Afgelopen dinsdag kwam het kabinet met de maatregel dat we sowieso nog tot 28 april in een zogenaamde intelligente lockdown zitten. Nog een kleine maand zit je als gezin de gehele dag op elkaars lip en worden de vrijheden behoorlijk beperkt. Geen sport, weinig tot geen sociale contacten en als klap op de vuurpijl kregen we ook nog eens te horen dat we de plannen voor de meivakantie maar in de Amerikaanse koelkast moesten zetten.
Eigenlijk nieuws wat niet geheel als een verrassing kwam, maar als het dan toch definitief wordt, is het zeer vervelend om te horen. Voor ons betekent het dat we in de meivakantie niet naar ons geliefde vakantieland Tsjechië kunnen. We zouden met mijn broer en zijn gezin naar het pittoreske Bozanov, alwaar we een groot huis hadden gehuurd. Een omgeving die ons niet geheel onbekend is, aangezien we er al enkele jaren in de zomervakantie naar toe gaan.
Bozanov ligt in het noordoosten van Tsjechië, op steenworp afstand van de Poolse grens. Het dorp stelt eigenlijk niet zoveel voor, maar de omgeving is werkelijk waar adembenemend. Midden in het langgerekte gehucht ligt een kleinschalige camping waar plaats is voor zo’n 45 caravans of tenten. Op deze camping hadden we dus een huis gehuurd. Mijn broer en zijn gezin zouden mee en dat was op zich bijzonder.
Het gezin van mijn broer viert de vakantie altijd zeer dicht bij huis. Zij wonen in Hoogeveen en gingen dan vaak op vakantie naar Appelscha of Meppen. Lekker overzichtelijk, niet te lang reizen en niet te veel poespas. Hij vond vakanties naar Appelscha eigenlijk al ver weg, dat hij wel eens gekscherend had gezegd dat ze wellicht nog een overnachtingcamping moesten uitzoeken.
Tijdens alle familiebezoeken en verjaardagen hadden wij verteld over onze ervaringen in Tsjechië en dat het zo’n mooi vakantieland was. We wilden ze graag deelgenoot maken van ons enthousiasme maar hij wilde niet mee. Veel te ver weg was steevast zijn opmerking. Zijn kinderen protesteerden dan nog wel eens, maar hij was niet om te praten. Tot aan vorig jaar, toen hij ineens aangaf wel eens mee te willen. Maar dan wel in de meivakantie gaf hij aan, want ik wil niet met de caravan zo’n eind rijden.
Vol verbazing namen we gelijk contact op met de camping waar we al enkele jaren in de zomervakantie naar toe gaan en bespraken we een groot vakantiehuis waar we met zijn achten in konden verblijven. Dit alles was ergens vorig jaar. Ruim een jaar hadden we voorpret en kon mijn broer zich nerveus maken voor de grote reis.
Ineens op woensdagmiddag 11 maart, om 13.00 uur werd ik geappt door een studiegenoot dat hij waarschijnlijk niet meer deel mochten nemen aan de studie Crisismanagement. Ze mochten van hun werkgever geen bijeenkomsten bijwonen, die bestonden uit medewerkers die uit verschillende zorginstellingen kwamen. Dit had te maken met verspreiding van het Corona virus. Uiteraard had ik het nieuws gevolgd en was ik op de hoogte van alle commotie in China en Italië, maar hierdoor werd ik wel wat verrast.
In het ziekenhuis waar ik werk (Martini Ziekenhuis) waren nog niet heel veel maatregelen genomen op dat moment. Ik belde maar eens met mijn leidinggevende en vroeg hoe het MZH hierin stond. Na enkele telefoontjes over en weer, bleek al snel dat ook ik niet naar de cursus mocht en vanaf dat moment ging het ineens heel snel. Voordat ik het wist veranderde ons anders zo drukke ziekenhuis in een optisch rustige omgeving.
De anders drukke gangen waren veelal verlaten. De overvolle parkeergarage werd door de crisis veranderd in een parkeergarage die enkel voor personeel bedoeld is en de weinige patiënten die nog mochten komen, moeten tegenover de hoofdingang op een buitenparkeerplaats parkeren. Ook alle ingangen gingen dicht en alle patiënten en bezoekers worden momenteel gescreend, voordat ze het gebouw naar binnen mogen.
Regelgeving die voor niemand leuk is, maar zeer noodzakelijk zijn om goede zorg te kunnen blijven leveren. Veel mensen begrijpen alle maatregelen, maar toch zie ik nog veel verwondering op de gezichten van de patiënten en bezoekers. De maatregelen bij de voordeur zijn streng, wat er voor zorgt dat de gangen nagenoeg leeg zijn. Patiënten mogen nog maar één begeleider meenemen, of mogen nog maar één bezoeker ontvangen. Patiënten die besmet zijn met het virus mogen in de meeste gevallen helemaal geen bezoek ontvangen.
Wanneer je in het ziekenhuis rondloopt lijkt het dan ook alsof het totaal niet druk is, maar achter alle gesloten deuren wordt keihard gewerkt door zorgpersoneel en ondersteunend personeel om de toestroom van besmette patiënten op te kunnen vangen en om daarnaast de zorg te kunnen bieden aan alle andere patiënten. Werk wat ik van heel dichtbij heb ik mogen meemaken en wat behoorlijk veel indruk op mij gemaakt heeft.
Maar ook hoe alle patiënten en bezoekers hiermee omgaan. Want het vraagt nogal wat van een familie wanneer je bijvoorbeeld te horen krijgt dat vader of moeder een zware operatie moet ondergaan, maar dat er maar één gezinslid op visite mag komen. Hierdoor moeten vaak de kinderen thuis blijven en kunnen dan vader of moeder een tijd niet zien. Een harde regel, waar veel mee geworsteld wordt, door zowel ziekenhuispersoneel als door bezoekers.
Een regel waar ik afgelopen vrijdag zelf ineens mee werd geconfronteerd. Mijn vader werd aan het eind van de middag door de huisarts doorverwezen naar de Spoedeisende Hulp in Emmen. Er mocht geen begeleiding mee en daar zaten ineens mijn broers, mijn moeder en ik zelf op grote afstand af te wachten hoe het met mijn vader ging. Na enkele keren telefonisch contact bleek gelukkig al snel dat de druk op zijn borst, werd veroorzaakt door zijn maag. Met een doosje medicijnen op zak, mocht mijn broer hem ruim twee uur later weer ophalen.
Twee lange uren, wanneer je op grote afstand zit en totaal geen grip hebt op de situatie. Voor iedereen hoop ik dat deze situatie snel onder controle is en dat we zeer binnenkort weer enigszins terug kunnen naar een meer normale situatie. En dan niet omdat ik zo graag met mijn broer en zijn familie naar Tsjechië wil, maar omdat ik om me heen zie wat het met mensen kan doen.
Die geplande vakantie van mei, naar Tsjechië hebben we inmiddels afgezegd. We hopen dat we in de zomer met de caravan nog naar het oosten kunnen trekken en dan kunnen genieten van de mooie omgeving en de Tsjechische pivo’s. Maar mocht dat ook nog niet kunnen, vinden ook we daar wel weer een oplossing voor. Er zijn momenteel wel belangrijkere zaken dan een vakantievirus. Blijf gezond, houd afstand, maar blijf van elkaar houden..