Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Pieter Vriezema, roepnaam Piet. Ik ben op 16 februari 1941 geboren. Vroeger werd ik regelmatig Piet Kees genoemd omdat er vele Pieten bij ons in de familie waren. Kees was de voornaam van mijn vader, vandaar. Ik ben de jongste telg van een arbeidersfamilie dat uit vijf personen bestond. Mijn vader werkte het grootste gedeelte van zijn leven in de wegenbouw.
Ik ben een geboren en getogen Ten Boerster en heb nergens anders gewoond. Wel ben ik een aantal keren in Ten Boer zelf verhuisd. Ik woon nu al weer twintig jaar met veel plezier aan de Stadsweg. Ik ben door het werk de halve wereld over geweest maar was altijd ook weer blij om in Ten Boer terug te komen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1994 hertrouwd met Fennie Wiltjer. We hebben elkaar beter leren kennen toen ik in 1989 langdurig in het ziekenhuis lag door een zwaar ongeval. Fennie kwam als collega-chauffeursvrouw wel eens langs op ziekenbezoek en wij hadden een goede klik. Mijn dochter had het nog eerder door dan wijzelf dat er meer aan de hand was maar toch sloeg de vonk vrij snel over.
Zelf heb ik drie kinderen, twee dochters en een zoon. Zij wonen in Leek, Zuidhorn en Groningen. Fennie heeft twee zoons die in Appingedam en Delfzijl wonen. Alle (bonus)kinderen wonen dus mooi binnen een straal van 25 kilometer. Inmiddels heb ik ook zeven kleinkinderen en vier achterkleinkinderen, ‘dat schait mooi op!’ Een elftal vol inderdaad…..
Wat is uw voormalig beroep?
Ik had al op jonge leeftijd wat met auto’s dus zo verwonderlijk was het niet dat ik tijdens mijn (lagere)schooltijd al regelmatig als bijrijder met boderijder Velting mee ging. Ik hielp dan mee met het laden en lossen van bijvoorbeeld marktspullen en bouwmaterialen. Toen ik op 15-jarige leeftijd van school ging, kon ik bij boderijder Wigboldus aan het werk. Dat was nog in de tijd van de kalkovens waar hier in Ten Boer in de fabriek van de aangevoerde schelpen schelpkalk gemaakt werd dat we vervolgens weer rondbrachten. Dat lossen van de schelpschepen was zwaar werk hoor. We waren twee dagen bezig, om zo’n schip leeg te scheppen en brachten de lading in kruiwagens over de weg naar de fabriek.
Op mijn 17e kon ik als bijrijder bij mijn latere schoonvader Willem Heersema aan het werk. Hij had een transportbedrijf. Bij hem heb ik alle nodige vrachtwagenpapieren gehaald. Ik reed vaak op Duitsland om daar betontegels af te leveren. Later bracht ik ook vaak bakstenen naar de grens met Oost-Duitsland waar de West-Duitsers druk waren met het versterken van hun kazernes.
Toen het bedrijf failliet ging, ben ik in 1964 voor mijzelf begonnen. Draineerbuizentransport Vriezema werd geboren. Mijn eerste auto was een Krupp met een topsnelheid van 70 km/uur. Daarmee brachten we draineerbuizen naar Zeeland. Door de watersnoodramp waren die aan vervanging toe en in Groningen werd de beste kwaliteit gemaakt dus reden we de buizen vanaf steenfabriek Timmer uit Winsum naar het Zeeuwse Haamstede. We vertrokken dan om 19.00 uur ’s avonds via Groningen, Assen, Zwolle, Hattem, Arnhem, Nijmegen, Oss, Den Bosch, Bergen op Zoom naar Tholen waar de boot naar Schouwen-Duiveland vertrok. Een reis van dik twaalf uur over allerlei binnenweggetjes. Vervolgens haalden we in Noord-Holland weer witte stenen op die in Groningen gelost werd. En dat zonder ergens te overnachten……
De lading moest ook nog eens met de hand geladen en gelost worden. Dat veranderde toen we in eigen beheer de Hulo kraan installatie verder ontwikkelden. Een uitvinding waar we zelfs patent op kregen. Vriezema Draineerbuizentransport werd in 1966 een familiebedrijf, Famco genaamd, met vijf a zes wagens. Door de opkomst van de PVC-buizen moesten we op zoek naar andere opdrachtgevers. Ik ben toen voor Transportbedrijf Neweco gaan rijden. Nederland verkeerde destijds in een crises en Neweco ging dus meer de internationale kant op om opdrachten te krijgen.
