Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Iedereen kent mij als Joop Veldhuis maar mijn volledige naam is een bijzondere: Johannes Bontje Veldhuis. Bontje is afgeleid van Bonne en zoals je kunt horen ben ik van oorsprong een Fries. Ik kom uit een groot gezin dat in zijn hoogtijdagen uit dertien personen bestond. Ik ben kind nummer 5. Mijn vader was consulent in de kappersbranche en verantwoordelijk voor het vinden van stageplekken voor leerlingen die de kappersopleiding volgden.
Dat werk bracht ons als gezin op mijn veertiende naar Winsum. Ik ben geboren in het ziekenhuis in Sneek en heb tot mijn tiende in Heeg gewoond. Na nog vier jaar Drachten volgde de overstap naar het Groningse. In Winsum zelf ben ik twee keer verhuisd. Inmiddels woon ik al weer zo’n 25 jaar in De Brake I. Op een mooi plekje aan het water in een rustige doodlopende weg. Wat wil je eigenlijk nog meer? Ik was de 2e die hier een kavel kocht maar om vooraan in de rij te komen bij de uitgifte moest ik wel in een keet overnachten….
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1997 getrouwd met de in Zeist geboren en in Kantens opgegroeide Jeannette Veldhuis. Eigenlijk zouden we een jaar eerder al trouwen maar drie dagen voor de bruiloft overleed mijn vader. Ik heb Jeanette leren kennen in Pub ’69. Zelf liep ik in mijn rebelse jaren altijd op klompen en in de Pub moest ik enorm lachen om een studentikoze kameraad van mij die op van die schoenen met kwastjes rondliep. Jeannette stond erbij en zo raakten we aan de praat.
Het huwelijk heeft ons twee kinderen geschonken. En daar ik al een jaar of veertig een enorme fan van The Rolling Stones ben zal het je niets verbazen dat mijn 20-jarige zoon Mick heet. Hij studeert sterrenkunde aan de RUG. Twee jaar later werd onze dochter geboren. Jeannette ging voor een korte naam en dat is gelukt met Kim. Met een beetje fantasie herken je Mick hierin maar dan andersom geschreven. Zij gaat nu ook naar de RUG om de Academische PABO te volgen. Dat onze Golden retriever Jagger heet zal je inmiddels niet meer verbazen. Zij maakt ons gezin compleet.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school ben ik eerst naar de LEAO gegaan, daarna de MAVO maar daar was ik na een half jaar al helemaal klaar mee. Daarna was ik beter af met de MEAO, dit was een logischer vervolgstap. Deze heb ik zonder diploma verlaten maar dat heeft gelukkig geen gevolgen gehad voor mijn verdere carrière waarin ik de nodige gerichte cursussen gevolgd heb. Ik ben in 1978 met een administratieve baan begonnen bij een instrumentenfabriek in Roden. In 1981 kwam ik bij de toenmalige PTT Telecommunicatie terecht.
De PTT ontwikkelde zich in de loop der jaren door tot KPN en bij deze werkgever heb ik zo’n 8 a 9 verschillende functies bekleed. Het gaat te ver om ze allemaal te noemen maar de term systeem-/functioneel beheerder vat heel veel samen. Ik was volop bezig in de automatisering en had daar een goede baan die mij ook een groot aantal jaren twee dagen in de week naar Den Haag bracht. Al met al heb ik een dikke dertig jaar bij KPN en PostNL gewerkt.
Vanaf 2000 combineerde ik die baan met de werkzaamheden voor Sporthuis Winsum waar ik mede-eigenaar van ben. Deze winkel werd aanvankelijk hoofdzakelijk gerund door mijn broer Bram. Ik begon ’s morgens al op tijd bij KPN en loste aan het eind van de middag Bram af die dan even kon eten en ’s avonds stonden we gezamenlijk in de winkel. Voor mij waren het lange dagen waarin ik het klokje vaak rond werkte en daarbij ook nog het nodige bestuurswerk verrichtte, bijvoorbeeld bij de voetbalvereniging Viboa. Dit trok best wel een zware wissel op mijn, gelukkig sterke, vrouw want ik was niet vaak thuis.
