Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Johannes Jan Smit, roepnaam Hans. Ik ben geboren op 10 januari 1958 in Huize Tavenier in Groningen. We woonden aan de Oosterhoogebrug waar mijn vader een slagerij had. Ik ben de jongste telg uit een gezin dat in totaal uit zes personen bestond. Ik was een beetje een nakomertje want ik kwam zeven jaar na mijn zuster Gees op de wereld. En Jan is inderdaad mijn oudste broer, die ken je natuurlijk al van een eerder pensionadointerview.
Ik ben opgegroeid aan de P. Waijerstraat in Groningen waar mijn ouders een nieuw huis gebouwd hadden. Mijn vader is jong overleden en ik heb ongeveer tot mijn 30e thuis gewoond. Wel had ik een huisje aan de Pop Dijkemaweg gekocht maar deze verhuurde ik, na hem opgeknapt te hebben, aan een kennis van mij. In een huis daar vlakbij, achter café Westerhof, heb ik nog anderhalf jaar samengewoond met mijn huidige vrouw.
Zelf wilde ik nooit van de Oosterhoogebrug ‘af’ maar in 1990 konden we een goed onderhouden huis aan de Terpstraat in Winsum kopen. Op dat moment mis je je vader des te meer voor advies maar de koop is desondanks door gegaan. Inmiddels wonen we al weer zeventien jaar aan de Overtocht in Winsum, met veel plezier. Een gemoedelijke buurt waar we als buurtgenoten veel samen organiseren zonder echter de deur bij elkaar plat te lopen. Kees Pol is mijn buurman, daar ben je ook al eens geweest toch?
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 13 oktober 1995 getrouwd met Hillegonda de Jonge. Ik heb haar op het werk leren kennen. Mijn schoonmoeder is namelijk een zus van Wim Everards en dat was mijn toenmalige baas. Liefde op het eerste gezicht was het niet maar we konden het wel goed met elkaar vinden. Na een paar keer op stap te zijn geweest, sloeg de vonk over.
Het huwelijk heeft ons twee dochters geschonken. Soraya is twintig jaar en studeert biomedische wetenschappen aan de Rijksuniversiteit Groningen. Voor haar stage geeft ze nu les aan de CSG in Winsum. Joëlle is zeventien en zit in de 5e klas van het VWO. Beide dochters wonen nog gezellig thuis.
Wat is uw voormalig beroep?
De lagere school werd in Oosterhoogebrug doorlopen en aan het eind kreeg ik van het hoofd van die school als advies mee om naar de MAVO te gaan. Het eerste jaar ging goed maar in september van het tweede jaar overleed mijn vader plotseling en daar kreeg ik een behoorlijke douw van. Verder gaan op de MAVO zag ik niet meer zo zitten en ik heb de overstap naar de Lagere Detailhandel School gemaakt. Maar ik was altijd al weg van vrachtwagens en ging dan ook vaak met broer Jan mee. Toen die bij de slager in Ruischerbrug moest zijn vroeg die hem of hij nog een jonge knecht wist die bij hem kon werken. Jan noemde toen mijn naam.
En zo ging ik op 16-jarige leeftijd bij slager Feenstra aan het werk terwijl ik nog op de LDS zat. Daar heb ik zes jaar gewerkt en ook mijn slagersvakdiploma gehaald. Inmiddels had ik ook mijn vrachtwagenrijbewijs binnen waardoor ik op mijn vrije maandag wel eens aan het werk ging bij transportbedrijf Menno van der Wal. Ergens wilde ik wel graag chauffeur worden maar Van der Wal gaf aan dat ik dat altijd nog wel kon gaan doen.
Vervolgens heb ik in vier maanden tijd op de bakkersvakschool mijn diploma gehaald en werd scheepskok op het schip Irina. Niet geheel verwonderlijk want mijn moeder kwam uit een groot gezin waaronder vele zeelui. Ik voetbalde destijds in Dio 1, samen met speler/coach Martin Koeman, maar daar kwam door mijn vaaravonturen een eind aan. Later kwam ik in een kroeg de eerder genoemde Wim Everards weer tegen, hij was elftalbegeleider bij Dio. Hij vroeg of ik niet weer wilde gaan voetballen en ik gaf aan dat dat door mijn werk niet kon.
Toen kwam hij met de opmerking dat hij nog een chauffeur zocht en of dit niet wat voor mij zou zijn. En zo ben ik in 1981 voor hem aan het werk gegaan. Ik ben twintig jaar chauffeur bij hem geweest, ook toen hij zijn bedrijf verkocht had en vervolgens directeur werd van een nieuw bedrijf. Het was hard werken maar alle werkdagen als horecachauffeur en routeverkoper voelden als een feestje. Toen Everards vervolgens zelf een Hanos-vestiging in Groningen begon, ben ik hem samen met nog vijf andere medewerkers gevolgd. Zijn zoon Bram werd in 2018 directeur waardoor ik nu kan zeggen dat ik veertig jaar lang onder een Everards gewerkt heb.
Bij Hanos werd ik in 2001 eindverantwoordelijk voor de distributie van alle goederen en daarbij ook aanspreekpunt voor alle chauffeurs. In het begin waren dat nog zes, tegenwoordig bijna dertig. Als die ’s morgens om 05.00, 06.00 uur komen, heb ik geregeld dat alles klaar staat qua routes en planning. Dat houdt in dat ik zelf altijd om 02.00 uur ’s nachts begin en doorga tot 12.00, 13.00 uur. Bij ziektes of vakanties spring ik zelf ook nog wel eens op de vrachtwagen. Wekelijks maak ik zo’n 45, 50 uur maar dat doe ik met veel plezier hoor. Nee, als ik thuis kom pak ik geen hazenslaapje maar ik zorg altijd wel dat ik vroeg op bed lig.
