Ergens in seizoen 1991-1992. Een ventje van 11 op het veld bij FC Groningen. Het is rust. In Stadion Oosterpark aan de Zaagmuldersweg. Zijn koppie schuin naar beneden, verlegen pose, zichtbaar onder de indruk van de entourage. Hij krijgt van reservedoelman Bas Roorda een bal uitgereikt; hij heeft zich geplaatst voor de halve finale van het penaltyschieten. De bal ligt jarenlang op zijn slaapkamer, hij is er zuinig op.
Zijn lievelingsclub. Waar hij op de tribune zit. Met zijn vader. Van wie hij bij het overgangsrapport verlenging van de seizoenkaart krijgt en in december vuurwerk. Naast elkaar aan de Zaagmuldersweg en vanaf 2006 samen in De Euroborg. Waar hij later zelf met zijn zoon gaat zitten, de geschiedenis herhaalt zich.
Verlegen en bedeesd is doorgaans niet op hem van toepassing. Paar jaar eerder. Als 7-jarige bij SV TEO in Ten Post. Het overzichtelijke Ten Post. Waar hij nieuwe voetbalschoenen voor zijn bed neerzet. Waar de leider trainer is en meedoet met partijtje. Twee pionnen zijn de goal, de trainer bepaalt welk schot zit. De jongen is gedreven en fanatiek, hij wil winnen, voetbal is alles.
Hij schiet, is overtuigd dat het een goal is en rent juichend weg. De trainer zegt: ‘Niks ervan, die ging over, geen goal.’ Hevige teleurstelling bij de jongen. Hij kan niet tegen onrecht. Bij een uitbraak van de trainer bedenkt hij zich niet, holt hem achterna, zet een tackle van achteren in waardoor de oefenmeester gevloerd wordt. De jongen moet het veld verlaten. ‘Hup, eruit jij, rode kaart.’
De jongen heet Kasper ‘Schlukje’ of ‘Slieke’ Schlukebir. In 1980 geboren in Ten Post waar hij zijn jeugd doorbrengt. In het huis aan de rand van het dorp, met uitzicht op groen. Met ouders en zusje, vader is schoolmeester op de dorpsschool. Zijn jeugd kenmerkt zich door buiten spelen met vriendjes, schaatsen en voetballen.
Vooral veel voetballen. Eerst bij TEO, via via naar de jeugd van VV Appingedam waar hij later kort in het tweede elftal speelt. Maakt de overstap naar VV Holwierde, toen acterend in de eerste klasse. Zijn toenmalige trainer: ‘Hij kwam te kort als basisspeler, daarvoor was Holwierde te sterk en hij niet goed genoeg.’
Keert later via TEO naar VV Omlandia, de club in zijn nieuwe woonplaats Ten Boer waar hij een huis koopt. Dat levert hem meer op dan alleen een woning; op het makelaarskantoor komt hij in contact met Babet van der Velde, een jongedame waarover hij zou zeggen: hier ga ik echt werk van maken. Na wat sms-contact komt het tot een afspraakje. Tekenend voor voetbaldier Schlukebir is dat hij aangeeft éérst voetbal te gaan kijken met vrienden. Weet ze gelijk waar ze aan toe is.
Valentijnsdag 2005 heeft hij iets speciaals bedacht voor hun prille liefde: samen naar de wedstrijd Feyenoord – Willem II. Naast de FC is Feyenoord zijn favoriete club. Zo togen ze samen naar Rotterdam, Babet weet het nog als de dag van gisteren. Ze is geen voetbalvrouw en het is ijskoud in De Kuip. Het kopje thee in de rust verwarmt haar, maar dat is niets in vergelijking met de warmte van het aanstekelijk enthousiasme van Kasper, zeker als Feyenoord zevenmaal scoort. Op de terugreis weet ze: dit is hem.
