Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Henk Dijkema, chauffeur en transportondernemer

Kunt u zich heel kort even voorstellen?

Mijn volledige naam luidt Hendrik Dijkema, roepnaam Henk. Ik ben geboren op 19 november 1951. Ik had nu graag willen zeggen in Westeremden maar helaas was dit in het ziekenhuis in Groningen. Tegendraads als ik ben, lag ik in een stuitligging en moest ik dus gehaald worden. Ik was kind nummer vijf uit een gezin dat in totaal uit negen personen bestond. Mijn vader was uitvoerder bij de Nederlandse Heidemaatschappij en nauw betrokken bij de ruilverkaveling in ’t Zandt en Spijk. Hij had als bijnaam ‘stokkieloper’ omdat alles toen nog handmatig uit werd gerekend en met stokken uitgezet. Hij was zelfs zaterdags aan het werk. Dat weet ik nog want ik ging dan wel eens met hem mee.

Westeremden is de plek waar ik mijn hele leven heb gewoond na een keer of vier verhuisd te zijn. Sinds 28 mei 1982 wonen we aan de Kosterijweg. Vroeger zou ik niet uit Westeremden weg gewild hebben maar tegenwoordig sta ik er iets gematigder er in. Wie weet volgt er ooit nog eens een verhuizing naar een andere plaats.

Wat is uw burgerlijke staat?

Ik ben op 28 mei 1982 getrouwd met Titia Oldenhuis. Zij komt ook uit Westeremden en omdat ik bijna tien jaar ouder dan haar ben, vertelde ik haar wel dat ik haar nog met ‘witte strikjes ien ‘t hoar had zain scheuveln’. Op een feestavond hier in ‘ol meul’n’ in Westeremden is uiteindelijk de vonk overgeslagen en inmiddels zijn we bijna 38 jaar getrouwd. Ik was toen dertig, Titia net twintig.

Op 5 mei 1983 werd dochter Anita geboren, zij woont in Groningen. Twee jaar later volgde Erik die ook in Westeremden woont en sinds 2006 bij ons als chauffeur in de VOF zit. In 1987 werd Jennie geboren, zij is in Niehove neergestreken. Jennie heeft twee kinderen waardoor wij de trotse opa en oma van twee kleinkinderen zijn. Kleindochter Lieke is acht, kleinzoon Alrik zes. 

Wat is uw voormalig beroep?

Ik heb mijn lagere schooltijd in Middelstum doorgebracht, aan de Prof. Holwerdaschool om precies te zijn. Daarna ging ik naar de Prins Bernard LTS in Groningen waar ik opgeleid ben voor landbouwmonteur. Ik had vroeger het idee dat ik kraanmachinist zou gaan worden maar ik wilde ook graag bij de luchtmacht. En dus toog ik op zestien-jarige leeftijd naar Gilze-Rijen om mij te laten keuren voor de luchtmacht. Helaas werd ik al na drie dagen afgekeurd in verband met een familiekwaal aan mijn maag. Ik kreeg gelukkig wel voor een hele week uitbetaald.

Ik ben toen eerst een paar jaar voor een boer aan het werk gegaan. In die jonge jaren leerde ik mij ook het auto rijden aan en daar mijn broer op een vrachtwagen reed, duurde het niet lang of ik had ook dit onder de knie. Zonder een rijbewijs te hebben, schafte ik mijn eerste auto aan. Op een familiefeestje kwam ik Cor Vriesema tegen, toen nog druk bezig met zijn opleiding tot rijschoolhouder. Die vond het maar niets dat ik zonder rijbewijs reed en vervolgens heb ik bij hem nog wat lessen gevolgd. Na tien ‘gewone’ rijlessen en zes voor de vrachtwagen had ik al mijn papieren binnen.

Op 1 januari 1972 ben ik ‘voor mijn nummer’ achttien maand in dienst geweest. Ik kwam alsnog bij de luchtmacht terecht en bracht mijn parate tijd in Arnhem en Duitsland door. Een mooie tijd maar niet goed voor mijn gewicht want die schoot omhoog van zestig naar honderd kilogram. Onze kokkin mocht er dan wel niet uitzien, ze kon koken als de beste.

Toen ik uit dienst kwam vroeg mijn broer of ik al werk had. Hij wist namelijk dat transportbedrijf Schuit in Middelstum nog chauffeurs zocht voor de bietencampagne. Ik heb daar een half jaar gewerkt en werd vervolgens gevraagd om voor J.C. Jagt aan het werk te gaan die eerst vanuit Groningen opereerde en later naar Eelde verhuisde. Voor deze werkgever heb ik vervolgens dik twintig jaar gewerkt. Met heel veel plezier vervoerde ik voor Draka Interfoam matrassen, plastic en krimpfolie door heel Nederland en een stukje België.

Ik ben geen avonturier dus hoefde ik ook niet zo nodig internationaal te rijden. Vaak vertrok ik maandagochtend op tijd om vrijdagavond laat terug te keren. Werkweken van zestig, zeventig uur waren heel normaal en ook ’s nachts rijden vond ik geen probleem. Ik had in die tijd niet veel nachtrust nodig en na een paar uurtjes slaap zat ik vaak al weer achter het stuur. Het was de bedoeling dat ik Jagt zijn onderneming op termijn over zou nemen maar toen puntje bij paaltje kwam zag hij er van af. Titia had al haar papieren reeds gehaald en zou ook in de zaak komen.

Ik had echter een goed gesprek met een vertegenwoordiger van Vogelzang in Bedum die vertelde garant te staan voor werk wanneer ik bij hen een truck zou kopen. Ik had Draka achter mij staan dus echt veel zorgen hoefde ik mij niet te maken. En zo ben ik in 1996 zelfstandig transportondernemer geworden. De eerste tien jaar reed ik veel voor De Bruin Lommerts in Surhuisterveen en vervolgens tien jaar lang voor N.V.O. in Groningen.

