Wia Buze is al bijna 35 jaar een begrip in muziekland

Wia, kun je jezelf in het kort even voorstellen?

Ja, wat vertel je nu in zo’n eerste vraag over jezelf? Dat ik op 2 januari 1970 geboren ben op Ziel bijvoorbeeld, in Termunterzijl inderdaad. En dat ik sinds 1996 getrouwd ben met Hans Hauer vind ik ook belangrijk genoeg om te vermelden. Met hem heb ik nog een tijdje in Delfzijl gewoond maar inmiddels wonen we al weer twintig jaar met veel plezier in Termunten. En ik zing al vanaf mijn jonge jaren en dat is vast de reden voor je komst.

Hoe gaat het met je gezondheid?

Ik weet waar je op doelt maar dat is allang klaar en schoon gelukkig. Hoewel ik aan de tijd dat ik huidkanker had nog wel een zichtbare litteken heb opgelopen. Dat was inderdaad een item vorig jaar waarbij zelfs RTV Noord bij mij op stoep stond om te informeren hoe het met mij ging. Dat was op zich niet zo erg, zo kon ik mooi vertellen dat het goed te behandelen was en dat mensen met darmkanker, prostaatkanker of borstkanker dieper in de ellende zaten dan ik.

Wat dat betreft was het best wel kwakkelen in de afgelopen jaren want ik ben ook vier keer geholpen aan mijn traanbuizen. Een prothese heeft uiteindelijk er voor gezorgd dat ik na vier jaar eindelijk van mijn tranende ogen af ben. En dat terwijl ik eerder last had van te droge ogen. Inmiddels is er ook Lichen Planus ontdekt. Dat is een auto-immuunziekte. In mijn geval zit dit in de mond. Een aandoening die niet te verhelpen is, alleen te verzachten. Het is een hele vervelende aandoening, want je mond gebruik je overal voor. Eten, praten en in mijn geval ook zingen. En dit is dan heel pijnlijk. Maar ik ga gewoon vrolijk door!

Gelukkig heb ik het grootste deel van alle ziekteperikelen allemaal achter de rug. Ik ben nu alleen nog maar verkouden, net zoals zoveel andere mensen. Alleen heb ik hierdoor en door de bijkomende keelpijn al wel enige optredens af moeten zeggen. En dat vind ik heel vervelend hoor.

Wat is leuker, les geven of optreden?

Die bijzondere combinatie maakt het juist zo mooi. Zingen en optreden is natuurlijk een grote hobby van mij maar de dinsdag en de woensdag zijn mijn werkdagen. Dan geef ik namelijk Nederlands aan kinderen van buitenlandse afkomst aan het Eemsdeltacollege, tegenwoordig Theda Mansholt College geheten, in Delfzijl.

Heel leuk en dankbaar werk wanneer het lukt om kinderen in de leeftijd van twaalf tot achttien jaar, die soms geen woord Nederlands kennen, klaar te stomen voor het voortgezet onderwijs. Dat vergt soms een engelengeduld want Nederlands is een heel moeilijke taal om te leren.

Het zingen zat er al vroeg in en wie waren je inspiratiebronnen?

Al heel jong want ik was twee jaar oud en toen zong ik er al op los. En wel zo vaak dat de juf op de peuterschool mij wel eens vermanend toesprak en mij vertelde dat ik mij stil moest houden. ‘Moeder, ik ben zo bang’ van Ria Valk en ‘Mandolinen in Nicosia’ van de Zangeres zonder Naam waren nummers die ik vaak aan het zingen was. Mede ingegeven doordat die platen destijs thuis regelmatig werden gedraaid.

Maar Ria Valk en de Zangeres zonder Naam waren verder geen inspiratiebronnen hoor, ik weet ook niet of ik die gehad heb. Wel kan ik nu intens genieten van zangeressen als Barbara Streisand en Jennifer Rush. Zij hebben zo’n mooi stemgeluid.

En dat heeft inmiddels tot 11 CD’s en honderden liedjes geleid?

In 1985 bleek dat ik zelf ook wel gezegend ben met enig zangtalent want ik wist door te dringen tot de voorrondes van de destijds razend populaire Soundmixshow van Henny Huisman. Het was de voorbode tot heel veel talentenjachten die volgden en waar ik ook regelmatig in de prijzen viel. In 1988 werd mij het eerste Groninger liedje aangereikt, door An Kuiper van de Tuutjefloiters, dat ik mocht zingen.

