Amanda, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Ik zal bij het begin beginnen. Want ik ben 41 jaar geleden geboren in Haarlem en heb ongeveer van mijn 15e tot mijn 33e in Middelstum gewoond. De plaats waar mijn moeder en oudste zus nog steeds wonen. Ik woon sinds 2011 in Groningen in de Reitdiepwijk. In dat jaar heb ik daar een nieuwbouwappartement gekocht.
Ik begon de ruimte toch wat te missen en kocht daarom vorig jaar een ander huis inclusief de nodige tuinruimte. Om het familieverhaal nog even af te ronden, mijn jongste zuster woont ook in Groningen en mijn vader in Winsum.
Hoe bevalt het werken bij de politie?
Ik neem je even mee terug naar mijn schooltijd want vroeger dacht ik dat mijn roeping in de verzorging lag. Toen ik zeventien was, ben ik dan ook aan het werk gegaan voor zorgcentrum Alegunda Ilberi in Bedum. Hier ben ik eigenlijk direct na mijn zorgopleiding terecht gekomen. Ik heb er altijd met plezier gewerkt, maar had toch het idee dat ik daar al mijn werkenergie niet helemaal kwijt kon.
Dus ben ik verder gaan kijken. De politie trok mij altijd al wel. Het niet weten wat er elke dag op je pad komt en toch een soort van hulp verlenen waren misschien wel de belangrijkste ingrediënten voor die keus. Daarom heb ik de switchstap gezet en in 2002 gesolliciteerd bij de politie-eenheid Groningen.
Sinds augustus 2003 ben ik werkzaam bij de Nederlandse politie. Eerst bij het korps Groningen en nu bij de eenheid Noord-Nederland. Bij het team Westerkwartier werk ik op de noodhulp. Dus op de surveillancewagen en meldingen checken die uitgegeven worden door de meldkamer. In maart 2019 ben ik begonnen aan de opleiding Centralist bij de centrale meldkamer Noord-Nederland in Drachten. De opleiding heb ik in juni 2019 afgerond en nu ben ik daar ook werkzaam. Ik wissel deze werkzaamheden tweewekelijks af.
Hoe ben je in vredesnaam op Sint Maarten terechtgekomen en hoe bevalt het je daar?
In september 2017 raasde orkaan Irma over het Caribisch gebeid. Deze orkaan heeft ook Sint Maarten heel erg getroffen. Het land was en is enorm vernield en men had niet veel (gebouwen) meer over. Aangezien Sint Maarten een land binnen het Koninkrijk der Nederlanden is, werd er een uitvraag gedaan voor bijstand van de Nederlandse politie om de lokale politie te ondersteunen in de opbouw.
In april 2018 heb ik een brief gestuurd met mijn aanmelding en motivatie. Het was voor mij een uitdaging om op een heel andere plek mijn politietaak te gaan uitvoeren. Door samen te werken met de lokale politie kan ik mijn steentje bijdragen aan de wederopbouw van het eiland en een mooie ervaring opdoen.
In het begin hadden heel veel Nederlandse collega’s zich opgegeven en uiteindelijk kreeg ik 17 december 2019 bericht dat ik op 5 januari 2020 zou vertrekken naar Sint Maarten. ‘Zo, dat is snel’, dacht ik nog. Ik zat namelijk op dat moment bij vrienden in Londen en moest dus in twee weken van alles regelen. Inentingen, extra uniformen, oppas voor mijn huis, enz..
En daar ging ik dus op 5 januari 2020. Het was een soort van ‘Hello Goodbye’ op Schiphol en toen moest ik toch wel even slikken. Maar, op naar Sint Maarten! Een eiland dat uit een Nederlands en een Frans gedeelte bestaat met een oppervlakte van 87 km2.
Sint Maarten is net iets groter dan Terschelling qua oppervlakte en qua taal kun je hem in feite door midden delen. Het onderste gedeelte is dan het Nederlandse deel. Dit gedeelte is ongeveer 34 km2 groot en heeft plusminus 43.000 inwoners. In totaal wonen er op het eiland bijna 75.000 mensen.
Hoe is de algemene toestand op het eiland?
We kwamen laat in de middag aan op Sint Maarten. Daar werden we opgevangen door Nederlandse collega’s die hier al wat langer zitten. Toch fijn om collega’s te zien in een ver land midden in de Cariben. De volgende dag maakten we direct een tour over het hele eiland. Nou, toen zag ik met eigen ogen wat orkaan Irma had aangericht.
Er was gelukkig al heel wat gedaan qua wederopbouw, maar er was/is ook nog genoeg schade te zien aan de huizen. Daarbij gebouwen zonder daken, half gezonken boten, geen tot weinig bebording meer, panden die helemaal stuk zijn, dichtgetimmerde huizen, hotels en winkels en ga zo maar door. Toch is men nog steeds heel hard aan het werk om huizen weer bewoonbaar te krijgen, nieuwe hotels te bouwen en het eiland op te ruimen.
Je draait je diensten altijd met een lokale collega?