Aanvankelijk reed ik vaak op en neer naar Duitsland om daar papier te halen en te lossen. In de 80-er jaren werd het vizier zelfs naar het Midden-Oosten verlegd waar er voor de offshore de nodige materialen moesten worden afgeleverd. Je was was dan maar zo drie, vier weken onderweg. Mijn collega Kommer kreeg een keer pech onderweg in een woestijn in Irak. Dat mankement moest je dan zelf repareren. ’s Nachts was het te koud om te werken, overdag zweette je als een otter. En voor het water in de radiateur moest ik samen met hem veertig kilometer rijden om dit kostbaar vocht te pakken te krijgen. Toen we uiteindelijk bij de Syrische grens kwamen, bleek dat mijn collega zijn manifest (visum) was verloren en dus moesten we weer terug naar Irak om de papieren in orde te maken. Op de terugweg kreeg ik in Italië ook nog eens pech….
In 1989 kreeg ik bij Midwolda een zwaar ongeval. Mijn vrachtwagen was total loss en ik lag zelf ook gigantisch in de lappenmand. Toch wist ik weer op te krabbelen en kon vervolgens bij Lommerts in Delfzijl aan het werk. Ik heb toen veel op Scandinavië, Frankrijk, Spanje en Italië gereden en vervoerde hierbij de nodige leistenen.
In 2000 kon ik er met een regeling uit maar lang heb ik thuis niet volgehouden. Mijn ex-schoonzoon zat in de bloementransport en dus duurde het niet lang voordat ik weer onderweg was naar onder andere Scandinavië. Daarna heb ik ook nog voor andere opdrachtgevers gewerkt. Ik heb zelfs voor Heiploeg garnalen naar Marokko getransporteerd. Voor een andere opdrachtgever moest ik naar Noorwegen om daar cruiseschepen te bevoorraden. Of ik reed met een vracht naar Italië waar de truck vervolgens door iemand anders werd overgenomen waarna ik vanuit Milaan weer naar huis vloog. Ik was toen al 72, 73 jaar.
Tot november 2017 heb ik voor Koornstra, een groothandel in groenten en fruit, nog tuingroenten opgehaald, zo’n 2 a 3 dagen in de week. In Marum kreeg ik eind 2017 op het industrieterrein een ongeluk waar ik niets meer vanaf weet. Ik ben waarschijnlijk uit de laadbak gevallen, een jongetje heeft mij toen gevonden en ik ben naar het ziekenhuis afgevoerd. Daar kreeg ik ook nog eens een herseninfarct. Toen was het 76-jarige leeftijd toch echt afgelopen met mijn chauffeurscarrière. Ik heb een prachtige en avontuurlijke tijd gehad en soms kriebelt het echt nog wel eens hoor.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik ben dus noodgedwongen gestopt en besteed nu veel tijd aan de VVVNN, de Vrachtauto Veteranen Vereniging Noord Nederland waar ik al ongeveer twaalf jaar bestuurslid ben. Zelf heb ik een oldtimer Volvo gekocht waarmee ik er vaak op uit trek. Ik organiseer regelmatig rondritten bijvoorbeeld naar Lauwersoog, Legoland Grootegast, Delfzijl en Veenhuizen. Van stilzitten word ik heel onrustig en dus wandel en fiets ik veel en ik ga regelmatig met Fennie weg met onze caravan. Er valt onderweg altijd wel wat te babbelen want ik kom vaak bekenden tegen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik denk toch wel de tijd dat ik naar het Midden-Oosten reed. Ik ben een avontuurlijk type die af en toe het gevaar ook wel eens opzocht door te knoeien met de rijtijden (maar dan reed ik altijd via allerlei binnenweggetjes) of door drank of brandstof te smokkelen. Lekker hoor, om zo de adrenaline te laten stromen. Dat had ik vast nodig af en toe. Man, wat was ik graag doorgegaan met rijden, ik heb genoten van mijn werkcarrière.
