Week 38 was geen alledaagse week, kan ik nu al schrijvend concluderen. Het is maandagmorgen, de zon schijnt uitbundig. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht te zitten. Toch heb ik vanmorgen al een paar keer gevoeld of de achterdeur wel daadwerkelijk dicht en op slot zit. Sinds vorige week kijk ik namelijk met iets andere ogen naar mijn viervoeter die mij zojuist in alle onschuld aankeek, niet begrijpend waarom ik de laatste dagen iets minder vriendelijk tegen hem geweest ben. Zo’n blik doet mij dan tijdelijk smelten maar niet veel later komen de wildwest taferelen van enige dagen eerder weer op mijn netvlies tevoorschijn.
Donderdagavond werd ik namelijk van het trainingsveld geplukt. Ik zag Linda al met de telefoon aan komen zetten, met een speurende blik over het trainingsveld. De woorden ‘voor jou Bert’, had ik liever niet gehoord. Het leek aanvankelijk nog mee te vallen. Er was niets aan de hand met mijn partner of andere dierbaren maar zij had een appje gekregen dat Dusty was uitgebroken. Blijkbaar had ik bij de achterdeur de handgreep niet omhoog ‘in de klink’ gedaan.
Ik dus met een drafje naar huis, de training ging inderdaad in rook op, en vroeg buurman Richard of hij mijn hond gezien had. Dat had ie niet maar wel meldde hij dat hij niet alledaagse geluiden gehoord had vanaf De Bosrand. Ik draafde dus verder en daar werd ik al door een buurtbewoner opgewacht die mij begeleidde naar de achtertuin van zijn buurman. En daar lag Dusty aangelijnd en ‘in de houdgreep’. Even verderop stond een konijnenhok waarvan het gaas aangevreten was. En weer even verderop lag een dood konijn…..
En zo stond ik een uurtje later aan te bellen bij een bewoonster aan de Bosrand om mijn nederige excuses aan te bieden. Daarmee krijgen ze hun konijn inderdaad niet terug. Wat kun je je dan lullig voelen. Het onaangelijnd buiten lopen is definitief verleden tijd voor Dusty. Zijn jagersinstincten zijn inmiddels onomstreden maar ik had nog altijd de onschuldige Zora voor ogen. Die onschuld ben ik inmiddels wel kwijtgeraakt. Net als het zinnetje, ‘dat doet ie anders nooit!’
Man, man, man, wat een taferelen. Terwijl ik eerder die week nog een mooi uitstapje naar Aduard had gemaakt om daar mijn debuut te maken tijden de OCC Noordenveld/Westerkwartier. Nieuwe mensen, nieuwe ondernemersverhalen en dat allemaal in het mooie Hotel Restaurant Aduard. Mooi om te vernemen dat ook hier alle kamers volgeboekt zijn en dat mensen uit het hele land onze provincie weten te vinden. De gastvrouw kon het mooi vertellen. De uurtjes vlogen voorbij dus. Voeg hier nog enige kortere fietsrondjes in de latere middaguurtjes aan toe onder stralende weersomstandigheden. Week 38 had alles in zich om een perfecte week te worden, totdat…..
Tja, ik zou nu makkelijk een bruggetje kunnen maken over rustig grazende koeien in de wei in combinatie met een spetterend vuurwerk maar ook daar ga ik maar niet tot in detail op in. Toch was zaterdag 19 september een prachtige sportdag vol met dramatiek. De competitie voor de hoogste elftallen begon immers weer en voor ons vlaggenschip stond er direct een mooie thuisouverture tegen FC LEO op het programma. Eerst even weer bijpraten met Eddy en Tjipco dus en even later was het genieten geblazen van wonderschone thuisdoelpunten en lullige tegentreffers. Toen alle kruitdampen waren opgetrokken, kon ik leven met de uiteindelijke 2-2.
Zelf hoefde ik die middag niet te voetballen maar een dag eerder mocht ik met 45+ mee naar Kantens. De eerste wedstrijd werd nog met 1-0 gewonnen van Loppersum en daarna volgden twee duidelijke nederlagen. Dan is het raar om te constateren dat juist SC Loppersum de avond als winnaar afsloot en wij als laatste eindigden. Daar werd buiten bij de Kaanster kantine nog wel even (luidruchtig) onder het genot van over nagepraat.
Maar misschien gaf de tijdrit van de Tour de France nog wel het meeste stof tot napraten. Ik denk dat ik vele jaren later nog wel weet waar ik was toen Pogacar de klinkers uit de straten reed. Wat verpulverde hij zijn naaste rivaal Roglic. Die maar zo een zekere eindoverwinning door zijn handen zag glippen. Als ware het water in een fata morgana. Hij zal zich misschien wel net zo ontzet hebben gevoeld als ik toen ik zag wat mijn hond had gedaan. Maar ja, ook voor hem gaat het leven door. Net als mijn persoontje een bijzonder leermoment rijker, zal ik maar zeggen….