Ook hier draai ik noodhulpdiensten. Dus in de auto meldingen rijden. Altijd met een lokale collega van KPSM, oftewel Korps Politie Sint Maarten. Dit is erg prettig. De lokale bewoners spreken hier vaak Engels, Nederlands, Caribisch Engels, Spaans of Papiaments.
Dus dan is het fijn als je met een collega bent die kan vertalen wat ze zeggen. Over het algemeen gaat dit prima. En anders ‘praten’ we met handen en voeten of met behulp van Google Translate. Samen komen we vaak tot een goede afhandeling van een melding.
Hoe reageren de inwoners en je collega’s op je aanwezigheid?
De mensen hier op Sint Maarten zijn het inmiddels wel gewend om de Nederlandse politie tegen te komen op straat. Ik krijg over het algemeen leuke en goede reacties. Men maakt vaak een praatje. Veel mensen hier hebben familie in Nederland wonen. Ze zijn vriendelijk tegen ons en dat is heel prettig.
De lokale collega’s en de Nederlandse collega’s moeten natuurlijk aan elkaar wennen. Bijna om de zes maanden komt er een nieuwe club politieagenten over uit Nederland. Het is in het begin vaak even aftasten, ook door de taal. Maar over het algemeen verloopt dit soepel. Enkele collega’s zijn hier voor de tweede keer. We werken in vaste ploegen dus dat gaat prima.
Hoe lang blijf je nog en komt er dan een vervanger?
Zoals ik al vertelde, ben ik hier 5 januari 2020 aangekomen. Het is de bedoeling dat ik op 11 mei weer thuis kom. Maar ook hier hebben we met de coronacrisis te maken dus niets is zeker op dit moment.
De bijstand eindigt tegen die tijd ook in zijn geheel. De recherche bijstand stopt op 5 april en de blauwe uniformbrigade op 10 mei. Dus er komt zoals het er nu naar uitziet geen vervanging voor ons.
Al in netele situaties terechtgekomen?
Ik maak hier toch wel situaties mee die ik in Nederland nog niet heb zien gebeuren. Er is veel geweld wat zich uit door schietincidenten en mensen die met machetes (grote messen) tegenover je staan. Gewapende overvallen komen ook regelmatig voor.
Het onderlinge geweld tussen de eilandbewoners is groot. Naar de politie toe is dit gelukkig niet zo. Onveilig heb ik mij nog niet gevoeld maar de spanning loopt regelmatig op. Het temperament is sowieso hoger. Veel geschreeuw en emoties derhalve.
Maar ik doe ook leuke dingen hoor. Op vrije dagen trek ik er regelmatig op uit met mijn Nederlandse collega’s. Zo ben ik een dagje naar St. Barts geweest. Maar ‘gewoon’ lekker over het eiland rijden en dingen bekijken is ook heel mooi. Zo zijn we een dag naar Saba geweest en daar de slapende vulkaan beklommen. Dit is een uniek stukje Nederland. Maar een snorkeltripje en dagjes strand doen we ook vaak. Helemaal niet erg hier!
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten uit je politiecarrière tot dusver?
Mijn dieptepunt is toch wel het overlijden van Dick Haveman. Mijn collega die in 2011 in Baflo bij het station werd doodgeschoten. Die dag zal ik nooit vergeten.
Het leuke van dit vak vind ik toch vaak de bedankjes die je van mensen krijgt als je ze hebt geholpen. Bijvoorbeeld na de afhandeling van een ongeval. Of steun geven na een ernstig incident, dat is heel dankbaar werk om te doen.
Maar je moet ook de kleine dingen niet vergeten. Soms zijn mensen al tevreden met een praatje. En deze uitzending ervaar ik ook als een hoogtepunt. De opgedane ervaringen hier pakt niemand mij meer af!
Nog tijd voor hobby’s?
Ik vind het heel gezellig om met vrienden een borrel te doen of een filmpje te pakken. Of weekendjes weg of op vakantie gaan met vriendinnen. Maar mijn grootste hobby’s zijn toch mijn neefje Yorick en nichtje Jessie. Met die twee ben ik echt heel blij, een trotse tante inderdaad!
Ik pas geregeld op Yorick, de zoon van Lianda en Peter. En Serena en Rico komen geregeld langs met Jessie. Wat dat betreft ben ik heel blij met mijn nieuwe woning dat meer ruimte biedt en een tuin om in te spelen is toch ook wel fijn.
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Ik werk onregelmatig dus laat mij maar lekker slapen!
Waar staat Amanda Bakker over 10 jaar?
Dan werk ik waarschijnlijk nog gewoon bij de politie. Bij deze werkgever heb je veel mogelijkheden. Zoals mijn werk nu is ingedeeld qua afwisseling, kan ik nog wel even door gaan. Van sleur is absoluut geen sprake!
Wil je verder nog iets kwijt?
Je hebt mij een aantal jaren geleden al eens gevraagd voor deze rubriek. Toen heb ik het niet gedaan. Mede omdat ik in mijn beleving niet veel bijzonders deed. Toch vond ik het nu erg leuk om te doen. Dit uitwerkend, zittend op het balkon, lekker in de avondzon, was dan ook geen straf….