En om mijn slagersafkomst niet te verloochenen werk ik bij ziektes en vakanties voor de Marktslager in Groningen. In de week voor kerst zorg ik dat ik om 08.00 uur bij de Marktslager ben want dan is het natuurlijk topdrukte. Wat ik daar zoal doe? Rollades knopen, vlees uitbotten, bestellingen klaarzetten enz. enz.. De typering dat ik een bezig baasje ben, klopt wel denk ik.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Daar ben ik helemaal niet mee bezig. Daarbij is stil zitten niets voor mij. En omdat Hillegonda 9 jaar jonger is dan ik zie ik mij nog niet eerder stoppen met werken. Hillegonda werkt ook bij Hanos als receptioniste en dat drie dagen in de week. Koken is een grote hobby van mij, ik heb zelfs een eigen keuken haha. En elk jaar een weekje op wintersport is ook een hoogtepunt.
Zelf sporten doe ik niet meer maar ik mag wel graag sport kijken. Vroeger voetbalde ik dus wekelijks, ik ben begonnen bij Engelbert en kwam via GVAV bij Dio terecht. Bij die laatste club heb ik ook nog in het bestuur gezeten als algemeen bestuurslid. Nu ben ik met een groepje vrijwilligers bezig met de ‘Loop voor de hoop’ die op 21 juni in Winsum plaats zal gaan vinden. Een loop bedoelt om geld in te zamelen voor het KWF. Sponsoren en de muziek regelen, dat zijn de zaken waar ik mij mee bezig ga houden de komende maanden.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn huwelijksdag en de geboorte van mijn dochters komen het eerst in mij op. Ook het feit dat ik er nog ben en in goede gezondheid verkeer, stemt mij tevreden. Ik probeer van elke dag een feestje te maken. Wie kan bijvoorbeeld zeggen dat hij tegen Ajax gevoetbald heeft met Arnold Mühren als directe tegenstander? Het is mij gelukt met een soort van regioteam.
En de dieptepunten?
Mijn vader is op 52-jarige leeftijd overleden, veel te jong natuurlijk. Zelf was ik toen nog maar dertien. Ook mijn broer Harrie is niet oud geworden en hetzelfde geldt voor mijn boezemvriend Willem Huisman. Ook het overlijden van Louis, de jongste zoon van Everards, was aangrijpend, hij ging vaak met ons mee op vakantie. Naarmate je ouder wordt, raak je steeds meer mensen kwijt. Zeker met een grote vrienden- en kennissenkring. Denk hierbij bijvoorbeeld ook aan John Bouwsema, onze kroegbaas van J & A.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
De naam Wim Everards is al een paar keer gevallen, hij was in de negentiger jaren samen met Henk van der Wal voorzitter van FC Groningen. Mede hierdoor volgde ik alle wedstrijden van de FC in de Oosterpark. Het leverde ook leuke contacten op met de voetballers en ik heb ook regelmatig meegeholpen om spelers te verhuizen. Milko Djurovski was hierbij wel het meest bijzondere geval.
Wim vroeg mij namelijk of ik hem en zijn vrouw in de maand januari met een grote bus met spullen terug kon brengen naar Maribor in Slovenië. Om in de wintertijd de Alpen over te moeten en dan ook nog in de tijd dat het in de Balkanlanden heel onrustig was, genoot nu niet direct mijn voorkeur maar ik ben uiteraard wel gegaan. Zowel Milko als zijn vrouw waren kettingrokers dus de cabine stond bij aankomst blauw van de rook.
Maar bij de grens mochten we gewoon doorrijden, Milko was in eigen land ook een grootheid. Ik heb in een hotel overnacht en het was druk in de stad waar op dat moment ook net het WK skiën plaatsvond. Op de terugreis brak net achter München een steekas af waardoor ik uiteindelijk woensdagavond pas weer verder kon rijden. Al met al een enerverend tripje.
Met Erwin Koeman, Joop Gall en Harris Huizing heb ik nog steeds contact. Toen Koeman nog bondscoach van Hongarije was, heb ik samen met Joop en Harris de interland Hongarije-Zweden bezocht. Bij Zweden speelden in die tijd de FC Groningen spelers Berg en Granqvist. De dag erna voegde Erwin zich bij ons en hebben we nog een leuk boottochtje over de Donau gemaakt. En door de contacten met Wim kon ik zelfs op de middenstip in het Oosterpark mijn jawoord aan Hillegonda geven…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Met de Noorse postpassagiersboot van Bergen naar Kirkenes varen langs 22 havens. Vliegen is niets voor mij maar voor de scheepsvaart heb ik grote interesse. En Noorwegen en Scandinavië trekt mij sowieso. In de negentiger jaren ging ik regelmatig die kant op om de EK en WK allround bij het schaatsen bij te wonen in bijvoorbeeld Oslo en Trondheim.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Misschien had ik wat langer door moeten leren of toch internationaal chauffeur moeten worden? Maar ik heb nu ook heel veel plezier in het werk en in mijn leven. Dus spijt heb ik eigenlijk niet. Soms wel na een iets te gezellig feestje wanneer ik drie dagen wel beeld maar geen geluid heb maar dat is dan mijn eigen schuld en maar tijdelijk.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een tien gaat te ver, zo’n cijfer geef ik tijdens beoordelingsgesprekken met de stagairs die bij ons werken ook nooit. Maar met mijn gezin, werk en de regelmatige uitstapjes voor ogen ga ik voor een negen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Als je mijn vrouw zou vragen of ik nog een levensmotto heb dan noemt zij misschien wel ‘Nog eem aine’. Ik ben vaak makkelijk over te halen om nog wat langer te blijven wanneer het gezellig is. Wat dat betreft ben ik een echt gezelligheidsdier….