Het is maandagmorgen acht uur wanneer ik dit verhaaltje wegtik. In de herfstvakantie inderdaad wat inhoudt dat naast mijn persoontje de overige schoolgaande huisgenoten ogenschijnlijk nog in diepe rust verkeren. Buiten begint het net een beetje te schemeren. De dagelijkse lichturen nemen zienderogen af. Toch belooft het deze week temperatuurtechnisch gezien nog wel een lekkere week te worden. Een week die voor mij hoofdzakelijk uit werken bestaat. Maar ik verheug mij op een lang weekend Valkenburg inclusief een dagje Maastricht begin volgende maand.
Lichtpuntjes zorgvuldig uitgestippeld in een maand waarin we langzaam maar zeker toewerken naar feestmaand december. Ik besef dat de regels tot dusver weggetikt absoluut nog niet de titel van dit stuk dekken. Tijd om dat goed te maken. Het was zaterdagavond rond half zeven dat ik de kantine gedag zegde en huiswaarts keerde. De airfryer deed zijn werk en na een patatje pinda volgden nog twee kroketten waarvan de gewone tussen een bolletje ging waardoor het een broodje kroket werd en de kalfskroket tot het laatst bewaard. Als toetje na een verre van gezonde maaltijd. Die avond hadden we verder geen afspraken cq verplichtingen.
Vrouw verrast mij met het starten van de filmklassieker Dirty Dancing. ‘Heb ik gewoon een keer weer zin in’, aldus Miranda en voor ik het weet zit ik wederom helemaal in deze film, stammend uit 1987, met daarin een hoofdrol voor de ons helaas al lang ontvallen filmster Patrick Swayze die op dat moment 25 jaar was en dus in de bloei van zijn leven. Het verhaal gaat over de ongetwijfeld eerste jeugdvlinders van het meisje met als bijnaam Baby die zich naarmate de film vordert als heldin van het witte doek ontwikkelt.
Ergens past Dirty Dancing wel in het onderdeel ‘De plaat en zijn verhaal’ natuurlijk. De rubriek waar ik vorig jaar mee gestart ben maar waarvan ik merk dat ik na zeven bijdrages het eerst wel weer welletjes vind. Maar misschien verandert dat binnenkort wel weer. Muziekinspiratie komt te voet en gaat te paard. Maar Dirty Dancing dus, ook al omdat er verder niet zo heel veel schrijvenswaardig gebeurd is in de afgelopen week.
Alhoewel, de skisportblessure van de oudste baart toch wel enigszins zorgen. Een mogelijke MRI vrijdag moet uitsluitsel geven over hoe het nu verder moet. En dan heb je dus maar zo weer wat. Maar verder? Wij beleefden met het vierde een voetballoze zaterdag waardoor we het vlaggenschip konden zien voetballen tegen Mamio. Dat zorgde vooral buiten de lijnen voor het nodige vermaak want de Mamio-supporters bemoeiden zich op luidruchtige wijze met het wedstrijdverloop. Scheidsrechter Traa trok zich er gelukkig weinig van aan en kon uiteindelijk een 1-2 overwinning voor de Stadjers als eindstand noteren. Dit tot genoegen van de fanatiekste Mamio-supporter die het vervolgens druk had met het schudden van heel veel handen van de Middelstum supporters.
Dat was het eigenlijk wel. Alhoewel de kraamvisite bij het wethouderspaar natuurlijk ook afwijkt van het gangbare. Ons elftal kent namelijk dit jaar al drie kersverse vaders die inmiddels allemaal met een bezoek vereerd zijn door aanvoerder Frans en een of meer van zijn ploeggenoten. Dat hebben we dus gehad, nu kunnen we ons weer op de punten richten. Te beginnen zaterdag a.s. thuis tegen ZEC 3.
Maar Dirty Dancing dus. Gaandeweg ging ik weer helemaal op in de film. Met recht een klassieker hoor, eentje van hetzelfde kaliber als de Titanic wat mij betreft. Waarbij ik automatisch weer teruggezogen werd naar 1990 naar mijn eerste buitenlandse vakantie in Tossa da Mar in Spanje. Naar de vlinders die Ashley Hannard mij daar bezorgde. Toen we op de laatste vakantiedag in de bus naar huis stapten, werd het nummer ‘The time of my life’ van Bill Medley en Jennifer Warnes gedraaid. Bijna kreeg ik het destijds te kwaad en na die tijd werden er nog een paar brieven naar Engeland verstuurd.
Mooi eigenlijk om op een grauwe ‘herfstoktoberzaterdagavond’ dertig jaar terug in de tijd te worden getransporteerd. Ik moet bekennen, het waren twee uurtjes kijkplezier vol met nostalgische gevoelens. Soms zou je nog wel eens terug willen keren naar die tijd. Heel eventjes maar hoor want ik moet er niet aan denken om deze dertig jaren nogmaals over te doen. Wat automatisch inhoudt dat ik best tevreden ben met mijn huidig leventje.
Buiten wint het licht het steeds meer van het donker. Ik ga zo verder met het uitwerken van mooie verhalen over de Garnalenkoningin. In huis is het nog steeds rustig. Maar ik heb mij met wat Dirty Dancing moves de werkweek weer in geschreven….