Bij Omlandia beleeft Kasper prachtige jaren in het vlaggenschip. Hij is deel van het team dat opklimt naar de eerste klasse. De linksback is stijf links. Zijn trainer roemt zijn snelheid, harde schot en bikkelharde mentaliteit. Hij is aanvoerder en gaat voorop in de strijd. Zowel op het veld als in de kleedkamer heeft hij een belangrijke rol, zeker ook wat betreft verhoging van de sfeer. Als hij zijn beste jaren als voetballer heeft gehad, maar nog wel aanvoerder is, valt het de trainer zwaar om hem op tactische gronden te moeten wisselen. ‘Als ik hem wisselde leek hij daar wel begrip voor te hebben. Maar zijn vader niet, die keek mij dan boos aan.’
Over zijn voetbalkwaliteiten zijn de meningen verdeeld. De één is erg enthousiast, bijna lyrisch (waaronder Kasper zelf), de ander zegt: ‘Het was een hardwerkende linksback, niet meer en niet minder.’ Of: ‘Hij was niet erg zelfkritisch.’
Over zijn ‘gezelligheidsfactor’ is iedereen echter unaniem. ‘Erg belangrijk voor de sfeer. Gangmaker. Toen hij het voetballend moeilijk kreeg hield de trainer hem bij de selectie omdat hij zo belangrijk was voor de groep.’
Hij speelt een paar seizoenen in het tweede elftal en maakt de overstap naar ‘het viefde’. Het gezelligheidsteam bij uitstek, waar nazitten aan de stamtafel vaste prik is, waar de harde voetbalhumor heerst en Schlukebir in zijn element is. Hij doet commissiewerk en is spelleider bij het team van zijn zoon. Met zijn elftal zijn er feestjes (hij is niet van de dansvloer weg te slaan) en uitstapjes. Zoals het jaarlijkse teamuitje naar Ameland, bij De Postduif in Nes.
Zijn geliefde Ameland. Het eindadres van zijn vrijgezellenavond. Eerst laten vrienden de arme jongen op een fiets met houten wielen en een slag erin van Ten Boer naar Appingedam fietsen. Terwijl hij in de veronderstelling is dat het om een klein eindje naar Ten Post gaat. Hij lift een stukje mee met een busje, maar houdt zich verder kranig en fietst door. Nota bene in het door hem zo verfoeide Ajax-tenue. Op de boot naar Ameland wordt hij gedwongen iets anders te dragen, laten we zeggen een ‘apart pak’. De man die zelf immer in is voor een geintje en gekkigheid is zichtbaar opgelucht als het pak aan het einde van de avond uit mag.
Op de bruiloft komt zanger Klaus optreden, Kasper is fan van de zanger die met regelmaat optreedt in de voetbalkantine. Vaste prik is dan het overnemen van de microfoon met het nummer Nana Neusbeer van Hail Gewoon. Zo ook op zijn eigen bruiloft. Terwijl hij de vroege ochtend na het feest weer ‘gewoon’ spelleider bij het jeugdvoetbal is.
Zijn ouders zijn wijs met hun oudste spruit en noemen zijn sociale karakter. Als het uitgaan wordt ontdekt is het huis aan de Jan Zijlstraat de uitvalsbasis van de jongelui. Hij vertrekt echter nooit zonder zijn moeder een smok te geven, ook in front of the boys. ‘Hai is gek mit zien mam.’ En vervolgt pa Schlukebir: ‘Nadeel is wel als je met hem op pad bent dat voor geen meter opschiet, hij komt overal bekenden tegen.’
Naast het voetballen, tegenwoordig in het derde, vermaakt hij zich in de zomermaanden met vissen en tijd doorbrengen met familie en vrienden. Eentje die als hoogtepunt in zijn leven noemt de bekerwinst van de FC in 2015, maar die dat alleen kan noemen omdat andere, onvoorwaardelijke liefde nog veel groter is. Eentje die zijn zoon toestaat kikkerdril te houden in de woonkamer en een knutsel van zijn dochter meeneemt in de voetbaltas om deze te showen in de kleedkamer.
Maar ook een gevoelsmens, iemand die wikt en weegt tot hoofdbrekens toe, die bezorgd kan zijn over wat hem lief is en die graag ziet dat het met een ander ook goed gaat.
Liefde voor familie, vrienden en voetbal.
Iemand die vandaag veertig jaar wordt.
Op z’n Gronings gezegd: dat kan minder.