Dit was ‘Ik mag die zo geern lieden’ en er volgden er meer. Dit leidde in 1991 tot mijn eerste CD ‘Ik kom van Ziel’, geproduceerd door Jur Eckhardt.  Gelukkig werd deze heel enthousiast in de provincie ontvangen. Ik had inmiddels in Uithuizen kennis gemaakt met de Tuutjefloiters. De Tuutjefloiters kende ik wel, die komen ook van Ziel. An Kuiper kwam na een gezamenlijk optreden in Uithuizen de volgende dag met het lied ‘Ik mag die zo geern lieden’ en zij zorgde er via Engbert Gruben voor dat ik ook een ingang bij Radio Noord had.

Inmiddels heb ik elf CD’s op mijn naam staan en in maart komt nummer twaalf uit, geproduceerd door Mark Pepping. Op het nieuwe album staan vijftien Groningstalige nummers waarvan twaalf inmiddels klaar zijn. Ik heb hierover een heel goed gevoel. Misschien is dit wel mijn mooiste album ooit die ik gemaakt heb.

Kun je een persoonlijke liedjes top 3 van jezelf geven plus motivatie?

‘Blief nog even’ is een van de weinige nummers die ik zelf gemaakt heb. Dit was in de tijd dat mijn zwager en schoonzuster uit elkaar gingen en dit hakte er wel in. Het is een algemeen liedje geworden over afscheid nemen en uit elkaar gaan. ‘Hail even allain’ is het tweede nummer dat bovenkomt. Een nummer geschreven door Alje van Bolhuis en het gaat over mensen die gemist worden.

Tot slot noem ik ‘Wied, wied, vot’, een duet met de eerder genoemde Jur Eckhardt. Hij wilde dit van oorsprong Oostenrijks nummer graag met mij opnemen. Eigenlijk ook een nummer over afscheid nemen, dit is toch wel een rode draad in de mooie nummers. Ik ben dan ook gek op ballads. Maar de up-tempo nummers zoals ‘Ik kom van Ziel’ mag ik ook graag zingen hoor maar dit zijn meer nummers voor feestelijke aangelegenheden.

‘Wied, wied, vot’ werd overigens gedraaid tijdens de uitvaart van mijn stiefvader. Anderhalf jaar geleden heb ik hem samen met Mark Pepping gezongen in een theatershow en daar kwamen heel veel reacties op.

En wellicht ook een top 3 van mooiste optredens?

Ook daar heb ik even over na moeten denken maar ik kan je er wel drie geven. Allereerst het optreden in Martiniplaza voor 1500 man publiek in november 2011. Dit was nog voor mijn 25-jarig jubileum als zangeres. Klaas Spekken, Alje van Bolhuis, Stroatklinkers en Lianne Abeln verleenden hun medewerking. RTV Noord heeft hier een mooie registratie van gemaakt.

Toen in 2000 The Special Olympics (European Games) plaatsvonden in Groningen mocht ik het door Bolland & Bolland geschreven openingsnummer zingen. Dit zou in het Stadspark gebeuren maar door barre weersomstandigheden werd dit de Martinihal. Daar was het heel druk en het nummer werd enthousiast ontvangen. Ook tijdens het slotevenement in het Stadspark mocht ik hem zingen, nu zelfs vanuit een hoogwerker. Doordat hij tijdens The Special Olympics bij de prijsuitreikingen altijd gedraaid werd, kon iedereen hem uit volle borst meezingen.

Tot slot zijn alle concerten die ik in een theater gegeven heb voor mij altijd hoogtepunten. Dit is ooit een jaarlijkse traditie geweest in Kielzog in Hoogezand. Volgend jaar vier ik mijn 35-jarig jubileum en dan toer ik ook langs drie theaters: Van Beresteyn in Veendam, Theater Geert Theis in Stadskanaal en de Molenberg in Delfzijl. Op 24 november a.s. vindt er nog een theateroptreden in De Klinker in Winschoten plaats. Ook iets om mij op te verheugen.

Wat zijn de hoogte- en dieptepunten uit je  muzikale carrière tot dusver?

Optredens die je door ziekte af moet zeggen, dat vind ik altijd zo vervelend. Daar gaat vaak een interne strijd aan vooraf. Niet alleen vervelend voor mijzelf maar ook voor mijn opdrachtgever en het publiek. Nog een dieptepunt is het niet doorgaan van mijn 25-jarig jubileum in de Prins Bernardhoeve. Ik had hier geen goed gevoel over. Erwin Balkema van BANO tipte mij toen voor Martiniplaza waardoor dit dieptepunt omgebogen kon worden naar een prachtig hoogtepunt.

