Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Gert Willem Zeemering. Ik ben op elf mei 1954 geboren in Farmsum als enig kind in een arbeidersgezin. Mijn vader is in Farmsum bij scheepswerf Sander (nu: Niestern Sander) begonnen met werken en is daarna in 1959 bij de KNS (Koninklijke Nederlandse Sodafabriek) terecht gekomen waar hij tot zijn pensionering in dienst geweest is als specialistisch lasser in de centrale werkplaats. Mijn moeder runde het huishouden.
Zelf ben ik op 18-jarige leeftijd naar Delfzijl verhuisd. Drie jaar later ging ik in Appingedam wonen en daarna in Winschoten. In 1988 zijn we uiteindelijk in Heiligerlee terechtgekomen. Daar zijn we in dezelfde straat in 2000 nog één keer verhuisd van een twee-onder-een-kap-woning naar een vrijstaand huis. Als ik vanuit mijn werkkamer naar buiten kijk dan heb ik uitzicht op een mooi natuurgebied. Het is hier prima wonen dus….
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 1 december 1989 hertrouwd met Gerda Balk. Ik heb haar leren kennen in bar-dancing Cést Si Bon in Winschoten. Samen hebben we één zoon gekregen. Kevin is 28 jaar, is in Heiligerlee geboren en woont in Drachten. Aan mijn eerste huwelijk heb ik twee zoons overgehouden. Ronnie is 46, hij werd in Delfzijl geboren en woont in Groningen en Erwin is 42, hij kwam in Appingdam ter wereld en is in Zwolle terecht gekomen. Nee, opa ben ik nog niet. Zelf was ik op mijn 19e al vader maar mijn jongens doen het wat rustiger aan….
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Farmsum doorlopen te hebben, had ik nog niet echt voor ogen wat te doen of te worden. En dus ging ik naar de MAVO. In het vierde jaar was ik hier helemaal klaar mee en ik ben ingestroomd in het 3e jaar van de LTS in Appingedam. Met een diploma op zak ging ik naar de MTS in Groningen maar ook daar was ik er binnen een jaar ‘klaar mee’. Daarbij werd ik vader dus moest er geld op de plank komen.
Ik kon bij Niestern in Delfzijl op de machinefabriek aan het werk en daar heb ik mijn bankwerkpapieren gehaald. Honderdvijftig meter verderop lag de Nederlandse Kabelfabriek (NKF) en die onderneming zou in 1975 een nieuwe fabriek gaan bouwen. Volop toekomstperspectief inderdaad en daarbij kon ik er in ploegen werken en dus meer verdienen. Ook ben ik hier weer aan de studie gegaan.
In Delft stond de hoofdvestiging, daar leerden we al hoe we met de machines van de nieuwe fabriek moesten werken. Vervolgens werd ik bankwerker/storingmonteur en heb daar mijn MBO-diploma werktuigbouw behaald. Ik werd tekenaar/constructeur en groeide vervolgens door tot Engineer/projectleider. Dit werk heb ik zo’n twintig jaar gedaan. Ondertussen kwam ik in de OR terecht en ging rustig door met studeren. Op den duur stond ik voor de studiekeuze HTS Werktuigbouw, in de richting dus waarin ik al zolang werkzaam was, of kiezen voor een HBO-opleiding Personeelsmanagement.
Het werd het laatste en dat bood nieuwe kansen binnen het bedrijf. Als opleidingsfunctionaris zijn er in de jaren ’90 in twee jaar tijd zo’n honderd medewerkers opgeleid op MBO-2 niveau. Dat vond ik heel leuk werk om te doen. Samenwerken met andere organisaties zoals scholingsinstituten en uitzendbureaus.
We zaten met zijn drieën op de P&O-afdeling en toen de personeelsfunctionaris, de functie die door mij ook wel eens personeelsboer genoemd werd, van werkgever veranderde, schoof ik door en functioneerde ik net onder het management. Dit werk heb ik zo’n tien jaar gedaan. Het was best wel onrustig binnen het bedrijf, mede ingegeven door tal van reorganisaties.
Toen ik in 2009 te horen kreeg dat mijn baan zou komen te vervallen was dat voor mij een reden om direct naar huis te gaan. Na zes weken werd mij een afscheidsregeling aangeboden en ben ik naar het werk gegaan om mijn kantoor op te ruimen. De definitieve regeling heb ik uiteindelijk via de rechtbank afgedwongen. Ik vond het heel jammer dat het zo moest eindigen maar heb geen spijt gehad van mijn besluit want ik was er helemaal klaar mee.
Daarbij was er afleiding genoeg want ik had inmiddels mijn eigen bedrijf opgezet, Zeemeringadvies Personeelsmanagement genaamd. In de eerste twee/drie jaar kon ik direct voor het UWV aan de slag in het re-integratietraject. Het lukte mij om zo’n 60 a 70% van de mensen die ik begeleidde aan een nieuwe baan te helpen, dat gaf een heel voldaan gevoel.