Na eerst een truck gekocht te hebben, volgde later een trailer. Ik reed in die jaren voornamelijk op Scandinavië en vervoerde van alles. Van stukgoed meubels, witte bonen en wijnen tot zelfs één keer een zending porno-dvd’s. Een enorme variatie inderdaad. Drie jaar geleden kwam hier een einde aan. Wijlen Henk Brontsema uit Westeremden had al een paar keer tegen mij gezegd dat containervervoer net wat voor mij zou zijn. En dat doe ik nu de laatste jaren in de drie noordelijke provincies. Soms twee of drie dagen in de week, de laatste vier weken echter alle dagen. Dat bevalt prima zo.

Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?

Oktober 2021 zou een mooi moment zijn om te stoppen, dan ben ik namelijk 25 jaar eigen baas. Maar ik vind dit werk wat ik nu doe helemaal niet erg hoor. Titia werkt namelijk sinds vijf jaar fulltime bij Qbuzz als buschauffeur en heeft twee jaar geleden zelfs een vast contract gekregen. Samen mogen we graag fietsen en elke zondagmorgen ben ik in de sportschool in Appingedam te vinden. Daar ik suikerpatiënt ben en bijvoorbeeld last heb van versleten schouders is dit heel goed voor mij.

Maar ik denk dat ik mij ook na mijn pensionering niet zal vervelen. In en om het huis is nog het nodige te doen en hetzelfde geldt voor het huis van mijn zoon die even verderop woont. Tegen die tijd zal Titia ook minder gaan werken en misschien schaffen we ons nog wel een caravan aan. We genieten nu ook al van weekendjes weg en fietsen dan veel. 

Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?

Daar kan ik heel kort over zijn. Dat is namelijk dat ik Titia heb leren kennen en de geboorte van de kinderen en kleinkinderen. Onze kinderen zijn allemaal goed terechtgekomen en hebben elk hun eigen willetje en dat is prima natuurlijk.

En de dieptepunten?

In 2000 heb ik een aanrijding gehad in Delfzijl waarbij een vrouw van 85 jaar is omgekomen. Ik heb haar helemaal niet gezien, waarschijnlijk is ze schuin de weg over gestoken en in mijn dode hoek terecht gekomen. Onderzoeken wezen dit ook uit maar de rechter bepaalde aanvankelijk dat ik dit met mijn 25 jaar rijervaring had kunnen voorkomen.

De rechtszaken en de nasleep van dit ongeval is ons als gezin niet in de koude kleren gaan zitten. Zo kregen we elk jaar op de dag van overlijden een kaart van de familie van de overleden vrouw met daarop aangegeven hoe lang geleden het ongeluk gebeurd was…..

Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?

Na dik twintig jaar vooral in Nederland te hebben gereden, waren mijn eerste twee jaar op Scandinavië een gigantisch avontuur. Navigatie had je toen nog niet dus ik was in het begin verre van relaxt. Zo heb je bij Oslo bijvoorbeeld heel veel tunnels en dan moest je heel goed opletten waar af te slaan. De ervaren truckers reden daar ‘als zwiene’n’ maar ik pakte in het begin regelmatig een verkeerde afslag waardoor ik weer extra tol moest betalen.

Gelukkig leerde ik de routes na die twee onwennige jaren steeds beter kennen en daardoor werd het werk een stuk relaxter. Titia ging later ook regelmatig mee en samen waren we een goed team. Wanneer de een zich tegoed deed aan een magnetronmaaltijd dan kon de ander lekker chauffeuren. Want Titia komt uit een chauffeursfamilie en heeft ook al haar rijbewijzen gehaald. Dat is toch heel mooi en bijzonder, dat je samen internationaal hebt gereden. 

Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?

Vroeger is Titia drie weken naar Amerika geweest om op bezoek te gaan bij de familie Pelleboer. Zij woonden vroeger in een boerderij aan het Jaagpad richting Onderdendam. Ze vertelde daar zulke mooie verhalen over dat ik soms wel zoiets had van, dat lijkt mij wel wat. Maar daar komt het nu niet meer van hoor. Borger is ook heel mooi en we genieten volop van ons jaarlijkse midweek uit met de kleinkinderen.

Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?

Dat zou ik zo niet weten. Dat we voor onszelf begonnen zijn is destijds mede ingegeven door de recessie. Misschien was ik daar anders niet aan begonnen maar deze stap heeft best wel goed uitgepakt toch? Wel was het natuurlijk hard werken en moesten we er ook veel voor laten maar daardoor hebben we wel een mooi familiebedrijf met twee trucks opgebouwd.

In de loop der jaren is het aantal PK’s wat ik onder de kont heb toch al enorm toegenomen. Begonnen met 190, zit ik inmiddels op 540. Bijna drie keer zoveel PK’s dus en ook qua luxe zit alles er op en eraan. Denk hierbij aan een magnetron en een televisie….

Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?

Ik durf gerust een negen te geven, het gaat ons goed. Titia en ik kunnen het prima met elkaar vinden en mogen niet klagen qua gezondheid. ‘Als mien vrouw moar dut wat ik wil’, antwoord ik wel eens op de vraag hoe we het toch zolang met elkaar uithouden. En zij zegt vervolgens precies hetzelfde, haha….  Maar samen zijn we een goed team!

Wilt u verder nog iets kwijt?

‘Gezond bliev’n  en laive kinder kriegen/hebb’n.’ Dat was vroeger mijn wens. Volgens mij is ons dat wel gelukt…..

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69