Het is in het begin van de vrijdagmiddag voor een lang weekend dat ik dit verhaaltje wegtik. ‘Het voelt alsof ik al ver in mijn pensioneringstijd zit’, is een uitspraak die ik deze week van een langskomende passsant hoorde en waar ik mij ergens wel in kan vinden. ‘Zelfs onze grijze spits en wethouder mist mij op dit moment. Hij had nooit kunnen bevroeden dit ooit over zijn lippen te kunnen krijgen.’ Aldus mister kap en draai die nu alle tijd krijgt om te herstellen van een zware skiknieblessure.
Eigenlijk lijken alle dagen steeds meer op elkaar en dat geldt zeker voor de weekenden. Weekenden zonder sport kijken (bij de buren) én uitoefenen. Dagen en weekenden met een stuk minder sociale contacten dan normaal. Een dicht sportpark inclusief de kantine. En dat voelt inderdaad als een groot gemis.
Neem zo’n donderdagavond. Na een trainingspartijtje afgesloten te hebben met de ‘winnende goal’ even nazitten in de kantine aan de grote stamtafel. Al eem een Amsteltje verropn als aanloop naar het weekend. De Boer eem om de kop zeuren of er nog nieuwe snacks zijn die uitgeprobeerd moeten worden en anders zal er vast nog wel wat chips liggen dat bijna over datum is. Niets meer van dat alles. Ik mis ook het zaterdagmorgenloopje naar het sportpark waar op alle velden volop bedrijvigheid te zien is. Heerlijk sportende kinderen dus hoewel we dat binnenkort wel weer mogen beleven maar wel op kleinschalig gebied…..
In plaats daarvan zal ik morgen wel weer in de auto stappen. Ik vermoed voor een ritje naar Noordwolde om beide Woldes aan te doen. Eens kijken of dat nog wat inspiratie geeft. Gelukkig werkt het weer wel lekker mee. Man, doorgaans waren dit de drukste weken en maanden van het jaar, zeker ook op schrijfgebied. Maar door menig evenement is een streep getrokken. En op het acquisitiepad waag ik mij eigenlijk ook niet meer. Ik ben allang blij wanneer ik het bestaande adverteerderfront in stand weet te houden.
Want daar vallen klappen bij sommige ondernemers hoor. Man, man, man, wat een boudel. En hoe moet het nu verder? Wanneer mogen we als maatschappij weer ‘los’? En hoe gaan we dan verder? Want zie jij je al weer een stevige schouderduw uitdelen op het voetbalveld? Of je met vier pilsjes in de hand een weg banen door de menigte in een volle kroeg op weg naar je lallende stapvrienden? Of met een blote pokkel de polonaise lopen in een volle en loeihete feesttent? Of elkaar in de armen springen wanneer Memphis Depay volgend jaar de winnende binnenprikt in de EK-finale tegen onze Oosterburen?
Tot voor kort toch zo gewoon, nu lijkt het mijlenver weg in een eerder en vroeger leven. Gelukkig wordt mij af en toe de inspiratie aangereikt. Over mooie initiatieven bijvoorbeeld in het verzorgingstehuis waar mijn vader zit. Vorige week heb ik nog even al telefonerend naar hem gewuifd. Hij zag er goed uit. Ook via de intercom kan er met elkaar gepraat worden en de postbode heeft het er maar druk mee met het bezorgen van alle kaartjes en brieven. En voor het raam wemelt het soms van de kindertekeningen.
En het mooie bosje tulpen wat ik nog niet zo lang geleden mocht krijgen van de organisatie van de Bedumer Winterloop inclusief opbeurend kaartje voelde ook als een warm bad. Even weg van de sleur, even aans dan aans. Maandag was het Koningsdag. Normaal een dag om je op te verheugen. Nu een vrije dag zonder duidelijke invulling. Hetzelfde geldt voor Bevrijdingsdag waar al tal van mooie activiteiten voor georganiseerd waren hier in Middelstum. Nu toch een beetje een gekooide dag waarbij de een aan het werk moet en de ander geniet van een verplichte vrije dag. De wapperende vlag is misschien wel het enige wapenfeit waarmee we 75 jaar vrijheid mogen vieren…..
Maar verder gaat alles goed hoor aan de Berkenlaan 5. En wat hebben we dan te klagen? Dagelijks krijgen we nog te eten en te drinken, soms zelfs maaltijden door de horeca bereidt. Het had hier allemaal nog veel erger gekund. Maar vergeten zal ik deze tijd nooit meer.