Zo dat was me even een overgang. Van de zeer rustige Berkenlaan naar vier dagen hartje Londen in de voorjaarsvakantie. En dat alles ter ere van veertig jaar Miranda die zich voor het eerst waagde aan de oversteek per vliegtuig. Flybe deed zijn werk naar behoren en dus kwamen we ongeschonden terug. Dat is toch wel een luxe hoor, opstappen op Eelde en dan dik een uur later landen op Southend. De vrouw had de vervolgroute al keurig uitgestippeld. Met de trein naar Londen, eten bij de McDonalds en vervolgens per metro door naar de plaats van bestemming, nearby Hyde Park en Oxfordstreet. De toegangscodes van ons appartement hadden we van te voren toegestuurd gekregen en alles verliep geheel volgens een strakke planning.
En dan kijk je direct al je ogen uit hoor. ’s Avonds laat heb ik nog even een wandeling gemaakt naar Hyde Park. Ondertussen genietend van mooie bussen, bolle auto’s en taxi’s en de bijzondere winkeltjes en excentrieke mensen onderweg. Londen is een metropool van jewelste waardoor het maar zo kan gebeuren dat je ’s nachts wakker schrikt van een passerende ambulance. En bij het wakker worden, spoedt werkend en studerend Londen zich al weer op alle mogelijke manieren naar het werk of school.
Dinsdag werd met de metro de stad doorkruist. Goed, dat de Big Ben ingepakt was voor herstelwerkzaamheden was jammer maar er bleef nog genoeg moois over. The House of Parlement was vlakbij waarbij de vele demonstranten, vlaggen en spandoeken aangaven dat er wat broeit onder de Britse bevolking nu de Brexit aanstaande is. Hopelijk komen ze spoedig tot inkeer en blijft Engeland voor de EU behouden.
Afijn, Westminster Abbey was adembenemend en dat gold ook voor de Tower Bridge. In James Park was het heerlijk rustig en liepen de eekhoorntjes af en aan om voedsel te vergaren. Buckingham Palace mochten we niet vergeten en tussendoor zagen we allerlei hulptroepen van de House of Guards langs marcheren. Dat was me ook weer wat. Uiteindelijk werd de dinsdag afgesloten in een soort van Liverpool Pub. Daar werd een hapje gegeten en aansluitend gingen we op in de wedstrijd Liverpool – Bayern München. Middels veel geschreeuw en misbaargebaren werd volop met deze wedstrijd meegeleefd door de fans.
Woensdag begonnen we de dag rustig met een uitstapje naar Londen Dungeon waar we kennis maakten met donker Londen uit ver vervlogen tijden. Waarin de pest, martelpraktijken en Jack de Ripper niet onbesproken bleven uiteraard. Naar voren gebracht middels tal van korte toneelstukjes waarbij de special effects niet geschuwd werden. Een bijna twee uur durende uitgangstip derhalve dus mocht u Londen ooit nog eens aandoen dan is deze show zeker een aanrader.
Daarna werd de zeer luxueuze warenhuis Harrods aangedaan waarbij de vrouw ongetwijfeld haar verkopershart op kon halen. Deze dag werd afgesloten in het Hardrockcafé waarbij een toetje van acht pond zo groot was dat wij hem met ons vieren niet op konden krijgen. Met een zeer gevulde maag zegen wij even later moe maar voldaan neer op onze bedden.
Donderdag was alweer de laatste dag in de bruisende hoofdstad van Engeland. De vrouwen leefden zich nog even uit tijdens het shoppen, ik maakte een flinke wandeling in het uitzonderlijk grote Hyde Park. Onderweg werd ik ook nog geconfronteerd met de keerzijde van de stad toen ik een jong zwerversstelletje op straat zag liggen. ‘I’m fine’, aldus de jonge vrouw tegen haar vriend terwijl zij hem afweerde. Zou het echt zo zijn? Soms zag ik maar zo op het trottoir of in een metrogang een geïmproviseerde slaapplek, dat is toch altijd weer confronterend. Dan kon ik meer genieten van tal van straatoptredens van zangers, muzikanten, balgoochelaars, acrobaten en menselijke stillevens.
Vier dagen vlogen voorbij en donderdag was het maar zo tijd om naar huis te gaan. Waarbij we nog op moesten schieten ook want de dames waren druk bezig geweest om een Frans kind die zijn moeder uit het oog verloren had weer met haar te herenigingen. Je maakt inderdaad wat mee in zo’n grote stad. Een dag eerder zagen we al enige politieagenten toeschieten toen er een man onderuit ging op straat. Even later hoorden we vanuit ons appartement de ambulance aan komen snellen.
Never a dull moment inderdaad in Londen, dat is zeker. Het bezoek was kort maar zeker krachtig, in korte tijd werden de nodige indrukken opgedaan. Ik ben zeer benieuwd hoe het leven in Londen er na 31 maart uit gaat zien en hoop niet dat het chaos troef wordt. Maar deze vier dagen, pakken ze ons in elk geval niet meer af….