Het samengestelde gezin Koster/Pol/Heerema is onlangs uitgebreid met een nieuwe aanwinst, Bikkel genaamd. De ietwat rood-wit gekleurde kat van Miranda haar broer en partner, die in hun nieuwe woning niet kon aarden, voelt zich inmiddels helemaal thuis in Middelstum. Hij heeft na een moeizaam begin vriendschap gesloten met poes Baby, na aanvankelijk flink tegen haar geblazen te hebben, en hond Dusty die in het begin raar opkeek naar dit in zijn ogen vreemde heerschap.
De poezen aan de Berkenlaan 5, dat is een verhaal op zich. Allereerst was daar Vasco die meekwam uit de Johan Lewestraat. Echt aarden kon hij hier in het begin niet en dus ging hij regelmatig terug naar waar hij vandaan kwam. Op den duur waren we hem kwijt en het vermoeden bestond dat hij uiteindelijk in het dierenasiel was beland. Daar kochten we onze eigen poes terug maar de twijfels bleven. Was deze kat Vasco wel of een look-a-like? Dat maakte uiteindelijk niets uit want Vasco vond zijn Waterloo in het lege zwembad van de buren waar hij in de wintermaanden schijnbaar ingevallen was en een wrange dood stierf…..
Dat horrorscenario moest even bezinken op nummer vijf. Maar niet veel later was daar Snoes, door de vrouw opgepikt in Grijpskerk. Niet veel later kreeg Snoes gezelschap van Chico uit Middelstum, mooi van lelijkheid. Die tijdens wandeltochten rond Westerwijtwerd gewoon met ons meeliep, zijn staart als een antenne kaarsrecht omhoog als ware hij de route aan het peilen. Helaas werd hij bij het oversteken van de Delleweg geschept door een auto, hij was op slag dood….
Snoes daarentegen ging er vol tegenaan en plantte zich dapper voort. De eerste ronde liep nog verkeerd af waarna Snoes zijn eigen nazaat op wilde eten. Tot afgrijzen van ons. Een jaar later was het dubbel bingo. Kater Vato loopt nog steeds onaaibaar voor buitenstaanders rond in de Hippolytuslaan, poes 2 werd opgehaald door een gezin uit Hoogezand. Daarna is taal noch teken meer van haar vernomen.
Een jaar later kwam Baby ter aarde. Een naam bij de geboorte meegegeven en daarna op de een of andere manier ongewijzigd gebleven. Baby loopt hier nog steeds in huis rond. Ze meldt zich ’s morgensvroeg altijd voor de broodnodige brokjes maar gaat er dan vaak weer vandoor. Af en toe krijgen we een cadeautje van haar en vinden we een dode muis voor de deur. Als we niet uitkijken dan ontfermt Dusty zich daar ter plekke over. De weinige tijd dat ze thuis is, brengt ze slapend door….
Snoes zelf is een verhaal apart geworden, grenzend aan het bizarre. Vierenhalf jaar lang hebben we haar nooit meer gezien en toen dook ze zo maar ineens op in het Middelstumer bos. Miranda werd tot bloedens toe gekrabt, ze was helemaal verwilderd. Na twee weken van brokjes, vleesjes en heel veel liefde en aandacht was de tijd rijp om haar de vrijheid terug te gunnen. Ze heeft zich daarna nog een keer bij ons gemeld om daarna definitief terug te keren naar het bos. Miranda claimt haar daar af en toe nog rond te zien lopen….
En nu hebben we Bikkel dus, dat is ook een bijzonder exemplaar zeg. Vooral door zijn enorm volume qua gemiauw wat hij uit weet te braken. Daarmee kan hij het hele huis wakker maken als het moet. Waarmee hij duidelijk laat merken dat hij zijn vleesjes mist. Met die vleesjes werd hij aan het begin van zijn verblijf gepaaid om hem na alle stressmomenten weer tot rust te krijgen en om zijn eetlust te bevorderen. Of hij geeft hiermee aan dat hij naar buiten wil, iets wat overdag prima is maar de nachtelijke uurtjes brengt hij nog thuis door, slapend op de bank.
Bikkel is bijzonder aanhalig, dat maakt hem dus zo lief. En hij ligt het liefst op je buik, waar hij dan luid spinnend tot rust komt en in slaap valt in soms de meest onmogelijke standjes. Maar ik mag hem wel. Waar ik in het begin nog zoiets had van ‘weer een opvreter erbij’, moet ik nu stellen dat je hem er best bij kunt hebben. Maar hij blijft een aparte hoor.
Soms gaat hij luid miauwend door de voordeur naar buiten om zich niet veel later bij de achterdeur te melden in de hoop dat er eindelijk weer eens vleesjes voor hem uitgeserveerd zijn. Maar dat is ijdele hoop. Vreten wat de pot schaft, is ons (vooral mijn) motto. Dus net als Baby moet hij het met zijn brokjes doen. Hij slaat zich er als een ware bikkel doorheen….