En de dieptepunten?
Ik heb twee zware ongelukken gehad. De eerste keer was net na mijn scheiding. Reddingwerkers die mij in de vrachtwagen zagen liggen, dachten dat ik dood was. Groot was dan ook de verbazing toen ze mij later in de berm zagen. Ik was zelf door een gebroken ruit uit de cabine gekropen maar weet hier niets meer van. Het toeval wil, dat ik later een Belgische chauffeur tegenkwam die die dag voor het eerst voor Lommerts reed. Hij had mijn vrachtwagen gezien en vertelde dat die chauffeur hartstikke dood moest zijn geweest. Wist hij veel, dat ik die chauffeur was….
Ook heb ik onderweg wel dodelijke ongevallen meegemaakt van mensen die zich door een ongeval met hun wagen in mijn vrachtwagen reden. Ook heb ik een keer een jonge vrouw zien verongelukken die door een vrachtwagenchauffeur werd aangereden zonder dat die daar erg in had. Gelukkig bleef ik nooit lang in dergelijke ongevallen hangen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Och man, ik heb zoveel verhalen. Ik was eens in de DDR waar ik in een restaurant zat te eten toen ik een ouder echtpaar tegenkwam die zich aan het oriënteren waren om daar te gaan wonen. We raakten aan de babbel en toen ik vertelde dat ik uit Groningen kwam bleek dat ze mijn buren wel kenden.
Toen ik bij hen ook eens door begon te vragen waar ze nu precies achter Rotterdam en Barendracht woonden, noemde ik zelf het gehucht Koedood. Toen ze de naam van hun boerderij noemden, kon ik ze vertellen dat ik wel eens bij ze geweest was om drainagebuizen af te leveren….
Een aantal jaren geleden werd ik gebeld door een bankmedewerker of ik ook met spoed naar het Duitse Soest kon met een vrachtwagen trekker. Daar zou ik meer informatie krijgen. Dus ik er heen en ik zag er al veel meer van die trekkers staan. Door allerlei betalingsachterstanden was er beslag op een reuzenrad gelegd die in onderdelen terug gebracht moest worden naar het Friese Heeg waar de producent vandaan kwam. En vervolgens gingen we dus in konvooi terug naar Friesland, ieder met zijn eigen toegewezen trailer met daarop een onderdeel van het reuzenrad….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Als ik alles over kon doen, zou ik voor nog meer avontuur gaan. Als ik zie dat ze nu bijvoorbeeld al op China rijden, dat lijkt mij ook wel wat hoor. Fennie vraagt wel eens gekscherend, ‘Én ik dan, kom ik ook in dat verhaaltje voor?’ Ik antwoord dan dat ik haar pas later was gaan zoeken…..
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Het is gegaan zoals het is gegaan. Onlangs werd ik nog benaderd om naar Rusland te gaan om daar vee heen te transporteren en rendieren mee terug te nemen. Ik begon zelfs te twijfelen, maar dat moet ik op mijn 78e toch maar niet meer doen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik heb een mooi leven gehad, en nu nog steeds hoor. Een leven vol met avontuurlijke maar soms ook gevaarlijke klussen. Zo ben ik in Italië wel eens wakker geworden van geweerschoten. Bleek dat de politie dieven neergeschoten hadden die vrachtwagens leeg roofden. Ik vind het moeilijk om een cijfer te geven maar ga zeker voor een ruime voldoende.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik ben gelukkig nooit in erge dingen blijven hangen. Niet dat ik ze vergeten ben, maar ik hecht meer aan de mooie herinneringen. Wat dat betreft ben ik een echte optimist. En ik heb volgens mij nooit vijanden gemaakt. Sterker nog, waar ik ook heen ga, ik kom altijd wel weer bekenden tegen. Of het nu in Zeeland is of in Zuid-Duitsland, de verhalen komen vanzelf….