De laatste jaren begeleid ik mensen op afstand naar een diploma. Door gericht en veel door te vragen bouw ik met mijn cliënten een dossier op met hun werkervaring. Dit leidt tot een uitgebreid portfolio dat dan bij een regionaal opleidingscentrum (ROC, denk aan Noorderpoort) verzilverd kan worden voor een geldig MBO-diploma. Door mijn technische- en personeelsachtergrond kan ik de mensen op die twee vlakken gericht verder helpen en ook dat geeft veel voldoening. Je geeft deze mensen als het ware nieuwe toekomstperspectieven.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik geniet sinds 1 januari 2018 van mijn prepensioen. Maar ik ben dus ook nog steeds voor mijn eigen onderneming aan het werk. Soms twee a drie uur per week maar dit kan oplopen naar tien tot twintig al naar gelang de aanvragen. Ook bij rustiger werkweken hoef ik mij absoluut niet te vervelen hoor. Ik ben mijn hele leven immers al lekker sportief bezig. En als het hard waait ga ik het water op om te kitesurfen.
Dat sportieve begon vroeger al met het tafeltennissen. Ik heb tot mijn 19e bij KNS in Delfzijl getafeltennist en speelde daardoor regelmatig tegen de gebroeders Vlieg uit Middelstum die lid waren van Midstars. Zij bereikten de eredivisie, wij de hoofdklasse. Zelf ben ik Groninger- en Noordelijk Kampioen geweest in de hoogste heren klasse. Een brommerongeluk, waardoor ik last van mijn schouder kreeg, zette eerst een streep door het tafeltennissen. Later heb ik dit toch nog weer een tijdje opgepakt bij Midstars.
Mijn schouderpijn ging op den duur over en ik richtte mij als doelman weer fanatiek op het voetballen. In mijn jeugd heb ik altijd bij Farmsum gevoetbald. Ook heb ik nog een jaar bij Siddeburen gespeeld. Dat was niet zo’n succes. Daarna kwam ik in het eerste elftal van Farmsum, wat toen gelijk is gepromoveerd naar de 4e klas KNVB. We praten dan over het seizoen 74/75. De wedstrijd tegen P.J.C. uit Boven Pekela werd voor een duizendkoppig publiek gespeeld op het sportpark ‘De Bouwte’ te Scheemda. Deze wedstrijd werd met 3-1 gewonnen. Na beslissingswedstrijden tegen PJC en Westerbroek, promoveerde de v.v. Farmsum naar de 4e klasse. Ik stopte in de reguliere competitie 8 strafschoppen! En daarna in de beslissingswedstrijd 1.
Toen ik lid werd van VV Appingedam braken sportief gezien mijn hoogtijdagen aan. Wij werden in het eerste seizoen 75/76 kampioen, twee beslissingswedstrijden Appingedam – Nieuw Buinen te Hoogezand waren er nodig. De uitslag van de eerste wedstrijd was 2-2. De 2e wedstrijd werd gewonnen met 4-1, hierdoor werden we kampioen in de 2e klasse. Promotie naar de 1e klas KNVB was een feit. Vervolgens drie jaar eerste klas gespeeld en het laatste jaar werden we kampioen. Na de degradatie promoveerden we vervolgens direct weer. Tegen Valthermond wisten we thuis te winnen en werden we in 1980 weer kampioen. Destijds kwamen op het hoogste niveau wel zo’n twee- a drieduizend toeschouwers af. Het hoofdklasse-avontuur duurde voor mij helaas maar één seizoen maar ik kijk toch terug op een prachtige tijd!
Ook al omdat ik geselecteerd werd voor de Noordelijk Amateur Elftal en een korte periode in de voorselectie van het Nederlands amateurelftal zat. De voorwedstrijd (Finale KNVB districtenteams 1978) van de bekerwedstrijd Ajax – AZ in het Olympisch Stadion in Amsterdam is dan ook een prachtige herinnering. Ik schat dat het stadion op den duur wel met zo’n 20.000 man publiek gevuld was, kicken hoor! Ook heb ik met Appingedam de noordelijke amateur bekerfinale behaald en de landelijke finale in 1981 met 5-1 verloren tegen Caesar. Met Appingedam in 1981 ook nog tegen profclub Excelsior gespeeld in de hoofdronde met de betaalde voetbalclubs.
Na het voetballen verlegde ik mijn blik op het hardlopen. Eerst liep ik de vijf en tien kilometers, later werden dit halve marathons. Hiermee ben ik in 2009 gestopt want toen werd er bij de diagnose diabetes gesteld. Maar niet getreurd, ‘ik leer die wel met de spuit om te gaan’, aldus mijn behandeld arts. En daardoor kon ik ook naar de sportschool om te sporten, iets wat ik voor de Coronatijd nog zo’n 4 a 5 keer in de week deed. En ik heb mij toegelegd op het kitesurfen. Ook een hele mooie hobby na eerder al aan windsurfen te hebben gedaan!
