Ik heb de banden vol met wind
Nee ik heb ja niets te klagen
Vorige week was het weer zo ver, het begon aan alle kanten te kriebelen. Ik merkte aan den lijve dat ik weer toe was aan een vroege fietstocht door ons prachtig gebied. Dus toen ik vorige week woensdagavond rond half tien sporen van vermoeidheid begon te vertonen, besloot ik naar bed te gaan. Ik had het wekkertje immers op 05.00 uur gezet dus kon ik nog mooi enige slaapuurtjes meepikken. Dacht ik. Want na middernacht sliep ik nog niet en ik was rond half vijf al weer wakker.
Dan er maar uit dus. Helaas was daar rond vijf uur een miggelregen maar tien minuutjes later trok ik de stoute schoenen aan en controleerde de banden van moeders oude fiets. Dat moest goed gaan. En zo zat ik rond 05.15 uur op fietse. Leuk om te constateren dat ik onderweg regelmatig herkend ben. Zo zag Ad Nooren medewerker Klaas Remminga mij rond 06.00 uur richting Garnwerd fietsen. Later kwam hij mij nogmaals bij Houwerzijl tegen. Daar werd ik ook nog door iemand anders getraceerd terwijl de familie Tammens mij rond 07.30 uur bij Saaksum zag fietsen….
De eerste uurtjes zijn het mooiste, vandaar dat ik al zo vroeg vertrek. Onderweg is het heerlijk rustig, bijna heel Noord Groningen ligt nog op een oor. Alleen de natuur ontwaakt. Enige uurtjes later kom ik de eerste automobilisten tegen voor wie de werkdag bijna begint. Dat geeft dan vaak een ultiem gevoel van vrijheid. Dat ik mijn eigen tijd in kan delen en eigenlijk kan gaan en staan waar en wanneer ik wil. Vaak plan ik zo’n fietsdag in de tweede helft van de week wanneer alle interviews achter de rug zijn. Vorig jaar fietste ik op zaterdagmorgen zo’n tochtje maar toen was de beleving gevoelsmatig toch iets anders omdat de meeste mensen dan vrij zijn.
Afijn, op den duur tokkelde ik van Warfhuizen naar Leens, Ulrum, Niezijl, Houwerzijl om vervolgens even rustig aan de kade in Zoutkamp een broodje te eten. Dit plaatsje maakte zich op voor de Pinksterfeesten en het was er dan ook druk met allerlei schepen die zo te zien grondig werden gereinigd en opgepoetst. Je zou immers maar de garnalenkoningin binnen mogen halen…… Na Zoutkamp volgde de andere kant van de provinciale weg om richting Hornhuizen en Kloosterburen te gaan.
Daar beleefde ik mijn meest memorabele moment toen ik voor mij op de weg een hert met een klein reetje zag. Het hert vluchtte de landerijen in maar reetje was nog niet zo vlug en vaardig. Toen ik vervolgens een luid gepiep hoorde, zag ik dat ie onderweg in de onderwal beland was na over de sloot gesprongen te zijn. Gelukkig kon hij naar boven klauteren. Achter mij op de weg zag ik moeders argwanend naar mij kijken, wachtend op het moment dat ik weg zou gaan. En dat deed ik dus maar….
De laatste kilometer waren qua weer niet de mooiste, volgens mij begon het in Pieterburen al te miezeren. Daarbij sloeg de vermoeidheid toch enigszins toe. Maar de voldoening overwon het uiteindelijk toch van de neerslachtigheid toen ik rond 12.00 uur weer thuis was om de PC op te starten. De werkdag kon beginnen. Het ging weer heerlijk en ik hoop en verwacht in de zomermaanden nog wel enige tripjes te kunnen maken.
Het was de voorbode naar een mooi Pinksterweekend dat er aan zat te komen. Dezelfde fiets bracht mij zaterdag naar SV Onderdendam naar het ‘Lutjeclubtoernooi’ waar het er gezellig aan toe ging. Burdy, die ’s avonds optrad, heb ik niet gered, maar wel zag ik DJ Roy schitteren in de Middelstumer voetbalkantine waar de dames hun kampioensfeest vierden. Dat ging zo mooi dat een verjaardag er bij in schoot. Of ze wilden mij daar rond dat tijdstip niet meer hebben, dat kan natuurlijk ook.
Op de zondag tokkelde ik als verplichte bijrijder naar Scheemda waar de vrouw en haar wandelpartners hun eigen uitdaging beleefden door een wandeltocht van 25 kilometer af te leggen. Dat hakte er ook stevig in, zag en hoorde ik later die dag wel. Maar ook die omgeving, ook wel de Graanrepubliek genoemd toch?, zag er in het zonlicht heel mooi uit. Door die Pronkjewailtocht kom je nog eens ergens. Ieder zijn eigen sportieve uitdaging dus. Groningen kun je op verschillende manieren beleven, mooi toch?!