijzertijd en het begin van de Romeinse tijd. We liepen in prehistorische kleding rond en stalden allerlei spullen uit. En daar kun je dan dus vervolgens mooi over vertellen. Jammer dat het dit jaar niet door kon gaan.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn moeder had het maken van een Nieuwjaarsduik altijd nog op haar to-do-lijst staan. Dit heeft ze inmiddels sinds haar 89e vier keer gedaan. Eerst twee keer bij het Eemshotel in Delfzijl en daarna nog twee keer op de ijsbaan in Siddeburen. En dan ook gewoon met een zweefduik het water in duiken hé. De uitspraak ‘’k heb gras tussen koezen zitt’n’ zal ik nooit meer vergeten. Ze is inmiddels 97 maar nog steeds hartstikke kras.
Uiteraard mag de geboorte van zoon Ruben niet ontbreken en hetzelfde geldt voor mijn band met Janke haar kinderen en de kleinkinderen. En dat ik Janke heb leren kennen, ervaar ik zeker ook als een hoogtepunt. Door haar ben ik in rustiger vaarwateren gekomen en we wonen hier fantastisch.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn vader op 64-jarige leeftijd. Hij had net een mooie baan gekregen die hij op zijn eigen manier in kon vullen. Alles viel voor hem op zijn plek maar het heeft niet zo mogen zijn. En het overlijden van ons kleinkind Bart, hij mocht maar 16 maanden worden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
‘Je bent een hopeloos geval, het ga je goed.’ Dat was wat de leraar van de HAVO tegen mij zei toen hij mij mijn laatste rapport gaf en ik van school moest. Lang heb ik hier niet om getreurd hoor, sterker nog, ik kon er destijds wel om lachen. Maar het is wel een uitspraak die je bijblijft.
Er gebeurden in mijn jeugd wel meer verrassende dingen. Zo vertelde mijn vader tijdens het avondeten plotsklaps dat we een pony zouden krijgen. ‘Wat is een pony?’, vroeg ik want dat wist ik niet eens. De verrassing werd nog groter toen bleek dat ik er op mocht rijden. Later kregen we nog meer pony’s en ik heb met twee daarvan diverse prijzen in de wacht gesleept tijdens draf- en dressuurwedstrijden.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
In het Franse Guédelon zijn ze in 1997 met zo’n dertig a veertig experts begonnen met het op archeologische wijze nabouwen van een middeleeuws kasteel. Een project waarbij alles op handmatige wijze gebeurt, daarbij gebruik makend van materialen uit de directe omgeving. Ik zou er graag nog een keer een kijkje willen nemen en heb ook zoiets van, ‘dat mot hier ook kenn’n’. Ik heb al een projectmapje aangelegd voor de bouw van een steenhuis. Een soort van toren met drie verdiepingen met hele dikke verdedigingsmuren. Wie weet komt het er ooit nog van….
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van. Ik heb alles in mijn leven met plezier gedaan en vind het leuk om met andere mensen om te gaan.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Doe maar een ruime acht en misschien ga ik wel voor een negen. Ik heb een prachtleven met al mijn naasten om mij heen en mijn activiteiten voor De Holm.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Zoek verbinding, zeg hallo, groet elkaar en van daaruit volgt vanzelf het gesprek. Laat iedereen in zijn waarde en help de medemens. Dit zijn allemaal wijze levenslessen die ik van mijn moeder heb geleerd. Een wijze vrouw inderdaad…..