Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Detty Wiltjer is de naam, ik heb geen extra namen meegekregen. Ik ben geboren op 25 december 1952 aan de B.E.-weg in Middelstum. Een echt kerstkind dus en volgens mij was het een voorspoedige bevalling. Mijn broer Willem vertelde eens dat ze ’s morgens naar de zondagschool gestuurd werden en dat ik bij thuiskomst in de wieg lag. Ik was kind nummer zeven uit een gezin dat in totaal uit twaalf personen bestond. Mijn vader werkte als landarbeider bij boer Doornbos in Oosterburen. Mijn moeder mocht slechts 43 jaar worden.
Ik heb in Middelstum ook nog in de Akkerstraat gewoond en was bijna twintig toen ik naar Uithuizen verhuisde. Daar woon ik alweer bijna 47 jaar. In Uithuizen ben ik drie keer verhuisd. We wonen sinds veertien jaar aan de Menkemaweg, waar we destijds een perceel grond kochten en nieuwbouw pleegden. We wonen met heel veel plezier op dit mooie, groene plekje.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik woon 36 jaar samen met Roelf Wierenga. Vier jaar geleden heb je hem al eens aan een pensionado interview onderworpen. Zodoende weet je vast nog wel dat we elkaar in Uithuizen hebben leren kennen. We hebben een samengesteld gezin. Zelf heb ik twee zoons, Sander en René. Roelf heeft twee dochters, Hilda en Mirjam. Laatstgenoemde woont in Tennessee, Amerika, de andere kinderen gelukkig mooi dichtbij.
We zijn in het rijke bezit van elf kleinkinderen, in leeftijd variërend van 4 tot 27 jaar. Een compleet elftal inderdaad. Soms is het hier een gezellige drukte. Maar zelf afkomstig uit een groot gezin, vind ik dat alleen maar gezellig!
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school, ging ik naar de ‘spinazieacademie’, de huishoudschool in Middelstum. Deze opleiding heb ik zonder diploma verlaten. Heel veel herinner ik me niet meer van die tijd maar ik heb het niet heel erg leuk gevonden op die school. De ‘moedersrol’ heb ik daarna overgenomen van mijn zus Fenny die in deze rol Annie opvolgde. Voor mij was het iets vanzelfsprekends, ‘’het ging zoals het ging.’ En daarom heb ik zo’n kleine vijf jaar meegeholpen in het huishouden en in de zorg voor mijn jongere broertjes.
Na getrouwd te zijn, verhuisde ik naar Uithuizen waar mijn beide zoons zijn geboren. Van buitenshuis werken kwam niet veel, dat was nog niet vanzelfsprekend in die tijd. Mijn zus Fenny nam mij echter in de tachtiger jaren mee naar een voorlichtingsavond voor de ‘Moedermavo’. Dat zetje had ik net even nodig want ik heb hier een aantal deelcertificaten behaald. Vooral de talen lagen mij goed. Ik ontdekte toen dat ik wel goed kon leren, als ik maar gemotiveerd was. Zo haalde ik een 9,4 op Frans, op D-niveau nog wel.
Begin jaren negentig meldde ik mij als herintreder bij het Arbeidsbureau in Uithuizen, ook weer op advies van Fenny. Daar boden ze een traject aan om herintreders aan een baan te helpen. Ik volgde een opleiding tot boekhoudkundig medewerker en had bij de WANN een leuke stage. In 1993 kreeg ik een baan aangeboden op het Arbeidsbureau als balie-/receptie- en administratief medewerkster.
Dit bleek een ideale werkgever te zijn want men kreeg er de kans om door te leren. Zo haalde ik mijn MBO 4-diploma Sociaal Juridische Dienstverlening en stroomde daarna door naar het HBO. De opleiding Personeel en Arbeid heb ik in 2004 afgerond, in totaal een opleidingstraject van vijf jaar. Dat naast het werk en de zorg voor het gezin.
De tijd tikte door en het Arbeidsbureau werd het Centrum Werk & Inkomen met voor mij de functie van Adviseur Werk & Inkomen. Het begeleiden van Wajongers en verzorgen van trainingen en workshops voor deze jongeren behoorde onder andere tot mijn taken. We werkten nauw samen met de gemeente. Het CWI werd uiteindelijk het UWV, een mooie werkperiode met het naar werk begeleiden van Wajongers en mensen uit de WIA-doelgroep. Supermooi werk met fijne collega’s waar ik erg blij mee was. Dit werk was mij op het lijf geschreven.