Toen Bram last van zijn hart kreeg, en na een zware privéperiode, kwam ik op een tweesprong te staan. Ik besloot mijn baan bij PostNL op te zeggen en ging fulltime voor Sporthuis Winsum aan de slag. Op Facebook heb ik gekscherend vermeld dat ik daar vooral mentaal ondersteunend bezig ben. Het klopt dat ik mij niet zo veel met de verkoop in de winkel bemoei en het zal je niets verbazen dat vervolgens het grootste deel van de administratie en de boekhouding op mijn bordje ligt.
Die taakverdeling kan ook prima hoor want sinds 2000 is de zaak drie keer verbouwd en werken we inmiddels met z’n negenen bij dit mooie bedrijf. We zijn dan ook dik tevreden over de ontwikkeling die Sporthuis Winsum heeft doorgemaakt al gooit corona de laatste maanden flink roet in het eten. Gelukkig konden we op zaterdag 14 maart nog net ons 20-jarig bestaan vieren. Maar veel verenigingen en sporters stellen de aanschaf van nieuwe materialen op dit moment nog eventjes uit. Ik denk dat we al met al zo’n 80% van de sportverenigingen in de omgeving van kleding voorzien dus je begrijpt dat dit wel zijn weerslag op de omzet heeft.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Toen ik nog fulltime bij de KPN werkte, had ik mij voorgenomen om op mijn 60e te stoppen met werken. Dat is er door allerlei oorzaken niet van gekomen. Ik heb nu zoiets van, ik ga nog drie jaar door met werken en stop op mijn 64e en wellicht dat ik al eerder af ga bouwen. Doorwerken tot mijn 67e zie ik niet zitten. Ik weet zeker dat ik niet in een zwart gat terecht kom want er komt vast wel weer wat anders op mijn pad.
Daarbij ben ik sowieso al jarenlang in het vrijwillige bestuurswerk actief. Dat begon met de oprichting van basketbalclub Winsom in 1985 waar ik nauw bij betrokken ben geweest. Ook heb ik bijvoorbeeld vijf, zes jaar in Dorpsbelangen Winsum gezeten als (activiteiten)bestuurslid. Bij Viboa heb ik twee periodes als algemeen bestuurslid meegedraaid waarbij ik het onderdeel technische zaken in mijn portefeuille had.
Daarna volgde het bestuurswerk voor de Ondernemingsvereniging Winsum waarmee ik met een leuke commissie ook weer allerlei activiteiten organiseer. Vroeger hadden we in Winsum twee ondernemersverenigingen maar ik ben er altijd voorstander van geweest om hier één club van te maken en dat hebben we weten te realiseren. Elke vrijdagmorgen maken Henk Sok (voorzitter Ondernemersvereniging) en ik zich vrij om zaken namens het bestuur door te nemen.
En daar gaat best wel veel tijd in zitten. Zeker nu ik ook in de stuurgroep zit die zich bezighoudt met de centrumplannen. Maar de nominatie en de uiteindelijke uitverkiezing van Winsum als allermooiste dorp van Nederlandse geeft ons een enorme boost. We hadden echt niet verwacht dat hier zoveel exposure en extra bezoekers achterweg zouden komen.
Sport heeft mijn grote interesse en dus ben ik een regelmatige bezoeker van FC Groningen (ik heb samen met Klaas Brouwer een seizoenskaart), Donar en Lycurgus waarbij ik ook een fan ben van de derde helft. Vroeger was ik een verdienstelijk voetballer en keeper en daardoor had ik in de sollicitatieprocedure bij de KPN een streepje voor. Een scout van FC Groningen (Abel Alting) was namelijk één van de leden van die sollicitatiecommissie en kende mij als keeper. Mij in dienst nemen was altijd nuttig voor het eigen PTT-voetbalteam, zo moet hij gedacht hebben.
Later stond ik op doel bij Viboa 1 en ik heb ook nog in de spits van Hunsingo 1 gespeeld toen de zaterdagen zich vulden met allerlei cursussen. Vissen was vroeger een hobby van mij maar dit is er sinds de sportwinkel bij gebleven. Misschien dat ik dit na mijn pensionering weer oppak want Jeannette is zeven jaar jonger dan ik en mag dus nog wat langer doorwerken.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Allereerst is daar natuurlijk mijn gezin en het gezinsleven. De uitverkiezing van Winsum als mooiste dorp van Nederland ervaar ik ook zeker als een hoogtepunt voor Winsum. En het mee organiseren van “Winsum veur IBISS” rondom een grote inzamelactie voor een project van de Eenrumer Nanco van Buuren in Favella Street Brazilië heeft mij veel voldoening geschonken. We organiseerden in Winsum een weekend lang de mooiste evenementen en sleepten hiermee €13.500,- binnen waarmee ze in Brazilië heel veel mooie dingen hebben kunnen doen.
