Ik kijk het lijstje van nummers nog eens na die ik ooit genoteerd heb om in deze rubriek te kunnen gebruiken. Bovenaan prijkt nog steeds pontificaal Feel van Robbie Williams. Wat vond ik dat toen toch een prachtig nummer. Ooit heb ik deze titel al eens gebruikt voor een bijzonder Schiermonnikoog trainingskampverhaal. Het was ook de titel die meester-schrijver Eric Boskamp ooit gebruikte om het trainingskamp op Schier te beschrijven en in superlatieven samen te vatten. Er zijn nog steeds shirts binnen de VV in omloop die deze titel met zich meedragen. Shirts die inmiddels bijna vijftien jaar meegaan.
Wat was hij populair eigenlijk, enfant terrible Robbie Williams. 45 jaar is hij inmiddels en nog steeds weet hij de grootste stadions in de wereld binnen korte tijd uit te verkopen. De man die regelmatig af moest kicken van drank en drugs. En die daarmee bijna aan zijn eigen succes ten onder ging. Maar die altijd sterk weer terug kwam en daarbij het publiek steevast aan zijn voeten kreeg. Ooit maakte hij vijf jaar onderdeel uit van de legendarische boy-band Take That waarmee hij tienermeisjes in vervoering bracht. In 1995 kwam hier een eind aan en ging hij solo verder. Feel was in 2002 zijn eerste nummer 1 single in Nederland en behoort samen met de legendarische song Angels tot zijn grootste hits.
In de zeroos werd ook ik een groot fan van Robbie. Waarschijnlijk door de manier waarop hij zijn publiek wist te bespelen. Ik heb de DVD van zijn live optreden in Knebworth tientallen keren afgedraaid. Drie concerten gaf hij daar waar in totaal bijna 400.000 bezoekers op af kwamen! Dat zijn inderdaad indrukwekkende aantallen. De concerten behoren nog steeds tot een van de grootste muziekevenementen aller tijden in de pophistorie van Groot-Brittanië. En dat was wel zo’n indrukwekkende ervaring dat Robbie zelf ook af en toe door emoties overmand werd tijdens het concert. Zoals tijdens het nummer Feel die hij op den duur maar door het publiek zelf liet zingen waarna hij zijn tranen de vrije loop liet. Het moet als een warm bad gevoeld hebben.
Robbie was ook ongekend populair bij de vrouwen, dat was op de DVD duidelijk te zien. Regelmatig liep hij op de bühne te sjansen en af en toe trok hij een plaatselijke schoonheid uit het publiek om er intiem mee te dansen. Die vrouwen lieten zich vervolgens maar moeilijk weer van het podium wegsturen. Hordes lingerie werden er op het podium gekwakt, na die tijd kon hij er zo een verkoopshop mee beginnen. En soms trokken vrouwen spontaan hun shirt omhoog om hem (en ons) een inkijkje te geven op hun borsten. Iets waar hij dan ook gretig gebruik van maakte.
Het afdraaien van de DVD was altijd vaste prik tijdens de verjaardag van Eric Donkerbroek. Iets van tradities die in stand moesten worden gehouden. Dan gingen de lange Tuit en ik op zoek naar het exemplaar die steevast in de DVD speler belandde. Ik wist altijd precies waar de pikante beelden zaten en die werden dan, na de DVD te hebben stilgezet, bewonderend bekeken. Om vervolgens weer hartstochtelijk mee te brullen, zeker met het slotstuk Angels.
Geen paniek, we hebben het nu over een vijftien jaar geleden toen ons jongens nog jong en gretig waren…. Het grootste compliment dat ik in die tijd ooit van een meisje gekregen heb in discotheek Moonlight in Middelstum was dat ik wel iets van deze zanger weg had. Ik vermoed dat ze een drankje (teveel) op had maar mijn avond kon niet meer stuk. Prachtige herinneringen aan een mooie tijd.
Wanneer ik het nummer hoor dan keer ik in gedachten nog wel eens terug naar Moonlight. Of naar Schiermonnikoog waar ik in 2006 tot knapste man van het eiland werd verkozen door een groepje van vier vrouwen. Een prachtig gevoel toen, it felt good destijds. Later werd het iets ongemakkelijker. En daar schreef Bossie destijds ook over dus. ‘I just wanne feel, real love!’