Zelf had ik ook tot twee keer toe een zetje nodig om verder te komen. Nu kon ik dit bij deze mensen doen, door ze te stimuleren en met ze te werken aan hun zelfvertrouwen omdat ook zij meestal veel meer kunnen dan ze denken. In juni 2018 vierde ik mijn 25-jarig werkjubileum, in december 2018 zwaaide ik af. Ik ging met pensioen maar had ook nog wel even door willen gaan. Het was een baan voor vier dagen in de week en op vrijdag pasten we op de kleinkinderen. Een mooie combinatie.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Prima, ik ben nog steeds lekker actief. Sinds een aantal jaren ben ik als vrijwilliger werkzaam als bestuurslid en coördinator voor Stichting Leergeld Het Hogeland. Een organisatie die zich bezighoudt met armoedebestrijding onder kinderen. Leergeld stelt voorzieningen beschikbaar aan kinderen uit gezinnen die net boven het minimuminkomen zitten waardoor er bijvoorbeeld een laptop of een goede fiets kan worden aangeschaft voor de kinderen of schoolreisjes en schoolspulletjes.
Dankbaar werk! In het coördineren, vergaderen en de contacten met bijvoorbeeld andere organisaties, leveranciers en de gemeente gaat toch al gauw minimaal twintig uur per week zitten. Vanaf de oprichting in 2013 ben ik als bestuurslid bij deze stichting betrokken.
Als ik het overige vrijwilligerswerk bij langs ga zul je zien dat Roelf en ik elkaar afwisselen. Zo ben ik zeven jaar secretaris geweest van de tennisclub en daar is hij nu voorzitter. En ik ben fractieassistent en bestuurslid bij de PvdA geweest. Ik ben niet heel actief meer bij de plaatselijke politiek maar krijg via Roelf wel veel mee omdat hij nu fractieassistent is voor de PvdA in de gemeente Het Hogeland.
‘Mien toentje’ biedt de nodige ontspanning en ik kook graag voor de familie. Bijvoorbeeld met Kerst en dan ben ik ook nog eens jarig. Met de eetclub ‘Kom erbij’ koken we twee keer per jaar voor ‘alleengaanden’. We maken met zo’n twintig vrijwilligers gebruik van het kooklokaal van Het Hogeland College in Uithuizen en dan mogen we zo’n zeventig gasten voor het diner verwelkomen. Verder lees, fiets en wandel ik graag. Al komt dat er niet vaak genoeg van vanwege de andere bezigheden. Onze favoriete vakantiebestemming is al meer dan 25 jaar een badplaats in Zuid-Frankrijk.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Uiteraard de geboorte van de kinderen en de kleinkinderen. We hebben twaalf jaar lang elke vrijdag op de kleinkinderen mogen passen, dat was een bijzondere periode. Nu hoeven we niet meer op te passen omdat de kinderen allemaal naar school gaan. Ook ben ik trots op mijn loopbaan en de diploma’s die ik pas op latere leeftijd heb behaald. Kansen moeten je gegund worden maar je moet ze ook pakken.
En de dieptepunten?
Er is een hoop gebeurd in mijn leven en dat waren niet altijd leuke dingen. Mijn moeder die overleed toen ik tien jaar was, broer Jan die op jonge leeftijd overleed, de scheiding en de dood van de vader van mijn kinderen en een schoonzusje wat natuurlijk allemaal zijn weerslag had. Maar zeker voor de kinderen was het belangrijk om vooruit te blijven kijken.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik weet nog dat ik als herintreder achter de balie zat in Winsum toen er een jongedame zonder werk binnenkwam. ‘Het is joen schuld dat wie (jongeren) gain waark hebben. Al dei getrouwde vrauwen die bliev’n moar aan ’t werk….’, werd mij voor de voeten geworpen. Ik kon er niets aan doen maar door deze opmerking schoot ik in de lach waardoor ze nog bozer werd.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik hoop dat we nog lang op reis kunnen. Als er geen Corona was geweest, zouden Roelf en ik nu in Amerika zijn om de verjaardagen van ons jongste kleinkind Joshua en zijn vader Chris te vieren. Verder zou ik graag een keer met een camper door Zuid-Frankrijk trekken. Rustig langs alle mooie plekjes rijden waar we nu voorbij zoeven over de Route du Soleil. Die camper is er overigens nog niet, haha…..
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Misschien had ik met de kennis van nu dingen anders gedaan maar dat is voortschrijdend inzicht.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer maar een dikke acht. Je moet er voor waken een slachtoffergevoel te krijgen door de tegenslagen die je meemaakt en daarbij ben ik positief ingesteld. Mijn bril is soms te roze en soms krijg ik ook wel eens de deksel op mijn neus. Maar ik ben een optimist en heb voor alles vertrouwen in de medemens.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Vooral aardig blijven voor elkaar, zeker in deze tijd! Als ik lees hoe mensen soms tegen elkaar tekeer gaan op social media, dat is toch niet normaal. Waarom toch zo fel tegen elkaar?