Gelukkig overheersen de hoogtepunten bij deze vraag. Zo’n hoogtepunt was bijvoorbeeld dat ik voor het eerst op het podium op mocht treden, hier had ik al zo lang over gedroomd. De gewonnen Jordaantrofee was ook heel bijzonder om in ontvangst te mogen nemen. Zeker door de locatie, het Concertgebouw in Amsterdam. Alleen al de opkomst via de trappen was geweldig. En wat te denken van het winnen van het Nederlands songfestival in 1995?!

We mochten in dat jaar niet meedoen aan het Eurovisie Songfestival omdat Willeke Alberti een jaar eerder niet genoeg punten scoorde. Maar om dit evenement wel door te laten gaan mocht iedere regionale omroep een afgevaardigde sturen. En ik was dus de vertegenwoordiger van RTV Noord die destijds net begonnen was met zijn televisie-uitzendingen. Het verhaal wordt nog mooier want ik kreeg na die tijd een huldiging aangeboden in Termunterzijl en we werden daar muzikaal onthaald. Een van die muzikanten was mijn Hans en op die dag bloeide ook onze relatie op.

De K. ter Laanprijs in 2005 en een Koninklijke onderscheiding in 2015 zijn natuurlijk ook prachtige momenten geweest. De waardering voor mijn liedjes als bijdrage aan het in stand houden van het Groninger cultureel erfgoed is natuurlijk heel mooi om te krijgen. Maar ook het feit dat nummers zoals De Roos troost bieden tijdens een uitvaart is heel waardevol om te vernemen.

Heb je nog leuke zanganekdotes?

Het verhaal van mijn partner Hans kan ik nog smeuïger maken dan dat ie al was. In september 1994 moest ik namelijk optreden op een bruiloft in Hotel Hofsteenge in Rolde. Ik was met mijn stiefvader op pad en navigatiemiddelen hadden we destijds nog niet. Vlak voor Rolde zagen we een informatiebord met daarop vermeld Hotel Hofsteenge in Grolloo. Hoewel geen Rolde dus, besloten we toch om daar eerst maar even langs te rijden.

‘Of we geen bericht hadden gekregen dat de bruiloft niet door zou gaan in verband met een gebroken been van de bruidegom’, was de vraag die we daar gesteld kregen. Nee dus. Ik heb voor de zekerheid nog even naar huis gebeld maar ook mijn moeder wist van niets. Dus zijn we eerst maar weer naar huis gereden en daar stond mijn moeder mij al op te wachten. Vanuit Rolde was gebeld waar we wel niet bleven. Dus wij weer in vliegende vaart die kant op en toen we Rolde inreden zagen we daar direct al het bord die ons richting het hotel verwees.

Ze waren daar opgelucht dat ik er was en ik werd direct in zo’n grote doos gedrukt waarna het bruidspaar moest raden wie ik was. Dat wisten ze al na de eerste vraag. Twee jaar later kreeg ik een relatie met Hans en werd dit stel mijn zwager en schoonzus…..

Termunten is voor jou ‘the place to be’?

In Delfzijl woonden we aan een drukke weg, daar kon ik maar niet aan wennen. In Termunterzijl ben ik opgegroeid aan het ‘Zieldaip’, daar kwam bijna geen verkeer langs. Hier in Termunten ook niet. We wonen hier lekker ruim en rustig met tegenover ons een weids uitzicht op het weiland waar in de zomermaanden een mooi paard rondloopt. Al met al een prachtig stee, we hoeven hier dan ook niet meer weg.

Nog tijd voor hobby’s?

Ik mag graag lezen en legpuzzels in elkaar zetten waarbij de puzzels van Jan van Haasteren mijn favoriet zijn. Deze zijn zeer gedetailleerd en humoristisch. Ik vind het ook lekker ontspannend om televisie te kijken.

Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?

Liever niet maar als het dan toch moet dan voor marsepein. Door de zoetigheid ‘vlaigen mie de koezen bienoa oet mien mond’ maar dat mag de pret niet drukken. Ik eet deze lekkernij eigenlijk alleen maar in de periode van Sinterklaas en dus kan ik mij al op de komende weken verheugen.

Waar staat Wia Buze over 10 jaar?

Mooi zo deurgoan! Er komen vast wel weer nieuwe dingen op mijn pad. Een keer optreden met een symfonieorkest lijkt mij bijvoorbeeld hartstikke leuk. In de tussentijd ga ik gewoon lekker door met liedjes opnemen.

Wil je verder nog iets kwijt?

‘Dou mor gewoon, din dust al gek genog!’ Dat is toch een beetje mijn motto. Je moet je niet anders voordoen dan je bent. We hebben al heel veel besproken natuurlijk maar mochten mensen nog meer over mijn biografie, optredens en CD’s willen weten, klik dan gerust even op www.wiabuze.nl.