En de dieptepunten?
Het fysieke leed door mijn zwakke rug schiet mij als eerste te binnen. Ik ben vier keer aan een hernia geopereerd en tijdens de laatste operatie ben ik aan een zenuw geraakt waardoor bijvoorbeeld het voetballen en het skiën er voor mij niet meer inzit. De zelfmoord van een van mijn zussen had een grote impact op mij persoonlijk maar zeker ook op mijn moeder en mijn overige broers en zussen. Maar ik kan wel stellen dat we met zijn allen een heel hecht gezin vormen. Eens in de twee a drie maanden komen we bij elkaar om onder andere over de gezondheidtoestand van mijn dementerende moeder te praten. In het begin hebben we haar zelf nog verzorgd, inmiddels woont ze in Twaalf Hoven.
2019 was voor ons een heel hectisch jaar. Eerst werd er bij Jeannette borstkanker geconstateerd. Tijdens het behandeltraject heb ik mij ook laten onderzoeken en werd er een kwaadaardige Melanoom bij mij geconstateerd. Het aller-moeilijkste van die tijd vond ik dat we dit nieuws aan onze kinderen moesten vertellen. Eén ouder die kanker heeft is al moeilijk te bevatten, laat staan twee. Gelukkig zijn we hier beiden goed doorheen gekomen. In dat moeilijke jaar overleed ook nog eens John, de partner van mijn zus Anna. Er bleef ons vorig jaar weinig bespaard.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
In mijn begin twintiger jaren ben ik met de al eerder genoemde Klaas Brouwer naar Amerika geweest. We trokken 6,5 week met een ter plekke gekochte auto door het land. We kenden daar een oud-Winsumer die aangaf dat hij die auto wel weer voor een mooi bedrag kon verkopen. Een paar weken later kregen we een enveloppe opgestuurd met daarin een tien dollarbiljet en een krantenartikel. ‘Hot car burned’, zo luidde de voor ons desastreuze kop. De tip om in Amerika zelf een auto te kopen, pakte uiteindelijk niet goed uit.
Ik heb toen ook nog een uitstapje naar een markt in Mexico gemaakt en stond geïnteresseerd naar een kraam te kijken waar ze messen verkochten. Mijn interesse werd opgemerkt en niet veel later toverden ze pistolen te voorschijn. Toen ik even later de winkel werd ingetrokken, bood men mij zelfs een mitrailleur te koop aan. Ik voelde mij steeds meer bedreigd en ben op den duur rennend de winkel uit gevlucht.
Ook kan ik nog talloze Rolling Stones anekdotes opdiepen. Ik denk dat ik wel naar zo’n 25 optredens geweest ben. Eén keer heb ik zelfs vijftig kaarten gekocht en zijn we met vrienden met een toeringbus naar een optreden in Rotterdam gegaan. Daar werd er zelfs 1.000 gulden voor een kaartje geboden. Als ik dat geweten had, dan had ik van te voren nog een paar kaartjes extra gekocht. Een paar jaar geleden zijn ook mijn beide kinderen mee geweest naar een concert van de Rolling Stones in Amsterdam. Zij zijn geen diehard fans maar ze vonden het wel een leuke ervaring.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Vroeger ging ik een aantal jaren lang wel twee a drie keer per jaar op skivakantie. Mijn vrouw en kinderen vinden skiën nu ook fantastisch. Helaas zit dat er na de hernia-operaties niet meer voor mij in. Gelukkig heb ik mijn hele leven al die dingen gedaan die ik vroeger al op mijn bücketlist stonden.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Met de kennis van nu, was ik twintig jaar geleden geen mede-eigenaar van een winkel geworden. Maar dat is meer voortschrijdend inzicht. Waar ik misschien echt spijt van heb gehad is dat ik vroeger zoveel in de brandende zon gezeten heb met alle gevolgen van dien op latere leeftijd.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een dikke acht! Zeker na vorig jaar ben ik blij hoe we nu als gezin met elkaar omgaan en dat we allemaal weer gezond zijn.
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘Het is zoals het is en het gaat zoals het gaat.’
Ik ben van oorsprong geen Groninger maar ben wel als een echte nuchtere Grunneger gaan denken….