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik had vroeger nooit kunnen bevroeden dat ik de kant van het personeelsmanagement op zou gaan. Mijn jaren als P&O functionaris bij NKF/Draka en de stap naar mijn eigen onderneming beschouw ik dan ook als werkhoogtepunten. Ik ben blij dat het met mijn jongens goed gaat en dat we allemaal gezond door het leven gaan. Op sportief gebied waren de kampioenschappen en promotiewedstrijden voor VV Appingedam hoogtepunten.
En nu geniet ik dus van mijn prepensioen. Gerda gaat er over niet al te lange tijd met een prepensioen-regeling uit. Zij werkt al ruim veertig jaar in de zorg, de laatste twintig jaar in de revalidatie. Maar alles is nu onzeker in Coronatijd en ik ervaar dit dan ook best wel als een spannende periode. Maar we hebben een camper bij huis en kunnen zo weg. We rijden graag naar het oosten, met de Ostzee als favoriete bestemming. Maar we zouden ook graag Noorwegen en Zweden beter leren kennen. Iets om ons op te verheugen.
En de dieptepunten?
Mijn echtscheiding was een dieptepunt, ik betreur dat mijn huwelijk destijds stuk gelopen is. Maar ik ben van nature een optimist dus erg lang ben ik niet in deze op zich vervelende periode blijven hangen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Dan kom ik toch wel bij het voetballen uit. Bij de eerste beslissingswedstrijd tussen Appingedam – Nieuw Buinen lagen de bloemen al klaar voor Nieuw Buinen. Henkie Nainhoes (voor intimi) was trainer van Nieuw Buinen. Naast de bloemen stond ook de feestmuziek al klaar. Twee minuten voor tijd stonden wij met 2 -0 achter. Vervolgens schoten wij er nog twee in.
Een aantal Damster supporters zagen het niet meer zitten en gingen op de weg (fiets, bromfiets en auto) terug. Aangezien er toen nog geen mobieltjes waren en geen sociale media, waren deze supporters bij terugkeer in Appingedam aangenaam verrast. ‘Man, man was ik moar nait weggoan. Goa nooit weer vrouger weg’. Hoor ze het nog zeggen.
We speelden een oefenwedstrijd tegen Bohemians Praag. Staat er een mannetje in trainingspak en een grote snor aan de bar. ‘Please sir, do you have a cigarette for me’? Het bleek Panenka te zijn. Hij scoorde wel, maar niet met een penalty. Dat sigaretje had ik even voor hem gebietst.
Ik keepte destijds bij Appingedam niet onverdienstelijk en trok hiermee de aandacht van GVAV en PEC Zwolle. Met Renze de Vries (swieneboer voor intimi) en Theo Verlangen heb ik enige keren contractbesprekingen gevoerd en toen Frits Korbach trainer was van Zwolle hebben wij ook nog een gesprek gehad in de kantine van Appingedam, samen met toenmalige manager Henk van Ginkel. PEC kon mij echter geen goede baan garanderen en die had ik wel bij de NKF. Ook met De Vries kon ik er niet uitkomen. Ik wilde het leven dat ik had, inclusief goede baan, niet zomaar opgeven voor het toen nog onzekere bestaan als profvoetballer….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik ben nu met een bijzondere uitdaging bezig want ik heb onlangs een beeldbelsysteem bij mijn 94-jarige moeder geïnstalleerd. Zij woont alleen negen hoog op een flat in Delfzijl met uitzicht op de Eems maar ze krijgt nu wat last van ouderdomsdementie. Ik probeer het systeem zo in te stellen dat ze alleen maar hoeft te luisteren, te kijken en terug te praten. Ook kan ik met haar op deze manier foto’s delen. Ideaal voor haar kleinkinderen, kunnen ze ook op deze wijze contact houden met oma.
En ik zou nog graag een wereldreis met de camper willen maken. Ik heb Gerda maar even gevraagd. Lijkt haar ook wel wat….
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb nergens spijt van, ik ben het leven tot dusver goed doorgerold. En wanneer ik eenmaal een beslissing neem, dan is het ook klaar. Ik ben niet van het terugkijken. Sowieso leer je beter relativeren naarmate je ouder wordt. En ik ben niet iemand die graag stil zit, ik moet wat omhanden hebben. Zo verdiep ik mij nu in het plaatsen van zonnepanelen bij ons op het dak.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een dikke acht!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. En behandel anderen zoals je zelf behandeld wil worden. Wat dat betreft kan ik ook slecht tegen onrecht. En wat ik nog vergeten ben om te vertellen, ik ben negen jaar vrijwilliger geweest bij de Run van Winschoten waarvan vijf jaar bestuursvoorzitter. Inderdaad een hardloopwedstrijd van maar liefst honderd kilometer, voor mij net even te lang haha…..