Ik ben Miranda… En dan is het meestal stil! Je hoort de hersenen kraken van diegene met wie ik in gesprek ben geraakt. Om het niet al te ongemakkelijk te maken gooi ik er, na een kleine pauze, dan maar achteraan: de vriendin van Bert Koster! Oh…… Ja, dan weten ze het ineens. Wat ik mij dan afvraag is het volgende. Zullen ze mij echt niet kennen? Weten ze gewoon echt niet meer wat mijn naam is? Of weten ze het stiekem wel, maar durven ze niets te zeggen?
Zomaar wat vragen die in mij opkomen. Een jaar of wat geleden was ik een frequent gebruiker van Facebook. Alles wat ik ook maar dacht, voelde of vond, deelde ik op dat platform. En daarvoor was er Hyves, op Hyves schreef ik zelfs nog wel eens blogs. Tjonge, dat is lang geleden zeg!
Op Hyves is ook waar ik Bert heb leren kennen. Ik was toen nog vol in een flow van delen wat er in mij omging. Daarnaast was contact leggen via zo’n platform natuurlijk veel makkelijker dan in real life. Dit is vandaag inmiddels precies tien jaar geleden en zoals het een tekstschrijver betaamt zou Bert daar wel even een stukje over schrijven.
Nou, die stukjes ken ik inmiddels van de jaren hiervoor en dus is het tegenwoordig een afspraak dat als ik ergens in wordt genoemd de tekst eerst langs mij gaat voor publicatie. Ik ben er in het verleden wel eens niet zo goed mee weg gekomen zeg maar… Het was een mooi stuk wat hij geschreven heeft, maar toch heb ik aangegeven dat dit voor mij niet meer zo hoefde.
Het stuk ging namelijk meer over het verleden dan het heden en laat ik nu net daar niet zo’n behoefte meer in hebben om dat op deze manier te delen. Ik zeg wel expres op deze manier, aangezien ik een opleiding doe als ervaringsdeskundige en ik daarvoor wel degelijk mijn verleden inzet in wat ik doe. Maar dat is altijd functioneel, niet voor the thrill, zeg maar.
Die tijd heb ik gelukkig achter mij gelaten. Maar goed, doordat Bert een nee van mij te horen kreeg, bleef hij ineens met een gat in zijn planning/gedachtengang zitten. En om even wat inside information te geven, dat kan echt niet! En dus zit ik hier dan, achter mijn laptop waar ik toch al zo weinig achter zit tegenwoordig, om speciaal voor hem en een beetje voor jullie dit stuk te schrijven. Misschien zou ik hem vaker over mij moeten laten schrijven, als ik wat meer naamsbekendheid zou willen tenminste. Maar als jullie het niet erg vinden laat ik het liever zo.
Tien jaar samen met mij is zeker niet makkelijk geweest kan ik u nog wel vertellen. Ups-and-downs horen bij het leven en ook in die van ons zijn ze zeker geweest. Maar nu zijn we sterker dan ooit, mogen nu zelfs allebei dat doen waar ons hart ligt. Na ja, na mijn opleiding dan voor mij. En om dit te kunnen doen vraag ik echt wel wat van iedereen bij ons in huis. Je wilt niet weten hoe vaak het over mijn stage of over mijn klasgenoten gaat. Maar gelukkig is daar meestal begrip voor. En wat Bert betreft, tja u zult het wel lezen denk ik.
De vraag is of u dit überhaupt te lezen krijgt, aangezien hij het moet plaatsen. Daarnaast lijkt het in niets op het stuk wat hij geschreven heeft, maar het is niets minder waar. Lieve Bert, of je nu wel of niet over mij schrijft, het doet niets af aan het feit dat we samen de stormen hebben doorstaan. Er nu, op veel onderdelen in ons leven samen rust is ontstaan en dat zal zo blijven. En dat terwijl wij zo verschillend zijn. Uiteindelijk vinden wij altijd onze weg wel weer. Samen op weg dus de toekomst in…….